O รูปธรรมผู้ก้ำเกิน .. O

0 ฟ้าไร้ฝนหล่นร่วง .. ถึงช่วงแดด
ปล่อยรังสีเพื่อจะแผดเพื่อจะเผา
ชั่วเพียงไฟลามธูป, บางรูปเงา
พร้อมเดียงสาวัยเยาว์ .. ก็เข้าครอง
0 กอปรท่วงทีบทกรรมอย่างธรรมชาติ
คลายวงวาสน์รองรับให้จับจ้อง
ท่วงทีนั้นสำทับให้จับจอง
ในครรลองล่วงล้ำ .. แนบคำนึง
0 ความเป็นไปเป็นอยู่ .. ไม่รู้จบ
จากพานพบ-เพ่งพิศจนคิดถึง
ชั่วตาจบวูบเดียวนั้น-เหนี่ยวดึง
เอาหวานซึ้งแทรกตัว .. ในชั่วยาม
0 เกินยื้อยุดให้ทันความหวั่นไหว
ที่เหมือนไฟได้เชื้อจนเหลือห้าม
เหลือบชายเหมือนเหลือบค้อนให้อ่อนตาม
ย่อมผ่านเข้าคุกคามด้วยงามนั้น
0 จึง-อดีตเรื่องหลังสิ้นทั้งปวง
เหมือนหล่นร่วงลับไปกับไหวสั่น
ของอกใจถูกแทรกกระแทกกระทั้น
หลังดวงตาจบประจันด้วยวงพักตร์
0 ใต้ร่มพฤกษ์ดอกแย้มทั้งแก้มหน้า
เหมือนรอให้สายตาลองฝ่าหัก
จริตรูปอิริยานำพาชะงัก
ให้พิมพ์ลักษณ์ทุกช่วงแนบดวงใจ
0 ผูกเงื่อนบ่วงเวลากับอาวรณ์
พันทบซ้อนสำทับกำกับให้
รูปจักขุวิญญาณจะกาลใด
จักมีได้รูปเดียวที่เหนี่ยวคะนึง
0 แม้นเหมือนฝนหล่นเส้น .. มาเว้นช่วง
ที่ไม่เว้นเหนี่ยวหน่วงย่อมบ่วงซึ่ง
รอจิตชายไหวยวบเพื่อรวบตรึง
ด้วยอ่อนหวานซ่านซึ้งในแววตา !
.
.
รอจิตชายอ่อนยวบแล้วรวบดึง
แนบหวานซึ้งทับซ้อนรอยซ่อนยิ้ม !
.
.
.
ขออนุญาตคนในภาพนะขอรับ
https://www.bloggang.com/viewdiary.php?id=sdayoo&month=09-2025&date=20&group=11&gblog=706