☀มงกุฎอัคคี
ตอนที่ ๑ ปฐมบท ต้นเพลิง
https://pantip.com/topic/39253472
ตอนที่ ๒ องค์ชาย
https://pantip.com/topic/39256876
ตอนที่ ๓ นางทาส
https://pantip.com/topic/39259835
ตอนที่ ๔ อามิน
https://pantip.com/topic/39262780
ตอนที่ ๕ ระบำอัคคี
https://pantip.com/topic/39265661
ตอนที่ ๖ ราชครู
https://pantip.com/topic/39273815
ตอนที่ ๗ ราชาวิญญาณ
https://pantip.com/topic/39276170
ตอนที่ ๘ ความลับของสองเรา
https://pantip.com/topic/39281282
ตอนที่ ๙ สัญญา พันธนาการ
https://pantip.com/topic/39284612
ตอนที่ ๑๐ แตกหัก
https://pantip.com/topic/39291908
นางยืนยิ้มต่อหน้าองค์ชายผู้ตกตะลึงค้าง...
ไฟไหม้คราวนี้ไม่ธรรมดา เกิดเรื่องกับต้นเพลิง คงเพราะราชครูลงมือทำสิ่งใดลงไปสักอย่าง อาจเพื่อสำแดงอำนาจ ส่งให้แผ่นดินคำรามลั่นเมื่อรากของต้นเพลิงแทงทะลุขึ้นกลางห้อง ไฟกำลังเริ่มลุกติดม่านและขนสัตว์ กลิ่นและควันคละคลุ้งจนแทบสำลัก ก็ดี ให้ทุกอย่างจบสิ้นลงเสียเลยในคืนนี้
น่าขัน ดูท่าองค์ชายไร้สติตรงหน้าคงยังไม่ตื่นดี
“อยากรู้ไหม ที่อยู่บนตัวข้านี่เลือดใคร ก็ก้อนเลือดที่ท่านอยากได้นักหนาไง ข้าช่วยทำคลอดให้กับมือ” นางก้าวไปยังบานประตู เตะมันเปิดให้เขาเห็นร่างที่จมกองเลือดประจักษ์แก่ตา “วิชชรีคือแม่เด็ก โถ...ข้าว่าหญิงชาวบ้านธรรมดาตกเลือดขนาดนี้คงทำไม่ได้ หรือจะเป็นขัตติยมานะแบบแปลกๆ ยังอุตส่าห์กระ
กระสนคลานมาถึงนี่ มาเปิดเผยความจริงต่อหน้าสามีทางพฤตินัยว่านางเองก็หลอกลวงท่านมาตลอด น่าเสียดาย อีกสองสามก้าวก็ถึง...ถ้าข้าไม่ชิงส่งนางไปหาลูกในนรกเสียก่อน”
เตมันเบิกตากว้างยิ่งขึ้น ทว่าแววตาคล้ายมิได้จับจ้องไปยังสิ่งใดเลย
อามินยิ่งอารมณ์เสีย
ไม่ยอมทุรนทุรายหรือ ได้ ข้าจะจัดการยั่วให้ท่านเป็นบ้าเอง...
