ของตัวเองย้อนกลับไปหลายปีก่อน ยังจำได้ดีปีนั้นคือปีที่กำลังจะเริ่มงานโปรเจคใหม่ วางแผนทุกอย่างไว้เป็นปี
แต่อยู่ๆก็มาสูญเสียคนในครอบครัวที่รักมากๆไปอย่างกระทันหัน แบบไม่ได้ทำใจล่วงหน้ามาก่อน
แล้วในเวลาไล่เลี่ยกันตัวเองก็มาป่วยอีก (ทั้งที่ก่อนหน้านี้สุขภาพดีมาตลอด)
ทีนี้เหมือนทุกอย่างในชีวิตมันมืดเบลอไปหมด ไม่มีกะจิตกะใจจะทำอะไร ไม่รู้จะไปทางไหนต่อ โปรเจคใหม่ที่วางแผนมาก็ต้องยกเลิก
และหลังจากนั้นก็อยู่ในสภาพวะสูญอากาศมาเกือบ 4 ปี ถึงเริ่มกลับมาตั้งหลักได้อีกครั้ง
ช่วง 4 ปีที่สูญหายไปนั้น วันๆก็แทบไม่ได้ทำอะไรเลย ต้องกินยา 4 เวลา (ครั้งละหลายเม็ด)
ที่เหลือคือทำหน้าที่คอยไปทำธุระ ซื้อกับข้าว จ่ายตลาดให้คนที่บ้านทุกวัน
หลังจากนั้นก็ท่องอินเตอร์เน็ตไปเรื่อยเปื่อย ดูหนัง ดูซีรีส์ กินยา แล้วก็นอน ชีวิตวนลูปแบบนี้
เกือบสี่ปีนั้น อยู่ได้ด้วยเงินเก็บเก่าของตัวเอง ส่วนค่ารักษาตัวจากอาการป่วยนั้นครอบครัวช่วยซัพพอร์ตให้
ถามว่าผ่านมาได้ยังไงก็คือผ่านมาได้ด้วยเวลาล้วนๆ คือเวลาผ่านไปอายุมากขึ้น ความคิดหรือมุมมองชีวิตเปลี่ยน
เริ่มทำใจและเข้าใจอะไรหลายอย่างได้มากขึ้น ปล่อยวางมากขึ้น ก็ค่อยๆฟื้นตัวเอง จนปัจจุบันกลับมาเริ่มทำงานได้
แต่ด้วยอาชีพของตัวเองที่เป็นฟรีแลนซ์ ระหว่างที่เราหายไป คนใหม่ๆที่ฝีมือดีๆก็ขึ้นมาตลอด การแข่งขันก็สูงขึ้นกว่าเดิม
ที่นี้พอกลับมาทำงานก็ต้องพิสูจน์ตัวเองเยอะหน่อย เหมือนสนิมจับไปแล้ว ต้องมาขัดกลา พัฒนาตัวเองใหม่อีกครั้ง แต่ก็ท้าทายดี
ที่บอกว่าชีวิตบางคนจะเริ่มต้นที่ 40 ประโยคนี้คงต้องใช้กับตัวเองนี่แหล่ะ 555
ปัจจุบันก็ยังไม่ได้หายป่วย แต่อาการดีขึ้น และเรียนรู้ที่จะอยู่กับมันได้แล้ว
คุณเคยเจอปัญหาชีวิตครั้งใหญ่ ที่ส่งผลกระทบอย่างหนักจนทำให้เปลี่ยนชีวิตการทำงานกันบ้างมั้ยครับ
แล้วแต่ละท่านผ่านมันมาได้อย่างไรกันบ้าง
ขอบคุณทุกความคิดเห็นมากครับ
คุณเคยเจอปัญหาชีวิตครั้งใหญ่ ที่ส่งผลกระทบอย่างหนักจนทำเปลี่ยนชีวิตการทำงานกันบ้างมั้ยครับ
แต่อยู่ๆก็มาสูญเสียคนในครอบครัวที่รักมากๆไปอย่างกระทันหัน แบบไม่ได้ทำใจล่วงหน้ามาก่อน
แล้วในเวลาไล่เลี่ยกันตัวเองก็มาป่วยอีก (ทั้งที่ก่อนหน้านี้สุขภาพดีมาตลอด)
ทีนี้เหมือนทุกอย่างในชีวิตมันมืดเบลอไปหมด ไม่มีกะจิตกะใจจะทำอะไร ไม่รู้จะไปทางไหนต่อ โปรเจคใหม่ที่วางแผนมาก็ต้องยกเลิก
และหลังจากนั้นก็อยู่ในสภาพวะสูญอากาศมาเกือบ 4 ปี ถึงเริ่มกลับมาตั้งหลักได้อีกครั้ง
ช่วง 4 ปีที่สูญหายไปนั้น วันๆก็แทบไม่ได้ทำอะไรเลย ต้องกินยา 4 เวลา (ครั้งละหลายเม็ด)
ที่เหลือคือทำหน้าที่คอยไปทำธุระ ซื้อกับข้าว จ่ายตลาดให้คนที่บ้านทุกวัน
หลังจากนั้นก็ท่องอินเตอร์เน็ตไปเรื่อยเปื่อย ดูหนัง ดูซีรีส์ กินยา แล้วก็นอน ชีวิตวนลูปแบบนี้
เกือบสี่ปีนั้น อยู่ได้ด้วยเงินเก็บเก่าของตัวเอง ส่วนค่ารักษาตัวจากอาการป่วยนั้นครอบครัวช่วยซัพพอร์ตให้
ถามว่าผ่านมาได้ยังไงก็คือผ่านมาได้ด้วยเวลาล้วนๆ คือเวลาผ่านไปอายุมากขึ้น ความคิดหรือมุมมองชีวิตเปลี่ยน
เริ่มทำใจและเข้าใจอะไรหลายอย่างได้มากขึ้น ปล่อยวางมากขึ้น ก็ค่อยๆฟื้นตัวเอง จนปัจจุบันกลับมาเริ่มทำงานได้
แต่ด้วยอาชีพของตัวเองที่เป็นฟรีแลนซ์ ระหว่างที่เราหายไป คนใหม่ๆที่ฝีมือดีๆก็ขึ้นมาตลอด การแข่งขันก็สูงขึ้นกว่าเดิม
ที่นี้พอกลับมาทำงานก็ต้องพิสูจน์ตัวเองเยอะหน่อย เหมือนสนิมจับไปแล้ว ต้องมาขัดกลา พัฒนาตัวเองใหม่อีกครั้ง แต่ก็ท้าทายดี
ที่บอกว่าชีวิตบางคนจะเริ่มต้นที่ 40 ประโยคนี้คงต้องใช้กับตัวเองนี่แหล่ะ 555
ปัจจุบันก็ยังไม่ได้หายป่วย แต่อาการดีขึ้น และเรียนรู้ที่จะอยู่กับมันได้แล้ว
คุณเคยเจอปัญหาชีวิตครั้งใหญ่ ที่ส่งผลกระทบอย่างหนักจนทำให้เปลี่ยนชีวิตการทำงานกันบ้างมั้ยครับ
แล้วแต่ละท่านผ่านมันมาได้อย่างไรกันบ้าง
ขอบคุณทุกความคิดเห็นมากครับ