ขอคำแนะนำและวิธีทำใจไม่ให้กลัวการสูญเสียหน่อยค่ะ

ย้อนไปในอดีต เราสูญเสียแฟนแบบกระทันหัน และต่อมาเราก็สูญเสียย่าแบบกะทันหันอีก ถึงเวลาจะผ่านไปนานหลายปีแล้วแต่ทุกครั้งที่นึกถึงเราก็จะมีอาการจิตตก ร้องไห้ ทำใจไม่ได้ ทุกข์ใจและรู้สึกผ่านมันไปไม่ได้สักที เรากลายเป็นคนไม่มีชีวิตชีวา จนเรามีหลานสาว (หลานคนนี้เกิดมาด้วยความไม่ได้ตั้งใจของแม่เขาๆคิดจะไปทำแท้งแต่เราขอไว้) พอมีหลานเรารู้สึกเหมือนมีอะไรมาเติมเต็ม เรารักหลานคนนี้มากเหมือนลูกแท้ๆ ตั้งแต่วันแรกที่เขาลืมตาดูโลก เราคอยห่วงใย และดูแลทุกอย่าง แต่ตอนนี้เรากำลังเสียหลานไป เพราะแม่ของหลานจะย้ายไปอยู่ที่อื่น เราไม่มีความคิดที่จะรั้งหลานไว้ เราอยากให้หลานได้อยู่กับแม่เขา เพราะหลานมีแค่แม่ ไม่มีพ่อ แต่เราอดห่วงหลานไม่ได้ที่จะต้องห่างกัน เราจิตตกมาก รู้สึกเหมือนกับชีวิตที่เคยถูกเติมเต็มมันหายไป เราใช้ชีวิตผ่านไปวันๆเหมือนคนไร้ความรู้สึก นอนไม่หลับ เครียด คิดมากไปต่างๆนาๆว่าวันนึงพ่อแม่เราก็ต้องจากเราไปอีก กลายเป็นทุกวันนี้เรากลัวว่าพ่อแม่เราจะตาย เราร้องไห้แทบทุกคืน เพราะกลัวตื่นมาและพ่อแม่จะหายไป เราไม่รู้ว่าต้องทำยังไง มันทรมาน เจ็บปวดเหลือเกินที่คิดว่าจะต้องสูญเสียใครอีก