ขอวิธีทำใจในการต้องสูญเสียแม่ของตัวเองอย่างกระทันหันหน่อยคะ

คือตอนเช้าออกจากบ้านมาฝึกงานปกติตอนเช้าแม่ทำกับข้าว เลือกเสื้อผ้าให้ปกติทุกอย่าง แล้วแม่ก็ออกมาส่งเรามาทำงาน เราก็มาทำงานปกติก เราทำในบริษัท เราต้องเข้าแพล้นงาน ซึ่งเข้าแพล้นงานจะเอาโทรศัพท์เข้าไม่ได้เลย พอตอนกลางวันเราก็ออกมากินข้าวปกติ ปกติแม่ก็จะไลน์มาถามว่าทำอะไร กินข้าวยัง แต่ในวันนั้นก็ไม่มี ก็ไม่อะไร พอบ่ายก็เข้างานปกติ จนกระทั้งเลิกงานเราจะเลิกงานประมาณ 17:00 เราก็ไปขึ้นรถบัส ปกติเราขึ้รรถบัส แม่ก็จะโทรมาทุกครั้ง ทุกเวลาทุก 17:10 - 17:120 น. แต่มันก็ไม่มี ไม่มีอะไรเลย เราเลยโทรไปแม่ก็ไม่รับ โทรอีกครั้งก็ไม่รับ เราก็เลยเว้นช่วงไป จนถึง 17:35 น. โทรไปอีก ก็เริ่มสงสัย เพราะปกติโทรไปแค่2สายแม่ก็โทรกลับ แต่นี่ไม่เลย ไม่มีโทรกลับเลย จนจะถึงบ้าน เราก็เริ่มหงุดหงิดเพราะแบตก็จะหมดบ้านก็จะถึง ไม่มีคนมารับ แม่จะเป็นคนมาส่งเช้า เราเย็น แบบนี้ทุกครั้ง จนเริ่มไม่ไหว เลยโทรไปหาน้า "๋น้า น้าอยู่ไหน น้าเห็นแม่ไหมหนูโทรไปแล้วเขาไม่รับ หนูจะถึงบ้านแล้วเนี่ย" เราก็ใส่อารมเลยจ้า แล้วน้าก็บอกว่า "แม่เขาก็อยุ่บ้าน เขาจะไปไหน เออๆเดี๋ยวไปดูให้" แล้วเราก็ว่าไปอีกนะ "มีโทรศัพท์แล้วไม่รับจะมีไปทำไม" แล้วก็วางสายไป เราโทรหาน้าประมาณ 17:40 น. วางสายก็ประมาณ 17:43 น. เราก็รอ แล้วก็ไม่มีใครโทรกลับมาจนเราจะถึงบ้านอยู่แล้วอีกแค่3นาที แล้วก็มีพี่ชายห่างๆเราโทรมา อยู่ก็ทำน้ำเสียงแบบแปลกๆใส่เรา ถามเราว่าอยู่ไหน เราก็บอกจะถึงละ เขาก็วางไป พอมาถึงที่ที่เราต้องลงรถเราก็มองว่านั้นไม่ใช่แม่เรา  ทำไมแม่เราไม่มารับ ลุงคนขับรถก็ถาม ว่า อ้าว แม่ไปไหนละ เราก็ตอบว่า อ่อ ไม่รู้อะ โทรไปแล้วเขาไม่รับ พอเรากำลังจะเดินไปคล่อมรถ เราก็ถามแม่ไปไหน ทำไมแม่ไม่มารับอะ เขาก็เงียบ ทำหน้าบึงตึง รถก็ไม่ใช่รถที่บ้าน เป็นรถใครก็ไม่รู้ แถมไม่ใช่รถพี่อักตั้งหาก ระหว่างทางเราก็เริ่มใจคอไม่ดี เริ่มมีอะไรนึกคิดในหัวตะหงิดๆแปลกๆ พอเข้าซอยบ้านมา ก่อนถึงบ้านเรามันจะเป็นโค้ง พอเราพ้นโค้งมา มองไปที่หน้าบ้านเราคนยืนเต็มหน้าบ้านไปหมดเราก็เริ่มใจคอไม่ดี เริ่มใจเต้นแปลกๆ พอมาจอดหน้าบ้านเราก้าวขาลงจากรถได้ข้างเดียว ยายก็เดินมา แบบหน้าเศร้าๆ พอลงจากรถเราหันหน้าเข้าบ้าน คนยืนเต็มในบ้านเราไปหมด เราเริ่มใจเสีย ยายเดินมาจับแขน ยายพูดว่า "อุ้ม หนูทำใจดีๆนะลูก แม่เขาไปสบายแล้ว" เท่านั้นละ ของที่ถืออยู่มันก็หล่น มือขาไม่มีแรงล้มลงตรงบ้าน ได้แต่พูดว่ามันไม่จิงอะ เป็นไปไม่ได้ พอเรามองไปเห็นพี่ชายเราร้องไห้นอนกอดแม่อยู่ ปกติพี่ชายเราเป็นคนเข้มแข็งและใจโหดมาก พอมาเห็นพี่ร้องไห้เราก็ค่อยเดินเข้าไปดูแม่ พอเห็นแม่เราเท่านั้นแหละ ร้องไห้ไม่หยุดร้องไห้ทุรนทุรายจนเกือบตาย