....( วิมานหมอก )....
ตอนเดิมครับ
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้ตอนที่ ๑ https://pantip.com/topic/42554523
ตอนที่ ๒ https://pantip.com/topic/42556226
ตอนที่ ๓ https://pantip.com/topic/42558182
ตอนที่ ๔ https://pantip.com/topic/42560401
ตอนที่ ๕
บ่ายแก่แล้ว วันนี้ร้านก๋วยเตี๋ยวโกตึ๋งขายหมดเร็วกว่าทุกวัน เมื่อเก็บของหน้าร้านเรียบร้อยเขาจึงให้ลูกน้องกลับบ้าน และปิดประตูหน้าบ้านเข้ามาครึ่งหนึ่ง ก่อนเดินเข้าไปดูลูกสาวซึ่งกำลังล้างข้าวของอยู่หลังบ้านคนเดียว
ปิงเงยหน้ามองพ่อและยิ้มให้นิดหนึ่ง ก่อนก้มหน้าทำงานต่อไป โกตึ๋งก้าวไปคว้าเก้าอี้เตี้ยมานั่งมุมหนึ่ง แล้วหยิบจานในกองล้างน้ำเปล่าในกะละมังทีละใบ ก่อนยกขึ้นมาวางข้างกะละมังน้ำยาล้างจาน ปิงเงยหน้ามองพ่อพร้อมกับเอ่ยออกมา
“พ่อไปพักก่อนเถอะ เหนื่อยมาตั้งแต่เช้าแล้ว เหลือแค่นี้หนูล้างเองได้”
เขาไม่ตอบอะไรแต่ไม่ลุกขึ้นยังคงทำต่อไปเรื่อย ๆ หญิงสาวสังเกตเห็นสีหน้าของผู้เป็นพ่อจึงหยุดมือแล้วเอ่ยออกมาเพื่อปลอบใจ
“เพชรไม่เป็นอะไรหรอกพ่อ พ่อไม่ต้องเป็นห่วง รอฟังข่าวจากลุงแก้วหนูคิดว่าไม่น่าเกินวันสองวัน”
โกตึ๋งหยุดมือพลางมองหน้าลูกสาวพร้อมกับเอ่ยออกมาอย่างกังวล
“พ่ออดห่วงไม่ได้ เพชรมันไม่เคยไปไหนไกล ๆ คนเดียว แต่ถ้าลุงส่งข่าวมาคงเบาใจ พ่อกลัวพวกดาบชิตเจอเจ้าเพชรก่อนน่ะสิ”
หญิงสาวยิ้มอย่างอ่อนโยนให้ผู้เป็นพ่อพร้อมกับเอื้อมมือมาแตะแขนเขาก่อนเอ่ยปลอบใจออกมา
“พ่อเชื่อหนูเถอะ ยิ่งถ้าลุงแก้วรู้เรื่องแล้ว พวกนั้นยิ่งทำอะไรลำบากกว่าเดิม”
ผู้เป็นพ่อฟังแล้วคิดตามก่อนก้มลงทำงานต่อไปขณะในใจครุ่นคิดถึงนายแก้วผู้เป็นพี่ชาย พลางคิดกังวลว่าทุกอย่างจะคลี่คลายไปในทางที่ดีหรือจะรุนแรงขึ้นเมื่อพี่ชายเขารับรู้เรื่องราว
“โกตึ๋งอยู่หรือเปล่า”
เสียงคุ้นหูจากหน้าบ้านทำโกตึ๋งชะงักไปนิดหนึ่งพร้อมกับขมวดคิ้ว พลางมองหน้าลูกสาวซึ่งนั่งนิ่งเช่นกัน
“ดาบชิตมาทำไมอีก”
โกตึ๋งบ่นเบา ๆ โดยไม่รอคำตอบจากลูกสาวเขาลุกออกไปหน้าบ้านขณะปิงตามไปแต่หยุดอยู่แค่ห้องครัวไม่ได้เดินไปถึงหน้าบ้าน ตามองผู้เป็นพ่อซึ่งออกไปหน้าบ้านพร้อมตั้งใจฟังเสียงคุยกันที่ลอดเข้ามา
“มีอะไรอีกดาบ”
โกตึ๋งมองดาบชิตซึ่งยืนหน้าบอกบุญไม่รับอยู่คนเดียวก่อนชำเลืองไปยังรถสายตรวจซึ่งจอดอยู่หน้าห้องแถวหลังถัดไป เห็นด้านหลังของภูษิตนั่งอยู่บนรถไม่ได้ตามลงมา
