ตามหัวข้อเลยครับพ่อเเม่ไม่ให้ผมมีห้องส่วนตัว ผมเป็นลูกชายคนที่3ของครอบครัวผมเป็นน้องคนเล็กสุด บ้านหลังนี้สร้างตอนผมอยู่ป.2 เเต่ก่อนที่จะสร้างบ้านหลังนี้ผมเคยอาศัยอยู่บ้านตายายมาก่อน
บ้านหลังนั้นเป็นครอบครัวใหญ่เลยอาศัยเเบบรวมกันอยู่มีป้ามีน้ามีพี่ชาย
เเละลูกพี่ลูกน้อง หลังจากนั้นก็เริ่มสร้างบ้านหลังใหม่มีห้องนอน3ห้องนํ้า2 ห้องพี่ชายผมทั้ง2คนเเยกกันเเละห้องที่3คือห้องนอนพ่อเเม่
ตอนนั้นผมก็ได้นอนกับพ่อเเม่จนผมอยู่ป.6 เริ่มมีความคิดอย่ากมีห้องส่วนตัวเพราะเพื่อนเขาก็มีห้องส่วนตัวกันหมด เเละผมอายที่จะอยู่กับพ่อเเม่เพราะเพื่อนล้อผม ก็เลยมาสร้างห้องเเยกเอาเอง รอบๆทําจากตู้ใส่ของใหญ่ๆ กับเตียงนอน ตอนนั้นยังไม่มีตู้เสื้อผ้า ต้องได้เข้าไปเปลี่ยนในห้องพ่อเเม่ ตอนนั้นที่ได้เเยกออกมาก็มีความสุขนครับ
นได้ใช้ความส่วนตัวบ้างนิดนึ่ง จนกระทั่งผมขึ้นปวช.1 ผมก็ได้ถามเเม่ทําไม่ไมสร้างห้องนอนส่วนตัวให้ เเม่ก็บอกผมว่าเเม่กับพ่อจะไปนอนที่
สวนที่ซื้อมาจะปลูกบ้านอยู่เอง เเละยกห้องให้ผม ผมก็ไม่ได้อะไรมากี่จนกระทั้งขึ้นม.4 ก็มีตู้เสื้อผ้า ปัญหาก็เกิดขึ้น ของในตู้เงินที่เอาไว้ของส่วนตัวต่างๆสายชาร์จมือถือหาย ที่พอจะรู้คือเพื่อนของพวกพี่ผมไม่ก็พี่ผมเองเเละหลานข้างบ้านที่เข้ามาบ่อยๆ ของหายบ้าง ตอนนั้นก็บ่นเเต่ก็ไม่อะไรมาก จนกระทั้งผมขึ้นปวช.2 ผมก็เจอปัญหาคือ พี่ชายไม่ยอมหลับยอมนอน ชอบเดินไปมาในบ้าน เปิดตู้เย็นบ้าง กินข้าวหลังบ้านบ้างเปิดไฟกลางบ้านบ้างล่ะ พูดเสียงดัง จัดปาตี้เเละอื่นๆ ถ้าเป็นตอนวันหยุดก็พอทน เเต่ถ้าเป็นวันไปโรงเรียนนี้ไม่ได้หลับไม่ได้นอน บางวันก็ยันตี3อ่ะถึงได้นอน ก็อดทนเอา จนมาปวช.3 ทุกอย่างก็เหมือนเดิม คือปัจจุบันระดับชั้นที่ผมเรียนอยู่ เรื่องห้องส่วนตัวผมไม่เคยบอกคนที่เรียนอยู่ด้วยกันไม่กล้าปรึกษาใคร เพราะอายเเละกลัวโดนล้อ มีเเต่เพื่อนเเถวบ้านที่รู้เเละรุ่นน้องที่เล่นด้วยกันก็พากันมีห้องส่วนตัวกันหมด ผมอายุ17 ย่างเข้า18 ผมบ่นตอนล้างจานว่าห้องส่วนตัวก็ไม่คิดจะสร้างให้ เเม่ก็ได้ยินเเละพูดว่าทําไมไม่บอกพวกพี่ชายล่ะ(ประมาณว่าอย่าเสียงดังอย่าปาตี้อะไรประมาณนั้น) จนถึงกระทั้งตอนยังคงรอการได้ใช้ชีวิตอิสระในห้องส่วนตัวบ้าง พ่อเเม่ผมก็ไม่ได้จนทําไมไม่รีบสร้างห้องส่วนตัวหรือไม่ก็รีบไปอยู่ที่สวนเลย มันจะเป็นปมให้ผม ผมเกลียดพี่ชายเกลียดพ่อเเม่ เกลียดเพื่อนพี่ชาย จนถึงตอนนี้ก็ภาวนารอให้ถึงวันนั้นให้เร็วที่สุด ขอบคุณที่เข้ามาอ่านครับ พวกพี่ๆหรือเพื่อนๆมีความคิดเห็นอย่างไรบ้างครับ
