18
ฉันกำลังนั่งตัวลีบอยู่ระหว่างกลางของพี่สองคนในห้องนั่งเล่น พี่แชลกับพี่โฮมบังคับให้ฉันบอกความจริงไปว่า...
“ว่าไง ตกลงจะบอกพวกพี่ได้รึยังว่านิกิมกับบริงค์...เป็นพี่น้องกันจริงๆ รึเปล่า?” พี่โฮมจ้องตาเขม็ง ฉันแอบเหลือบมองเขาก่อนจะรีบหลบตาก้มมองมือตัวเองที่ประสานกันไว้แน่น
“คือ...” จะบอกไปดีมั้ยนะยัยนิกิม > <lll เพราะอย่างน้อย...ความลับนี้ก็จะต้องถูกเปิดเผยเข้าสักวันหนึ่ง แต่มันขึ้นอยู่กับเวลาว่าจะช้าหรือเร็วแค่นั้นเอง
“นิกิมมมม”
อึ๋ย >_< ฉันเหงื่อแตกพลั่กเมื่อพี่แชลแกล้งลากเสียงยาวขู่ ฉันกุมมือแน่นด้วยความเครียด เครียดจัด เครียดหนัก โว้ย! เครียดๆๆ >O<
“เอ่อคือ...พวกเราสองคน...” นิกิม ถ้าเกิดบอกไปแล้วพี่บริงค์จะโกรธมั้ยนะ? แล้วถ้าเกิดเธอบอกไป...เขาโกรธขึ้นมาล่ะ! เธอก็ซวยดิ!!! ง่า TOT เอาไงดีๆ แล้วถ้าสมมติว่าเธอบอกพวกเขาไปแล้วว่าเราสองคนไม่ใช่พี่น้องกัน...
“แฮ่!!!”
“ว้ากกก! O[]O ไม่ใช่...ไม่ใช่ค่ะ เราไม่ใช่พี่น้องกัน...ค่ะ T_T” ฮือออ พูดออกไปจนได้ ตายแน่เลยช้านนนนนนน >[]< โฮๆๆ หมดกันความลับ พี่บริงค์ต้องฆ่าฉันตายแน่ๆ เลย ฮึก T_T
“น่านไง! กะแล้ว~~~วเชียว!” พี่แชลตีเข่าดังฉาดพลางยิ้มกว้าง ฉันมองหน้าเขางงๆ
“พี่ก็ว่าแล้ว! แหม่...พี่ชายที่ไหนจะหวงน้องสาวไม่แท้ออกนอกหน้าขนาดนั้น และน้องสาวที่ไหน...” ฉันเหลือกตามองอย่างตกใจ ที่จู่ๆ พี่โฮมก็ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ พร้อมยิ้มกรุ้มกริ่ม “น้องสาวไม่แท้ที่ไหน...จะหึงพี่ชายได้มากขนาดซัดบาร์บีคิวซะหมดเกลี้ยง หึๆ” ฉันเบิกตาโพลง หน้าตาเอ๋อเหลอมาก แต่คำพูดของพี่โฮมนั้นก็ทำให้ฉันหน้าร้อนวูบได้ไม่ยาก ตายแล้ว...ตายๆๆ ตายแน่ๆ เลยยัยนิกิม T^T
“ชอบกันอยู่เหรอ? ;]” พี่โฮมยิ้มกรุ้มกริ่ม ส่วนฉันใจเต้นตึกตักๆ เพราะว่าฉันน่ะชอบพี่บริงค์ แต่ไม่รู้ว่าเขาคิดยังไงกับฉัน ตอนนี้จึงไม่พร้อมที่จะบอกใครต่อใครว่าฉันชอบพี่บริงค์ทั้งนั้นละ
“เปล่านะคะ ไม่...ไม่ได้ชอบกันเลย เราก็...สนิทกันมากเหมือนพี่น้องอ่ะค่ะ ^^lll อาจจะหวงบ้างเพราะเราสนิทกัน แบบว่า...สนิทกันมากอ่ะค่ะ แหะๆ” โฮ่ย -0- จะเชื่อฉันมั้ยเนี่ย?
