☀มงกุฎอัคคี ๑๓ คนที่ใจรอคอย .................. {อสิตา}

☀มงกุฎอัคคี  - ปฐมบทต้นเพลิง
ตอนที่ ๑ กลางสมรภูมิ  https://pantip.com/topic/39253472
ตอนที่ ๒ องค์ชาย  https://pantip.com/topic/39256876
ตอนที่ ๓ นางทาส  https://pantip.com/topic/39259835
ตอนที่ ๔ อามิน  https://pantip.com/topic/39262780
ตอนที่ ๕ ระบำอัคคี  https://pantip.com/topic/39265661
ตอนที่ ๖ ราชครู  https://pantip.com/topic/39273815
ตอนที่ ๗ ราชาวิญญาณ  https://pantip.com/topic/39276170
ตอนที่ ๘ ความลับของสองเรา  https://pantip.com/topic/39281282
ตอนที่ ๙ สัญญา พันธนาการ  https://pantip.com/topic/39284612
ตอนที่ ๑๐ แตกหัก  https://pantip.com/topic/39291908
ตอนที่ ๑๑ กลางเพลิง  https://pantip.com/topic/39298040
☀มงกุฎอัคคี  - มัชฌิมบทโหมไฟ
ตอนที่ ๑๒  รอยอดีต https://pantip.com/topic/39303503


งานวันเกิดเล็กๆ เริ่มตั้งแต่ช่วงเย็นและจะจบลงตอนค่ำ เด็กหญิงถูกขนาบด้วยพี่ชายสองคน ได้รับอ้อมกอดของท่านพ่อและท่านแม่ ซึ่งรายหลังไม่ได้ลงไปชมการเลือกอัญมณีเพราะมัวเตรียมอาหารที่ลูกสาวชอบง่วนอยู่บนเวียงวังใต้ภูผาหิน ถึงอัคนีมายาจะเป็นทายาทของสกุลสูงศักดิ์แห่งแดนภารตะ เป็นท่านหญิงผู้สามารถใช้ชีวิตประหนึ่งเจ้าหญิง ภายใต้ความคุ้มครองของคนในครอบครัวและเหล่าผู้ดูแลความเป็นไปในตระกูลใหญ่ แต่งานเลี้ยงของเด็กห้าขวบก็ไม่มีอะไรหรูหรา ทุกอย่างเพียงแค่อบอุ่นมีสีสัน 
 
ผู้มาร่วมงานยังมีท่านปู่วศินกุมาร ผู้ดูแลชั้นพิเศษ ซึ่งนับเป็นตำแหน่งสูงสุดรองจากผู้นำตระกูลเลยก็ว่าได้ นอกจากได้รับความไว้วางใจอย่างยิ่งยวด ท่านปู่ยังได้ร่วมใช้สกุลเมห์ฮราเหมือนพวกเธอ อัคนีมายามองท่านปู่ที่โพกศีรษะ ยิ้มให้เธอผ่านหนวดเครายาวขาวสะอาดราวกับโยคีทรงศีล เด็กหญิงยิ้มแย้มตอบเต็มที่ ซุกซ่อนความห่อเหี่ยวไว้ในใจ
นั่นก็เพราะ...งานเลี้ยงที่ควรจะสมบูรณ์กลับขาดคนสำคัญไปอย่างชวนใจหาย ผู้ดูแลชั้นพิเศษอีกคนซึ่งหายหน้าไป

เด็กหญิงยิ้มกับท่านพ่อท่านแม่ แต่เมื่อใครอื่นไม่ทันสังเกต อัคนีมายาก็หันไปสบตาพี่มัชฌิม์ที่เธอสนิทด้วยประหนึ่งเพื่อน ทั้งที่ท่านพี่แก่กว่าถึงหกปี สายตาเฉียบแหลมรู้ทันนั้นบ่งบอก เขาเข้าใจดี...เธอกำลังมองหา ‘ใคร’

“เอาน่ามายา พรุ่งนี้ก็ได้เจอแล้ว”

