เกี่ยวกับการอ่านภาษาไทยครับ "เงิน" ทำไมออกเสียง สระ เออะ

เรื่องเป็นแบบนี้ครับขอแทนชื่อคนนั่นว่าjนะครับแทนผมmและเพื่อนสนิทผมว่าa คือเรื่องเป็นมาแบบนี้ครับผมรู้จักjมานานแล้วตั่งแต่ป.1ก็ยังพอมีการคุยกันเรื่อยๆจนถึงช่วงม.4ตอนสอบร.ดและผมไม่ติดร.ดครับจากนั่นมันก็

หลายคนอ่านคำว่า "laugh" (แปลว่า หัวเราะ) ออก แต่พอเป็น "laughing" จะเริ่มอ่านผิดหรือเริ่มงง ๆ กัน ที่ได้ยินบ่อย ๆ เลยคือ "ลาพ-กิ้ง"??? (lau-ghing) มันเป็นปัญหาของคำที่ลงท

ขอ ย้ำ ณ ที่นี้ว่า เป็น ความเห็นส่วนตัว ครับ ตั้งแต่ บุราณกาล ผู้ฅนทั่วไป ในสังคมบ้านเรา ใช้ การพูดคุย เป็นหลัก การ ละเล่น ขับร้อง จึงเน้น เสียง จังหวะจะโคน เป็นสำคัญ และ ไม่ได้มี เกณฑ์ ชัด บ่งถึงว่

ผมอยากเห็นทุกคนคิดเห็นยังไงกับปัญหานี้ พวกท่านจะวิเคราะห์อย่างไรกัน ใครบ้าง? ที่เรียนภาษาหลายภาษามาพอระดับหนึ่งโดยเฉพาะภาษาโซนยุโรป เเยอรมัน-ละติน ซึ่งจะสังเกตว่าบางทีคนไทยเมื่อจะกล่าวชื่อหรือศัพท์ หร

เมื่อกี้ไปตอบความเห็นกระทู้ เกี่ยวกับ Gen Z มาครับ แล้วเห็นมีความเห็นหนึ่งเขียน มาว่า คนเจนแซด ตอนแรก อ่านไม่เข้าใจ อ่านผ่านไป แล้ว ย้อนนึกลับมา เออใช้ สมัยก่อนตอนเด็กเราก็อ่านออกเสียงว่า " แซด&

หนึ่งเสียงสระในภาษาอังกฤษ ที่ทำนักเรียนปวดหัวมาก ๆ คือ "สระออ" ครับ สัญลักษณ์โฟเนติกส์ของมันคือ /ɔː/ ออกเสียงประมาณ อ้อ (หรือ โอ้ ถ้าสำเนียงอังกฤษแบบ thick accent หน่อย *สำเนียงทางตอนเหนือ)

ตามหัวข้อกระทู้เลยครับ ทำไมคำอย่าง ปริมาณ, บริจาค, บริษัท, บริการ, บริสุทธ์, อรทัย หรือคำอื่น ๆ เราถึงไม่อ่านออกเสียงว่า ปอ, บอ, ออ หรอครับ ทำไมถึงไม่อ่านว่า ปะ, บะ, อะ ครับ เช่น ปริมาณ อ่านว่า ปอ-ริ