“ผมไปบ้านไอ้แก้วมาทายสิว่าเจออะไร”
โกตึ๋งมองหน้าดาบชิตอย่างชิงชังเมื่อรู้ว่าเขาตามจิกลูกชายไม่เลิกราก่อนเอ่ยออกมาด้วยท่าทีเฉยชา
“แล้วไอ้เพชรมันว่าไงบ้าง”
ดาบชิตหัวเราะในลำคอ หรี่ตาลงพร้อมกับเอ่ยออกมาอย่างยียวน
“เจอแต่เงาไอ้เพชร ไอ้แก้วน่าจะอยู่ในไร่รถมันยังอยู่ แต่ไม่มีวี่แววไอ้เพชรอยู่ที่นั่น กระเป๋าเสื้อผ้าหรืออะไรก็ไม่มีสักอย่าง โกตึ๋งจะว่ายังไง”
โกตึ๋งนิ่งไปเมื่อได้ยิน เขาขมวดคิ้วลงนิดนึง ก่อนเอ่ยออกมาด้วยท่าทีไม่พอใจอย่างเดิม
“จะว่ายังไงล่ะดาบ ไม่เจอก็ไม่เจอ เมื่อวานมันบอกจะไปหาลุงแล้วจะให้ทำยังไง”
ดาบชิตพยักหน้าด้วยท่าทางกวน ๆ ขณะเท้าเอวเอานิ้วโป้งสอดเข้าในเข็มขัดทั้งสองข้าง ก่อนเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงห้วน ๆ
“เอาอย่างนั้นก็ได้นะโก จะเล่นแบบนี้ก็ไม่เป็นไร ถ้าผมเจอตัวมันอย่าว่าผมเล่นแรงก็แล้วกัน”
พูดจบดาบชิตหันเดินกลับไปที่รถโดยไม่รอคำตอบ โกตึ๋งมองตามกระทั่งรถเคลื่อนออกไปลับตาจึงหันกลับเข้าบ้านและพบกับลูกสาว ยืนมองอยู่ด้วยสีหน้าไม่สบายใจ
“เพชรไม่อยู่กับลุงแก้วหรือพ่อ”
โกตึ๋งพยักหน้าพร้อมกับถอนใจ เชื่อว่าเป็นอย่างที่ดาบชิตพูดจริง ๆ เพราะถ้าไปบ้านพี่แก้วแล้วเจอตัวเจ้าเพชร ก็คงมาคุยเรื่องเงินมากกว่ามาบอกว่าไม่เจอ ปิงหมุนตัวไปมาแบบไม่รู้จะทำยังไงขณะคิดวกวนถึงที่น้องชายจะไป และกังวลถึงอันตรายที่เพชรจะเจอระหว่างทาง
สองพ่อลูกเดินกลับไปหลังบ้านอย่างไม่มีกะจิตกะใจทำงาน ความเงียบเข้าปกคลุมโดยรอบ เมื่อข่าวของเพชรสร้างความกังวลให้กับทั้งสอง ปิงนึกว่าน้องไปไหนยังไงก็นึกไม่ออก เพราะนอกจากคนในตลาดแล้ว น้องชายไม่เคยคลุกคลีกับใครเป็นพิเศษ การจะหลบในบ้านใครแถวนี้ก็เป็นได้ยาก เพราะหลายคนรู้ว่าเพชรกำลังหนีตำรวจ ถึงจะมีความผิดหรือไม่ก็ตาม แต่ไม่มีใครให้ผู้ต้องสงสัยเข้าบ้านแน่นอน
ปิงหันมองผู้เป็นพ่อซึ่งมีแววตากังวลไม่แพ้กัน เพราะเขาเองก็นึกไม่ออกว่าลูกชายจะหลบที่ไหนได้ในเมื่อไม่รู้จักใคร พี่แก้วเป็นความหวังเดียวที่จะให้เพชรไปหา ในเมื่อดาบชิตยืนยันว่าไม่เจอเขาก็จนใจ และเชื่อว่าดาบชิตต้องไม่เจอเพชรที่นั่นจริง ๆ
