ชีวิตตอนจำความได้ตอนเด็กก็ปกติดีนะ ตอนอนุบาลพ่อแท้ๆเราเสียได้ไปงานศพด้วยแต่ยังเด็กมั้งเลยไม่ได้คิดอะไรเพราะไม่ได้เจอหน้ากันเลย
เราเลยรู้ว่าเราไม่ได้อยู่กับครอบครัวพ่อแม่เรา อยู่กับพ่อแม่บุญธรรม พอซักประถม พ่อเลี้ยงเริ่มเมา เวลาเมาแย่มากอวดเก่งเอาเงินไปให้คนอื่นหมด พูดจาทำให้ทุกคนประสาท ว่าด่าทอ เงินก็หมด เมาไม่กลับบ้าน  ทุกคนในบ้านนั้นเริ่มแยกย้ายกันเอาตัวรอด ต่างคนต่างหนีออกจากบ้าน พี่ชายหนีไปอยู่แฟน แม่พาเราไปถอนเงินที่ธนาคาร เป็นเงินที่เราได้ทุน ประมาณเกือบ2 หมื่นอยู่ ตอนเด็กเราก็ไม่ได้คิดอะไร พอซักพักแม่เราก็ย้ายหนีไปอยู่กับน้องสาวที่นครนายก
เป็นชีวิตที่ทุกคนต่างเอาตัวรอด เหลือเราในบ้านคนเดียว ยังดีที่ตอนประถมได้ทานข้าวที่ รร. ป้าข้างบ้าน กับยายข้างบ้านก็คอยเอาข้าวมาให้บ้าง เราต้องอยู่อย่างอดๆอยากๆ
   พอขึ้น ม.1 เราสอบได้ห้อง 1 ของ รร.ประจำจังหวัด เป็นห้องเรียนพิเศษวิทย์-คณิต พี่ชายดีใจ พาไปเลี้ยงร้านโดโซะอาหารญี่ปุ่น แม่ก็กลับมาดู ป้าข้างบ้านก็ให้เงินไปซื้อพวกชุด ของที่ต้องเรียน แต่แล้วสุดท้าย เราก็เหลืออยู่ในบ้านคนเดียวเหมือนเดิม อยู่แบบอดๆอยากๆ เงินป้าเค้าให้ตลอดถ้าไม่มีบอกให้มาขอ แต่เราเกรงใจมาก เราอดข้าว ละจ่ายแค่ค่ารถไปกลับ 20 บาท แล้วพอไม่มีค่ารถ ค่อยไปขอใหม่ แต่จุดลำบากอยู่ที่ตอนจะจบ ม.3 ค้างค่าเทอม ประมาณ2 หมื่นบาท เราโดนห้องการเงินทวงทุกวัน เราเครียดมากเราจึงหยุดเรียนบ่อยไปรับจ้างพี่ๆที่รู้จักในเกมหาเงิน ครูที่ปรึกษาคงเข้าใจบอกว่าคงเครียดสินะ เพราะเราลาป่วยท้องเสียไว้บ่อยช่วงนั้น ก็ทำทุกอย่างเท่าที่ทำได้ ไปสอบชิงทุนบ้าง จนถึงวันที่ครูที่ปรึกษาให้เราไปคุยในห้องปิดว่าครูจะช่วยจ่ายให้ เราก็รีบเอาเงินทั้งหมดที่เรามียื่นให้ครู แล้วครูที่ปรึกษาก็ให้เงินเราละเราก็เอาไปจ่าย เราแบบซึ้งไม่รู้จะพูดยังไงละก็จบ ม.3
   เราได้โควต้า ม.4 เรียนห้องธรรมดา เราก็อยู่คนเดียวเหมือนเดิม เงินได้จากรับจ้างในเกมบ้าง ป้าข้างบ้านให้บ้าง ละเราก็อยู่อย่างงั้นจนจบ ม.6 แต่ ม.ปลายเป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุด เพื่อนดี แม่เพื่อนดี ทำกับข้าวมาเผื่อเราด้วย แต่ทุกคนก็เสียดายที่เราไม่ได้ต่อ มหาลัย เพราะเราคิดว่าเราไม่มีเงิน เราเลยเก็บตัวในห้องหาเงินในเกมแต่ก็ไม่เยอะ อดๆอยากๆ จ่ายแค่พอ รายเดือนอดเอา เราอยู่อย่างงั้น
   อยู่ที่บ้านกลับมาตอนนี้ก็จะไล่ให้เราออกจากบ้าน ตัดไฟ บอกว่าเราเล่นแต่เกม ทั้งที่เกมเราช่วยชีวิตเรามาตลอด ตอนนี้เราแบบไม่มีอะไรเหลือเลย เงินก็ไม่มีเสื้อผ้าเราก็น้อย พ่อเลี้ยงก็เมาจนเสียสติ ด่าว่าเราด้วยคำหยาบคาย ไล่เราให้ไปอยู่ที่อื่น เราตอนนี้ใช้ชีวิตอยู่น้าข้างบ้าน อยู่เปลนอกบ้าน ตอนนี้ยังไม่รู้ว่าต้องเริ่มใหม่ยังไงต่อโดยที่ไม่มีอะไรเลย มีพรที่เหมือนพระเจ้าให้มาคือคนรอบจ้างทุกคนเอ็นดูรักเรา แต่กับครอบครัว แย่มากtoxic เหมือนคำสาป

   ตอนนี้มืดมากไม่รู้ว่าจะทำงานอะไรที่ไหน ที่พักเราก็ไม่มี เงินเราก็ไม่มี มีมือถือSEเก่าสุด เลยไม่รู้ว่าจะเอาต่อกับชีวิตยังไง ใจเราอยากไป ทำงาน กทม.มาก แต่ติดแค่เรื่องเงิน
   เราไม่เข้าใจเราเรียนได้ที่1 2 ไม่เคยเหลวไหล มีแค่เรียนกลับบ้าน ฟังก็ฟัง แค่ทำไมต้องเจออะไรแบบนี้T^T ท้อมากกับชีวิต ไม่รู้จะเอายังไงต่อ