ปรัชญาริมทาง l EP.2 ชายชรากับไม้เท้า

ปรัชญาริมทาง l EP.2 ชายชรากับไม้เท้า

ฉันเห็นเขาทุกวัน... เดินช้า ๆ ผ่านทางสายเดิม
มือหนึ่งจับไม้เท้า อีกมือ... ว่างเปล่า
เขาไม่รีบร้อน เดินเหมือนกับกำลังฟังบางอย่างที่คนอื่นมองไม่เห็น
ตุ๊บ... ตุ๊บ...
เสียงไม้เท้ากระทบพื้น เหมือนเสียงหัวใจที่ยังเต้น... แม้จะช้าลง

บางวันเขาเงียบ บางวันเขายิ้ม
ยิ้มให้ฉัน... ดอกไม้เล็ก ๆ ที่อยู่ริมทาง
ฉันไม่รู้ชื่อเขา แต่ฉันจำแววตานั้นได้
อ่อนโยน... เหมือนคนที่เคยรัก และเคยสูญเสีย
รอยยิ้มของเขา ไม่สดใสเหมือนเด็ก ไม่หวือหวาเหมือนวัยหนุ่ม
แต่มัน... ลึก
ลึกเหมือนรากไม้ที่เกาะดินไว้นาน ลึกเหมือนลมหายใจสุดท้ายของวันที่ยาวนาน

ฉันสงสัย... ว่ากว่าจะมายิ้มได้แบบนี้ เขาผ่านอะไรมาบ้าง
รอยยิ้มที่ช้าลง ไม่ได้แปลว่าจางลง
แต่มันคือ... ความลึกของชีวิต ที่สะสมในทุกก้าวเดิน

บางความทรงจำ ไม่ต้องพูด ก็เดินไปกับเรา...
เงียบ ๆ แต่ยังอยู่

ฉันเอง... ก็ยังยืนอยู่ที่เดิม
เฝ้าดูเขา
และหวังว่า… ใครสักคนจะยิ้มให้ชีวิต แม้จะเดินช้าลง

 วันถัดมา... เธอเดินผ่านอีกคน
ไม่ใช่เด็กชาย ไม่ใช่ใครที่หยุดคุยกับฉัน
เธอแค่เดินผ่าน... เงียบ ๆ
แต่ในความเงียบนั้น ฉันได้ยินเสียงบางอย่าง
— เสียงของคนที่เดินคนเดียวเสมอ...


ดูเพิ่มเติมได้ที่
คลิกเพื่อดูคลิปวิดีโอ
แก้ไขข้อความเมื่อ
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่