แม่เป็นล้มหัวฟาดพื้นนอนอยู่หน้าห้องน้ำแม่กำลังจะแต่งตัวแต่แม่ยังไม่ได้ใส่อะไรเลย แม่ชอบนุ่งผ้าถุงใต้ร้าวนม แล้วใส่เสื้อใน ตอนที่เราจับแม่ แม่ตัวเย็นเขียวหมดแล้ว มือแม่ยังกำเสื้อในแน่นอยู่เลย เรากอดเท้าแม่ร้องไห้ ไม่มีใครอยู่กับแม่เลย แม่อยู่คนเดียว เราดูยังไงแม่ก็หลับ หลับแน่นอนอะ แต่จริงๆแล้ว แม่ไปแล้วแม่ไม่อยู่แล้ว เป็นการสูญเสียลมหายใจของเราเลยอะ คือแม่ไม่ป่วย ไม่อะไร ตอนเช้าแม่ยังปกติอยู่เลย คือแล้วไม่มีใครพาแม่ไปหาหมอหาผลที่แท้จริงเลย คือมันเสียใจมากอะ ที่สุด ที่สุดของชีวิตเราเลย เราไม่คิดด้วยซ้ำอะว่ามื้อกับข้าวมื้อนั้นจะเป็นมื้อสุดท้าย คือหมอที่มาฉีดยาบอกว่าแม่น่าจะไปตั้งนานแล้ว เพราะที่มาเห็นแม่เขียวแล้ว เขาบอกให้เราทำใจ คือเราต้องทำไงหร่อ !! เจอกับตัวเองหน่อยไหมอะ คือแม่เราสนิทกับเราไปไหนมาไหนอยู่กินเราอยู่กับแม่เราตลอด แม่ทำให้ทุกอย่าง อันไหนที่ทำแล้วไม่ดีแม่ทำให้หมด ดูแลเราตลอด แค่เราไปต่างจังหวัด5 วันก็โทรมาร้องไห้กับแม่คิดถึงแม่แล้วอะ  ต่างคนต่างร้องด้วยกัน แล้วนี่อะ จะไม่ได้เจอกันไปตลอดเลยอะ พอมาจัดงานศพ เราก็ป่วยป่วยหนัก เราก็เท่ากับว่าเหลือกับพี่ชายกัน2คน พี่ชายมีแฟนมีลูกเท่ากับมี 4คน คือตอนที่เขาบอกให้เก็บของแม่ เราเก็บไปร้องไห้ไป ร้องจนตาอักเสบ เพราะมันทำใจไม่ได้เรามีอะไรเราคุยกับแม่ตลอดแต่นี่ ไม่มีแล้วไม่มีอะไรเหลือเลย ขาดแม่ไปก็เหมือคนไม่มีชีวิตไม่มจิตไม่มีใจ ใครจะไปรู้อะว่ามันจะมาเกิดขึ้นกับเรา มันจะมียิ้มสุดท้ายกับข้าวมื้อสุดท้ายเสียงสุดท้าย ทุกอย่างคือกระทันหันไปหมด นี่ก็เพิ่งจะผ่านไปแค่อาทิตเดียว เราทำใจไม่ได้อะ เราเก็บเสื้อผ้าที่แม่ไม่ได้ใส่เอาใส่ถุงให้สัปปะเร่อ เขาก็เอาเผ่า ตอนนี้เหลือเสื้อผ้าของใช้ทุกอย่างของแม่ ที่แม่ใช้ล่าสุดเสื้อผ้าที่แม่เพิ่งซักก่อนแม่จะไปอาบน้ำ เราเก็บทั้งน้ำตา เราเก็บไว้ทุกอย่าว คิดว่าแม่ยังอยู่ แค่แม่ไปไหนซักที่นึง แม่คือทุกๆอย่างของเรา มีแต่คนเป็นห่วงเรา มาอยู่กับเราเพราะเขารู้ว่าแม่รักและเป็นห่วงเรามากเพราะเพิ่งจะอายุแค่ 20 ปี และเป็นวันเกิดปีสุดท้ายของเราอีกด้วยที่แม่จัดให้เรา เราเหมือนตนไม่มีชีวิต นั่งร้องไห้ อยู่4วันติดโทรมเหมือนคนจะตาย มีคนาให้กำลังใจเราเยอะมากมาย เราก็ได้แต่รับไว้ แจ่ทำไม่ได้ มันยากมากๆอะ เราไม่เคยขอเงินแม่เลย เราทำงานเลี้ยงตัวเอง แม่ภูมิใจที่เราเลี้ยงตัวเอง หาเงินเอง ส่งตัวเอง จนตอนนี้เราทำใจไม่ได้เลยอะ ช่วยเราหน่อย เรามีภาพจำกับแม่ทุกอย่าง ทุกตอน ไม่ว่าจะกิน จะนอนจะทำอะไร มันมีทุกอย่าง ก่อนนอนเรามีแม่ ตื่นมาเรามีแม่ แต่วันนี้มันมีแค่รูปถ่าย ที่เหลืออยู่ เราทำใจไม่ได้ ทำไม่ได้เลย เราได้แต่มองของทุกๆอย่างที่เป็นของแม่ เรื่องนี้ใครไม่เจอกับตัวไม่เข้าใจหรอกว่าสูญเสียคนที่เป็นทุกๆอย่างของชีวิตมันเป็นยังไง