สวัสดีค่ะเราเกิดมาในครอบครัวแตกแยก วันนี้จะมาเล่านิทานให้ฟัง
แม่เราเกลียดเรามากเพราะพ่อที่เจ้าชู้นอกใจแม่มี ผญ คนอื่นมาหยามหน้าในบ้าน แม่เลยตัดทิ้งใจเลิกแล้วหนี้มาอยู่กับตายายที่เหนือ
ส่วนเราก็โตมาด้วยการเลี้ยงดูตายายกับป้าลุง เราคิดว่าครอบครัวเรามีกินมีอยู่แต่ที่ไหนได้คือจนมาก
แม่ชอบเอาเราไปนิทาว่าร้ายว่าเสียตลอด บลูลี่ทุกด้านในตัวเราตั้งแต่หน้าตา ชาติกำเนิด(พ่อเป็นคนอิสาน) จะโดนเรียกว่า ลาว เหวิงตลอด ซึ่งเราไม่เคยชอบเลย พ่อเลี้ยงแม่ชอบเดินทางไปหาน้องตลอด(น้องถูกเลี้ยงอยู่บ้านพ่อเลี้ยงที่อิสาน)กินดีอยู่ดี แต่กับเรากินกับตายายผักปลา ไข่ต้ม
พ่อเลี้ยงชอบบอกว่าเรามีอะไรน้องก็มีแบบนั้นพ่อให้เท่าเทียบกับน้องตลอด ซึ่งเราไม่เคยขออะไรเลยจากพ่อเลี้ยงซึ่งขอก็ไม่เคยได้ น้องอยากได้อะไรพ่อซื้อให้ตลอดไม่เคยขาด ส่วนเราต้องทำงานหาเงินซื้อเอง
แม่ชอบอ้างว่าเป็นเงินของพ่อเลี้ยงให้เค้าส่งให้ลูกเค้า ซื้อเสื้อผ้า ซื้อของใหม่ กินเที่ยวอะไรดีๆ แต่เราอาศัยครอบครัวป้าลุงกินเทียวตลอด
พ่อเลี้ยงบลูลี่ว่าจบ ป.ตรีแล้วได้เงินเดือนน้อยไม่เจริญทุกที ไม่เหมือนเค้าที่ทำงานอยู่เมืองนอก(ผีน้อย) ได้เงินเดือนเยอะกว่าอีก แต่ไม่เคยจะคิดมาปรับปรุงดูแลที่บ้านภาคเหนือเลย เอาแต่ส่งไปที่บ้านอิสานตลอด (พ่อเลี้ยงกับแม่เลิกกันแล้วแต่ยังคุยกับแบบผัวเมียอยู่ พ่อเลี้ยงก็แอบมีเมียน้อยเหมือนกัน)พอพ่อเลี้ยงเอาเงินให้แม่ก็ใจอ่อนคุยกับเค้า แต่ไม่เคยเอาเงินนั้นมาให้เรานะ เพราะเราไม่ใช้ลูกเค้าใช้เงินนั้นไม่ได้
พ่อเลี้ยงโพสภาพอวดรวยโชว์ทองเราก็ไปคอมเม้นว่าอยากได้บ้าง ก็เอาเราไปเล่าให้แม่ฟังว่าเราทักไปขอเงินเค้าอยากได้ทองบ้าง ซึ่งเราแค่แซวเล่นๆเพราะอาให้เราเข้าไปแซวแค่นั้น
ส่วนพ่อที่แท้จริงของเรา ซื้อมอไซให้ 1 คันพร้อมกับส่งเสียเรียนเดือนละ1000 บาทจนจบมหาลัย แล้วไม่เคยส่งเสียอีก อ้างบอกว่าโตแล้วเรียนจบทำงานแล้วหาเงินได้แล้วไม่จำเป็นที่พ่อต้องให้เงินแล้ว พ่อต้องเอาเงินนี้เพื่อไปส่งน้องเรียน เราแอบจุกอยู่นะ พ่อส่งน้องเรียนให้เงินน้องตลอดเลี้ยงดูอย่างดี มีอยู่วันหนึ่งเราโทรไปถามว่าเราอยากออกรถพ่อช่วยส่งให้เรา 2 หมื่นได้ไหม คำตอบที่ได้คือ โตแล้วทำงานแล้วทำไมไม่หาเงินเองอยากเป็นหนี้หนักหนาพ่อไม่มีเงินหลอกพ่อจะส่งน้องเรียนอีก 2 ปี ซึ่งเราก็บอกว่าเราแค่เงินไม่พอเองอีกนิดเดียวเงินดาว์ก็จะครบ ทำไมไม่ทำงานไปเก็บเงินไปเลื่อยๆค่อยเก็บเป็นแสนออกสดจะได้ไม่ต้องเป็นหนี้