พ่อเเม่ไม่ให้มีห้องส่วนตัว
บ้านหลังนั้นเป็นครอบครัวใหญ่เลยอาศัยเเบบรวมกันอยู่มีป้ามีน้ามีพี่ชาย
เเละลูกพี่ลูกน้อง หลังจากนั้นก็เริ่มสร้างบ้านหลังใหม่มีห้องนอน3ห้องนํ้า2 ห้องพี่ชายผมทั้ง2คนเเยกกันเเละห้องที่3คือห้องนอนพ่อเเม่
ตอนนั้นผมก็ได้นอนกับพ่อเเม่จนผมอยู่ป.6 เริ่มมีความคิดอย่ากมีห้องส่วนตัวเพราะเพื่อนเขาก็มีห้องส่วนตัวกันหมด เเละผมอายที่จะอยู่กับพ่อเเม่เพราะเพื่อนล้อผม ก็เลยมาสร้างห้องเเยกเอาเอง รอบๆทําจากตู้ใส่ของใหญ่ๆ กับเตียงนอน ตอนนั้นยังไม่มีตู้เสื้อผ้า ต้องได้เข้าไปเปลี่ยนในห้องพ่อเเม่ ตอนนั้นที่ได้เเยกออกมาก็มีความสุขนครับ
นได้ใช้ความส่วนตัวบ้างนิดนึ่ง จนกระทั่งผมขึ้นปวช.1 ผมก็ได้ถามเเม่ทําไม่ไมสร้างห้องนอนส่วนตัวให้ เเม่ก็บอกผมว่าเเม่กับพ่อจะไปนอนที่
สวนที่ซื้อมาจะปลูกบ้านอยู่เอง เเละยกห้องให้ผม ผมก็ไม่ได้อะไรมากี่จนกระทั้งขึ้นม.4 ก็มีตู้เสื้อผ้า ปัญหาก็เกิดขึ้น ของในตู้เงินที่เอาไว้ของส่วนตัวต่างๆสายชาร์จมือถือหาย ที่พอจะรู้คือเพื่อนของพวกพี่ผมไม่ก็พี่ผมเองเเละหลานข้างบ้านที่เข้ามาบ่อยๆ ของหายบ้าง ตอนนั้นก็บ่นเเต่ก็ไม่อะไรมาก จนกระทั้งผมขึ้นปวช.2 ผมก็เจอปัญหาคือ พี่ชายไม่ยอมหลับยอมนอน ชอบเดินไปมาในบ้าน เปิดตู้เย็นบ้าง กินข้าวหลังบ้านบ้างเปิดไฟกลางบ้านบ้างล่ะ พูดเสียงดัง จัดปาตี้เเละอื่นๆ ถ้าเป็นตอนวันหยุดก็พอทน เเต่ถ้าเป็นวันไปโรงเรียนนี้ไม่ได้หลับไม่ได้นอน บางวันก็ยันตี3อ่ะถึงได้นอน ก็อดทนเอา จนมาปวช.3 ทุกอย่างก็เหมือนเดิม คือปัจจุบันระดับชั้นที่ผมเรียนอยู่ เรื่องห้องส่วนตัวผมไม่เคยบอกคนที่เรียนอยู่ด้วยกันไม่กล้าปรึกษาใคร เพราะอายเเละกลัวโดนล้อ มีเเต่เพื่อนเเถวบ้านที่รู้เเละรุ่นน้องที่เล่นด้วยกันก็พากันมีห้องส่วนตัวกันหมด ผมอายุ17 ย่างเข้า18 ผมบ่นตอนล้างจานว่าห้องส่วนตัวก็ไม่คิดจะสร้างให้ เเม่ก็ได้ยินเเละพูดว่าทําไมไม่บอกพวกพี่ชายล่ะ(ประมาณว่าอย่าเสียงดังอย่าปาตี้อะไรประมาณนั้น) จนถึงกระทั้งตอนยังคงรอการได้ใช้ชีวิตอิสระในห้องส่วนตัวบ้าง พ่อเเม่ผมก็ไม่ได้จนทําไมไม่รีบสร้างห้องส่วนตัวหรือไม่ก็รีบไปอยู่ที่สวนเลย มันจะเป็นปมให้ผม ผมเกลียดพี่ชายเกลียดพ่อเเม่ เกลียดเพื่อนพี่ชาย จนถึงตอนนี้ก็ภาวนารอให้ถึงวันนั้นให้เร็วที่สุด ขอบคุณที่เข้ามาอ่านครับ พวกพี่ๆหรือเพื่อนๆมีความคิดเห็นอย่างไรบ้างครับ