*บางช่วงอาจจะดูวกวนเข้าใจยาก ขอโทษด้วยนะคะ
คือว่าเราเป็นกระดูกลูกสะบ้าไม่ลงล็อค(ทั้งสองข้าง)แต่กำเนิดค่ะ หัวเข่าก็จะพลิกบ่อยๆ พอตอนประถมปลายก็ได้ผ่าตัด ทีนี้เราไม่ค่อยทำกายภาพค่ะ(อันนี้เป็นความผิดของตัวเองล้วนๆ จริงๆ ค่ะ)
ส่วนหนึ่งที่ทำให้ไม่ชอบทำกายภาพ เราคิดว่าตัวเองสองจิตสองใจ เหมือนเราอยากหายแต่อีกใจก็ไม่อยากค่ะ พ่อแม่ใส่ใจเรามาก ครอบครัวเป็นห่วงเรา เพื่อนๆ ใจดีกับเราค่ะ เรารู้สึกชอบสถานะพิเศษตรงนี้มาก
เพื่อนที่ไม่เคยสนใจก็มาพูดคุยกับเรา คุณแม่ที่งานยุ่งมากก็คอยดูแลเรา เราได้รับทุกอย่างที่เคยได้มาน้อย นั่นทำให้เราไม่อยากหายเลยค่ะ
อีกส่วนเพราะเราเคยวิ่งแล้วลื่นหกล้ม เราเลยกลัวที่จะวิ่งค่ะ จนตอนนี้ "เราลืมวิธีที่จะวิ่งไปแล้ว"
ทีนี้พอขึ้นปี1 หรือคือตอนนี้ เราอยากจะทำกิจกรรม อยากสมัครเป็นพวกสันทนาการของคณะค่ะ แต่ตำแหน่งพวกนี้มันต้องวิ่งได้ แข็งแรงในระดับนึงด้วย
คุณสมบัติเราขาดมากค่ะ เราพยายามจะวิ่งให้ได้ แต่เราก็ยังไม่ได้สักที
ใจนึงเราก็ยังกลัวเสียความพิเศษของตัวเองด้วยค่ะ เรากลัวว่าถ้าเราหาย ทุกคนจะไม่ใส่ใจเราอีกค่ะ ถึงจะรู้อยู่แก่ใจว่าทุกคนก็รักเราอยู่ดี แต่เราก็กลัวค่ะ
เรารู้ว่าเรากำลังเอาเปรียบคนอื่นด้วยการเอาข้อด้อยตัวเองมาเพื่อให้ดูดีกว่าคนอื่น แต่เราก็ไม่อยากเสียตรงนี้ไป
ถ้าไม่สามารถวิ่งได้ เราคงต้องออกจากกิจกรรมนี้ แต่ถึงจะอยากวิ่งได้แค่ไหนก็ไม่รู้จะพยายามหรือหัดยังไงต่อค่ะ... อีกอย่างเรายังกลัวเสียความพิเศษด้วย
ไม่รู้ด้วยซ้ำค่ะว่าเราควรจะจัดการกับความรู้สึกตัวเองก่อน หรือควรทำกายภาพดี แล้วถ้าทำจะทำยังไง แบบไหน เริ่มยังไง เพราะเราไม่ยอมทำมาตลอด
เราอยากขอคำแนะนำเรื่องวิธีทำกายภาพ น่ะค่ะ ส่วนเรื่องความรู้สึก หรือความคิดอะไร เราจะพยายามเคลียร์กับตัวเองค่ะ...
ขอบคุณล่วงหน้านะคะ
ขอคำแนะนำสำหรับทำกายภาพบำบัดเพื่อให้วิ่งได้ค่ะ (ผ่าตัดมาแล้ว6-7ปี)
คือว่าเราเป็นกระดูกลูกสะบ้าไม่ลงล็อค(ทั้งสองข้าง)แต่กำเนิดค่ะ หัวเข่าก็จะพลิกบ่อยๆ พอตอนประถมปลายก็ได้ผ่าตัด ทีนี้เราไม่ค่อยทำกายภาพค่ะ(อันนี้เป็นความผิดของตัวเองล้วนๆ จริงๆ ค่ะ)
ส่วนหนึ่งที่ทำให้ไม่ชอบทำกายภาพ เราคิดว่าตัวเองสองจิตสองใจ เหมือนเราอยากหายแต่อีกใจก็ไม่อยากค่ะ พ่อแม่ใส่ใจเรามาก ครอบครัวเป็นห่วงเรา เพื่อนๆ ใจดีกับเราค่ะ เรารู้สึกชอบสถานะพิเศษตรงนี้มาก
เพื่อนที่ไม่เคยสนใจก็มาพูดคุยกับเรา คุณแม่ที่งานยุ่งมากก็คอยดูแลเรา เราได้รับทุกอย่างที่เคยได้มาน้อย นั่นทำให้เราไม่อยากหายเลยค่ะ
อีกส่วนเพราะเราเคยวิ่งแล้วลื่นหกล้ม เราเลยกลัวที่จะวิ่งค่ะ จนตอนนี้ "เราลืมวิธีที่จะวิ่งไปแล้ว"
ทีนี้พอขึ้นปี1 หรือคือตอนนี้ เราอยากจะทำกิจกรรม อยากสมัครเป็นพวกสันทนาการของคณะค่ะ แต่ตำแหน่งพวกนี้มันต้องวิ่งได้ แข็งแรงในระดับนึงด้วย
คุณสมบัติเราขาดมากค่ะ เราพยายามจะวิ่งให้ได้ แต่เราก็ยังไม่ได้สักที
ใจนึงเราก็ยังกลัวเสียความพิเศษของตัวเองด้วยค่ะ เรากลัวว่าถ้าเราหาย ทุกคนจะไม่ใส่ใจเราอีกค่ะ ถึงจะรู้อยู่แก่ใจว่าทุกคนก็รักเราอยู่ดี แต่เราก็กลัวค่ะ
เรารู้ว่าเรากำลังเอาเปรียบคนอื่นด้วยการเอาข้อด้อยตัวเองมาเพื่อให้ดูดีกว่าคนอื่น แต่เราก็ไม่อยากเสียตรงนี้ไป
ถ้าไม่สามารถวิ่งได้ เราคงต้องออกจากกิจกรรมนี้ แต่ถึงจะอยากวิ่งได้แค่ไหนก็ไม่รู้จะพยายามหรือหัดยังไงต่อค่ะ... อีกอย่างเรายังกลัวเสียความพิเศษด้วย
ไม่รู้ด้วยซ้ำค่ะว่าเราควรจะจัดการกับความรู้สึกตัวเองก่อน หรือควรทำกายภาพดี แล้วถ้าทำจะทำยังไง แบบไหน เริ่มยังไง เพราะเราไม่ยอมทำมาตลอด
เราอยากขอคำแนะนำเรื่องวิธีทำกายภาพ น่ะค่ะ ส่วนเรื่องความรู้สึก หรือความคิดอะไร เราจะพยายามเคลียร์กับตัวเองค่ะ...
ขอบคุณล่วงหน้านะคะ