ตระกูลเมห์ฮรา ถือเป็นกลุ่มคนมีอำนาจพิเศษที่อาจสร้างคุณอนันต์หรือโทษมหันต์ต่อโลกด้วยพลังหยั่งรู้ในมือ นั่นทำให้พวกเขากลายเป็นขั้วอำนาจลึกล้ำสุดหยั่งมาแต่โบราณ ไม่มีใครอาจหาญตามหารังเร้นลึกใต้ดินเพื่อขุดเอาตัวมาช่วงใช้ มีแต่จะต้องหาลู่ทางเข้าหาด้วยความนอบน้อมจึงจะได้รับความช่วยเหลือ และ ผู้ดูแล ก็คือเหล่าคนในตำแหน่งสำคัญ คอยช่วยพยุงอำนาจ รับมอบภารกิจลับจากผู้นำตระกูลเมห์ฮราอีกต่อหนึ่ง เปรียบได้กับขุนนางเคียงกายพระราชา... 
แต่คนคนเดียวที่ลูกสาวของท่านผู้นำชะเง้อคอย คงเป็นใครไปไม่ได้ นอกจากเจ้าของนามชนะทัศน์ เขาเป็นทั้งพี่เลี้ยง ทั้งครูจำเป็น ทั้งเพื่อนเล่นของอัคนีมายา

งานเลี้ยงใกล้เลิก เจ้าของวันเกิดแทบไปชะเง้ออยู่หน้าประตูห้อง ไม่ไกลกับที่ตั้งของต้นไม้ไร้ใบซึ่งถูกนำมาตั้งประดับด้วยคบไฟเปล่งแสงต่างสีกันไปด้วยอำนาจมนตรา มันอาจเป็นส่วนผสมอันลงตัวของต้นไม้ในป่าเขาแห่งนี้กับต้นคริสต์มาส ทว่า...เมื่อเงยมองขึ้นไปบนต้นไม้พร่างแสงไฟ ความทรงจำหนึ่งกลับวาบผ่านห้วงความคิด ต้นเพลิง กลิ่นเหม็นไหม้ ควันไฟ

อัคนีมายาเบิกตาโต พลังอันไร้การควบคุมพลุ่งพล่าน และโดยไม่รู้ตัว พลังไฟของเธอได้จุดให้ต้นไม้เบื้องหน้าลุกติดเพลิงไปทั้งต้น ยิ่งเห็นภาพที่บังเกิด สติของเด็กหญิงยิ่งหลุดลอย

“มายา เจ้าเล่นอะไร” พี่ชายคนรองร้องขึ้น

อัคนีมายาสะดุ้งเฮือก หลุดจากภวังค์ หันไปมองพี่ชายกับต้นไม้ที่ติดไฟสลับกันอย่างงงงัน 
“เปล่า มายาไม่ได้...” จะบอกท่านพี่อย่างไร ความรู้สึกเมื่อครู่มันช่างแปลกประหลาด แต่กลับแสนคุ้นเคย

“ท่าทางอารมณ์ไม่ดีเสียแล้ว เบิร์ธเดย์เกิร์ล” คนเป็นพี่ว่าพลางลูบหัวน้องน้อยอย่างเห็นใจ อัคนีมายาก็เป็นเช่นนี้ เวลาอารมณ์ร้อนขึ้นมามักจุดให้ข้าวของรอบกายติดไฟได้ไม่ยาก เด็กอะไรอารมณ์ร้อนน่าตีเสียจริง

ต้นไม้ซึ่งถูกดับไฟลงแล้วถูกยกไปพ้นห้อง มีเพียงคนเป็นบิดาที่หรี่ตาลงมองลูกสาวเงียบงัน 

...ข้างพี่เลี้ยงคนสำคัญที่อัคนีมายารอคอย ไม่ว่าอย่างไร เขาได้พลาดงานวันเกิดตอนค่ำไปอย่างสุดวิสัย