งง คือต้องเก็บเงินอีกกี่ปีหรือถึงจะซื้อรถเงินสดได้ ทั้งแต่เราเก็บเงินซื้อเองทำงาน งกๆทุกวันจะพึ่งพาไปทางไหนก็ไม่มีคนต้นรับมีแต่คนขัดไล่ตลอด
ปัญญามันมีเยอะกว่านี้มากเหมือนนิยายเรื่องหนึ่งที่พ่อแม่ไม่รับ ตายายเลี้ยงดู ป้าลุงเลี้ยงดู ป้าทุบตี กินข้าวกับซอสบ้าง แต่ตายายกับป้าก็ซัพพอตมากที่สุดแล้วสุดท้ายก็ซัพพอตมาได้แค่ 26 ปี ป้าเสียเป็นมะเร็งระยะสุดท้าย ผ่านไป 9 วัน ยายก็เสียเป็นไตระยะสุดท้าย ซึ่งมันทำใจยากมากๆ
ส่วนแม่ก็จะเอาแต่เข้าข้างพ่อเลี้ยงไม่เคยใส่ใจดูแลไม่เคยถามหา มีแต่จะดูถูกอยู่ทุกวันกับพ่อเลี้ยง บอกว่าทำงานทำไมไม่มีอะไรเป็นชิ้นเป็นอันได้แต่เที่ยวเล่นกินเหล้าอยู่นั้นละ เพื่อนๆต่างมีรถมีบ้านกันหมดแล้ว -----เดี๋ยวนะทำงานมา 4 ปีเอง เงินก็ได้น้อยไม่เหมือนเพื่อนคนอื่นนะ ครอบครัวเค้าซัพพอตออกรถให้ อย่างนั้นอย่างนี้ นี้เราตัวคนเดียวไม่มีอะไรเลย คือทำงาน 4 ปีจะให้มีบ้านมีเงินเป็นล้านมันใช้หรอ -----แล้วมันก็จะวนกับมาที่พ่อเลี้ยงดูถูกเราอีกเหมือนเดิม
ครอบครัวไม่ใช่เซฟโซน
แม่เราเกลียดเรามากเพราะพ่อที่เจ้าชู้นอกใจแม่มี ผญ คนอื่นมาหยามหน้าในบ้าน แม่เลยตัดทิ้งใจเลิกแล้วหนี้มาอยู่กับตายายที่เหนือ
ส่วนเราก็โตมาด้วยการเลี้ยงดูตายายกับป้าลุง เราคิดว่าครอบครัวเรามีกินมีอยู่แต่ที่ไหนได้คือจนมาก
แม่ชอบเอาเราไปนิทาว่าร้ายว่าเสียตลอด บลูลี่ทุกด้านในตัวเราตั้งแต่หน้าตา ชาติกำเนิด(พ่อเป็นคนอิสาน) จะโดนเรียกว่า ลาว เหวิงตลอด ซึ่งเราไม่เคยชอบเลย พ่อเลี้ยงแม่ชอบเดินทางไปหาน้องตลอด(น้องถูกเลี้ยงอยู่บ้านพ่อเลี้ยงที่อิสาน)กินดีอยู่ดี แต่กับเรากินกับตายายผักปลา ไข่ต้ม
พ่อเลี้ยงชอบบอกว่าเรามีอะไรน้องก็มีแบบนั้นพ่อให้เท่าเทียบกับน้องตลอด ซึ่งเราไม่เคยขออะไรเลยจากพ่อเลี้ยงซึ่งขอก็ไม่เคยได้ น้องอยากได้อะไรพ่อซื้อให้ตลอดไม่เคยขาด ส่วนเราต้องทำงานหาเงินซื้อเอง
แม่ชอบอ้างว่าเป็นเงินของพ่อเลี้ยงให้เค้าส่งให้ลูกเค้า ซื้อเสื้อผ้า ซื้อของใหม่ กินเที่ยวอะไรดีๆ แต่เราอาศัยครอบครัวป้าลุงกินเทียวตลอด
