ดึกแล้ว ไม่รู้จะเขียนอะไร อีกหน่อยก็ตีสอง และจะสว่างเข้ามาอีกวัน เพื่อเราจะได้ดำเนินชีวิตต่อไปอีกวันเท่าแห่งลมหายใจที่มีไปเรื่อย ๆ จนกว่าจะสิ้นลมหายใจหล่อเลี้ยงร่างกาย. หรือว่าชีวิตอาจมีแค่นี้จริง ๆ สุดท้ายแล้วก็ไม่เหลืออะไรเลยสักอย่าง คิดว่าจะเขียนถึงตีสอง ในตอนแรก เหลือสิบกว่านาทีรู้สึกว่าน้อยเกินไป แต่ตอนนี้เหลือแค่ห้านาทีกลับรู้สึกเป็นนานเกินไป. ชีวิตดูตลกเหมือนกัน ความต้องการที่มากกลับรู้สึกไม่รู้จักพอ ขณะที่ความต้องการอันเหลือน้อย ต่างเต็มไปด้วยภาวะแห่งความพอใจอย่างดี เต็มเปี่ยม ปล่อยเวลาที่เหลือ... เอาล่ะ หมดเวลาแห่งความต้องการแล้ว เพราะถึงตีสองพอดี.
ดึกแล้ว อีกสิบกว่านาทีก็ตีสอง