เราเป็นคนนึงที่เริ่มต้นจากการลดความอ้วนแบบผิดๆคืออดอาหาร
จนสุขภาพย่ำแย่ น็อคเข้าโรงพยาบาล ต่อมาตั้งสินใจสมัครฟิตเนส เทรนทั้งด้านโภชนาการและออกกำลังเวทสลับคาดิโอ
การคุมอาหารมีเทรนเนอร์ดูแล ถึงขนาดชั่งข้าว ชั่งไก่ ทุกอย่างเลย ในหัวมีแต่ตัวเลขแคลอรี่ CPF
จนปัจจุบันก็ยังคงออกกำลังมาเรื่อยๆ แต่อาจเพราะเคยอดอาหารมาก่อน จนเป็นโรค eating disorder แบบหยุดกินไม่ได้
เช่น กินซาลาเปาทีเดียว12ลูก กินช็อกโกแลตแท่งๆมาร์ สิบแท่ง กินเค้กสามปอนด์หมดก้อน บิงซูคนเดียวหมดถ้วยใหญ่ หมูทอดหมดถุงกิโล
หลังจากกินแหลกเราก็จะเครียดและพยายามออกกำลังหนักขึ้นเพื่อชดเชย วันไหนไม่ได้ออกกำลังก็จะเครียด รู้สึกผิด ยิ่งเครียดก็ยิ่งกินไปอีก วนไปแบบนี้ คิดแต่เรื่องกินกับออกกำลัง รู้สึกว่าตัวเองอ้วน ไม่ผอมสักที หลายครั้งที่ท้อกับการออกกำลัง หลายครั้งที่พยายามกลับมาคุมอาหารแต่ก็หลุดตลอด และจบท้ายด้วยการกินแหลก จนหลังๆซึมเศร้ามากขึ้น ยิ่งมีคนทักว่าอ้วน ยิ่งไม่อยากพบเจอใคร กลัวการเข้าสังคม
ต่อหน้าคนอื่นจะไม่กล้ากินเยอะ แต่จะกินเยอะมากเมื่ออยู่คนเดียว
ทุกวันนี้ก็ยังคงออกกำลังต่อไป มีหยุดออกบ้าง มากสุดก็1อาทิตย์
คุมกินได้บ้าง ไม่ได้บ้าง ที่รำคาญคือตัวเลขแคลในหัว มองอาหารแล้วมันจะคำนวณทันที
อยากจะออกกำลัง กิน และมีความสุขในชีวิตมากขึ้น ไม่อยากต้องกินแหลกลาน (โดยเฉพาะเวลาที่เครียด)
พอเล่าเรื่องนี้กับใครเค้าก็จะไม่เชื่อว่ากินเยอะขนาดนั้น T.T
มีใครเป็นแบบนี้บ้างไหมคะ แล้วผ่านจุดนี้มาได้ยังไง ??
มีใครไหมที่คิดว่าตัวเองอ้วน เครียดเรื่องการกิน/ออกกำลัง จนรู้สึกชีวิตไม่มีความสุขเลย??
จนสุขภาพย่ำแย่ น็อคเข้าโรงพยาบาล ต่อมาตั้งสินใจสมัครฟิตเนส เทรนทั้งด้านโภชนาการและออกกำลังเวทสลับคาดิโอ
การคุมอาหารมีเทรนเนอร์ดูแล ถึงขนาดชั่งข้าว ชั่งไก่ ทุกอย่างเลย ในหัวมีแต่ตัวเลขแคลอรี่ CPF
จนปัจจุบันก็ยังคงออกกำลังมาเรื่อยๆ แต่อาจเพราะเคยอดอาหารมาก่อน จนเป็นโรค eating disorder แบบหยุดกินไม่ได้
เช่น กินซาลาเปาทีเดียว12ลูก กินช็อกโกแลตแท่งๆมาร์ สิบแท่ง กินเค้กสามปอนด์หมดก้อน บิงซูคนเดียวหมดถ้วยใหญ่ หมูทอดหมดถุงกิโล
หลังจากกินแหลกเราก็จะเครียดและพยายามออกกำลังหนักขึ้นเพื่อชดเชย วันไหนไม่ได้ออกกำลังก็จะเครียด รู้สึกผิด ยิ่งเครียดก็ยิ่งกินไปอีก วนไปแบบนี้ คิดแต่เรื่องกินกับออกกำลัง รู้สึกว่าตัวเองอ้วน ไม่ผอมสักที หลายครั้งที่ท้อกับการออกกำลัง หลายครั้งที่พยายามกลับมาคุมอาหารแต่ก็หลุดตลอด และจบท้ายด้วยการกินแหลก จนหลังๆซึมเศร้ามากขึ้น ยิ่งมีคนทักว่าอ้วน ยิ่งไม่อยากพบเจอใคร กลัวการเข้าสังคม
ต่อหน้าคนอื่นจะไม่กล้ากินเยอะ แต่จะกินเยอะมากเมื่ออยู่คนเดียว
ทุกวันนี้ก็ยังคงออกกำลังต่อไป มีหยุดออกบ้าง มากสุดก็1อาทิตย์
คุมกินได้บ้าง ไม่ได้บ้าง ที่รำคาญคือตัวเลขแคลในหัว มองอาหารแล้วมันจะคำนวณทันที
อยากจะออกกำลัง กิน และมีความสุขในชีวิตมากขึ้น ไม่อยากต้องกินแหลกลาน (โดยเฉพาะเวลาที่เครียด)
พอเล่าเรื่องนี้กับใครเค้าก็จะไม่เชื่อว่ากินเยอะขนาดนั้น T.T
มีใครเป็นแบบนี้บ้างไหมคะ แล้วผ่านจุดนี้มาได้ยังไง ??