โชคชะตาของบัวงาม หญิงสาวผู้ทะยานอยากในพลังอำนาจ จนเผลอเข้าไปติดบ่วงกรรมของคนครึ่งสัตว์มาถึงฉากอวสานลงแล้ว
แค้นนางสมิงจำแลง
ล. วิลิศมาหรา
เมื่อพรานทองพาผู้ใหญ่เกลี้ยงและคณะมาถึงตีนเขาพญานาค ก็เป็นเวลาที่บ่ายคล้อยลงมาก แกแหงนหน้ามองท้องฟ้า เห็นมีหมู่เมฆสีดำลอยมาหนาทึบ พร้อมกับบรรยากาศที่มืดครึ้มลงอย่างน่าประหลาดใจ แกจึงสั่งให้ทุกคนหยุดเดินลงกลางทาง
“บรรยากาศมันดูแปลก ๆ ทำไมท้องฟ้ามันถึงมืดเฉพาะตรงที่พวกเรายืนอยู่ ทั้งที่ข้างหน้าโน่นยังมีแสงแดดอยู่เลย”
ผู้ใหญ่เกลี้ยงเองก็มองไปทางทุ่งหญ้าเชิงเขาด้านโน้น เห็นแสงอาทิตย์สาดส่องสว่างจ้า แต่ตรงที่พวกตนยืนอยู่ ท้องฟ้ากลับดำมืด เหมือนฝนกำลังจะตก
“มันเป็นอาถรรพ์ของผีป่าผีไพร ระวังตัวกันเอาไว้ ไม่รู้ว่ามันจะเล่นงานเราแบบไหน”
พรานทองบอก ทุกคนใส่กระสุนลงอาคมลงในรังเพลิงปืนทันที แล้วกระชับปืนในมือรอท่าว่าจะมีอะไรเกิดขึ้น
บัดดล ร่างหนึ่งก็ก้าวออกมาจากพุ่มไม้ด้านหน้า คนทั้งสี่แทบขยี้ตามอง เมื่อเห็นว่าเป็นร่างของบัวงาม
“มาทำไมกันเยอะแยะจ๊ะ หรือว่ามาตามหาใคร”
น้ำเสียงหวานใสของเธอปนมากับเสียงหัวเราะระรื่น นัยน์ตาคมดุกวาดมองไปแต่ละใบหน้าของคนทั้งสี่ ซึ่งถ้าเป็นในสถานการณ์อื่น ผู้ใหญ่เกลี้ยงคงจะดีใจไม่ใช่น้อย เพราะบัวงามคือคนแรกที่ตนนึกถึง หวังจะให้ช่วยตามหาหมอรุจน์ เนื่องจากเธอเป็นหมอคาถาที่เก่งกล้าที่สุดในหมู่บ้าน ใครจะไปนึกว่าเป็นหมอคาถาคนนี้เสียเองที่ก่อเรื่องขึ้น ยิ่งเห็นรอยยิ้มเยาะเย้ยของเธอก็ยิ่งทำให้มั่นใจมากขึ้น
“เรามาตามหาหมอรุจน์ เอ็งเจอหมอมั่งไหมล่ะ บัวงาม” ผู้ใหญ่เกลี้ยงแกล้งร้องถาม
“เจอสิ ทำไมจะไม่เจอ” เธอตอบมาแสนสั้น แต่แค่นั้นก็อธิบายเรื่องราวได้ทั้งหมด ไอ้จ้อยกับไอ้ฉิวถึงกับใบหน้าซีดเผือดด้วยความหวาดหวั่น
พรานทองมองดูลูกสาวของพ่อหมอคำมีด้วยความรู้สึกครั่นคร้ามอยู่ในใจ นัยน์ตาของหญิงสาวมีประกายแข็งกร้าวดุดันเหมือนนัยน์ตานางเสือจ้องตะครุบเหยื่อไม่มีผิด
