🔩🔧🍺💃เส้นทางนี้โรยด้วยนัตและสกรู ISO ตอนจบ 💃🍺🔧🔩

กระทู้สนทนา

แต่งเรื่องสั้น เรื่องเล่าจากผู้สูงอายุ การบริหารจัดการ บทความ นักเขียนหนังสือ

[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้
[Spoil] คลิกเพื่อดูข้อความที่ซ่อนไว้

💝💝

วันเวลาเร่งรุดหน้าอย่างรวดเร็ว เมื่อมีเจ้าหน้าที่ประเมิน ISO 9001 มากำกับการจัดทำเอกสารให้เป็นไปตามแบบแผน

เพราะบริษัทของเรามีการผลิต ออกแบบและพัฒนาผลิตภัณฑ์ด้วย

ดังนั้น ISO 9001 จึงเป็นหลักการบริหารคุณภาพที่ได้มาตรฐานในระบบคุณภาพที่มีการกำกับดูแลทั้งการออกแบบ และพัฒนาการผลิต การติดตั้ง และการบริการ

เมื่อการเข้าอบรมผ่านพ้นไป การสำแดงเอกสารให้เข้ากับรูปแบบฟอร์มของเอกสารที่ปรับปรุงขึ้นมาใหม่ หน้าตาจึงแปลกไปและลำดับการเดินเอกสารก็มากขึ้นด้วย กว่าจะผ่านคนอนุมัติเซ็นแต่ละแผนกดูว่าจะทำให้ขั้นตอนในโรงงานผลิตต้องรอทุกหน่วยงานเนิ่นนานไปอีก กว่าจะวางผลิตภัณฑ์รุ่นใหม่ออกสู่ออนไลน์ได้ ต้องเช็คแล้วเช็คอีกว่ามันตรงตามเอกสารระบบ ISOไหม ซึ่งในขณะเดียวกันก็มีการ Paper Quiz ทุกสัปดาห์ คนที่ไม่ได้เข้าอบรมรู้สึกสบายดี แต่หมายถึงว่าไม่ได้รับใบรับรองผ่าน
การอบรมด้วย ซึ่งสามารถนำไปประกอบการใช้ทำงานได้ มีครั้งแรกที่มีการสอบ แต่ด้วยที่เรากังวลกับงานที่ค้างคาอยู่ การ
รีบทำข้อสอบและออกมาเป็นคนแรก อย่างรวดเร็ว อาจด้วยความรู้สึกกลับไปเป็นนักศึกษาใหม่ ครั้งสุดท้ายไม่นานมานี้เอง

คือได้เข้าเรียนหลักสูตร Manufacturing Management Specialist ของ SANNO Institute of Manangement, Tokyo, Japan

ความคล่องตัวอาจจะมากกว่าคนอื่น ทำให้คนที่นั่งสอบอยู่รู้สึกทึ่ง มีเสียงฮือฮาเล็กน้อย แต่รุ่งขึ้นกลับได้รับแจ้งว่า

ผู้จัดการสอบไม่ผ่าน!

ตอนรับรู้ก็งง เพราะเจ้าหน้าที่เดินมาที่แผนกเอ็นจิเนียร์แจ้งเองเลย ก็ได้ถามว่าแล้วต้องทำอย่างไร รู้ว่าทุกคนต้องสอบ
ผ่านจึงจะไปต่ออีกขั้นตอนต่อไป ก็ได้รับแจ้งว่าพรุ่งนี้เปิดสอบใหม่ห้าคน ก็โล่งอกไป และคืนนั้นก็กลับมาตั้งสติอ่านให้จำ
ให้ได้ ตามแบนนี้นะ มิใช่ตาม การปฎิบัติอยู่ทุกเมื่อเชื่อวัน ด้วยเอกสารบรรจุคำศัพท์ใหม่หมด ต้องไปท่องจนขึ้นใจ และ
ผลสอบก็ผ่านในเย็นรุ่งขึ้นนั่นเอง

การสอบหลายหนต่อมาก็ผ่านพ้นด้วยดี ในวันทดสอบสุดท้ายด้วยการเข้าประชุมร่วมกันทุกหน่วยงานในครั้งนี้ จัดอย่าง
ครบที่เจ้าหน้าที่ประเมินตัวจริงมาจากบริษัทเลย และทุกฝรั่งของเราก็มาเข้าร่วมด้วย ก่อนหน้านี้เจ้าหน้าที่ได้เดินตรวจทุก
แผนกและเก็บข้อมูล เหมือนสุ่ม Sampling ไปเรื่อยๆ เมื่อเริ่มด้วยการอธิบายงานด้วยภาษาอังกฤษจากเจ้าหน้าที่ให้ต่างชาติของเราฟังเข้าใจด้วยแล้ว ก็มีการตรวจเช็คเอกสาร ในตอนหนึ่งมีคำถามว่า ทำไมเอกสารบ่งบอกวัสดุไม่ตรงกับการใช้จริงในโรงงาน

