คือต้องขอเกรินก่อนว่า เราเกิดมาในครอบครัวใหญ่มีตายายลุงป้าน้าอาและพี่พี่ ลูกของลุงและน้า แต่ตัวเราเองเป็นลูกคนเดียว ในบ้านมีแม่และน้าครอบครัวเราอยู่กันแบบละแวกเดียวกันหมดคนโน้นบ้านนึง คนนี้บ้านหนึ่งแต่เราอยู่กับตายายและแม่พอหลังจาก 35 ก็เริ่มมีคนที่รักจากไปทีละคนทีละคน จนเหลือคนเดียว จากน้า มาเป็นยาย ตอนแรกก็รู้สึกเสียใจแต่มาเสียใจเยอะเยอะตอนที่คุณตาเสีย เหมือนเราเริ่มรู้สึกยึดติดและตาเป็นเสาหลักของบ้านเลยรู้สึกเหมือนเสาหลักหายไปซึ่งบ้านมันก็ไม่เหมือนเดิมอีกต่อไปเริ่มมีการทะเลาะเบาะแว้งระหว่างรุ่นพ่อแม่ ต่อจากนั้นไม่นาน พ่อเราเสียกระทันหันซึ่งทำให้พ่อซึ่งทำให้รู้สึกเหมือนโทษตัวเอง พอหลังจากผ่าตัดได้ไม่นานเสียซึ่งตอนนั้นเค้าต้องอยู่ในห้องไอซียูซึ่งเป็นช่วงที่เราไม่สามารถหยุดงานได้แต่เราไปเยี่ยมแต่ทางห้องไม่ให้เยี่ยมก็เลยไม่ได้อยู่กับเขาตอนที่เสีย หลังจากนั้นมาเป็นญาติ ผู้พี่ ที่ค่อนข้างสนิท แต่ก็มีปัญหากันเรื่องมรดกทำให้ห่างกัน แล้วก็แม่เรามาเสียกระทันหัน ซึ่งรู้สึกเหมือนขาดเสาหลักเพราะเรายึดแม่มาหลังจากที่ตาเสีย ใช้เวลาทำใจใช้เวลาทำใจเป็นปี ซึ่งก็ยังมีความรู้สึกทุกครั้งที่พูดถึง เราไม่มีแฟนชีวิตค่อนข้างทำงานตลอด ทำงานเยอะหลังจากที่แม่เสีย น้าก็มาเสีย ซึ่งน้าคนนี้เป็นนางสะใภ้แต่เลี้ยงเรามาตั้งแต่เด็ก ตอนนี้เราอายุ 42 แล้วเรามารู้ล่วงหน้าก่อนเดือนนึงที่เค้าจะเสียว่าเค้าเป็นมะเร็งระยะสุดท้ายซึ่งไม่กล้าบอกเราเพราะเค้ารู้ว่าเรารักเขามากแล้วตอนนี้เค้าเพิ่งเสีย ตอนนี้ในบ้านหรือเราคนเดียวกับน้าซึ่งเค้าอยู่เมืองนอกไม่ค่อยเข้าใจอะไรเกี่ยวกับเมืองไทยเท่าไหร่ เราก็มีครอบครัวของลุง อยู่ใกล้ใกล้กันแต่มีปัญหากันรุ่นแม่ทำให้มองกันไม่เหมือนเดิม ตอนนี้เรารู้สึกเคว้งมากเหมือนไม่รู้ว่าจะอยู่ยังไงคนเดียว ไม่ได้เป็นคนมีเพื่อนเยอะบางปัญหาก็ไม่อยากให้เพื่อนรับรู้แล้วมาเศร้ากับเรา ฟังปัญหาของครอบครัวก็ละอายใจที่จะเล่าให้เพื่อนฟังคือตอนเนี่ยรู้สึกเหมือนอยู่คนเดียวจริงๆประมาณกลางคืนของทุกวัน หลังเลิกงานเวลาเดิมๆจะรู้สึกอึดอัดและอยากร้องไห้ตลอดเวลาซึ่งถามว่าเราเข้าใจไหมว่าน้า เราเสียเราเข้าใจ และพยายาม ปรับตัวอยู่แต่มันก็ยังเป็นอยู่เราไม่อยากร้องไห้แต่มันก็เป็นแบบนี้ตลอดแล้วทุกครั้งที่ร้องไห้จะรู้สึกเหนื่อยมาก ลืมตาไม่ขึ้น มีใครเคยเป็นอย่างเราไหมผ่านเวลานี้มาได้ยังไงใครก็ได้ช่วยหาวิธีแก้ปัญหาหน่อย