“จะมาตามเอาตัวหมอรุจน์กลับไปทำไม เขาไม่ไปหรอก เขาจะอยู่กับฉันที่นี่”
“เอ็งอย่าทำแบบนี้เลย มันจะเป็นบาปกรรมไปเปล่า ๆ ปล่อยหมอเขาไปเถอะ หมอเขาก็มีคนรักอยู่แล้ว แพรนวลมันรอเขาอยู่”
ผู้ใหญ่เกลี้ยงลองพูดจาด้วยดี ๆ บางที่บัวงามอาจจะพูดง่ายขึ้นมาก็ได้
“ไม่มีทาง ฉันจะไม่ให้ใครมาเอาตัวหมอไปทั้งนั้น แล้วห้ามใครมายุ่งกับฉันสองคนด้วย”
เธอพูดเสียงแข็ง ยอมรับอยู่ในทีว่าเป็นคนเอาตัวหมอรุจน์ไปจริง ๆ
“แสดงว่าหมอรุจน์อยู่กับเอ็งใช่ไหม เอ็งเอาตัวเขาไปไว้ไหน”
พรานทองถามให้มั่นใจ แกเกร็งตัวอย่างเตรียมพร้อม เพราะถ้าลองบัวงามยอมรับออกมาตามตรงแบบนี้ ก็แสดงว่าเธอไม่ได้ยี่หระต่อพวกตนเลยแม้แต่น้อย เรื่องที่จะได้ตัวหมอรุจน์กลับไปง่าย ๆ คงไม่มีทางแน่
“ใช่ เขาอยู่กับฉันบนถ้ำ แต่ฉันไม่เคยอยากจะบอกให้ใครรู้ ดังนั้นถ้าใครรู้มันคนนั้นก็ต้องเป็นผีเฝ้าป่าไป”
บัวงามประกาศออกมาด้วยน้ำเสียงและสีหน้าที่หยิ่งผยองอย่างที่สุด คนทั้งสี่ขนลุกเกรียวขึ้น เมื่อสัมผัสได้ถึงน้ำเสียงที่ปนมากับเสียงคำรามของเสือ ใบหน้าเธอเปลี่ยนเป็นใบหน้าของเสืออย่างฉับพลัน
ติดตามฉากอวสานของนางสมิงสาวได้ที่ลิ้งค์นี้ค่ะ
https://youtu.be/xZ3ACSrLKyw
แค้นนางสมิงจำแลง ตอนจบ
“บรรยากาศมันดูแปลก ๆ ทำไมท้องฟ้ามันถึงมืดเฉพาะตรงที่พวกเรายืนอยู่ ทั้งที่ข้างหน้าโน่นยังมีแสงแดดอยู่เลย”
ผู้ใหญ่เกลี้ยงเองก็มองไปทางทุ่งหญ้าเชิงเขาด้านโน้น เห็นแสงอาทิตย์สาดส่องสว่างจ้า แต่ตรงที่พวกตนยืนอยู่ ท้องฟ้ากลับดำมืด เหมือนฝนกำลังจะตก
“มันเป็นอาถรรพ์ของผีป่าผีไพร ระวังตัวกันเอาไว้ ไม่รู้ว่ามันจะเล่นงานเราแบบไหน”
พรานทองบอก ทุกคนใส่กระสุนลงอาคมลงในรังเพลิงปืนทันที แล้วกระชับปืนในมือรอท่าว่าจะมีอะไรเกิดขึ้น
บัดดล ร่างหนึ่งก็ก้าวออกมาจากพุ่มไม้ด้านหน้า คนทั้งสี่แทบขยี้ตามอง เมื่อเห็นว่าเป็นร่างของบัวงาม
“มาทำไมกันเยอะแยะจ๊ะ หรือว่ามาตามหาใคร”