“อยากรู้ไหม ว่าลูกท่าน...ลูกสาวหรือลูกชาย ข้าถือติดมือมาฝาก” ไม่พูดเปล่า มือที่เหี้ยมโหดยังเอื้อมไปหยิบถุงเล็กที่เหน็บไว้ตรงเอวด้านหลัง ก่อนเทของขวัญชิ้นเอกพรวดลงกอง
องค์ชายสั่นเทิ้มไปทั้งกาย ก่อนจะค่อยๆ ขยับทรุดลง กอบกำก้อนเลือดที่แหลกสลายมาไว้ในมือ
“ท่านยังไม่รู้จักมันด้วยซ้ำ...ไม่แย่ไปกว่าต้องกอดศพคนที่รักไว้ในอ้อมแขนหรอก ศพของตายายข้า ตอนไปเห็นเริ่มเน่าแล้ว เละเทะจนมองแทบไม่ออก แต่ข้าก็ยังจำคนที่ข้ารักได้ดี” ไม่รู้ทำไม ทั้งที่คิดว่าใจตนด้านชาไปแล้ว น้ำตากลับไหลออกมาในเวลานั้น ตอบรับกับเสียงโอดครวญของพื้นปฐพีที่ถูกรากร้ายสูบเอาชีวิตออกไป “ต้นเพลิงลุกลาม มันจบแล้ว ทั้งท่านและข้าจะไม่มีใครรอดไปจากแผ่นดินนี้ ทุกคนต้องตาย”
เตมันขยำก้อนเลือดในมือจนแหลกเหลว เงยหน้าส่งเสียงโหยหวนราวกับสัตว์ใกล้สิ้นใจ
นางคงคิดว่าเขาเสียสติไปเพราะเด็กคนนี้
แต่หามิได้ เขาร้องเพราะรู้
...มีทางเดียวจะหยุดยั้งต้นเพลิง
ร่างสั่นเทิ้มหยัดยืนตระหง่านขึ้น ถลึงตามองนางอย่างจะกินเลือดกินเนื้อ ดาบเล่มมหึมาถูกคว้ามากำกระชับแน่น เตมันสืบเท้า ย่างสามขุมเข้าไปทีละก้าว
เหมือนวันแรกที่เขาได้พบ...และรักนาง
อามินผายสองมือไปด้านข้างอย่างเชื้อเชิญ “มาสิ มาเอาชีวิตข้าไปเลย องค์ชายผู้ยิ่งใหญ่ ข้าหมายให้คนที่ท่านรักตายหมดทุกคน ส่วนที่ราชครูจัดการไปก่อนแล้วนับว่าทุ่นแรง ข้าต้องขอบคุณเขา...รู้ไว้เถิดว่าคนที่ข้ารักก็คือครูบาของท่าน เราทำเรื่องนี้ด้วยกัน เรารักกัน” คำพูดนางเพียงหวังให้เตมันเจ็บช้ำ แต่ครูบาของเขาจะรักนางบ้างหรือไม่นั้น อามินยังสงสัย รู้เพียงนางรักเขาหมดหัวใจ
ทัศยะ...ใครคนนั้นที่นางรัก นางคงไม่ได้เห็นเขาอีกแล้ว
แต่ด้วยความสามารถเขาคงรอดได้ เขายังต้องมีชีวิตต่อไป
เห็นเตมันยิ่งทำสีหน้าเหมือนศพ นางยิ่งกล่าวสืบไปด้วยเสียงกร้าว “คนที่ท่านไว้ใจที่ตกตาย ข้าจัดการเสียเองก็หลายศพ ตอนนี้นอกจากลูกท่าน สตรีที่ท่านรักก็สมควรตาย...ใครจะคิด ท่านดันรักข้ามากที่สุด” นางอ้าปากหัวเราะกึกก้องอย่างสาแก่ใจ “จงลงมือฆ่าข้าเสีย วิญญาณท่านจะได้แตกสลายเป็นเสี่ยงๆ”
เมื่อเตมันก้าวถึงตัว นางไม่หลบ ไม่เลี่ยง ไม่หลับตา เพลิงในใจเต้นเร่าขณะยิ้มรับความตายอย่างยินดี...ไม่คาด เขากลับก้าวผ่านนางไป !
ไปไหน นางสงสัย
แต่ไม่มากพอที่จะต้องหันตาม
ช่างเถิด...ข้าจบแล้ว
ความทรมานที่เหลือ ท่านจงแบกไว้ให้สาแก่ใจ
เพราะเป็นเช่นนั้น อามินที่ยืนรอความตายอย่างเฉยชาจึงไม่ได้ยินคำสุดท้ายจากปากองค์รัชทายาท ผู้บัดนี้ก้าวเท้าเร็วขึ้น สายตาเบิ่งมองเพียงเบื้องหน้า ไม่เหลียวหันกลับมา
“ผนึกของต้นเพลิงอย่างไรข้าก็ไม่ยอมให้คลายลงได้...อโหสิกรรมให้ลูกด้วย พระบิดา”
เตมันกำลังจะก้าวไปทำบางอย่าง
ที่แม้นรกยังร่ำไห้ สวรรค์ไม่อาจอภัย !
