..........วิมานหมอก........ตอนที่ ๖........@@ โดย ลุงแผน

กระทู้คำถาม

....( วิมานหมอก )....

ตอนเดิมครับ

ตอนที่ ๖

ปรางกลับมาจนสาย เด็กในบ้านแยกย้ายกันไปหมดแล้ว ส่วนนางอ้อหลังจากนำบัญชีและเงินมาให้หญิงสาวคิดเสร็จแล้ว ก็เข้าห้องตัวเอง ปรางจึงไขกุญแจเปิดประตูเข้าในห้องชายหนุ่ม ขณะเพชรนอนลืมตามองเพดาน เธอยิ้มอย่างอ่อนโยนพร้อมกับเดินมานั่งข้าง ๆ ยกมือลูบใบหน้าและเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

“เพิ่งตื่นหรือยังไม่ได้นอนเนี่ยเพชร แล้วทำไมไม่กินข้าว ไม่หิวเหรอ”

เพชรพลิกหันเข้าข้างฝาไม่ตอบ หญิงสาวจึงอมยิ้มส่ายหน้าไปมา พลางดึงเขามาหาเธอเบา ๆ

“พี่มาแล้วเพชร พี่บอกแล้วพี่ไปไม่นาน”

เพชรมองเธอด้วยตาพร่าเลือน พยายามกลั้นน้ำตาไว้ขณะเอ่ยออกมาเสียงสั่นเครือ

“ผมตื่นได้สักพักแล้ว พี่ปรางบอกไปแป๊บเดียวนี่มันกี่โมงแล้วพี่”

เขาตัดพ้อ ไม่ได้เพราะความโกรธเคือง แต่เป็นความน้อยใจมากกว่า ปรางมั่นใจจากแววตาของเขาที่มองอย่างอ้อนวอน เธอถอนใจพร้อมกับยื่นมือลูบใบหน้าเขาไปมา

“พี่มาแล้วนี่ไง ไปกินข้าวซะเพชรเดี๋ยวพี่อยู่เป็นเพื่อน”

ชายหนุ่มลุกขึ้นนั่งห้อยเท้าลงข้างเตียงอย่างอิดออด ทิ้งแขนทั้งสองลงข้างลำตัวขณะหญิงสาวโอบเขาไว้อย่างปลอบโยน เพชรถอนใจออกมาพลางลุกยืนช้า ๆ แล้วเดินไปทางห้องน้ำเพื่อล้างหน้าแปรงฟัน

ปรางอมยิ้มเมื่อนึกถึงอาการของเขาและเมื่อเสียงน้ำไหลลงอ่างล้างหน้า เธอจึงลุกขึ้นจัดอาหารบนโต๊ะและนั่งลงตรงเก้าอี้ข้าง ๆ นั่นเอง

ครู่ต่อมาชายหนุ่มเดินออกจากห้องน้ำ พลางใช้ผ้าขนหนูที่พาดบ่าเช็ดหน้าลวก ๆ ก่อนเดินมานั่งตรงข้ามกับปราง

“กินข้าวซะเพชร เดี๋ยวสักพักพี่จะไปที่ร้านเพชร ฟังดูว่าเขาพูดอะไรกันบ้าง”

เพชรมองของกินบนโต๊ะ พยักหน้าเนือย ๆ ใจคิดว่าเขาควรกลับเข้าบ้านวันนี้เลยดีไหม ส่วนอีกใจแย้งขึ้นมาทันที ว่า ตอนนี้เขาอยากอยู่เฉย ๆ ที่นี่ ลึก ๆ แล้วไม่รู้ว่าเป็นเพราะอยากอยู่กับพี่ปรางให้นานที่สุดหรืออย่างไร

เขามองสบตาเธอพลางเอ่ยออกไปยังแผ่วเบา

“ดีเหมือนกันพี่ปราง ผมอยากรู้ว่าพ่อกับพี่ปิงตอนนี้เป็นยังไงบ้าง”

หญิงสาวโน้มตัวลงแนบริมฝีปากเข้ากับหน้าผากเขาก่อนลุกขึ้นยืนแล้วเอ่ยออกมา

“พี่ไปก่อนละแล้วยังไงพี่จะมาเล่าให้ฟัง กินข้าวด้วยนะอย่าลืม”