น้ำเสียงหวานใสของเธอปนมากับเสียงหัวเราะระรื่น นัยน์ตาคมดุกวาดมองไปแต่ละใบหน้าของคนทั้งสี่ ซึ่งถ้าเป็นในสถานการณ์อื่น ผู้ใหญ่เกลี้ยงคงจะดีใจไม่ใช่น้อย เพราะบัวงามคือคนแรกที่ตนนึกถึง หวังจะให้ช่วยตามหาหมอรุจน์ เนื่องจากเธอเป็นหมอคาถาที่เก่งกล้าที่สุดในหมู่บ้าน ใครจะไปนึกว่าเป็นหมอคาถาคนนี้เสียเองที่ก่อเรื่องขึ้น ยิ่งเห็นรอยยิ้มเยาะเย้ยของเธอก็ยิ่งทำให้มั่นใจมากขึ้น
“เรามาตามหาหมอรุจน์ เอ็งเจอหมอมั่งไหมล่ะ บัวงาม” ผู้ใหญ่เกลี้ยงแกล้งร้องถาม
“เจอสิ ทำไมจะไม่เจอ” เธอตอบมาแสนสั้น แต่แค่นั้นก็อธิบายเรื่องราวได้ทั้งหมด ไอ้จ้อยกับไอ้ฉิวถึงกับใบหน้าซีดเผือดด้วยความหวาดหวั่น
พรานทองมองดูลูกสาวของพ่อหมอคำมีด้วยความรู้สึกครั่นคร้ามอยู่ในใจ นัยน์ตาของหญิงสาวมีประกายแข็งกร้าวดุดันเหมือนนัยน์ตานางเสือจ้องตะครุบเหยื่อไม่มีผิด
“จะมาตามเอาตัวหมอรุจน์กลับไปทำไม เขาไม่ไปหรอก เขาจะอยู่กับฉันที่นี่”
“เอ็งอย่าทำแบบนี้เลย มันจะเป็นบาปกรรมไปเปล่า ๆ ปล่อยหมอเขาไปเถอะ หมอเขาก็มีคนรักอยู่แล้ว แพรนวลมันรอเขาอยู่”
ผู้ใหญ่เกลี้ยงลองพูดจาด้วยดี ๆ บางที่บัวงามอาจจะพูดง่ายขึ้นมาก็ได้
“ไม่มีทาง ฉันจะไม่ให้ใครมาเอาตัวหมอไปทั้งนั้น แล้วห้ามใครมายุ่งกับฉันสองคนด้วย”
เธอพูดเสียงแข็ง ยอมรับอยู่ในทีว่าเป็นคนเอาตัวหมอรุจน์ไปจริง ๆ
“แสดงว่าหมอรุจน์อยู่กับเอ็งใช่ไหม เอ็งเอาตัวเขาไปไว้ไหน”
พรานทองถามให้มั่นใจ แกเกร็งตัวอย่างเตรียมพร้อม เพราะถ้าลองบัวงามยอมรับออกมาตามตรงแบบนี้ ก็แสดงว่าเธอไม่ได้ยี่หระต่อพวกตนเลยแม้แต่น้อย เรื่องที่จะได้ตัวหมอรุจน์กลับไปง่าย ๆ คงไม่มีทางแน่
“ใช่ เขาอยู่กับฉันบนถ้ำ แต่ฉันไม่เคยอยากจะบอกให้ใครรู้ ดังนั้นถ้าใครรู้มันคนนั้นก็ต้องเป็นผีเฝ้าป่าไป”
บัวงามประกาศออกมาด้วยน้ำเสียงและสีหน้าที่หยิ่งผยองอย่างที่สุด คนทั้งสี่ขนลุกเกรียวขึ้น เมื่อสัมผัสได้ถึงน้ำเสียงที่ปนมากับเสียงคำรามของเสือ ใบหน้าเธอเปลี่ยนเป็นใบหน้าของเสืออย่างฉับพลัน
ติดตามฉากอวสานของนางสมิงสาวได้ที่ลิ้งค์นี้ค่ะ https://youtu.be/xZ3ACSrLKyw