สวัสดีครับ วันนี้อยากชวนทุกท่านมาสนทนาถึงชีวิตแห่งนักสูบ-ดื่ม และตัดสินใจทิ้งทุกอย่างไว้เบื้องหลัง
ต้อนรับวันใหม่แห่งการออกกำลังกาย เพื่อให้ตัวเองได้พบกับโลกและความรู้สึกใหม่ ๆ ที่ไม่เคยสัมผัสมาก่อน
ขอเกริ่นก่อนนะครับ ตอนนี้ผมอายุ 22 เป็นนักสูบ (แบบจริงจัง) มา 5 ปี (ตั้งแต่ ม.6) ตอนนี้เพิ่งจบมหาลัยได้หมาด ๆ
ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาสูบวันละครึ่งซอง อาจจะมีหนัก ๆ บ้างช่วงปี 3 ปี 4 วันละหนึ่งซองเต็ม (ทั้งหมดทั้งมวลไม่นับเวลาไปนั่งดื่มกับบรรดามิตรสหาย)
เป็นคนนอนดึก ตี 2 - ตี 4 ทุกวัน ในหนึ่ง ๆ ปีออกกำลังกายนับครั้งได้
ตั้งแต่ปีใหม่เป็นต้นมา รู้สึกว่าตัวเองควรจะลดการใช้ชีวิตแบบนี้สักที ใช้วิธีควบคุมการดูดของตัวเอง ลดลงมาได้เหลือวันละ 5-7 ตัว
แต่ก็ยังใช้ชีวิตแบบเดิมและไม่ได้ออกกำลังกายเป็นกิจวัตรอยู่ดี
จนเมื่อสองเดือนที่ผ่านมา คุณพ่อซึ่งสูบบุหรี่มาตลอด 30 กว่าปี ได้ป่วยเป็นโรคหัวใจ (ไขมันอุดตันในเส้นเลือด) และต้องทำการบายพาส ด้วยเหตุการณ์นี้ทำให้ท่านหยุดสูบบุหรี่ถาวรไปเลย โดยส่วนตัวผมก็เริ่มมีตัวอย่างให้เห็นอย่างชัดเจน ถึงอันตรายที่เกิดขึ้นและพยายามบอกตัวเองว่าควรถึงเวลาของเราได้แล้ว จนแล้วจนรอดก็ยังไม่สามารถเริ่มต้นได้สักที จนเมื่อเกือหนึ่งเดือนที่ผ่านมา รู้สึกว่าร่างกายเราไม่ไหวแล้วจริง ๆ อาการคือหายใจไม่คล่อง เดินเท้าเป็นเวลานานๆแล้วเหนื่อยง่ายมาก รู้สึกทำอะไรไม่กระฉับกระเฉง บวกกับตัวเองต้องไปเรียนต่อต่างประเทศ นั่นจึงทำให้ตัดสินใจโยนมันทิ้งไปแบบไม่คิดมากเลย
ครอบครัวผมเป็นครอบครัวชนชั้นกลางธรรมดา เหตุผลหลักเลย ผมคิดว่าชีวิตกำลังอยู่ในช่วงขาขึ้น และต้องสะสมความรู้ความสามารถอีกมาก หากตัวเองเป็นอะไรไปก่อนวัยอันควร ทุกอย่างจะจบลงทันที
จากนันจึงผันตัวมาเป็นนักวิ่ง ตอนนี้อยู่ต่างประเทศ ผมมักจะออกกำลังกายที่สวนชุมชนวันเว้นวัน วันแรก ๆ ที่วิ่ง ไม่สามารถวิ่งได้เกิน 2 นาทีด้วยซ้ำ
อาการหลังจากการหักดิบ ไม่ทุรนทุรายอย่างที่ใครต่อใครบอก (อาจเพราะใจมันมาแล้วด้วยว่าต้องเปลี่ยนแปลงตัวเองให้ได้) ก็เลยไม่ถึงกับลงแดง และใช้การออกกำลังกายในการยับยั้งอาการอยากบุหรี่ และหลั่งสารเอนโดฟินแทน (สำหรับสิงห์อมควัน คงเข้าใจอารมณ์ที่มาพร้อมกับการสูบบุหรี่และจิบกาแฟยามบ่าย ฟังเพลงที่เรารัก มันมีความสุขแบบสุด ๆ) ตอนนี้ผ่านมาเกือบสองอาทิตย์แล้ว ถามว่ามีตบะแตกไหม มีครับ แต่แค่ 3 ตัวเท่านั้น แต่แค่ปื้ดสองปื้ดแล้วก็โยนทิ้งเลย เพราะไม่อยากทำให้เสียความตั้งใจ (ตอนนี้จะมีปัญหาอยู่แค่เวลาที่เรียนหนังสือเครียด ๆ เหงา และฟังเพลงที่อินๆ อยากสูบชะมัด)