☀มงกุฎอัคคี ตอนที่ ๑๑ กลางเพลิง .................. {อสิตา}
ตอนที่ ๑ ปฐมบท ต้นเพลิง
https://pantip.com/topic/39253472
ตอนที่ ๒ องค์ชาย
https://pantip.com/topic/39256876
ตอนที่ ๓ นางทาส
https://pantip.com/topic/39259835
ตอนที่ ๔ อามิน
https://pantip.com/topic/39262780
ตอนที่ ๕ ระบำอัคคี
https://pantip.com/topic/39265661
ตอนที่ ๖ ราชครู
https://pantip.com/topic/39273815
ตอนที่ ๗ ราชาวิญญาณ
https://pantip.com/topic/39276170
ตอนที่ ๘ ความลับของสองเรา
https://pantip.com/topic/39281282
ตอนที่ ๙ สัญญา พันธนาการ
https://pantip.com/topic/39284612
ตอนที่ ๑๐ แตกหัก
https://pantip.com/topic/39291908
นางยืนยิ้มต่อหน้าองค์ชายผู้ตกตะลึงค้าง...
ไฟไหม้คราวนี้ไม่ธรรมดา เกิดเรื่องกับต้นเพลิง คงเพราะราชครูลงมือทำสิ่งใดลงไปสักอย่าง อาจเพื่อสำแดงอำนาจ ส่งให้แผ่นดินคำรามลั่นเมื่อรากของต้นเพลิงแทงทะลุขึ้นกลางห้อง ไฟกำลังเริ่มลุกติดม่านและขนสัตว์ กลิ่นและควันคละคลุ้งจนแทบสำลัก ก็ดี ให้ทุกอย่างจบสิ้นลงเสียเลยในคืนนี้
น่าขัน ดูท่าองค์ชายไร้สติตรงหน้าคงยังไม่ตื่นดี
“อยากรู้ไหม ที่อยู่บนตัวข้านี่เลือดใคร ก็ก้อนเลือดที่ท่านอยากได้นักหนาไง ข้าช่วยทำคลอดให้กับมือ” นางก้าวไปยังบานประตู เตะมันเปิดให้เขาเห็นร่างที่จมกองเลือดประจักษ์แก่ตา “วิชชรีคือแม่เด็ก โถ...ข้าว่าหญิงชาวบ้านธรรมดาตกเลือดขนาดนี้คงทำไม่ได้ หรือจะเป็นขัตติยมานะแบบแปลกๆ ยังอุตส่าห์กระ
เตมันเบิกตากว้างยิ่งขึ้น ทว่าแววตาคล้ายมิได้จับจ้องไปยังสิ่งใดเลย
อามินยิ่งอารมณ์เสีย
ไม่ยอมทุรนทุรายหรือ ได้ ข้าจะจัดการยั่วให้ท่านเป็นบ้าเอง...