เสียงก๊อกแก๊กดังขึ้นหน้าประตูคล้ายมีคนเดินเข้ามา โกตึ๋งลุกขึ้นช้า ๆ ขณะสบตาลูกสาวซึ่งยืนตามเขาเช่นกัน ก่อนเดินออกไปหน้าบ้านและพบกับร่างสูงใหญ่คุ้นตายืนอยู่ตรงนั้น
“พี่แก้ว”
“ลุงแก้ว”
ทั้งสองพูดแทบพร้อมกัน ปิงเดินเข้าไปยกมือไหว้และรับกระเป๋าจากลุงไปวางไว้บนโต๊ะตัวหนึ่งก่อนหันกลับมาขณะโกตึ๋งเอ่ยถามพี่ชายออกไป
“มาไงพี่แก้ว นึกยังไงมานี่ได้”
นายแก้วมีสีหน้าเรียบเฉยจากความกังวลในใจ พร้อมกับเอ่ยออกมาขณะเดินไปนั่งตรงเก้าอี้ตัวหนึ่ง
“ไอ้เพชรมันมีเรื่องอะไร วันนี้ดาบชิตกับพวกไปที่บ้าน แล้วตอนนี้อยู่ไหน”
โก๊ะตึ๋งมองหน้าพี่ชายนิ่ง เมื่อดาบชิตพูดความจริง เขาส่ายหน้าไปมาแทนคำตอบ ขณะหญิงสาวเอ่ยออกมาแผ่วเบา
“ไม่รู้เหมือนกันจ้ะลุง เพชรมีปัญหากับพวกดาบชิต พอดีพวกเพื่อนเขาโดนจับเรื่องเสพยา ตำรวจจะมาคาดคั้นเอาชื่อคนขายกับเพชร เพชรบอกพ่อกับหนูว่าจะหลบไปอยู่บ้านลุง”
นายแก้วส่ายหน้าไปมาขณะเอ่ยด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียดไม่แพ้สีหน้าและแววตา
“มันไม่ได้ไป ถ้าไปข้าก็ต้องเจอมัน แล้วพวกตำรวจก็ต้องเจอมันด้วยเหมือนกัน มันไปอยู่ไหนเอ็งไม่รู้เหรอตึ๋ง”
โกตึ๋งส่ายหน้าพร้อมกับถอนใจขณะเอ่ยอย่างอ่อนใจ
“ไม่รู้จริง ๆ พี่แก้ว นอกจากบ้านพี่แก้วมันก็ไม่รู้จักใคร”
“แล้วบ้านเพื่อนมันล่ะ”
นายแก้วเอ่ยถามพร้อมกับมองหน้าน้องชายกับหลานสาวไปมา
“ไม่น่าจะไปนะลุง พวกนั้นพ่อแม่เขาอยู่ด้วย เพชรคงเข้าบ้านเขาไม่ได้หรอก”
ปิงเอ่ยแทนผู้เป็นพ่อซึ่งนั่งอึ้งไม่พูดจา ขณะลุงของเธอนั่งนิ่งอยู่ครู่หนึ่งจึงเอ่ยออกมา
“งั้นข้าอยู่นี่แหละ จนกว่าจะเจอมัน”
โกตึ๋งมองหน้าผู้เป็นพี่พลางพยักหน้าขณะเอ่ยออกไป
“นอนห้องไอ้เพชรได้เลยพี่แก้ว อ้อ แล้วไร่พี่ล่ะ”
นายแก้วโบกมือไปมาก่อนลุกขึ้นเดินไปทางหน้าบ้าน พร้อมกับพูดออกมาอย่างมั่นใจ
“ช่างมัน ตอนนี้เอาเรื่องไอ้เพชรก่อน ไอ้ปิงเอากระเป๋าลุงขึ้นไปเก็บ ลุงไปเอาของที่รถเดี๋ยวตามขึ้นไป”
หญิงสาวรับคำก่อนเดินไปหยิบกระเป๋าของลุงแล้วเดินขึ้นบันไดไปทางห้องนอน โกตึ๋งนั่งนิ่งอยู่กับที่กระทั่งพี่ชายเดินกลับมาพร้อมกับแบกลูกซองแฝดไว้บนไหล่เดินผ่านไปไม่พูดอะไร เขาถอนใจเบา ๆ ด้วยความโล่งใจเมื่อมีพี่ชายอยู่ด้วยอีกคนหนึ่ง ถึงแม้เรื่องราวหลังจากนี้จะเป็นยังไงเขาไม่สนใจมันอีกแล้ว ตอนนี้เรื่องที่ควรกังวลที่สุดนั่นคือตามหาลูกชาย ก่อนตำรวจจะเจอก่อนและเอาตัวไป....
