ร้านอาหารตามสั่งในดวงใจ ที่ผมกินบ่อยจนเจ้าของร้านจำเสียงเครื่องรถได้แล้วครับ

สวัสดีครับทุกคน ช่วงนี้ผมติดร้านอาหารตามสั่งเจ้าเดิมมาก แบบกินอาทิตย์ละหลายรอบจนเจ้าของร้านเริ่มจำได้ว่าเสียงรถมอเตอร์ไซค์ที่จอดหน้าร้านเป็นของผมแน่ๆ ฮาๆ ร้านนี้ไม่ได้มีเมนูอะไรหวือหวา แต่ทุกจานมันมีความ “บ้านๆ” ที่กินแล้วรู้สึกสบายใจ เหมือนกลับไปนั่งหน้าจานข้าวตอนสมัยเรียนมหาลัย
ผมชอบที่สุดคือข้าวผัดไข่ง่ายๆ ที่รสไม่จัดแต่กลิ่นกระทะมันดีมาก แล้วเวลาเขาผัดเหมือนจะตั้งใจให้มันไม่แห้งเกินไป พอดีกับน้ำปลาพริกเล็กๆ
ที่แถมให้ทุกครั้ง กลายเป็นรสที่คุ้นจนรู้สึกคิดถึงเวลาไม่ได้กินสักสองสามวัน

บรรยากาศร้านก็ธรรมดา เก้าอี้เหล็กโต๊ะสังกะสี มีหมาเจ้าถิ่นนอนอยู่มุมเดิมแทบทุกวัน
แต่พอเดินเข้าไปทีไร มันจะมีความรู้สึกผ่อนคลายอย่างบอกไม่ถูก เหมือนเข้าไปในพื้นที่ปลอดภัยของตัวเอง ทั้งที่ก็แค่ร้านข้างถนนนี่แหละ
ทุกวันนี้ผมแวะไปบ่อยจนเจ้าของร้านไม่ต้องถามแล้วว่าเอาอะไร
แค่หันมายิ้มแล้วบอก “ตามเดิมนะ!” ก็รู้เลยว่าไม่เปลี่ยนใจแน่นอน
ร้านตามสั่งร้านนี้กลายเป็นที่ที่ทำให้ผมรู้สึกว่า ไม่ว่าชีวิตยุ่งแค่ไหน
แค่ได้จานประจำตรงหน้า ทุกอย่างก็เบาลงไปเยอะเลยครับ