เล่าเรื่องอาหาร โรตี






     วันนี้ฉันแวะไปที่ตลาดโต้รุ่งใกล้บ้าน มองหาของกินน่าสนใจ ดูละลานตาไปหมด เรียกได้ว่าเป็นสวรรค์ของนักกินเลยทีเดียว

     หอยทอด ผัดไทย ที่เจ้าของร้านสาละวนผัดอยู่หน้ากระทะแบนสีดำใบโต เสียงแคร้ง…แคร้ง ของตะหลิวกระทบกระทะเหล็กและเสียงฉ่า…ของน้ำที่กระทบถูกความร้อนบนกระทะ เรียกร้องความสนใจได้เป็นอย่างดี

      ข้าวเหนียวและหมูทอดร้อนๆ ที่เพิ่งยกขึ้นมาจากกระทะน้ำมันทอดใบโต ส่งกลิ่นหอมชวนน้ำลายสอ     

     น้ำผลไม้ปั่นหลากสีสันใส่แก้วเรียงไว้รอลูกค้ามาเยี่ยมชม

     ร้านข้าวหมูกรอบที่แขวนหมูกรอบเรียงรายในตู้กระจก แขวนบนราวอวดหนังพองฟูสีเหลืองทองอร่าม เนื้อติดมันดูนุ่มชุ่มฉ่ำเหลือเกิน

      แต่ด้วยข้อจำกัดด้านอายุและสุขภาพ อาหารประเภทไขมัน แป้งและน้ำตาลควรลดปริมาณลง ดังนั้นของกินที่ฉันสามารถซื้อได้จากตลาดโต้รุ่งจึงเหลือเพียงตัวเลือกไม่กี่อย่าง
     สายตากวาดไปเจอร้านขายโรตี น่ากินทีเดียว จิตใจฉันจำเป็นต้องต่อสู้กันอย่างหนัก ระหว่างกินหรือไม่กิน คิดว่าฝ่ายไหนจะชนะ? แน่นอนไม่ต้องเดา…

     โรตีชิ้นบางกรอบ สีเหลืองทอง หอมกรุ่นกลิ่นเนยหรืออาจเป็นมาการีนก็ได้ โรยด้วยนมข้นหวานสีนวลเป็นเส้นยาว แถมด้วยน้ำตาลทรายขาวเม็ดละเอียดเพิ่มรสสัมผัสกรุบๆ ยามกระทบลิ้น กินทันทีหลังจากแม่ค้ายื่นกล่องใส่โรตีที่ถูกหั่นเป็นชิ้นสี่เหลี่ยมเล็กๆ มาตรงหน้า สะดวกต่อการกินมากกว่าม้วนเป็นท่อนกลม
     ฉันรู้ว่าไม่ดีต่อสุขภาพ นั่นคือสาเหตุให้ในวันนั้นฉันซื้อของกินเพียงอย่างเดียว โควต้าของหวานของมัน สำหรับวันนี้หมดลงเสียแล้ว เพียงเพราะโรตีแสนอร่อยเพียงชิ้นเดียว

     ระหว่างจิ้มกินอย่างเพลิดเพลินฉันนึกสงสัยขึ้นมาว่า ทำไมหนอ…โรตีจึงมักจะมีขายแต่ตอนเย็นไปจนถึงกลางคืน ตอนกลางวันไม่ค่อยเห็นคนขายโรตีกันสักเท่าไหร่
แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่