( มีต่อครับ )
..........วิมานหมอก........ตอนที่ ๕........@@ โดย ลุงแผน
บ่ายแก่แล้ว วันนี้ร้านก๋วยเตี๋ยวโกตึ๋งขายหมดเร็วกว่าทุกวัน เมื่อเก็บของหน้าร้านเรียบร้อยเขาจึงให้ลูกน้องกลับบ้าน และปิดประตูหน้าบ้านเข้ามาครึ่งหนึ่ง ก่อนเดินเข้าไปดูลูกสาวซึ่งกำลังล้างข้าวของอยู่หลังบ้านคนเดียว
ปิงเงยหน้ามองพ่อและยิ้มให้นิดหนึ่ง ก่อนก้มหน้าทำงานต่อไป โกตึ๋งก้าวไปคว้าเก้าอี้เตี้ยมานั่งมุมหนึ่ง แล้วหยิบจานในกองล้างน้ำเปล่าในกะละมังทีละใบ ก่อนยกขึ้นมาวางข้างกะละมังน้ำยาล้างจาน ปิงเงยหน้ามองพ่อพร้อมกับเอ่ยออกมา
“พ่อไปพักก่อนเถอะ เหนื่อยมาตั้งแต่เช้าแล้ว เหลือแค่นี้หนูล้างเองได้”
เขาไม่ตอบอะไรแต่ไม่ลุกขึ้นยังคงทำต่อไปเรื่อย ๆ หญิงสาวสังเกตเห็นสีหน้าของผู้เป็นพ่อจึงหยุดมือแล้วเอ่ยออกมาเพื่อปลอบใจ
“เพชรไม่เป็นอะไรหรอกพ่อ พ่อไม่ต้องเป็นห่วง รอฟังข่าวจากลุงแก้วหนูคิดว่าไม่น่าเกินวันสองวัน”
โกตึ๋งหยุดมือพลางมองหน้าลูกสาวพร้อมกับเอ่ยออกมาอย่างกังวล
“พ่ออดห่วงไม่ได้ เพชรมันไม่เคยไปไหนไกล ๆ คนเดียว แต่ถ้าลุงส่งข่าวมาคงเบาใจ พ่อกลัวพวกดาบชิตเจอเจ้าเพชรก่อนน่ะสิ”
หญิงสาวยิ้มอย่างอ่อนโยนให้ผู้เป็นพ่อพร้อมกับเอื้อมมือมาแตะแขนเขาก่อนเอ่ยปลอบใจออกมา
“พ่อเชื่อหนูเถอะ ยิ่งถ้าลุงแก้วรู้เรื่องแล้ว พวกนั้นยิ่งทำอะไรลำบากกว่าเดิม”
ผู้เป็นพ่อฟังแล้วคิดตามก่อนก้มลงทำงานต่อไปขณะในใจครุ่นคิดถึงนายแก้วผู้เป็นพี่ชาย พลางคิดกังวลว่าทุกอย่างจะคลี่คลายไปในทางที่ดีหรือจะรุนแรงขึ้นเมื่อพี่ชายเขารับรู้เรื่องราว
“โกตึ๋งอยู่หรือเปล่า”
เสียงคุ้นหูจากหน้าบ้านทำโกตึ๋งชะงักไปนิดหนึ่งพร้อมกับขมวดคิ้ว พลางมองหน้าลูกสาวซึ่งนั่งนิ่งเช่นกัน
“ดาบชิตมาทำไมอีก”
โกตึ๋งบ่นเบา ๆ โดยไม่รอคำตอบจากลูกสาวเขาลุกออกไปหน้าบ้านขณะปิงตามไปแต่หยุดอยู่แค่ห้องครัวไม่ได้เดินไปถึงหน้าบ้าน ตามองผู้เป็นพ่อซึ่งออกไปหน้าบ้านพร้อมตั้งใจฟังเสียงคุยกันที่ลอดเข้ามา
“มีอะไรอีกดาบ”
โกตึ๋งมองดาบชิตซึ่งยืนหน้าบอกบุญไม่รับอยู่คนเดียวก่อนชำเลืองไปยังรถสายตรวจซึ่งจอดอยู่หน้าห้องแถวหลังถัดไป เห็นด้านหลังของภูษิตนั่งอยู่บนรถไม่ได้ตามลงมา
“ผมไปบ้านไอ้แก้วมาทายสิว่าเจออะไร”
