เรื่องนี้มีผู้แต่งสองคนนะครับ อาจจะมีเน้นหนักไปทางYหน่อย แต่อ่านได้ทุกคน แนวของเรื่องจะไม่ใช่แนวใสๆหรือความรักทั่วไป อาจจะมีแนวโรแมนติคบ้างในบางเรื่อง แต่จะเป็นโรแมนติคในแนวของพวกเรา ในเรื่องสั้นชุดนี้จะเน้นเรื่องการวิพากษ์สังคม เพศที่สาม ความหมายของการเป็นมนุษย์ ปรัชญาและศานา รวมทั้งอาจจะมีไซไฟและแฟนตาซีในเรื่องสั้นชุดนี้ด้วย แต่คิดว่าอ่านไม่ยาก และอ่านได้เพลินๆครับ มีอะไรติชมได้เต็มที่เลยครับ
แสงแรก
เช้านี้อากาศขมุกขมัวครึ้มไปด้วยเมฆฝน ความเย็นสบายของมันทำให้ผมแทบไม่อยากลุกจากเตียงนอน ผมนอนบิดเป็นเกลียวไปกับผ้านวมผืนหนาที่หอมไปด้วยกลิ่นน้ำยาปรับผ้านุ่ม ถึงเช้านี้อากาศจะไม่สดใสแต่ผมกลับชอบมันมากกว่าทุกวัน ท้องฟ้าถูกยึดพื้นที่โดยเมฆฝนสีเทาซึ่งช่วยบดบังแสงสว่างและความร้อนของพระอาทิตย์ได้เป็นอย่างดีในวันที่เราไม่ต้องการ ผมยังนอนสะลึมสะลือครึ่งหลับครึ่งตื่นอยู่บนเตียงนอน ตามองออกไปนอกหน้าต่างจากคอนโดใจกลางเมืองชั้นที่สามสิบ
ผมเหลือบไปมองที่อีกฝั่งของเตียง เขาไม่ได้นอนอยู่ที่นั่นแวบแรกคิดว่าเขาคงกลับไปแล้ว แต่ตาเหลือบไปเห็นเสื้อผ้าของเขายังวางกองอยู่ที่ปลายเตียงพอดี “สงสัยคงจะเข้าห้องน้ำ”ผมคิดในใจ ผมนอนมองท้องฟ้าในสะภาพเปลือยท่อนบน ส่วนท่อนล่างนั้นมีเพียงชุดชั้นในและถูกห่มไปด้วยผ้านวมทับอีกชั้นหนึ่งเท่านั้น จิตใจล่องลอยออกไปนอกหน้าต่างตามแต่ที่สายตาจะพาไป
“สงสัยฝนคงจะตกแน่เลย” เขาเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับนุ่งผ้าเช็ดตัวผืนสีขาวของผม ร่างกายถูกเช็ดให้หมาดจากในห้องน้ำมาบ้างแล้ว ผมสบตากับเขาพร้อมยิ้มให้เล็กน้อยด้วยไม่รู้ว่าควรจะทักทายกันอย่างไรดี ผมกับเขารู้จักกันน้อยกว่าที่คนรู้จักจะรู้จักกัน และยังไม่แน่ใจว่าอยากจะให้เขารู้จักผมไปมากกว่านี้หรือเปล่า ชื่อของเขาก็หายไปพร้อมกับความมืดของคืนที่แล้ว คืนที่เราสองคนเจอกัน
“ตื่นนานแล้วหรอครับ”ผมถามเขาในขณะที่เขากำลังเช็ดผมและท่อนล่างนั้นเปิดเปลือยเผยให้เห็นทุกสัดส่วนอวัยวะ ซึ่งบอกตรงๆว่าผมยังไม่ชิน ถึงแม้เมื่อคืนเราทั้งคู่จะเปลือยเปล่าและแลกความอบอุ่นของร่างกายกันมาแล้วก็ตาม
“สักพักแล้วครับ เห็นคุณนอนอยู่เลยไม่อยากกวน แล้วก็ถือวิสาสะใช้ผ้าเช็ดตัวของคุณเลย ไม่เป็นไรใช่ไหมครับ”เขาตอบพร้อมรอยเปื้อนยิ้มที่หน้าราวกับเด็กหนุ่มไร้เดียงสา เขาเป็นผู้ชายรูปร่างแข็งแรง ร่างกายเต็มไปด้วยมัดกล้ามอย่างที่ ผู้ชายแบบเรา นิยม ดวงตาโตเป็นกาย ผิวสีทองแดง ริมฝีปากหนาแต่เป็นกระจับ