พ่อเลี้ยงบลูลี่ว่าจบ ป.ตรีแล้วได้เงินเดือนน้อยไม่เจริญทุกที ไม่เหมือนเค้าที่ทำงานอยู่เมืองนอก(ผีน้อย) ได้เงินเดือนเยอะกว่าอีก แต่ไม่เคยจะคิดมาปรับปรุงดูแลที่บ้านภาคเหนือเลย เอาแต่ส่งไปที่บ้านอิสานตลอด (พ่อเลี้ยงกับแม่เลิกกันแล้วแต่ยังคุยกับแบบผัวเมียอยู่ พ่อเลี้ยงก็แอบมีเมียน้อยเหมือนกัน)พอพ่อเลี้ยงเอาเงินให้แม่ก็ใจอ่อนคุยกับเค้า แต่ไม่เคยเอาเงินนั้นมาให้เรานะ เพราะเราไม่ใช้ลูกเค้าใช้เงินนั้นไม่ได้
พ่อเลี้ยงโพสภาพอวดรวยโชว์ทองเราก็ไปคอมเม้นว่าอยากได้บ้าง ก็เอาเราไปเล่าให้แม่ฟังว่าเราทักไปขอเงินเค้าอยากได้ทองบ้าง ซึ่งเราแค่แซวเล่นๆเพราะอาให้เราเข้าไปแซวแค่นั้น
ส่วนพ่อที่แท้จริงของเรา ซื้อมอไซให้ 1 คันพร้อมกับส่งเสียเรียนเดือนละ1000 บาทจนจบมหาลัย แล้วไม่เคยส่งเสียอีก อ้างบอกว่าโตแล้วเรียนจบทำงานแล้วหาเงินได้แล้วไม่จำเป็นที่พ่อต้องให้เงินแล้ว พ่อต้องเอาเงินนี้เพื่อไปส่งน้องเรียน เราแอบจุกอยู่นะ พ่อส่งน้องเรียนให้เงินน้องตลอดเลี้ยงดูอย่างดี มีอยู่วันหนึ่งเราโทรไปถามว่าเราอยากออกรถพ่อช่วยส่งให้เรา 2 หมื่นได้ไหม คำตอบที่ได้คือ โตแล้วทำงานแล้วทำไมไม่หาเงินเองอยากเป็นหนี้หนักหนาพ่อไม่มีเงินหลอกพ่อจะส่งน้องเรียนอีก 2 ปี ซึ่งเราก็บอกว่าเราแค่เงินไม่พอเองอีกนิดเดียวเงินดาว์ก็จะครบ ทำไมไม่ทำงานไปเก็บเงินไปเลื่อยๆค่อยเก็บเป็นแสนออกสดจะได้ไม่ต้องเป็นหนี้
ปัญญามันมีเยอะกว่านี้มากเหมือนนิยายเรื่องหนึ่งที่พ่อแม่ไม่รับ ตายายเลี้ยงดู ป้าลุงเลี้ยงดู ป้าทุบตี กินข้าวกับซอสบ้าง แต่ตายายกับป้าก็ซัพพอตมากที่สุดแล้วสุดท้ายก็ซัพพอตมาได้แค่ 26 ปี ป้าเสียเป็นมะเร็งระยะสุดท้าย ผ่านไป 9 วัน ยายก็เสียเป็นไตระยะสุดท้าย ซึ่งมันทำใจยากมากๆ
ส่วนแม่ก็จะเอาแต่เข้าข้างพ่อเลี้ยงไม่เคยใส่ใจดูแลไม่เคยถามหา มีแต่จะดูถูกอยู่ทุกวันกับพ่อเลี้ยง บอกว่าทำงานทำไมไม่มีอะไรเป็นชิ้นเป็นอันได้แต่เที่ยวเล่นกินเหล้าอยู่นั้นละ เพื่อนๆต่างมีรถมีบ้านกันหมดแล้ว -----เดี๋ยวนะทำงานมา 4 ปีเอง เงินก็ได้น้อยไม่เหมือนเพื่อนคนอื่นนะ ครอบครัวเค้าซัพพอตออกรถให้ อย่างนั้นอย่างนี้ นี้เราตัวคนเดียวไม่มีอะไรเลย คือทำงาน 4 ปีจะให้มีบ้านมีเงินเป็นล้านมันใช้หรอ -----แล้วมันก็จะวนกับมาที่พ่อเลี้ยงดูถูกเราอีกเหมือนเดิม