ผมกับเขาเจอกันครั้งแรกตอนประมาณประถมต้นๆเลย กี่ปีไม่รุ้นานมาก ตอนแรกก็ไม่ได้คิดอะไร มีอะไรเขาก็ช่วยตลอด เป็นคนที่ดีคนนึงเลยแหละ
แต่ตอนเด็กๆช่วงประถมผมเป็นเด็กเกเร เป็นเด็กไม่ดี เขาก็สอนผมตามปกติเรื่องนิสัย แต่เหมือนเขาจะเริ่มไม่ชอบผมเขาเริ่มไม่โอเค
เขาเริ่มใช้คำพูดแรงๆใส่ผม ผมเป็นคนที่เซ้นซิทีฟมากเวลาเจอคำพูดอะไรแรงๆ มันทำให้ผมดูกดดัน แล้วก็เป็นคนบ่อน้ำตาตื้นด้วย
เวลาโดนอะไรพวกนี้จะชอบร้องไห้ ผมเป็นคนอ่อนแอมาก แล้วเหมือนจะโดนแบบนี้ระยะนึงก็ไม่ค่อยได้เจอแล้ว
จนมาถึงช่วงผมเข้าอายุ12-13 ผมก็ย้ายบ้านไปอยู่กับเขา ทำให้เราเจอกันอีก เขาก็มีสอนเลยว่าผมเป็นเด็กแบบนั้นนะต้องปรับนู่นปรับนี่
จนผมร้องไห้อีกแล้ว แล้วที่บ้านก็ยังบอกนะว่าร้องไห้ทำไม ไม่มีความเป็นลูกผู้ชายเลย ผู้ชายเขาไม่ร้องไห้กัน อยู่บ้านเขาได้ประมาณเกือบเดือนก็ย้ายออกมาเพราะมีปัญหา
จนอายุผมได้ประมาณ16กำลังจะ17ปี เราได้กลับเข้ามาในบ้านนี้อีกครั้งนึง เพราะขัดสนเรื่องเงิน
ผมเลยทำใจมาอยู่ในบ้านหลังนี้ ไม่รู้ว่าเราจะโดนอะไรมั้ยนะ
จนได้เข้ามาอยู่ เขาก็เหมือนจะจำตัวผมในอดีตแหละว่าผมเป็นยังไง
ผมก็คุยกับเขา เขาก็เอาเรื่องที่ผมทำตัวไม่ดีมาพูดมาสอนตามปกติ จนเขาเริ่มดูถูกผมเริ่มไม่โอเค ที่บ้านเขาก็บอกว่า เขาไม่ได้เกลีดเราหรอก เราก็ทำตัวปกติเป็นตัวของตัวเอง
เขาก็สวนมาเลย ไม่ได้เกลียด แค่ไม่ชอบ ด้วยความ่ที่ว่าผมเป็นคนไม่ค่อยยิ้ม ไม่ค่อยคุยกับใคร เขาบอกว่าผมเป็นคนแปลก เขาไม่ชอบบุคลิกเรา ทรงผมเรา ทำไมไม่ตัดผมสั้นๆล่ะ
อยู่ดีๆก็น้ำตามันไหลมาเอง จนตัวเองเริ่มรู้สึกเวียนหัว เพราะทั้งร้องไห้ทั้งพูดอะไรไปเยอะแยะ ผมเป็นคนที่ตอบคำถามไม่ค่อยเก่ง เป็นคนคิดช้า เวลาเขาถามอะไรมา ในหัวเราก็จะโล่ง ไม่มีอะไรเลย
จนบางทีเราคิดว่า เราโง่จริงๆแบบที่เขาพูดหรอ สมองเราไม่มีแบบทีเขาว่าจริงหรอ จนผ่านมาหลังจากวันนั้น เราไม่คุยกับเขาเลย เราไม่ไปยุ่งไม่ทักไม่อะไรเลย
เขาก็มาคุยกับผมอีกรอบว่า ทำไมไม่คุยกะเขา เขาไม่มีตัวตนหรอ เห็นเขาเป็นอะไร เวลาตัวเองได้ผลประโยชน์ถึงจะมาคุยหรอ ในความคิดเราตอนนั้นมันไม่ใช่เลย เราไม่รู้จะคุยอะไร เข้าใจแหละว่าทักทาย แต่ก่อนจะย้ายมาอยู่กันแบบนี้ ผมก็เป็นคนไม่ค่อยพูดกับใคร จะคุยแต่กับเพื่อน เขาบอกว่าเราต้องปรับตัว