“ไม่เป็นไรหรอกครับ”ผมพูดแล้วยิ้มตอบกลับไป รักษาระยะห่างของเราเอาไว้ และลุกขึ้นจากเตียงเขามองดูผมในสภาพกึ่งเปลือยอย่างไม่วางตาจนผมรู้สึกเขิน
“มองอะไร”ผมพูดแก้เขินพร้อมเดินไปหยิบผ้าช้าตัวที่เขายื่นให้
“เปล่าครับ”เขาตอบสั้นๆแต่รอยยิ้มมีความหมายมากกว่านั้น
รวมเรื่องสั้นชุด แสงสุดท้ายของจักวาล บทที่1 "แสงแรก"
แสงแรก
เช้านี้อากาศขมุกขมัวครึ้มไปด้วยเมฆฝน ความเย็นสบายของมันทำให้ผมแทบไม่อยากลุกจากเตียงนอน ผมนอนบิดเป็นเกลียวไปกับผ้านวมผืนหนาที่หอมไปด้วยกลิ่นน้ำยาปรับผ้านุ่ม ถึงเช้านี้อากาศจะไม่สดใสแต่ผมกลับชอบมันมากกว่าทุกวัน ท้องฟ้าถูกยึดพื้นที่โดยเมฆฝนสีเทาซึ่งช่วยบดบังแสงสว่างและความร้อนของพระอาทิตย์ได้เป็นอย่างดีในวันที่เราไม่ต้องการ ผมยังนอนสะลึมสะลือครึ่งหลับครึ่งตื่นอยู่บนเตียงนอน ตามองออกไปนอกหน้าต่างจากคอนโดใจกลางเมืองชั้นที่สามสิบ
ผมเหลือบไปมองที่อีกฝั่งของเตียง เขาไม่ได้นอนอยู่ที่นั่นแวบแรกคิดว่าเขาคงกลับไปแล้ว แต่ตาเหลือบไปเห็นเสื้อผ้าของเขายังวางกองอยู่ที่ปลายเตียงพอดี “สงสัยคงจะเข้าห้องน้ำ”ผมคิดในใจ ผมนอนมองท้องฟ้าในสะภาพเปลือยท่อนบน ส่วนท่อนล่างนั้นมีเพียงชุดชั้นในและถูกห่มไปด้วยผ้านวมทับอีกชั้นหนึ่งเท่านั้น จิตใจล่องลอยออกไปนอกหน้าต่างตามแต่ที่สายตาจะพาไป
“สงสัยฝนคงจะตกแน่เลย” เขาเดินเข้ามาในห้องพร้อมกับนุ่งผ้าเช็ดตัวผืนสีขาวของผม ร่างกายถูกเช็ดให้หมาดจากในห้องน้ำมาบ้างแล้ว ผมสบตากับเขาพร้อมยิ้มให้เล็กน้อยด้วยไม่รู้ว่าควรจะทักทายกันอย่างไรดี ผมกับเขารู้จักกันน้อยกว่าที่คนรู้จักจะรู้จักกัน และยังไม่แน่ใจว่าอยากจะให้เขารู้จักผมไปมากกว่านี้หรือเปล่า ชื่อของเขาก็หายไปพร้อมกับความมืดของคืนที่แล้ว คืนที่เราสองคนเจอกัน
“ตื่นนานแล้วหรอครับ”ผมถามเขาในขณะที่เขากำลังเช็ดผมและท่อนล่างนั้นเปิดเปลือยเผยให้เห็นทุกสัดส่วนอวัยวะ ซึ่งบอกตรงๆว่าผมยังไม่ชิน ถึงแม้เมื่อคืนเราทั้งคู่จะเปลือยเปล่าและแลกความอบอุ่นของร่างกายกันมาแล้วก็ตาม
“สักพักแล้วครับ เห็นคุณนอนอยู่เลยไม่อยากกวน แล้วก็ถือวิสาสะใช้ผ้าเช็ดตัวของคุณเลย ไม่เป็นไรใช่ไหมครับ”เขาตอบพร้อมรอยเปื้อนยิ้มที่หน้าราวกับเด็กหนุ่มไร้เดียงสา เขาเป็นผู้ชายรูปร่างแข็งแรง ร่างกายเต็มไปด้วยมัดกล้ามอย่างที่ ผู้ชายแบบเรา นิยม ดวงตาโตเป็นกาย ผิวสีทองแดง ริมฝีปากหนาแต่เป็นกระจับ
“ไม่เป็นไรหรอกครับ”ผมพูดแล้วยิ้มตอบกลับไป รักษาระยะห่างของเราเอาไว้ และลุกขึ้นจากเตียงเขามองดูผมในสภาพกึ่งเปลือยอย่างไม่วางตาจนผมรู้สึกเขิน
“มองอะไร”ผมพูดแก้เขินพร้อมเดินไปหยิบผ้าช้าตัวที่เขายื่นให้
“เปล่าครับ”เขาตอบสั้นๆแต่รอยยิ้มมีความหมายมากกว่านั้น