ผมตอนนี้ยอมรับตรงๆว่า มีปัญหาเรื่องผิดหวัง เรื่องงานมาเเล้ว สัมภาษณ์ที่ไหนก็ไม่ผ่าน มีเเต่ออก offer ให้คนอื่น หรือ รับคนไปเล้ว เจอเเบบนี้ซ้ำๆ เเละตกงาน เเละผมก็อยากมีเเฟนบ้าง ผมโสดสนิทมา 25 ปีเเล้ว อยากมีเเฟนบ้างการเดินไปไหนมาไหนคนเดียวมันเหงา ว้าเหว่ ไม่เคยมี รอผู้ชายคนนั้นมา 25 ปีเเล้ว ผมยอมรับกับตัวเองโดยตรง
ใช่ครับ เมื่อ 3 ปีก่อนผมก็ติดฝนเรื่องผิดหวังไม่ได้ไปเเลกเปลี่ยนญี่ปุ่น ผมเคยนึกถึงว่า ถ้าไม่มีทางออก พระเยซูมีทางออก ให้ เเสวงหาพระเจ้า
เเต่วันนี้ผมกลับทิ้งร่มคันนั้นไป ด้วยความคิดที่ว่าถ้าพระองค์ไม่ให้ ก็ไปขอกับเทพอื่น ผู้ใหญ่ที่ไม่ให้ในสิ่งที่ต้องการ เเละโกรธเวลาที่ขอให้คนอื่นช่วย มันไม่ใช่ผู้ใหญ่ที่น่าเคารพนัก เเละผมก็กำลังจะเอาร่มคันนั้นไปทิ้งขยะ เพราะมันไม่สามารถกันฝนได้เเล้ว ทำได้เเม้กระทั่งทรยศพระเยซู โดยการตั้งจิตาบานกับเทพที่เคยนับถือ ว่า ถ้าผมได้งานดีๆ ได้คู้ดีๆ จะละทิ้งพระองค์ หันไปความเชื่อเก่า
ผมเเค่อยากรู้ว่า วันนั้น ความรู้สึกนั้น ที่เคยขอความช่วยเหลือพระเจ้า มันหายไปไหนหมด ความชื่นชมยินดี หายไปเเละความรู้สึกถูกทอดทิ้งพระองค์มาเเทนที่
ผมอยากรู้ว่า ความรู้สึกที่มีพระคริสต์เป็นที่พึ่ง ในวันเเรกที่ขอความช่วยเหลือนั้นมันเป็นอย่างไร
อยากนึกถึงวันเเรกที่เคยขอความช่วยเหลือพระเยซูคริสตเจ้า วันนั้นผมทำอย่างไร?
ใช่ครับ เมื่อ 3 ปีก่อนผมก็ติดฝนเรื่องผิดหวังไม่ได้ไปเเลกเปลี่ยนญี่ปุ่น ผมเคยนึกถึงว่า ถ้าไม่มีทางออก พระเยซูมีทางออก ให้ เเสวงหาพระเจ้า
เเต่วันนี้ผมกลับทิ้งร่มคันนั้นไป ด้วยความคิดที่ว่าถ้าพระองค์ไม่ให้ ก็ไปขอกับเทพอื่น ผู้ใหญ่ที่ไม่ให้ในสิ่งที่ต้องการ เเละโกรธเวลาที่ขอให้คนอื่นช่วย มันไม่ใช่ผู้ใหญ่ที่น่าเคารพนัก เเละผมก็กำลังจะเอาร่มคันนั้นไปทิ้งขยะ เพราะมันไม่สามารถกันฝนได้เเล้ว ทำได้เเม้กระทั่งทรยศพระเยซู โดยการตั้งจิตาบานกับเทพที่เคยนับถือ ว่า ถ้าผมได้งานดีๆ ได้คู้ดีๆ จะละทิ้งพระองค์ หันไปความเชื่อเก่า
ผมเเค่อยากรู้ว่า วันนั้น ความรู้สึกนั้น ที่เคยขอความช่วยเหลือพระเจ้า มันหายไปไหนหมด ความชื่นชมยินดี หายไปเเละความรู้สึกถูกทอดทิ้งพระองค์มาเเทนที่
ผมอยากรู้ว่า ความรู้สึกที่มีพระคริสต์เป็นที่พึ่ง ในวันเเรกที่ขอความช่วยเหลือนั้นมันเป็นอย่างไร