แค่ฟังก็รู้แล้วว่า เป็นตัวที่สำรองแน่ๆ แต่มันก็ไม่น่าผิดนี่นะ

" Oh, let me see that sheet please.." เรารีบร้องขอ เอกสารถูกยื่นผ่านมาอย่างรวดเร็ว

เมื่อดูที่หัวมุมกระดาษจึงรู้ว่า

" Unupdate Document , valid document!" เราเอ่ยอย่างมั่นใจ

มีเสียงฮือฮาว่า เจ้าหน้าที่เอาเอกสารเก่ามาเป็นกับดักหรืออย่างไร ถ้าเกิดจำไม่ได้ว่ามีเอกสารที่ออกใหม่แล้ว ก็ถือว่าความผิดเกิดขึ้นทันที จากนั้นจึงมีการค้นหาเอกสารแผ่นใหม่ และมีเจ้าหน้าที่ไปตามหาที่แผนกทันที รอสักอึดใจ ก็สามารถนำเอกสารมาแสดงได้

ครั้งนี้ถือว่าเราสามารถจำเอกสารทุกใบของเราได้สมกับที่ทำมากับมือจนสอบตกทีเดียว แต่มันก็คุ้ม

เมื่อการประเมินใกล้จะจบสิ้นลง แผ่นภาพโปสเตอร์ที่เกี่ยวข้องถูกติดหราไปทั่ว ทั้งตรงที่พักขั้นบันได หน้าออฟฟิซและแผ่น
ป้าย Safety First สีเขียวเหมือนมาจากหน่วยงานราชการถูกติดกระพืออยู่เหนือศีรษะ ราวกับจะมีงานเทศกาลก็ไม่ปาน

แบบฟอร์มเปล่าที่ผ่านการยอมรับถูกเก็บไว้เป็นอัลบั้มตัวอย่างเพื่อสามารถนำมาทบทวนและปรับปรุงให้เข้าสมัยหลัง
จากผ่านการประเมินแล้ว ซึ่งการสื่อสารด้วยเอกสารจะเป็นหลักฐานยืนยันระบบต่อไป แต่ที่มากขึ้นคือการเซ็นเอกสารขั้น
ตอนราวกับหน่วยงานราชการก็ไม่ปาน ดีว่ามีลายเซ็นจากผู้รับผิดชอบก่อนมาถึงเรา เช้าขึ้นมาถาด IN เต็มไปด้วยเอกสาร

ถ้าไม่มาสักวันยังสงสัยว่าใครจะทำหน้าที่แทน คงเป็น Director Satit อย่างแน่นอน

เมื่อบริษัทได้รับอนุมัติ ISO 9001 แล้ว ผู้บริหารทางอเมริกาก็บินมาแสดงความยินดีและตรวจเยี่ยมด้วย เขาพากันเดิน
มาที่แผนกและแนะนำตัว เขาบอกว่าไม่นึกว่าจะเป็นเลดี้ และขอแสดงความยินดีด้วยที่สามารถพาบริษัทให้ได้รับการรับรองครั้งนี้ ฟังแล้วก็คล้ายกับว่าเหมือนแผนกเราเป็นหัวเรือใหญ่ในการนำพา ทำเอาปลื้มใจเมื่อเขาคล้อยหลังไปแล้ว

ส่วนวันรุ่งขึ้นตอนเย็นมีการพาไปฉลองร้านอาหาร Vice President Michael บอกเลขาให้เดินมาถามเราว่าควรสั่งอาหารอะไร ขอสักห้าอย่าง เราก็บอกว่าอะไรที่พวกเราชอบก็สั่งไปเถิด เลขาบอกว่าไม่ได้ต้องบอกชื่อเมนูมา จึงบอกไปห้าอย่าง

แล้วเลขาก็กลับไป แต่ผลปรา
กฎ ว่าเป็นการเสียชื่อเราเสียมากกว่า เพราะเมื่อทุกคนไปถึงร้านอาหารก็สั่งอาหารตามใจตน

เช่นกุ้งแช่น้ำปลา อื่นๆอีกมากมาย ร้านก็ทำตามคำสั่งใหม่จนครบ จึงนำอาหารที่สั่งล่วงหน้าออกมาทีหลัง ถือว่าสั่งแล้ว
ต้องขายได้ คนอิ่มกันหมดแล้ว อาหารจึงเหลือ กลายเป็นว่าอาหารที่สั่งไม่มีคนกิน ใครสั่งล่ะ อันนี้ถือว่าเป็นความไม่ชอบ
มาพากลของร้านอาหาร แทนที่จะนำอาหารที่สั่งไว้มาเสิร์ฟก่อน ไม่อยากคิดว่ามีใครอาจอยากช่วยทำให้เราลดความเด่น
ดังลงก็ได้ ค่าอาหารคงหลายเงินทีเดียว..