โกตึ๋งมองหน้าดาบชิตอย่างชิงชังเมื่อรู้ว่าเขาตามจิกลูกชายไม่เลิกราก่อนเอ่ยออกมาด้วยท่าทีเฉยชา
“แล้วไอ้เพชรมันว่าไงบ้าง”
ดาบชิตหัวเราะในลำคอ หรี่ตาลงพร้อมกับเอ่ยออกมาอย่างยียวน
“เจอแต่เงาไอ้เพชร ไอ้แก้วน่าจะอยู่ในไร่รถมันยังอยู่ แต่ไม่มีวี่แววไอ้เพชรอยู่ที่นั่น กระเป๋าเสื้อผ้าหรืออะไรก็ไม่มีสักอย่าง โกตึ๋งจะว่ายังไง”
โกตึ๋งนิ่งไปเมื่อได้ยิน เขาขมวดคิ้วลงนิดนึง ก่อนเอ่ยออกมาด้วยท่าทีไม่พอใจอย่างเดิม
“จะว่ายังไงล่ะดาบ ไม่เจอก็ไม่เจอ เมื่อวานมันบอกจะไปหาลุงแล้วจะให้ทำยังไง”
ดาบชิตพยักหน้าด้วยท่าทางกวน ๆ ขณะเท้าเอวเอานิ้วโป้งสอดเข้าในเข็มขัดทั้งสองข้าง ก่อนเอ่ยออกมาด้วยน้ำเสียงห้วน ๆ
“เอาอย่างนั้นก็ได้นะโก จะเล่นแบบนี้ก็ไม่เป็นไร ถ้าผมเจอตัวมันอย่าว่าผมเล่นแรงก็แล้วกัน”
พูดจบดาบชิตหันเดินกลับไปที่รถโดยไม่รอคำตอบ โกตึ๋งมองตามกระทั่งรถเคลื่อนออกไปลับตาจึงหันกลับเข้าบ้านและพบกับลูกสาว ยืนมองอยู่ด้วยสีหน้าไม่สบายใจ
“เพชรไม่อยู่กับลุงแก้วหรือพ่อ”
โกตึ๋งพยักหน้าพร้อมกับถอนใจ เชื่อว่าเป็นอย่างที่ดาบชิตพูดจริง ๆ เพราะถ้าไปบ้านพี่แก้วแล้วเจอตัวเจ้าเพชร ก็คงมาคุยเรื่องเงินมากกว่ามาบอกว่าไม่เจอ ปิงหมุนตัวไปมาแบบไม่รู้จะทำยังไงขณะคิดวกวนถึงที่น้องชายจะไป และกังวลถึงอันตรายที่เพชรจะเจอระหว่างทาง
สองพ่อลูกเดินกลับไปหลังบ้านอย่างไม่มีกะจิตกะใจทำงาน ความเงียบเข้าปกคลุมโดยรอบ เมื่อข่าวของเพชรสร้างความกังวลให้กับทั้งสอง ปิงนึกว่าน้องไปไหนยังไงก็นึกไม่ออก เพราะนอกจากคนในตลาดแล้ว น้องชายไม่เคยคลุกคลีกับใครเป็นพิเศษ การจะหลบในบ้านใครแถวนี้ก็เป็นได้ยาก เพราะหลายคนรู้ว่าเพชรกำลังหนีตำรวจ ถึงจะมีความผิดหรือไม่ก็ตาม แต่ไม่มีใครให้ผู้ต้องสงสัยเข้าบ้านแน่นอน
ปิงหันมองผู้เป็นพ่อซึ่งมีแววตากังวลไม่แพ้กัน เพราะเขาเองก็นึกไม่ออกว่าลูกชายจะหลบที่ไหนได้ในเมื่อไม่รู้จักใคร พี่แก้วเป็นความหวังเดียวที่จะให้เพชรไปหา ในเมื่อดาบชิตยืนยันว่าไม่เจอเขาก็จนใจ และเชื่อว่าดาบชิตต้องไม่เจอเพชรที่นั่นจริง ๆ
เสียงก๊อกแก๊กดังขึ้นหน้าประตูคล้ายมีคนเดินเข้ามา โกตึ๋งลุกขึ้นช้า ๆ ขณะสบตาลูกสาวซึ่งยืนตามเขาเช่นกัน ก่อนเดินออกไปหน้าบ้านและพบกับร่างสูงใหญ่คุ้นตายืนอยู่ตรงนั้น
