..........วิมานหมอก........ตอนที่ ๑๐........@@ โดย ลุงแผน

กระทู้คำถาม

..... ( วิมานหมอก ) .....

ตอนเดิมครับ

ตอนที่ ๑๐

แสงอรุณฉาบฟ้าเป็นสีทองอร่าม ทั่วตลาดมองสว่างสุกใส หลายชีวิตวนเวียนทำภารกิจของตนเฉกเช่นทุกวัน ผู้คนทยอยมาจับจ่ายซื้อหาสิ่งที่ต้องการ เจอหน้าคนคุ้นเคยก็พูดคุยกัน เพลิดเพลิน รถบนถนนหนาตาเหมือนทุกเช้า แต่ไม่ถึงกับแออัด ต่างถ้อยทีถ้อยอาศัยให้คนเดินถนน ด้วยรอยยิ้มและคำทักทายเวลาสวนทางกัน

วันนี้ร้านโกตึ๋งไม่เปิดขาย เพียงเปิดประตูไว้เพื่อคนในบ้านเข้าออกได้ ความเหน็ดเหนื่อยและเสียขวัญจากเรื่องเมื่อวาน ทำให้ทุกคนยังไม่อยากทำอะไร นอกจากนั่งคุยกันถึงเรื่องที่ผ่านมาตั้งแต่เริ่ม กระทั่งมาจบลงตรงตำรวจถอยไป ซึ่งนายแก้วยังไม่มั่นใจว่าเหตุการณ์จะคลี่คลาย จึงยังคงวางปืนไว้ไม่ห่าง และนั่งหันหน้าออกนอกร้าน ตามองคนผ่านไปมาอย่างตั้งใจ

คืนที่ผ่านมา เพชรไม่ยอมอยู่นิ่ง ดิ้นรนหาทางจะออกบ้านไปหาพี่ปราง ปิงปลอบน้องและรั้งไว้หลายต่อหลายครั้งจนอ่อนแรง เพราะอันตรายอาจมีได้ถ้าปล่อยไป เป็นอย่างนี้กระทั่งผ่านไปครึ่งคืน เพชรจึงเริ่มสงบลง แต่นั่งเหม่อลอยตลอดเวลา

โกตึ๋งไม่พูดอะไรนั่งมองเฉย ทั้งที่ใจร้อนรนไม่ต่างกับลูกชาย แต่ทำอะไรไม่ได้มากกว่าการเฝ้าดู ส่วนนายแก้วใช้สายตาปรามไว้ด้วยการมองนิ่ง ๆ เพราะรู้อยู่ว่าหลานกำลังหลงใหลในสิ่งไม่เคยเจอ ซึ่งเป็นปกติของเด็กหนุ่มที่ไม่เคยสัมผัสเพศตรงข้าม พูดอะไรไปตอนนี้ย่อมไม่ฟัง จะรุนแรงก็ไม่ควร แต่จะปล่อยไปก็ไม่ได้ ดังนั้น คืนที่ผ่านมา ทุกคนจึงไม่ได้นอนอย่างเต็มที่ ทั้งระแวงภัยจากภายนอก ทั้งกลัวเพชรจะหนีออกไป เช้านี้ การพูดคุยกันเบา ๆ ส่วนหนึ่งเกิดจากความอ่อนเพลียด้วยเช่นกัน

แสงตะวันยามสาย เปลี่ยนสีโดยรอบตลาดให้สว่างสดใส ปิงไปซื้อกับข้าวมาและวางไว้บนโต๊ะ พลางพูดเบา ๆ กับพ่อและลุงว่า ได้ยินเขาพูดกัน ปรางไปกับสารวัตรเมื่อตอนค่อนแจ้ง เพชรได้ยินชัดเจนแม้ปิงกระซิบเบา ๆ จึงลุกขึ้นยืนนิ่งตาลอยไม่ขยับตัว ผู้เป็นพ่อและลุงมองไม่วางตา เตรียมขวางถ้าเพชรจะออกไป

ขณะในร้านกำลังดูทีท่าของเพชรกันอยู่ รถตรวจการณ์คุ้นตาก็เคลื่อนผ่านหน้าร้านช้า ๆ ก่อนจอดเลยร้านไปสองห้อง นายแก้วย้ายไปนั่งตรงเก้าอี้ที่ใกล้ปืนพิงอยู่ ส่วนโกตึ๋งลุกขึ้น ขยับเดินไปหน้าร้าน ปิงเข้าไปยืนข้างน้องชาย เตรียมปกป้องเท่ากำลังที่เธอมี

ภูษิตเดินยิ้มมายืนหน้าร้านในชุดครึ่งท่อน ก่อนมองโกตึ๋งและมองเลยเข้าไปตรงปิงซึ่งยืนอยู่กับน้องชาย

“สวัสดีครับโก สวัสดีครับลุงแก้ว”

เมื่อเห็นสีหน้าอ่อนเพลียของทั้งสองคน และบรรยากาศไม่เป็นมิตร เขาจึงได้แค่ยิ้มให้ปิงไม่เอ่ยทักทาย ก่อนจะพูดออกมาด้วยน้ำเสียงนุ่มนวล

“ผมจะมาบอกว่า เรื่องของเพชรจบแล้วนะครับ”

นายแก้วมือคลายความเกร็งพร้อมสีหน้าผ่อนคลาย ขณะโกตึ๋งถามออกไปทันควันเช่นกัน

“จบยังไง ต้องใช้เงินเท่าไร”