“แล้วทำไมต้องโกหกกันตั้งแต่ทีแรกด้วยล่ะ ” พี่แชลหน้าบึ้ง งอนตุ๊บป่อง
“ก็...เราสองคนไม่อยากให้ใครเข้าใจผิดนี่คะว่าทำไมสนิทกันจัง ไม่รู้ว่าถ้าบอกไปอย่างนี้แล้ว จะมีใครเชื่อมั้ย เพราะเท่าที่เห็น...อย่างน้อยก็พี่โฮมล่ะ ที่ไม่เชื่อ” ฉันย่นจมูกมองพี่โฮมอย่างเคืองๆ
“ไม่แน่ร้อกกก ความสนิทของคนเรา มันอาจจะทำให้เกิดความลึกซึ้งมากกว่านั้นก็ได้น้า อิอิ” พี่โฮมหัวเราะพลางยักไหล่สองที ฉันหน้าร้อนวาบ รีบปฏิเสธ
“ไม่หรอก ไม่มีทางหรอกค่ะพี่โฮม เราสองคนก็เป็นได้แค่พี่น้องต่างสายเลือดกันเท่านั้นแหละค่ะ ไม่มีทางเปลี่ยนไปเป็นอย่างอื่นได้แน่นอน เชื่อนิกิมสิ ^^” ฉันยิ้มเพื่อเสริมให้ข้อความที่พูดไปนั้นดูออกมาจากใจจริงที่สุด พี่แชลพยักหน้าเชื่อสนิทใจ จะมีก็แต่พี่โฮมเท่านั้นที่อมยิ้มกรุ้มกริ่มอยู่นั่นแหละ จะฉลาดไปถึงไหนเนี่ยตาวิศวกร!
“ฮ้าวววว =O=” พี่แชลหาวหวอดพลางตบปากเบาๆ
“อ่ะ งั้นคืนนี้ทุกคนก็นอนกันได้แล้วนะ พี่ว่าคงง่วงกันแล้วล่ะ”
“ก็ดี ผมง่วงจะแย่อยู่แล้วเนี่ย” พี่แชลบ่นกระปอดกระแปดพลางแกล้งซบไหล่ฉันอย่างเนียนๆ พี่โฮมเม้มปากเอื้อมมือมาตบหัวพี่แชลอย่างหมั่นไส้
“โอ๊ย! >_< พี่อ้ะ” พี่แชลดึงตัวลุกขึ้นนั่งตามเดิม ส่งสายตาเคืองขุ่นไปให้พี่ใหญ่สุดของวง พี่โฮมหัวเราะเบาๆ
“ไม่ต้องมาเจ้าชู้ตอนนี้เลยแก ป่ะ นอนๆ กันได้แล้ว จะได้ตื่นเช้าๆ กัน” ฉันพยักหน้ายิ้มๆ นั่งดูสองหนุ่มที่ลุกขึ้นแล้วขอตัวกลับขึ้นไปนอน (จริงๆ) บ้าง ทีนี้ก็เลยเหลือแต่ฉันเพียงคนเดียวในห้องนั่งเล่นที่ยังคงนั่งท่าเดิมอยู่ คิดอะไรเรื่อยเปื่อยเกี่ยวกับเรื่องเมื่อกี้ที่คุยกันจนกระทั่งเกิดหาวขึ้นมาบ้าง จึงล้มตัวนอนลงกับโซฟานุ่ม แล้วดึงให้ผ้าห่มผืนหนาคลุมขึ้นมาถึงหน้าอก ก่อนจะค่อยหลับตาลงเพราะพิษความง่วงที่ก่อตัวขึ้นเรื่อยๆ จนหลับ...
(Home)***
“ฮ้าววว~ =O=” ผมหาวหวอดพลางปิดปากไปด้วยตามมารยาทผู้ดี อิอิ ก่อนจะดึงตัวให้ลุกขึ้นเพราะรู้สึกคอแห้งอย่างบอกไม่ถูก หิวน้ำจัง...
ผมเงยหน้าขึ้นมองนาฬิกาที่บ่งบอกเวลาว่าตีสามกว่าแล้ว แต่ก็กระหายน้ำเหลือเกิน ขอลงไปหาน้ำดื่มให้มันหายคอแห้งสักหน่อยเถอะ
คิดแล้วก็ลุกขึ้นอย่างงัวเงียๆ เดินไปเปิดประตูอย่างเบามือที่สุดแล้วปิดลงท่ามกลางความเงียบสงัดของบ้าน
แกร๊ก
ผมสะบัดหัวไปมาเพื่อไล่ความง่วงนิดหน่อยก่อนจะลงไปข้างล่างเพื่อไปยังห้องครัว หาน้ำดื่มแก้กระหาย
ผมเดินตาจะปิดมาที่ห้องครัว เปิดตู้เย็นออก แล้วหยิบเหยือกน้ำมารินใส่แก้ว ก่อนจะดื่มอึกๆๆ พลางเช็ดปากให้เรียบร้อย เก็บเหยือกใส่เข้าไปในตู้เย็นอย่างเก่า เก็บแก้วเข้าที่เดิม แล้วเดินออกมาจากห้องครัวเพื่อกลับไปนอนอย่างเก่า แต่ทว่า...