ต่อมาเมื่อถึงใกล้วันปีใหม่ ทางบริษัทจัดพาผู้บริหารไปพักผ่อนที่เขาใหญ่ ในโรงแรมระดับกลาง อากาศเย็นดี และมี
วิทยากรมาพูดให้ฟังด้วย การที่พนักงานไม่มีโอกาสได้ไปอบรมทางวิชาการเลย จะทำให้พนักงานได้รับแค่ความชำนาญ
ในบริษัทเท่านั้น ถ้าองค์กรนั้นไม่มีความเป็น Leadership and Management ทั้งในบุคคล ระบบและเครื่องไม้เครื่องมือ
ในการทำงาน พนักงานจะไปได้มาจากไหน จึงสมควรอย่างยิ่งที่พนักงานต้องไปเข้าคอร์สเรียนเสริมความรู้ แม้แต่การใช้
คอมพิวเตอร์สร้างเอกสารประกอบการทำงานต่างๆ มีหลายคนที่ไปเรียน Autocad โดยไม่มีความรู้ทางช่างเป็นพื้นฐานมาก่อน แต่ก็สามารถทำงานได้ตามแบบสเก็ต

การไปเขาใหญ่ไปโดยรถบัสคันใหญ่ พนักงานราวห้าสิบคนที่รวมทุกแผนก คงเป็นปกติที่จะมีวิดิโอเปิดให้คนโดยสารดู

หากแต่ว่าพนักงานขับรถและเด็กรถมิได้นำเสนอเทปที่เหมาะกับคนนั่งสักหน่อย ตลกคาเฟ่จึงมีแต่คำหยาบและส่อลามก

จนรู้สึกเหมือนเราอยู่ผิดที่ มันบาดหูกับเสียงหัวเราะของใครบางคนที่ชอบใจในคำหยาบหรือแอคชั่นก็ได้ การจะไปบอกให้เปลี่ยนเทปดูจะเกินเลยจนเป็นกรณีขึ้นมาได้

เมื่อได้ถึงสถานที่พักก็เข้าห้องนอนกันเป็นห้องละสองคน เนื่องด้วยได้แวะทานอาหารเย็นระหว่างทางกันมาแล้ว

เมื่อได้เข้านอนกับน้องแผนกบัญชี ด้วยความเป็นผู้หญิงเหมือนกันก็ปล่อยเนื้อปล่อยตัวตามสบาย ชุดรัดรูปเพราะผ้ายืดใส่นอนทำให้น้องขอกอดสักที เป็นสิ่งที่นึกไม่ถึงว่าคนเราเมื่ออยู่ส่วนตัวก็รู้สึกรีแลคซ์กระมัง เราคุยกันมากมายรู้เรื่องต่างๆในสังคมของบริษัทอย่างไม่มีโอกาสได้รู้ ถ้าไม่ได้มาอยู่นอกสถานที่อย่างนี้

เช้าอันสดใสเรากับน้องรีบตื่นมาเดินชมวิวที่เย็นสบาย เป็นอารมณ์ที่สุขสดชื่นอีกวาระหนึ่ง เมื่อพบกับกลุ่มอื่น ทุกคนมีสีหน้ายิ้มแย้มดูเป็นพี่เป็นน้องขึ้นมาทันที ผิดกับตอนอยู่ในบริษัทมากมายจนเหลือเชื่อ แถมน้องบรรยายสรรพคุณตามสายตาของน้องๆผู้หญิงที่มองมา เราก็ยินดีที่จะให้พวกเขามองสำรวจ ไม่มีอะไรเสียหายกับการชื่นชมในรูปร่างของเรา มิต้องไปพะวงกับความสามารถ
ในการทำงานที่ประสบการกระทบกระทั่งกันอยู่ทุกวัน การไปครั้งนี้สมานไมตรียิ่งกว่ามือประสานทั้งหลาย เหมือนดารามีแต่คนรุมล้อม ด้วยอยากมาใกล้ชิดก็ไม่ปาน

ได้เวลาอาหารเจ็ดถึงแปดโมงเช้า เมื่อเดินมาถึงหน้าห้องที่มีถาดอาหารวางเรียงรายกันอยู่ รู้สึกตกใจกับสิ่งที่เห็นเป็นกับข้าวเหมือนร้านข้าวแกงขายไม่มีผิด คือมีผัดกระหล่ำดอก ผัดพริกขิง แกงเผ็ด ลาบ สิบอย่างเหมือนร้านข้าวแกงยกมาจริงๆ