หมวดหนุ่มยิ้มแช่มชื่นเมื่อเห็นตาเป็นประกายของปิง ก่อนเบนสายตามาทางโกตึ๋งตอบกลับไป

“ไม่ต้องครับโก สารวัตรขอร้องดาบชิตอย่ายุ่งกับเพชร และมีผลประโยชน์ตอบแทนให้ดาบพอสมควร ตอนนี้ไม่ต้องกังวลอะไรแล้วครับ”

ภูษิตไม่พูดถึงรายละเอียดของผลประโยชน์ที่ดาบชิตได้ เพราะจะเป็นการประจานผู้ร่วมอาชีพอย่างไม่สมควร อีกทั้งคนที่รู้เข้า จะประณามตำรวจ ซึ่งความจริงแล้วตำรวจดี ๆ ยังมีอยู่มากมาย

“เข้ามาก่อนหมวด มานั่งในนี่ เล่าให้ฟังหน่อยสิเรื่องเป็นยังไงกันแน่ เมื่อคืนไม่มีใครได้นอนเลย”

นายแก้วได้ยินว่าเรื่องจบ จึงผ่อนคลายลงและชวนหมวดหนุ่มเข้าในบ้าน เพชรเริ่มอึดอัดเมื่อมีคนนอกเข้ามาในบ้าน และรู้ว่าตัวเองยังไปไหนไม่ได้แม้ไม่ต้องกังวลเรื่องตำรวจก็ตาม จึงถอนใจและเดินขึ้นบ้านไป ปิงมองตามน้องชายจนสุดบันไดแล้วจึงเข้าไปนั่งบนเก้าอี้ตรงโต๊ะตัวถัดจากลุง

โกตึ๋งถอยหลบหมวดหนุ่มที่เดินเข้าไปและนั่งตรงเก้าอี้ใกล้ ๆ นายแก้ว ขณะโกตึ๋งเดินตามมานั่งตรงโต๊ะเดียวกัน

“ไหนลองเล่าให้ฟังสิหมวด เมื่อคืนผมกลับก่อนเลยไม่รู้เขาคุยกันยังไง”

เมื่อคืนตอนสารวัตรคุยกับนายแก้วเรื่องร้องเรียน จังหวะภูษิตเข้ามาบอกว่าส่งสองพี่น้องลงบ้านแล้ว นายแก้วจึงรีบมาดูหลานโดยไม่สนใจเรื่องอื่น

หมวดหนุ่มยิ้มด้วยสีหน้าแช่มชื่นก่อนเล่าเรื่องราวย่อ ๆ ให้ทุกคนฟัง

“พี่โด่งเขาเปิดร้านนวดอยู่ และจะเปิดอีกแห่ง เขาเลยชวนเจ๊ปรางไปดูแล ตอนแรกเจ๊ปรางปฏิเสธ”

ปิงขยับเก้าอี้เข้าใกล้อย่างไม่รู้ตัวเมื่อได้ยินว่าเรื่องนี้เกี่ยวกับพี่ปราง คนที่เข้ามาช่วยน้องเธอตั้งแต่เริ่มต้น

“พอมาเมื่อคืน เรื่องชักบานปลายใหญ่โต เจ๊ปรางจึงไปหาพี่โด่ง ให้ช่วยเรื่องเพชร โดยเธอตกลงจะไปกับพี่โด่ง”

“แล้วตอนนี้พี่ปรางอยู่ไหนคะ”

ถึงจะเป็นการเสียมารยาท แต่ความอยากรู้เร็ว ๆ ทำให้ปิงถามแทรกออกมา

หมวดหนุ่มอมยิ้มหันมองเธอก่อนตอบกลับมาอย่างนุ่มนวล

“ไปกับพี่โด่งแล้วครับ ตั้งแต่เมื่อคืน ตอนแรกพี่โด่งตั้งใจว่าอีกสองวันจะไป แต่วันนี้ช่างตกแต่งจะเข้าไปที่ร้าน เจ๊ปรางต้องดูแลตั้งแต่ส่วนนี้ เลยต้องไปเร็วกว่าเดิม”

ความรู้สึกในใจของแต่ละคนเกิดขึ้นทันที ปิงนั้นสับสนปนเประหว่างความดีใจที่น้องชายจะได้เลิกยุ่งเกี่ยวกับผู้หญิงหากิน แต่อีกใจหนึ่ง บุญคุณของปรางก็มีมาก และน้องชายเธอก็หลงรักปรางอยู่ ความเงียบจึงเข้าปกคลุมอยู่หลายอึดใจ กระทั่งมีเสียงของเพชรแผ่ว ๆ มาจากหน้าบันได

“พี่ปรางไม่อยู่แล้วหรือ”

เพชรลงมาเมื่อไหร่ไม่รู้ ยืนหน้าซีด ตาลอย อยู่ตรงนั้น ปิงสังเกตมือเขาจับราวบันไดไว้แน่น จึงรีบก้าวยาว ๆ เข้าไปประคองน้องไว้ก่อนทรุดลงกับพื้น และเพชรก็หมดสติในอ้อมแขนพี่สาวตอนนั้นเอง

“เฮ้ยเพชร ปิงจับน้องไว้ ตึ๋งไปเอากุญแจรถมา ไปเร็ว ข้าวก็ไม่กิน นอนก็ไม่นอนไอ้นี่”.....

( มีต่อครับ )

แก้ไขข้อความเมื่อ