เอ๊ะ! นั่นมัน...
ผมขมวดคิ้วกับภาพที่เห็นตรงหน้าไม่ไกลนัก ก่อนจะรีบซ่อนตัวหลังตู้ไม้ใบใหญ่แถวนั้นแล้วชะเง้อหน้าออกไปมองคนสองคนที่ห้องนั่งเล่น นั่นมันบริงค์นี่นา เขากำลังจะทำอะไรน่ะ?
ผมเพ่งมองบริงค์ฝ่าความมืดสลัวๆ เขากำลังหยิบผ้าห่มที่หล่นไปกองม้วนอยู่กับพื้นขึ้นมากางห่มให้นิกิมใหม่ ดึงให้มันคลุมถึงไหล่อย่างดี มองหน้านิกิมสักพักก่อนจะค่อยๆ ก้มลงจูบหน้าผากเธอเบาๆ แหม...พี่น้อง?
“เหอะ พี่น้องร่วมโลกล่ะสิไม่ว่า” ผมกระตุกยิ้มที่มุมปาก แอบมองบริงค์ที่เดินออกมาจากตรงนั้นแล้วขึ้นบันไดไป ผมรีบหลบพิงหลังตู้ก่อนจะชะเง้อหน้าออกไปดูให้แน่ใจว่าพี่คนรองของวงคงไม่ลงมาชั้นล่างอีก และก็รออีกนิดจนได้ยินเสียงเปิด-ปิดประตูห้องนั่นแหละผมจึงออกมาจากที่ซ่อน มองขึ้นไปตรงทางขึ้นบันไดก่อนจะคลี่ยิ้มออกมาพลางส่ายหน้าช้าๆ
“พี่น้องเหรอ...หึๆ รู้สึกว่าจะลึกซึ้งกว่าคำๆ นั้นนะจ๊ะน้องพี่ ;)”
นับตั้งแต่วันที่ฉันรักเธอ [ตอนที่ 18]
ฉันกำลังนั่งตัวลีบอยู่ระหว่างกลางของพี่สองคนในห้องนั่งเล่น พี่แชลกับพี่โฮมบังคับให้ฉันบอกความจริงไปว่า...
“ว่าไง ตกลงจะบอกพวกพี่ได้รึยังว่านิกิมกับบริงค์...เป็นพี่น้องกันจริงๆ รึเปล่า?” พี่โฮมจ้องตาเขม็ง ฉันแอบเหลือบมองเขาก่อนจะรีบหลบตาก้มมองมือตัวเองที่ประสานกันไว้แน่น
“คือ...” จะบอกไปดีมั้ยนะยัยนิกิม > <lll เพราะอย่างน้อย...ความลับนี้ก็จะต้องถูกเปิดเผยเข้าสักวันหนึ่ง แต่มันขึ้นอยู่กับเวลาว่าจะช้าหรือเร็วแค่นั้นเอง
“นิกิมมมม”
อึ๋ย >_< ฉันเหงื่อแตกพลั่กเมื่อพี่แชลแกล้งลากเสียงยาวขู่ ฉันกุมมือแน่นด้วยความเครียด เครียดจัด เครียดหนัก โว้ย! เครียดๆๆ >O<
“เอ่อคือ...พวกเราสองคน...” นิกิม ถ้าเกิดบอกไปแล้วพี่บริงค์จะโกรธมั้ยนะ? แล้วถ้าเกิดเธอบอกไป...เขาโกรธขึ้นมาล่ะ! เธอก็ซวยดิ!!! ง่า TOT เอาไงดีๆ แล้วถ้าสมมติว่าเธอบอกพวกเขาไปแล้วว่าเราสองคนไม่ใช่พี่น้องกัน...
“แฮ่!!!”