เขาพยักหน้า ขณะเธอเดินออกไป และเมื่อเธอปิดประตูเข้ามา ใจเขาก็หล่นวูบลงไปเหมือนทุกครั้งที่อยู่ห่างกัน

ปรางเดินออกจากบ้านโดยไม่แวะเข้าห้องของตัวเอง ในใจคิดว่าจะได้ยินเรื่องอะไรจากบ้านโกตึ๋งและใคร่ครวญถึงชายหนุ่มที่เธอเริ่มรู้สึกผูกพันกับเขา จะว่าเป็นเรื่องทางกายก็คงไม่ถูกต้องนัก เพราะช่วงชีวิตของเธอ เธอผ่านเรื่องแบบนี้มาไม่รู้เท่าไร

เมื่อหญิงสาวพ้นจากประตูหน้าบ้าน นางอ้อซึ่งยืนอยู่ในมุมหลังบ้านได้มองตามเธอพร้อมกับขมวดคิ้วคิดบางอย่าง ก่อนอึดใจต่อมาจะตัดสินใจเดินตามห่าง ๆ ไม่ให้ปรางรู้ตัว......

ร้านก๋วยเตี๋ยวโกตึ๋งยังไม่มีลูกค้า แต่ทุกอย่างพร้อมหมดแล้ว เมื่อหญิงสาวเดินเข้าไปเธอยิ้มอย่างอ่อนโยนให้กับโกตึ๋งเหมือนกับทุกครั้งและมองลึกเข้าไปในร้านอย่างแปลกใจ เมื่อมีชายคนหนึ่งรูปร่างสูงใหญ่ยืนจัดเครื่องปรุงอยู่โต๊ะข้างใน

“อ้าวปรางมาแต่เช้าเลยวันนี้ นั่นพี่แก้วลุงไอ้เพชรมัน เขาเป็นห่วงไอ้เพชรเลยออกมาจากไร่เมื่อวาน”

หญิงสาวหันมองหน้าโกตึ๋งพร้อมกับส่งคำถามไปทางสายตา

“ก็พวกดาบชิตน่ะสิ เมื่อวานมันไปตามไอ้เพชรถึงในไร่ พอดีพี่แก้วหลบอยู่ในป่าเลยไม่เจอกัน พอไม่เจอไอ้เพชร มันก็กลับ พี่แก้วเป็นห่วงเลยขับรถตามมา”

หญิงสาวพยักหน้าทำท่าเข้าใจก่อนเดินเข้าไปนั่งตรงโต๊ะตัวหนึ่งหันหลังออกไปทางหน้าร้าน ทำท่าทางปกติทั้งที่ใจเต้นโครมครามเมื่อรู้ว่าดาบชิตไม่ยอมรามือ หญิงสาวคิดช้า ๆ ขณะโกตึ๋งพูดอะไรบางอย่างพร้อมกับลวกเส้นก๋วยเตี๋ยวไปด้วย ปรางใคร่ครวญว่าจะทำยังไงต่อไป เพราะดาบชิตยอมดั้นด้นไปถึงในไร่ ถ้าเขาได้ยินว่าเพชรอยู่ที่ไหนเขาต้องรีบไปดูอย่างไม่ลังเล หญิงสาวยื่นมือรับก๋วยเตี๋ยวจากโกตึ๋งด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม ก่อนวางลงและใคร่ครวญถึงชายหนุ่มเมื่อโกตึ๋งเดินกลับไป

นางอ้อรีรออยู่หน้าตลาดครู่หนึ่งจึงเดินช้า ๆ ไปทางร้านก๋วยเตี๋ยว เมื่อเดินถึงหน้าร้าน โกตึ๋งกำลังก้มหน้าลวกเส้นให้ลูกค้าซึ่งเพิ่งเข้ามา นางอ้อ มองเข้าไปเห็นปรางนั่งหันหลังอยู่ และเห็นผู้ชายสูงใหญ่คนหนึ่งเดินมาช่วยโกตึ๋งตรงเคาน์เตอร์ นางอ้อจึงเปลี่ยนใจไม่เดินเข้าไปเพราะปรางไม่ได้หันมาเห็น และเมื่อเดินผ่านหน้าร้านไปได้นิดหนึ่งเธอจึงเลี้ยวกลับไปทางตลาดเพื่อรอดูท่าทีของปรางต่อไป