มีข้าวต้มกุ๊ยผัดหัวไชโป้วด้วย มองหาขนมปัง ไข่ดาว ไม่มีแม้แต่ไส้กรอก มีน้ำชากาแฟวางให้บริการตนเองอยู่ที่มุมหนึ่ง

เพราะเราเป็นเรากระมังจึงต้องเดินไปถามผู้จัดการฝ่ายบุคคลว่า

" นี่หรืออาหารเช้าผู้บริหาร เคยเห็นไหมคะ โรงแรมระดับไหนก็มีขนมปังทั้งนั้น"

ผู้จัดการบอกว่า

"มีแต่คนไทย ฝรั่งไม่ได้มาด้วยนี่ครับ" อ้าว...คิดแค่นี้เหรอ จึงบอกไปว่า

"ไม่ยอมค่ะ บริษัทฝรั่งแล้วนะคะ ให้เขาเอาขนมปังมาให้เลยนะ จะรอกิน ปกติก็ไม่กินข้าวเช้าอยู่แล้ว ใครสั่งรายการอาหารล่ะ"

ผู้จัดการเดินหนีไปหาพนักงานที่ยืนแถวนั้นเลย ไม่นานเตาปิ้งขนมปังถูกยกมา และขนมปังก็ตามมาก่อนไข่ดาว แฮม
เนยพร้อม เขามีอยู่แล้วเพียงแต่ไม่ร้องขอ ต่อมาหลายคนก็ปิ้งขนมปังหอมฉุย กินกับกาแฟ กับข้าวไม่พร่องเท่าไร คนคง
อยากกินขนมปัง แฮม แทนความจำเจที่บ้านทุกวันก็ได้ มื้อกลางวันมีข้าวผัด สปาเก็ตตี้ และกับข้าวอื่นสมเป็นมื้อกลางวัน

แต่ในใจเราเองกลับคิดว่า มา
เขตอิสาน โรงแรมน่าจะมีข้าวเหนียว ไก่ย่าง ระดับโรงแรมเลือกมา หรือทำเองต้องอร่อยอยู่แล้ว

เก้าโมงครึ่งเข้าห้องฟังวิทยากรพูด คิดว่าจะมีสาระสำคัญ กลับมีแต่เล่าเรื่องโรงงานที่เขาไปพบมาให้ฟัง ซึ่งไม่ขำหรือประหลาดใจอะไร การเป็นนักพูดปกติเขาต้องประเมินกลุ่มคนฟังอยู่แล้ว ว่าต้องนำเสนอเรื่องอะไรจึงจะเหมาะ ขนาดพระเทศน์ยังต้องเลือกเทศน์คือพูดจนคนหัวเราะหรือร้องไห้ได้เลย ขนาดเป็นพระด้วยนะ

วิทยากรนี้ผู้จัดการฝ่ายบุคคลได้เลือกด้วยความสามารถมาแล้วเพื่อการนี้

พี่ชายเคยต้องไปเป็นวิทยากรที่วัดไร่ขิงให้คุณครูฟัง พี่เป็นครูผู้บริหาร คุยกันไปตลอดทางที่ขับรถไปส่งพี่ที่นครปฐม

พี่บอกว่าครูต้องอบรมนักเรียน และก็ต้องมีครูอบรมครูด้วยกันด้วย หลักการพูดก็ทักทายด้วยความแจ่มใสกันก่อน ตอนจบ
ก็ให้คำคมคำซึ้งและกลเม็ดที่มีบอกไป

เมื่อได้ฟังพี่พูดก็นึกถึงตนเอง มีแค่ความคิดว่า ทำยังไง ให้ได้ ' ได้' สิ่งที่เราต้องการ การพูดก็ดี การกระทำก็ดี

ครั้งหนึ่งเราเคยไปที่สำนักงานประกันสังคมเพื่อเบิกเงิน 600 บาท ค่าทำฟัน ขับรถเมอร์เซเดสของเราไป หาที่จอดไม่ได้ ขับวนไปอีกรอบ ยามก็เป่าปริ๊ดปริ๊ดให้ผ่านเลยไป จึงรู้สึกแย่และไม่มีที่จอดจนกว่าจะมีคนอื่นออกไป จึงตัดสินใจขับวนไปอีกรอบยามก็เป่าปริ๊ดอีก เรายกมือไหว้ยามเลย ยามคงตกใจมาก ที่คนมีอายุแล้วขับรถอย่างนี้มาไหว้ เราจึงพูดว่าขอจอดเดี๋ยวเดียวหาที่จอดให้หน่อย

ยามรีบให้จอดเลยตรงอาคารหน้าบันไดทางขึ้นลงเลย คนเดินก็หลีกเดินได้ นี่เป็นเหมือนความพยายามทำเพื่อให้ได้!