“ว้ากกก! O[]O ไม่ใช่...ไม่ใช่ค่ะ เราไม่ใช่พี่น้องกัน...ค่ะ T_T” ฮือออ พูดออกไปจนได้ ตายแน่เลยช้านนนนนนน >[]< โฮๆๆ หมดกันความลับ พี่บริงค์ต้องฆ่าฉันตายแน่ๆ เลย ฮึก T_T
“น่านไง! กะแล้ว~~~วเชียว!” พี่แชลตีเข่าดังฉาดพลางยิ้มกว้าง ฉันมองหน้าเขางงๆ
“พี่ก็ว่าแล้ว! แหม่...พี่ชายที่ไหนจะหวงน้องสาวไม่แท้ออกนอกหน้าขนาดนั้น และน้องสาวที่ไหน...” ฉันเหลือกตามองอย่างตกใจ ที่จู่ๆ พี่โฮมก็ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ พร้อมยิ้มกรุ้มกริ่ม “น้องสาวไม่แท้ที่ไหน...จะหึงพี่ชายได้มากขนาดซัดบาร์บีคิวซะหมดเกลี้ยง หึๆ” ฉันเบิกตาโพลง หน้าตาเอ๋อเหลอมาก แต่คำพูดของพี่โฮมนั้นก็ทำให้ฉันหน้าร้อนวูบได้ไม่ยาก ตายแล้ว...ตายๆๆ ตายแน่ๆ เลยยัยนิกิม T^T
“ชอบกันอยู่เหรอ? ;]” พี่โฮมยิ้มกรุ้มกริ่ม ส่วนฉันใจเต้นตึกตักๆ เพราะว่าฉันน่ะชอบพี่บริงค์ แต่ไม่รู้ว่าเขาคิดยังไงกับฉัน ตอนนี้จึงไม่พร้อมที่จะบอกใครต่อใครว่าฉันชอบพี่บริงค์ทั้งนั้นละ
“เปล่านะคะ ไม่...ไม่ได้ชอบกันเลย เราก็...สนิทกันมากเหมือนพี่น้องอ่ะค่ะ ^^lll อาจจะหวงบ้างเพราะเราสนิทกัน แบบว่า...สนิทกันมากอ่ะค่ะ แหะๆ” โฮ่ย -0- จะเชื่อฉันมั้ยเนี่ย?
“แล้วทำไมต้องโกหกกันตั้งแต่ทีแรกด้วยล่ะ ” พี่แชลหน้าบึ้ง งอนตุ๊บป่อง
“ก็...เราสองคนไม่อยากให้ใครเข้าใจผิดนี่คะว่าทำไมสนิทกันจัง ไม่รู้ว่าถ้าบอกไปอย่างนี้แล้ว จะมีใครเชื่อมั้ย เพราะเท่าที่เห็น...อย่างน้อยก็พี่โฮมล่ะ ที่ไม่เชื่อ” ฉันย่นจมูกมองพี่โฮมอย่างเคืองๆ
“ไม่แน่ร้อกกก ความสนิทของคนเรา มันอาจจะทำให้เกิดความลึกซึ้งมากกว่านั้นก็ได้น้า อิอิ” พี่โฮมหัวเราะพลางยักไหล่สองที ฉันหน้าร้อนวาบ รีบปฏิเสธ
“ไม่หรอก ไม่มีทางหรอกค่ะพี่โฮม เราสองคนก็เป็นได้แค่พี่น้องต่างสายเลือดกันเท่านั้นแหละค่ะ ไม่มีทางเปลี่ยนไปเป็นอย่างอื่นได้แน่นอน เชื่อนิกิมสิ ^^” ฉันยิ้มเพื่อเสริมให้ข้อความที่พูดไปนั้นดูออกมาจากใจจริงที่สุด พี่แชลพยักหน้าเชื่อสนิทใจ จะมีก็แต่พี่โฮมเท่านั้นที่อมยิ้มกรุ้มกริ่มอยู่นั่นแหละ จะฉลาดไปถึงไหนเนี่ยตาวิศวกร!
