เหตุการณ์ในร้านกาแฟ 2

หลังจากคืนนั้น ผมพยายามลืมเหตุการณ์ในร้านกาแฟให้ได้
บอกตัวเองว่าอาจจะคิดไปเอง ทำงานดึก พักผ่อนน้อย ประสาทหลอนตามประสาคนเครียด
แต่เรื่องมันไม่จบแค่นั้นครับ
คืนถัดมา ขณะนั่งทำงานอยู่ที่คอนโด เกือบตีสอง อยู่ ๆ กลิ่นอับแบบเดียวกับในร้านกาแฟก็ลอยมาอีก
ทั้งที่ห้องปิดหมด ไม่มีฝน ไม่มีอะไรเปียก
อากาศในห้องเย็นลงอย่างไม่มีเหตุผล
ผมเริ่มรู้สึกตึงที่ต้นคอ เหมือนมีใครเอามือเย็นจัดมาวางไว้เบา ๆ
ความรู้สึกเดียวกับคืนนั้นเป๊ะ
ผมหยิบขวดเล็ก ๆ ขึ้นมาอีกครั้ง ฉีดตามเดิม
กลิ่นสมุนไพรอ่อน ๆ ทำให้สติผมกลับมา
หัวใจเต้นช้าลง ลมหายใจเริ่มเป็นจังหวะ
แต่ครั้งนี้…มันไม่หายไปทันที
ผมเหลือบมองเงาสะท้อนในกระจกบานใหญ่
ในเงานั้น
มีผู้หญิงยืนอยู่ด้านหลังผม
ใส่ชุดสีซีด ๆ
ยืนหลังตรง
ไม่กระพริบตา
ผมไม่กล้าหันไป
ได้ยินแค่เสียงกระซิบเบามาก
เหมือนลมหายใจผ่านกระดาษเก่า ๆ
“กลิ่นนี้…เขาไม่ชอบ”
ผมฉีดขวดนั้นซ้ำโดยไม่คิด
ครั้งที่สอง
ครั้งที่สาม
กลิ่นสมุนไพรแรงขึ้นนิดหน่อย
อากาศในห้องเริ่มขยับ
เหมือนมีใครถอนหายใจยาว ๆ
เงาในกระจกค่อย ๆ จางลง
เหลือแค่เงาของผมคนเดียว
กับต้นคอที่เปียกเหงื่อเย็นเฉียบ
เช้าวันรุ่งขึ้น
ผมตัดสินใจแวะร้านกาแฟนั้นอีกครั้ง
ไม่ใช่ตอนดึก
แต่เป็นช่วงสาย
ร้านดูปกติดี ผู้คนแน่น เสียงหัวเราะ เสียงเครื่องชงกาแฟ
ไม่มีมุมไหนน่ากลัวเลย
ผมถามบาริสต้าคนเดิมว่า
“ร้านนี้…เคยเกิดอะไรขึ้นไหมครับ”
เขานิ่งไปครู่หนึ่ง ก่อนยิ้มฝืน ๆ
“เมื่อก่อน…ตรงมุมในสุด เคยเป็นที่นั่งประจำของพนักงานผู้หญิงคนหนึ่งครับ
เขาเสียชีวิตตอนเลิกงานดึก ๆ
ตั้งแต่นั้นมา โต๊ะนั้นมักจะ ‘มีคนมานั่ง’ ตอนที่ร้านเงียบ”
ผมไม่ถามต่อ
แค่ลูบกระเป๋าเสื้อที่มีขวดเล็ก ๆ อยู่ข้างใน
ตอนนี้ผมเริ่มไม่แน่ใจแล้วว่า
ผมพกมันเพราะความเคยชิน
หรือเพราะอะไรบางอย่าง…
บางคืน
ผมรู้สึกเหมือนมีใครบางคน
ไม่กล้าเข้ามาใกล้
เพียงเพราะ “กลิ่นนี้”
ถ้ามีโอกาส
ผมจะมาเล่าต่อครับ
เพราะผมเริ่มรู้สึกว่า
เรื่องนี้…มันยังไม่จบง่าย ๆ ☕👻