“อยากรู้ไหม ว่าลูกท่าน...ลูกสาวหรือลูกชาย ข้าถือติดมือมาฝาก” ไม่พูดเปล่า มือที่เหี้ยมโหดยังเอื้อมไปหยิบถุงเล็กที่เหน็บไว้ตรงเอวด้านหลัง ก่อนเทของขวัญชิ้นเอกพรวดลงกอง
องค์ชายสั่นเทิ้มไปทั้งกาย ก่อนจะค่อยๆ ขยับทรุดลง กอบกำก้อนเลือดที่แหลกสลายมาไว้ในมือ
“ท่านยังไม่รู้จักมันด้วยซ้ำ...ไม่แย่ไปกว่าต้องกอดศพคนที่รักไว้ในอ้อมแขนหรอก ศพของตายายข้า ตอนไปเห็นเริ่มเน่าแล้ว เละเทะจนมองแทบไม่ออก แต่ข้าก็ยังจำคนที่ข้ารักได้ดี” ไม่รู้ทำไม ทั้งที่คิดว่าใจตนด้านชาไปแล้ว น้ำตากลับไหลออกมาในเวลานั้น ตอบรับกับเสียงโอดครวญของพื้นปฐพีที่ถูกรากร้ายสูบเอาชีวิตออกไป “ต้นเพลิงลุกลาม มันจบแล้ว ทั้งท่านและข้าจะไม่มีใครรอดไปจากแผ่นดินนี้ ทุกคนต้องตาย”
เตมันขยำก้อนเลือดในมือจนแหลกเหลว เงยหน้าส่งเสียงโหยหวนราวกับสัตว์ใกล้สิ้นใจ
นางคงคิดว่าเขาเสียสติไปเพราะเด็กคนนี้
แต่หามิได้ เขาร้องเพราะรู้
...มีทางเดียวจะหยุดยั้งต้นเพลิง
ร่างสั่นเทิ้มหยัดยืนตระหง่านขึ้น ถลึงตามองนางอย่างจะกินเลือดกินเนื้อ ดาบเล่มมหึมาถูกคว้ามากำกระชับแน่น เตมันสืบเท้า ย่างสามขุมเข้าไปทีละก้าว
เหมือนวันแรกที่เขาได้พบ...และรักนาง
อามินผายสองมือไปด้านข้างอย่างเชื้อเชิญ “มาสิ มาเอาชีวิตข้าไปเลย องค์ชายผู้ยิ่งใหญ่ ข้าหมายให้คนที่ท่านรักตายหมดทุกคน ส่วนที่ราชครูจัดการไปก่อนแล้วนับว่าทุ่นแรง ข้าต้องขอบคุณเขา...รู้ไว้เถิดว่าคนที่ข้ารักก็คือครูบาของท่าน เราทำเรื่องนี้ด้วยกัน เรารักกัน” คำพูดนางเพียงหวังให้เตมันเจ็บช้ำ แต่ครูบาของเขาจะรักนางบ้างหรือไม่นั้น อามินยังสงสัย รู้เพียงนางรักเขาหมดหัวใจ
ทัศยะ...ใครคนนั้นที่นางรัก นางคงไม่ได้เห็นเขาอีกแล้ว
แต่ด้วยความสามารถเขาคงรอดได้ เขายังต้องมีชีวิตต่อไป
เห็นเตมันยิ่งทำสีหน้าเหมือนศพ นางยิ่งกล่าวสืบไปด้วยเสียงกร้าว “คนที่ท่านไว้ใจที่ตกตาย ข้าจัดการเสียเองก็หลายศพ ตอนนี้นอกจากลูกท่าน สตรีที่ท่านรักก็สมควรตาย...ใครจะคิด ท่านดันรักข้ามากที่สุด” นางอ้าปากหัวเราะกึกก้องอย่างสาแก่ใจ “จงลงมือฆ่าข้าเสีย วิญญาณท่านจะได้แตกสลายเป็นเสี่ยงๆ”
เมื่อเตมันก้าวถึงตัว นางไม่หลบ ไม่เลี่ยง ไม่หลับตา เพลิงในใจเต้นเร่าขณะยิ้มรับความตายอย่างยินดี...ไม่คาด เขากลับก้าวผ่านนางไป !
ไปไหน นางสงสัย
แต่ไม่มากพอที่จะต้องหันตาม
ช่างเถิด...ข้าจบแล้ว
ความทรมานที่เหลือ ท่านจงแบกไว้ให้สาแก่ใจ
เพราะเป็นเช่นนั้น อามินที่ยืนรอความตายอย่างเฉยชาจึงไม่ได้ยินคำสุดท้ายจากปากองค์รัชทายาท ผู้บัดนี้ก้าวเท้าเร็วขึ้น สายตาเบิ่งมองเพียงเบื้องหน้า ไม่เหลียวหันกลับมา
“ผนึกของต้นเพลิงอย่างไรข้าก็ไม่ยอมให้คลายลงได้...อโหสิกรรมให้ลูกด้วย พระบิดา”
เตมันกำลังจะก้าวไปทำบางอย่าง
ที่แม้นรกยังร่ำไห้ สวรรค์ไม่อาจอภัย !