“ฮ้าวววว =O=” พี่แชลหาวหวอดพลางตบปากเบาๆ
“อ่ะ งั้นคืนนี้ทุกคนก็นอนกันได้แล้วนะ พี่ว่าคงง่วงกันแล้วล่ะ”
“ก็ดี ผมง่วงจะแย่อยู่แล้วเนี่ย” พี่แชลบ่นกระปอดกระแปดพลางแกล้งซบไหล่ฉันอย่างเนียนๆ พี่โฮมเม้มปากเอื้อมมือมาตบหัวพี่แชลอย่างหมั่นไส้
“โอ๊ย! >_< พี่อ้ะ” พี่แชลดึงตัวลุกขึ้นนั่งตามเดิม ส่งสายตาเคืองขุ่นไปให้พี่ใหญ่สุดของวง พี่โฮมหัวเราะเบาๆ
“ไม่ต้องมาเจ้าชู้ตอนนี้เลยแก ป่ะ นอนๆ กันได้แล้ว จะได้ตื่นเช้าๆ กัน” ฉันพยักหน้ายิ้มๆ นั่งดูสองหนุ่มที่ลุกขึ้นแล้วขอตัวกลับขึ้นไปนอน (จริงๆ) บ้าง ทีนี้ก็เลยเหลือแต่ฉันเพียงคนเดียวในห้องนั่งเล่นที่ยังคงนั่งท่าเดิมอยู่ คิดอะไรเรื่อยเปื่อยเกี่ยวกับเรื่องเมื่อกี้ที่คุยกันจนกระทั่งเกิดหาวขึ้นมาบ้าง จึงล้มตัวนอนลงกับโซฟานุ่ม แล้วดึงให้ผ้าห่มผืนหนาคลุมขึ้นมาถึงหน้าอก ก่อนจะค่อยหลับตาลงเพราะพิษความง่วงที่ก่อตัวขึ้นเรื่อยๆ จนหลับ...
(Home)***
“ฮ้าววว~ =O=” ผมหาวหวอดพลางปิดปากไปด้วยตามมารยาทผู้ดี อิอิ ก่อนจะดึงตัวให้ลุกขึ้นเพราะรู้สึกคอแห้งอย่างบอกไม่ถูก หิวน้ำจัง...
ผมเงยหน้าขึ้นมองนาฬิกาที่บ่งบอกเวลาว่าตีสามกว่าแล้ว แต่ก็กระหายน้ำเหลือเกิน ขอลงไปหาน้ำดื่มให้มันหายคอแห้งสักหน่อยเถอะ
คิดแล้วก็ลุกขึ้นอย่างงัวเงียๆ เดินไปเปิดประตูอย่างเบามือที่สุดแล้วปิดลงท่ามกลางความเงียบสงัดของบ้าน
แกร๊ก
ผมสะบัดหัวไปมาเพื่อไล่ความง่วงนิดหน่อยก่อนจะลงไปข้างล่างเพื่อไปยังห้องครัว หาน้ำดื่มแก้กระหาย
ผมเดินตาจะปิดมาที่ห้องครัว เปิดตู้เย็นออก แล้วหยิบเหยือกน้ำมารินใส่แก้ว ก่อนจะดื่มอึกๆๆ พลางเช็ดปากให้เรียบร้อย เก็บเหยือกใส่เข้าไปในตู้เย็นอย่างเก่า เก็บแก้วเข้าที่เดิม แล้วเดินออกมาจากห้องครัวเพื่อกลับไปนอนอย่างเก่า แต่ทว่า...
เอ๊ะ! นั่นมัน...
ผมขมวดคิ้วกับภาพที่เห็นตรงหน้าไม่ไกลนัก ก่อนจะรีบซ่อนตัวหลังตู้ไม้ใบใหญ่แถวนั้นแล้วชะเง้อหน้าออกไปมองคนสองคนที่ห้องนั่งเล่น นั่นมันบริงค์นี่นา เขากำลังจะทำอะไรน่ะ?
ผมเพ่งมองบริงค์ฝ่าความมืดสลัวๆ เขากำลังหยิบผ้าห่มที่หล่นไปกองม้วนอยู่กับพื้นขึ้นมากางห่มให้นิกิมใหม่ ดึงให้มันคลุมถึงไหล่อย่างดี มองหน้านิกิมสักพักก่อนจะค่อยๆ ก้มลงจูบหน้าผากเธอเบาๆ แหม...พี่น้อง?
“เหอะ พี่น้องร่วมโลกล่ะสิไม่ว่า” ผมกระตุกยิ้มที่มุมปาก แอบมองบริงค์ที่เดินออกมาจากตรงนั้นแล้วขึ้นบันไดไป ผมรีบหลบพิงหลังตู้ก่อนจะชะเง้อหน้าออกไปดูให้แน่ใจว่าพี่คนรองของวงคงไม่ลงมาชั้นล่างอีก และก็รออีกนิดจนได้ยินเสียงเปิด-ปิดประตูห้องนั่นแหละผมจึงออกมาจากที่ซ่อน มองขึ้นไปตรงทางขึ้นบันไดก่อนจะคลี่ยิ้มออกมาพลางส่ายหน้าช้าๆ
“พี่น้องเหรอ...หึๆ รู้สึกว่าจะลึกซึ้งกว่าคำๆ นั้นนะจ๊ะน้องพี่ ;)”