ส่วนนายแก้วเมื่อนำก๋วยเตี๋ยวไปวางให้ลูกค้าแล้วจึงเดินไปทางโต๊ะหญิงสาวและนั่งลงตรงข้าม ก่อนเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงจริงจัง

"วันนั้นไอ้เพชรมันพูดไหมว่ามันจะไปที่ไหน”

ปรางอึ้งไปเมื่อได้ยินก่อนทำสีหน้าครุ่นคิดนิดหนึ่งจึงเอ่ยตอบกลับไป

“เห็นบอกว่าจะไปบ้านลุงของเขาจ้ะ วันนั้นหนูก็อยู่ด้วยตอนที่มีเรื่องกันแต่เพชรไม่ได้เป็นอะไรมาก แค่ตกใจนิดหน่อยเท่านั้นเอง”

หญิงสาวยิ้มให้นายแก้วก่อนก้มลงปรุงก๋วยเตี๋ยวในชาม ขณะหางตาเห็นนายแก้วลุกช้า ๆ และจ้องมองเธอไม่วางตาขณะเดินออกไป

ปรางรีบกินก๋วยเตี๋ยวของเธอจนใกล้หมดแล้วลุกไปจ่ายเงิน ขณะนายแก้วพูดอะไรสองสามคำซึ่งเธอไม่ได้ยินชัดจึงพยักหน้า และยิ้มแทนคำตอบก่อนเดินกลับไปทางบ้านเธอ

นางอ้อเดินรีรอเลือกซื้อของกินตามแผงเพื่อไม่ให้ผิดสังเกต เมื่อเห็นหญิงสาวเดินเข้าตลาดมา จึงทำทีเป็นก้มดูผักสดขณะหางตามองตามปราง และขมวดคิ้วลงนิดหนึ่งเมื่อเห็นเธอเดินไปทางท้ายตลาด นางอ้อวางผักกาดขาวในมือลงที่เดิมก่อนเดินตามปรางไปห่าง ๆ และต้องแปลกใจอีกครั้ง เมื่อหญิงสาวเลี้ยวเข้าบ้านไม่ได้ไปไหนต่ออีก

นางอ้อเดินช้า ๆ มองซ้ายขวาอยู่อึดใจจึงเดินเข้าบ้านและตรงไปห้องตัวเองขณะสายตามองไปที่ห้องของปราง และต้องหยุดอยู่กับที่เมื่อเห็นว่าห้องของหญิงสาวยังคงมีกุญแจล็อคอยู่กับสายยูอย่างเดิม นางอ้อนึกแปลกใจจึงเดินเข้าไปหน้าห้องหญิงสาว เมื่อมั่นใจว่าประตูห้องปรางปิดอยู่จริง ๆ จึงมองไปยังห้องติดกัน

นางเล็กซึ่งอยู่ห้องนี้ลากลับบ้านสามวันเพราะแม่ไม่สบาย แต่ตอนนี้กุญแจที่ควรใส่อยู่ไม่มี แต่ห้องใส่กลอนจากข้างใน นางอ้อก้าว มาหยุดอยู่หน้าห้องพร้อมกับยืนนิ่งฟังเสียงข้างในอย่างตั้งใจ

เพชรกำลังอาบน้ำอยู่หญิงสาวจึงนั่งลงตรงที่นอน มองดูอาหารที่เธอซื้อไว้ให้ชายหนุ่ม เพชรกินข้าวกล่องไปหนึ่งกล่องนอกนั้นไม่ได้แตะต้องอะไร เธอเอนตัวลงบนที่นอนพลางนึกถึงเหตุการณ์ที่พึ่งได้ยินมาและคิดว่าจะทำยังไงต่อไป ขณะมีเสียงกุกกักจากหน้าห้องดังแว่วมาพอได้ยิน ปรางลุกขึนนั่งตั้งใจฟังอยู่อึดใจจึงเดินไปเปิดประตูและเจอนางอ้อยืนหน้าซีดอยู่ตรงนั้นเอง