อยากถามทุกท่านว่า ระยะเริ่มต้นของการออกกำลังกายนี่ปกติไหม ทุกวันนี้ผมพยายามออกวิ่ง+เดินให้ได้วันละ 8-10 กิโลเมตรในระยะเวลา 1 - 1.30 ชั่วโมง ผมรู้สึกว่าการที่ไม่สามารถวิ่งได้ต่อกันนาน ๆ (สูงสุดผมคือสองเพลง) ไม่ได้เป็นเพราะหายใจไม่ทัน แต่กล้ามเนื้อมันล้า และไม่สามารถกลั้นใจวิ่งต่อไปได้ และต้องหยุดเดินในที่สุด แต่ในระยะเวลาที่ออกกำลังกายทั้งหมด ผมจะไม่หยุดนั่งพักเลย เพียงแต่จะลดลงมาเดินเมือวิ่งต่อไปไม่ไหวครับ
ผมเข้าใจว่ามันต้องใช้เวลาฟื้นฟูร่างกายค่อนข้างนาน สำหรับสุขภาพที่เสียไปตลอดหลายปีที่ผ่านมา แต่รู้สึกได้เลยว่าร่างกายเปลี่ยนแปลงอย่างเห็นได้ชัด และมีความสุขเมื่อได้สูดอากาศบริสุทธิ์เข้าไปเต็มปอด และเป็นการเริ่มต้นที่ดีสำหรับชีวิตใหม่ที่กำลังจะเกิดขึ้นครับ
เชิญแบ่งปันเรื่องราวของทุกท่าน เพื่อเป็นกำลังใจแก่คนที่ต้องการจะเลิกบุหรี่ และหันมารักษาสุขภาพอย่างเอาจริงเอาจังด้วยครับ
ขอบคุณมากครับ
จากนักสูบ ผันตัวมาเป็นนักวิ่ง เรื่องเล่าของแต่ละท่านเป็นอย่างไรบ้างครับ
ต้อนรับวันใหม่แห่งการออกกำลังกาย เพื่อให้ตัวเองได้พบกับโลกและความรู้สึกใหม่ ๆ ที่ไม่เคยสัมผัสมาก่อน
ขอเกริ่นก่อนนะครับ ตอนนี้ผมอายุ 22 เป็นนักสูบ (แบบจริงจัง) มา 5 ปี (ตั้งแต่ ม.6) ตอนนี้เพิ่งจบมหาลัยได้หมาด ๆ
ตลอดระยะเวลาที่ผ่านมาสูบวันละครึ่งซอง อาจจะมีหนัก ๆ บ้างช่วงปี 3 ปี 4 วันละหนึ่งซองเต็ม (ทั้งหมดทั้งมวลไม่นับเวลาไปนั่งดื่มกับบรรดามิตรสหาย)
เป็นคนนอนดึก ตี 2 - ตี 4 ทุกวัน ในหนึ่ง ๆ ปีออกกำลังกายนับครั้งได้
ตั้งแต่ปีใหม่เป็นต้นมา รู้สึกว่าตัวเองควรจะลดการใช้ชีวิตแบบนี้สักที ใช้วิธีควบคุมการดูดของตัวเอง ลดลงมาได้เหลือวันละ 5-7 ตัว
แต่ก็ยังใช้ชีวิตแบบเดิมและไม่ได้ออกกำลังกายเป็นกิจวัตรอยู่ดี
