แชร์ประสบการณ์ การปฏิบัติธรรม ... ลมหายใจสุดท้าย

ในคืนหนึ่ง ขณะที่กำลังจะเข้านอน
ก็เข้าสมาธิก่อนนอนเช่นเคย อยู่กับลมหายใจ
ซักพักหนึ่งขณะที่กำลังหายใจออก จู่ๆก็รู้สึกว่า
ทุกอย่างเหมือนหยุดนิ่ง และร่างกายก็หยุดไป

ไม่มีการหายใจเข้าใดๆ ร่างกายเริ่มรู้สึกทรมาน
แม้จะพยายามหายใจ แต่ทุกอย่างก็นิ่งไปทั้งหมด
ไม่นานตัวเองก็เริ่มคิดว่าคงจะต้องเสียชีวิตลง
แม้เวลานั้นเป็นช่วงเวลาสั้นๆ แต่ก็มีความคิดหนึ่ง
เข้ามา นั้นก็คือ ความห่วงคนที่เรารักทุกคน
หากเราจากไป คนที่รักเรา ห่วงเรา คงเสียใจมาก

ทุกอย่างเกิดขึ้นรวดเร็วมาก
และผมก็กลับมาหายใจเป็นปรกติ
ร่างกายปรกติเหมือนไม่ได้มีอะไรเกิดขึ้นเลย
แต่สำหรับจิตใจยอมรับเลยว่า กลัวมากๆ

แต่ที่ผมดีใจก็คือ มันเหมือนเป็นโอกาส
ที่ทำให้เราเห็นจุดอ่อนของตนเอง
ตนเองละตนเองได้ รู้แล้วว่ากายนี้มิใช่ของเรา
แต่ยังห่วงคนอื่นที่ใกล้ชิดอยู่ หรือ
เรารู้ว่ากายตัวเราเราละได้ แต่เราสามารถรับกับ
"เสียงร้องไห้ของผู้อื่น ที่รักเรากันได้ไหม"

สุดท้ายก็ขอให้เป็นกรณีให้เพื่อนๆไม่ประมาท
อย่าคิดว่าเราเข้าใจและก้าวหน้ามากพอแล้ว
แม้ว่าจะปฏิบัติและศึกษามาเสมอ
***หากเราไม่เข้าใจธรรมอย่างถ่องแท้ ขึ้นใจ
พอถึงเวลาจริงๆ มันอาจมาแบบไม่ได้ตั้งตัว
สิ่งที่เข้าใจแต่ไม่ถ่องแท้ ไม่ขึ้นใจ คงน่าเสียดาย
หากสังสารวัฏมีจริง ครั้งนี้ผมคงไปไม่ดีแน่