ใครจะรู้ สำหรับคนที่กำลังเร่งฝีเท้าเพื่อจะไปให้ทัน เขารู้สึกผิดหวังในตัวเองเพียงใด...ป่ายามดึกวิเวกจนได้ยินเพียงเสียงลมหายใจตนเอง ชนะทัศน์เดินย่ำเท้ามาด้วยความเหนื่อยหน่ายจากภารกิจสืบความลับของศัตรูตลอดหลายวันที่ผ่าน ขาคู่นี้...จะยังเดินได้ดีจนถึงเมื่อไร 
แทบไม่มีใครรู้ว่าเขานั้นโตมาอย่างคนพิการ แต่ก่อนเขาเดินไม่ได้ เป็นเพราะการแพทย์สมัยใหม่บวกกับการถ่ายปราณที่ท่านอัคนิจ้าวตระกูลเมห์ฮราลงมือเยียวยาให้เสมอ เขาจึงเคลื่อนไหวได้เหมือนคนปกติ ทว่าทุกครั้งที่กายอ่อนล้าหรือใจถดถอยสิ้นกำลัง ขาของเขาจะสำแดงอาการเดิมออกมาส่วนหนึ่ง ข้างหนึ่งเจ็บมาก ข้างหนึ่งเจ็บน้อย ทำให้ย่างก้าวไม่มั่นคง ลมหายใจเขากระเส่าสั่นพร่า คล้ายกับ...กวางบาดเจ็บสักตัวที่กำลังวิ่งหนีศรนายพราน 
ใครจะรู้ บางทีนี่อาจเป็นโรคกรรม

เอาเถอะ อย่างน้อยก็ยังลากสังขารมาจนใกล้รังลับใต้ภูผา ป่ารัฐอัสสัม ลมกลางคืนเย็นเฉียบ พาให้ต้นไม้ส่ายไหวเอนลู่...เขาไม่ยอมหยุด แม้สุดท้ายจะไปไม่ทันงาน แต่ถ้าตื่นมาวันรุ่งขึ้นแล้วได้พบเขา ท่านหญิงตัวน้อยจะต้องดีใจ ชนะทัศน์ยิ้มกับตนเองในความมืด ตั้งแต่พี่ชายแท้ๆ ก้าวเท้าออกพ้นเงาของเมห์ฮราไปโดยทิ้งเขาไว้ที่นี่ลำพัง เขาก็ยังอยู่ได้เพราะเหลือผู้เป็นเจ้าชีวิตอย่างท่านอัคนิ กับท่านหญิงน้อยอัคนีมายาที่ตนรักเอ็นดูประหนึ่งแก้วตา ไม่รู้เพราะเหตุใดจิตใจจึงผูกพันกับคนทั้งคู่อย่างยากจะไถ่ถอน
ช่องทางเข้ารวงรังเมห์ฮราเร้นอยู่ใต้ต้นสาละซึ่งคนนอกยากจะมองเห็น ชายหนุ่มสะกดความเจ็บปวดไว้ภายใน ปรับการเดินให้เป็นปกติ ก่อนจะเคลื่อนไหวฉับไวราวลมกรดสู่ภายในคูหาหินซึ่งผู้ดูแลชั้นรองลงมายืนรอต้อนรับ ฝ่ายนั้นค้อมกายให้ ชนะทัศน์พยักหน้ารับไม่กล่าวสิ่งใด

ไม่มีเรื่องให้ต้องรีบร้อนเข้าพบท่านผู้นำในยามวิกาล เขาจึงตรงดิ่งกลับห้อง เพราะเหนื่อยจึงรีบเหวี่ยงเสื้อผ้าพ้นตัวแล้วเดินเข้าห้องน้ำ ชายหนุ่มมีผิวขาวสะอาดสะอ้าน เรือนร่างสูงติดจะสะโอดสะองประดับด้วยกล้ามเนื้อสมส่วน ความมุงานเป็นที่ตั้งทำให้เขาอดหลับอดนอนตลอดหลายวันที่ผ่านมา ตั้งใจว่าอาบน้ำอาบท่า ทิ่มหัวลงถึงเตียงได้จะหลับเสียให้สบาย