“พี่แก้ว”
“ลุงแก้ว”
ทั้งสองพูดแทบพร้อมกัน ปิงเดินเข้าไปยกมือไหว้และรับกระเป๋าจากลุงไปวางไว้บนโต๊ะตัวหนึ่งก่อนหันกลับมาขณะโกตึ๋งเอ่ยถามพี่ชายออกไป
“มาไงพี่แก้ว นึกยังไงมานี่ได้”
นายแก้วมีสีหน้าเรียบเฉยจากความกังวลในใจ พร้อมกับเอ่ยออกมาขณะเดินไปนั่งตรงเก้าอี้ตัวหนึ่ง
“ไอ้เพชรมันมีเรื่องอะไร วันนี้ดาบชิตกับพวกไปที่บ้าน แล้วตอนนี้อยู่ไหน”
โก๊ะตึ๋งมองหน้าพี่ชายนิ่ง เมื่อดาบชิตพูดความจริง เขาส่ายหน้าไปมาแทนคำตอบ ขณะหญิงสาวเอ่ยออกมาแผ่วเบา
“ไม่รู้เหมือนกันจ้ะลุง เพชรมีปัญหากับพวกดาบชิต พอดีพวกเพื่อนเขาโดนจับเรื่องเสพยา ตำรวจจะมาคาดคั้นเอาชื่อคนขายกับเพชร เพชรบอกพ่อกับหนูว่าจะหลบไปอยู่บ้านลุง”
นายแก้วส่ายหน้าไปมาขณะเอ่ยด้วยน้ำเสียงเคร่งเครียดไม่แพ้สีหน้าและแววตา
“มันไม่ได้ไป ถ้าไปข้าก็ต้องเจอมัน แล้วพวกตำรวจก็ต้องเจอมันด้วยเหมือนกัน มันไปอยู่ไหนเอ็งไม่รู้เหรอตึ๋ง”
โกตึ๋งส่ายหน้าพร้อมกับถอนใจขณะเอ่ยอย่างอ่อนใจ
“ไม่รู้จริง ๆ พี่แก้ว นอกจากบ้านพี่แก้วมันก็ไม่รู้จักใคร”
“แล้วบ้านเพื่อนมันล่ะ”
นายแก้วเอ่ยถามพร้อมกับมองหน้าน้องชายกับหลานสาวไปมา
“ไม่น่าจะไปนะลุง พวกนั้นพ่อแม่เขาอยู่ด้วย เพชรคงเข้าบ้านเขาไม่ได้หรอก”
ปิงเอ่ยแทนผู้เป็นพ่อซึ่งนั่งอึ้งไม่พูดจา ขณะลุงของเธอนั่งนิ่งอยู่ครู่หนึ่งจึงเอ่ยออกมา
“งั้นข้าอยู่นี่แหละ จนกว่าจะเจอมัน”
โกตึ๋งมองหน้าผู้เป็นพี่พลางพยักหน้าขณะเอ่ยออกไป
“นอนห้องไอ้เพชรได้เลยพี่แก้ว อ้อ แล้วไร่พี่ล่ะ”
นายแก้วโบกมือไปมาก่อนลุกขึ้นเดินไปทางหน้าบ้าน พร้อมกับพูดออกมาอย่างมั่นใจ
“ช่างมัน ตอนนี้เอาเรื่องไอ้เพชรก่อน ไอ้ปิงเอากระเป๋าลุงขึ้นไปเก็บ ลุงไปเอาของที่รถเดี๋ยวตามขึ้นไป”
หญิงสาวรับคำก่อนเดินไปหยิบกระเป๋าของลุงแล้วเดินขึ้นบันไดไปทางห้องนอน โกตึ๋งนั่งนิ่งอยู่กับที่กระทั่งพี่ชายเดินกลับมาพร้อมกับแบกลูกซองแฝดไว้บนไหล่เดินผ่านไปไม่พูดอะไร เขาถอนใจเบา ๆ ด้วยความโล่งใจเมื่อมีพี่ชายอยู่ด้วยอีกคนหนึ่ง ถึงแม้เรื่องราวหลังจากนี้จะเป็นยังไงเขาไม่สนใจมันอีกแล้ว ตอนนี้เรื่องที่ควรกังวลที่สุดนั่นคือตามหาลูกชาย ก่อนตำรวจจะเจอก่อนและเอาตัวไป....
( มีต่อครับ )