จนเมื่อสองเดือนที่ผ่านมา คุณพ่อซึ่งสูบบุหรี่มาตลอด 30 กว่าปี ได้ป่วยเป็นโรคหัวใจ (ไขมันอุดตันในเส้นเลือด) และต้องทำการบายพาส ด้วยเหตุการณ์นี้ทำให้ท่านหยุดสูบบุหรี่ถาวรไปเลย โดยส่วนตัวผมก็เริ่มมีตัวอย่างให้เห็นอย่างชัดเจน ถึงอันตรายที่เกิดขึ้นและพยายามบอกตัวเองว่าควรถึงเวลาของเราได้แล้ว จนแล้วจนรอดก็ยังไม่สามารถเริ่มต้นได้สักที จนเมื่อเกือหนึ่งเดือนที่ผ่านมา รู้สึกว่าร่างกายเราไม่ไหวแล้วจริง ๆ อาการคือหายใจไม่คล่อง เดินเท้าเป็นเวลานานๆแล้วเหนื่อยง่ายมาก รู้สึกทำอะไรไม่กระฉับกระเฉง บวกกับตัวเองต้องไปเรียนต่อต่างประเทศ นั่นจึงทำให้ตัดสินใจโยนมันทิ้งไปแบบไม่คิดมากเลย
ครอบครัวผมเป็นครอบครัวชนชั้นกลางธรรมดา เหตุผลหลักเลย ผมคิดว่าชีวิตกำลังอยู่ในช่วงขาขึ้น และต้องสะสมความรู้ความสามารถอีกมาก หากตัวเองเป็นอะไรไปก่อนวัยอันควร ทุกอย่างจะจบลงทันที
จากนันจึงผันตัวมาเป็นนักวิ่ง ตอนนี้อยู่ต่างประเทศ ผมมักจะออกกำลังกายที่สวนชุมชนวันเว้นวัน วันแรก ๆ ที่วิ่ง ไม่สามารถวิ่งได้เกิน 2 นาทีด้วยซ้ำ
อาการหลังจากการหักดิบ ไม่ทุรนทุรายอย่างที่ใครต่อใครบอก (อาจเพราะใจมันมาแล้วด้วยว่าต้องเปลี่ยนแปลงตัวเองให้ได้) ก็เลยไม่ถึงกับลงแดง และใช้การออกกำลังกายในการยับยั้งอาการอยากบุหรี่ และหลั่งสารเอนโดฟินแทน (สำหรับสิงห์อมควัน คงเข้าใจอารมณ์ที่มาพร้อมกับการสูบบุหรี่และจิบกาแฟยามบ่าย ฟังเพลงที่เรารัก มันมีความสุขแบบสุด ๆ) ตอนนี้ผ่านมาเกือบสองอาทิตย์แล้ว ถามว่ามีตบะแตกไหม มีครับ แต่แค่ 3 ตัวเท่านั้น แต่แค่ปื้ดสองปื้ดแล้วก็โยนทิ้งเลย เพราะไม่อยากทำให้เสียความตั้งใจ (ตอนนี้จะมีปัญหาอยู่แค่เวลาที่เรียนหนังสือเครียด ๆ เหงา และฟังเพลงที่อินๆ อยากสูบชะมัด)
อยากถามทุกท่านว่า ระยะเริ่มต้นของการออกกำลังกายนี่ปกติไหม ทุกวันนี้ผมพยายามออกวิ่ง+เดินให้ได้วันละ 8-10 กิโลเมตรในระยะเวลา 1 - 1.30 ชั่วโมง ผมรู้สึกว่าการที่ไม่สามารถวิ่งได้ต่อกันนาน ๆ (สูงสุดผมคือสองเพลง) ไม่ได้เป็นเพราะหายใจไม่ทัน แต่กล้ามเนื้อมันล้า และไม่สามารถกลั้นใจวิ่งต่อไปได้ และต้องหยุดเดินในที่สุด แต่ในระยะเวลาที่ออกกำลังกายทั้งหมด ผมจะไม่หยุดนั่งพักเลย เพียงแต่จะลดลงมาเดินเมือวิ่งต่อไปไม่ไหวครับ
ผมเข้าใจว่ามันต้องใช้เวลาฟื้นฟูร่างกายค่อนข้างนาน สำหรับสุขภาพที่เสียไปตลอดหลายปีที่ผ่านมา แต่รู้สึกได้เลยว่าร่างกายเปลี่ยนแปลงอย่างเห็นได้ชัด และมีความสุขเมื่อได้สูดอากาศบริสุทธิ์เข้าไปเต็มปอด และเป็นการเริ่มต้นที่ดีสำหรับชีวิตใหม่ที่กำลังจะเกิดขึ้นครับ
เชิญแบ่งปันเรื่องราวของทุกท่าน เพื่อเป็นกำลังใจแก่คนที่ต้องการจะเลิกบุหรี่ และหันมารักษาสุขภาพอย่างเอาจริงเอาจังด้วยครับ
ขอบคุณมากครับ