“อ้าวพี่อ้อมาทำอะไรตรงนี้”

หญิงสาวพูดพลางก้าวออกนอกห้องดันประตูปิดและพูดค่อนข้างดังออกไปอีกครั้งเจตนาให้ชายหนุ่มได้ยิน

“ยังไม่นอนอีกหรือพี่อ้อ สายแล้วไม่ง่วงหรือ แล้วนี่กินข้าวหรือยัง”

เธอมองตาอีกฝ่ายด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม ค้นหาคำตอบจากสีหน้าอันตื่นตระหนกของหญิงซึ่งอยู่กับเธอมานานพอควร

นางอ้อทำท่าอึกอักเมื่อถูกจับได้ว่ายืนด้วยท่าทางน่าสงสัย ในเมื่อตัวเองมีบางอย่างซ่อนอยู่ในใจจึงเก็บอาการไม่อยู่ หญิงสาวเดินช้า ๆ ไปนั่งบนโซฟา นางอ้อเดินตามใจคอไม่อยู่กับเนื้อกับตัว

“นั่งลงก่อนสิพี่อ้อ ปรางเข้าไปดูห้องนางเล็กมันน่าจะกลับมาพรุ่งนี้แล้วพี่อ้อมีอะไรหรือ”

นางอ้อหันไปทางหน้าห้องที่ปรางเดินออกมาซึ่งไร้เสียงผิดปกติอันใด ก่อนนั่งลงหันมองหญิงสาวแล้วพูดอ้อมแอ้มออกมา

“พี่นึกว่าปรางเข้าไปทำไม แล้วก็เอ่อ ๆ นึกว่ามีใครอยู่ด้วยข้างใน”

จบคำสุดท้ายนางอ้อถอนใจด้วยความโล่งอก ขณะหญิงสาวทำสีหน้ายิ้มแย้มแจ่มใสเป็นปกติ ในใจคิดว่านางอ้อต้องมีอะไรบางอย่างแน่นอน

“พี่อ้อ พี่อ้ออยู่กับปรางมากี่ปีแล้ว”

หญิงสาวสบตาขณะถามออกมาอย่างนุ่มนวล

นางอ้อหายใจลึกตอบออกมาอย่างไม่เต็มคำ

“ถ้าจำไม่ผิดน่าจะสองหรือสามปี”

หญิงสาวยิ้มด้วยสีหน้าแช่มชื่นก่อนเอ่ยถามต่อไป

“ปรางมีอะไรปรางไม่เคยปิดบังพี่ พี่อ้อมีอะไรปิดบังปรางหรือเปล่า”

เมื่ออีกฝ่ายนิ่งอยู่เพราะใคร่ครวญถึงความดีซึ่งมีต่อกันตลอดที่อยู่ด้วยกันมา หญิงสาวจึงถือโอกาสถามออกไปตรง ๆ นางอ้อก้มหน้าถอนใจแรงก่อนเอ่ยอ้อมแอ้มออกมาอย่างไม่เต็มคำ

“พี่แค่สงสัยว่าปรางทำไมไม่เข้าไปในห้องตัวเองแล้วไปอยู่กับใครในห้องนั้น”

หญิงสาวยังคงยิ้มละไมขณะเอ่ยออกไปอย่างนุ่มนวล

“ถ้าพี่อ้อคิดว่ามีใครอยู่ในนั้น พี่อ้อจะเข้าไปดูกับปรางไหมจะได้สบายใจ”

เธอถามพลางจ้องหน้าอีกฝ่ายซึ่งเงยหน้าขึ้นมามองสบตาก่อนผ่านไปอึดใจจึงส่ายหน้าแล้วลุกยืน

“ไม่หรอกพี่เชื่อใจปราง พี่กลับห้องละ พี่ขอโทษด้วยที่พี่สงสัย”

ปรางลุกขึ้นยืน ยิ้มให้อีกฝ่ายด้วยสีหน้าแช่มชื่นและเมื่อนางอ้อก้าวยาว ๆ ไปถึงห้องนอนตัวเอง เธอจึงเอนหลังพิงพนักโซฟา ถอนใจออกมายาว....

( มีต่อครับ )