🍕🍤 โ ต๊ ะ ¤ จี น 🍝🍧

เริ่มจาก ออร์เดิร์ฟ สี่อย่าง กลางโต๊ะใหญ่
มองดูไป เฉยเฉยมาก มิอยากสน
หูฉลาม แบบเสฉวน ดูเข้มข้น
ไม่มีคน แตะต้อง มองแล้วเมิน

มียอดผัก และ เห็ดหอม (อันนี้อร่อย)
เป็ดปักกิ่ง กร่อยกร่อย รสเขินเขิน
ปลาสดนึ่ง มะนาวไซร้ ตัวใหญ่เกิน
ลูกชิ้นกุ้ง ค่อยเชิญ ให้ชวนชิม

ซุปเยื่อไผ่ เห็ดหอม มาร้อนร้อน
ข้าวผัดซ่อน แฮมเยอะมาก จนอยากอิ่ม
ถึงของหวาน ตุ๋น แป๊ะฮะ จึงลองลิ้ม
เป็นไฮไลท์ ปลื้มปริ่ม ประจำวัน

อาหารที่ มีมากเกิน คือปัญหา
เห็นเต็มตา ไม่ตื่นเต้น เพียงเห็นขัน
พาน้ำย่อย เฝื่อนฝืน จนตื้นตัน
กินไม่ทัน เสียดายของ ต้อง take home

คนคนหนึ่ง ยี่สิบคำ ก็อิ่มแน่
กินมากไป ทุกข์ย่ำแย่ เพราะหักโหม
กินนานนาน กินน้อยน้อย ค่อยน้อมโน้ม
จึงประโลม อารมณ์เพลิน ไม่เกินตัว

🍝🍕🍜🍣🍗🍤🍖🍔🍮🍦🍰🍧🍩🍕

จุนยาย เขียนหลังจากที่ต้องไปกิน โต๊ะจีน งานแต่งงาน มาหยกๆ
อาหารนั้น เกรดดีมาก อร่อยทีเดียว
เจ้าภาพเอาใจใส่ อยากให้แขกได้กินของดีๆแสนอร่อย
แต่ปริมาณมันมากมาย เกินกว่าแต่ละโต๊ะจะกินได้หมด จนเห็นแล้วเสียดาย

สรุป มีนับสิบโต๊ะ ต้องใส่ถุงกลับบ้าน (พนักงานบริการ packing ให้เรียบร้อย ทุกโต๊ะ)
ของจุนยาย กินมาครบสัปดาห์ทีเดียว กว่าจะเคลียร์หมด

เลยมาเกิด วิจิกิจฉา ว่า เรากินอยู่ฟุ่มเฟือยแบบนี้ มันเหมาะสมแล้วหรือไม่
พาลให้ความอร่อยเลิศนั้น กลายเป็น The Unbearable Lightness Of Being. ไปเสียงั้นแหละ