อยากจะถามเพื่อนๆพี่ๆทุกคนครับว่าผมต้องทำยังไงดี
ผมผิดไหมครับที่ผมไม่คุยกับแม่เลี้ยง
แต่ตอนเด็กๆช่วงประถมผมเป็นเด็กเกเร เป็นเด็กไม่ดี เขาก็สอนผมตามปกติเรื่องนิสัย แต่เหมือนเขาจะเริ่มไม่ชอบผมเขาเริ่มไม่โอเค
เขาเริ่มใช้คำพูดแรงๆใส่ผม ผมเป็นคนที่เซ้นซิทีฟมากเวลาเจอคำพูดอะไรแรงๆ มันทำให้ผมดูกดดัน แล้วก็เป็นคนบ่อน้ำตาตื้นด้วย
เวลาโดนอะไรพวกนี้จะชอบร้องไห้ ผมเป็นคนอ่อนแอมาก แล้วเหมือนจะโดนแบบนี้ระยะนึงก็ไม่ค่อยได้เจอแล้ว
จนมาถึงช่วงผมเข้าอายุ12-13 ผมก็ย้ายบ้านไปอยู่กับเขา ทำให้เราเจอกันอีก เขาก็มีสอนเลยว่าผมเป็นเด็กแบบนั้นนะต้องปรับนู่นปรับนี่
จนผมร้องไห้อีกแล้ว แล้วที่บ้านก็ยังบอกนะว่าร้องไห้ทำไม ไม่มีความเป็นลูกผู้ชายเลย ผู้ชายเขาไม่ร้องไห้กัน อยู่บ้านเขาได้ประมาณเกือบเดือนก็ย้ายออกมาเพราะมีปัญหา
จนอายุผมได้ประมาณ16กำลังจะ17ปี เราได้กลับเข้ามาในบ้านนี้อีกครั้งนึง เพราะขัดสนเรื่องเงิน
ผมเลยทำใจมาอยู่ในบ้านหลังนี้ ไม่รู้ว่าเราจะโดนอะไรมั้ยนะ
จนได้เข้ามาอยู่ เขาก็เหมือนจะจำตัวผมในอดีตแหละว่าผมเป็นยังไง
ผมก็คุยกับเขา เขาก็เอาเรื่องที่ผมทำตัวไม่ดีมาพูดมาสอนตามปกติ จนเขาเริ่มดูถูกผมเริ่มไม่โอเค ที่บ้านเขาก็บอกว่า เขาไม่ได้เกลีดเราหรอก เราก็ทำตัวปกติเป็นตัวของตัวเอง
เขาก็สวนมาเลย ไม่ได้เกลียด แค่ไม่ชอบ ด้วยความ่ที่ว่าผมเป็นคนไม่ค่อยยิ้ม ไม่ค่อยคุยกับใคร เขาบอกว่าผมเป็นคนแปลก เขาไม่ชอบบุคลิกเรา ทรงผมเรา ทำไมไม่ตัดผมสั้นๆล่ะ
อยู่ดีๆก็น้ำตามันไหลมาเอง จนตัวเองเริ่มรู้สึกเวียนหัว เพราะทั้งร้องไห้ทั้งพูดอะไรไปเยอะแยะ ผมเป็นคนที่ตอบคำถามไม่ค่อยเก่ง เป็นคนคิดช้า เวลาเขาถามอะไรมา ในหัวเราก็จะโล่ง ไม่มีอะไรเลย
จนบางทีเราคิดว่า เราโง่จริงๆแบบที่เขาพูดหรอ สมองเราไม่มีแบบทีเขาว่าจริงหรอ จนผ่านมาหลังจากวันนั้น เราไม่คุยกับเขาเลย เราไม่ไปยุ่งไม่ทักไม่อะไรเลย
เขาก็มาคุยกับผมอีกรอบว่า ทำไมไม่คุยกะเขา เขาไม่มีตัวตนหรอ เห็นเขาเป็นอะไร เวลาตัวเองได้ผลประโยชน์ถึงจะมาคุยหรอ ในความคิดเราตอนนั้นมันไม่ใช่เลย เราไม่รู้จะคุยอะไร เข้าใจแหละว่าทักทาย แต่ก่อนจะย้ายมาอยู่กันแบบนี้ ผมก็เป็นคนไม่ค่อยพูดกับใคร จะคุยแต่กับเพื่อน เขาบอกว่าเราต้องปรับตัว
อยากจะถามเพื่อนๆพี่ๆทุกคนครับว่าผมต้องทำยังไงดี