ไต้หวัน...ฉันคิดถึงเธอ#6 ในที่สุดชั้นก็มาถึงจุดสุดยอด...เขา Qixing ที่ Yangmingshan

กระทู้สนทนา

เที่ยวภูเขา บันทึกนักเดินทาง เที่ยวต่างประเทศ Backpack ไต้หวัน

สวัสดีค่าาาาาาาาาาาา กลับมาอีกครั้ง

กับไต้หวัน...ฉันคิดถึงเธอ

แหมมม ก็มันน่าคิดถึงจริงๆนี่

สำหรับ ตอนที่ 6 นี้ (ขอว๊าบบบตอนที่ 5 มาก่อนเนื่องจากตอนนี้ขุมข้อมูลยังไม่พร้อมค่ะ)

เราจะพาไปปีนเขา Q i x i n g M a i n P e a k กันที่ Yangmingshan ค่ะ

ส่วนมากคนจะรู้จัก Yangmingshan กันดี เพราะเป็นที่เที่ยวธรรมชาติที่อยู่ไม่ไกลจาก ไ ท เ ป ค่ะ นั่งรถบัสจาก Taipei Main Station แค่ 4 5 นาที เท่านั้น!!

จริงๆ Yangmingshan มีรถบัสที่จะพาเที่ยวไปรอบๆนะคะ

แต่ แต่ แต่!!

กะทู้นี้จะพาไป H i k i n g กันค่ะ ใครอยากสัมผัสประสบการณ์ เหนื่อย โหด ถึก ตื่นเต้น อยากกรีดร้อง ตามมาาาาาาาาาาา!

-------------------------------------------------------------------------------------
#พื้นที่ฝากเนื้อฝากตัว

ขอกำลังใจ กดไลค์ ให้หน่อยน้าค้าาาาาาาาา
http://www.facebook.com/NeverEndingJourneyByOn

ขอแอบบอกว่า ทริปหน้า เป็นการเดินทางเพื่อตัวเอง.....และ "เ พื่ อ ค น อื่ น" ด้วยค่ะ ติดตามกันด้วยน้าาาา #กราบ

ละก็ฝากติดตามกะทู้ Set : ไต้หวัน...ฉันคิดถึงเธอด้วยค่ะ
ตอนที่ 1 : แปลกตา แปลกใจ กับคนแปลกหน้าที่ไต้หวัน ----> http://pantip.com/topic/34178609
ตอนที่ 2 : Sun moon lake ในวันฝนพรำและฟ้าสดใส ประทับใจเจ้าของGuesthouse --> http://pantip.com/topic/34183080
ตอนที่ 3 : ตะลุยกินแหลกลาญล้างผลาญอาหารอร่อย ---> http://pantip.com/topic/34215405
ตอนที่ 4 : Star Hostel...Hostel สุดชิคที่ไทเป ---> http://pantip.com/topic/34227453
ตอนที่ 5 : เที่ยวเพลินเจริญตากับไทเปและจิ่วเฟิน ---> Coming Soon แปะไว้ เด๋วกลับมาน้าาาา
ตอนที่ 6 : ในที่สุดชั้นก็มาถึงจุดสุดยอด...เขา Qixing ที่ Yangmingshan --> กะทู้นี้ค่าาาาาา
------------------------------------------------------------------------------------------

เรื่องมันมีอยู่ว่า

ตามแพลนวันสุดท้ายที่อยู่ ไ ท เ ป ของเรา คือ " ไ ม่ มี " ค่ะ 5555

นี่พูดจริง พอดีเราอยู่นานกว่าคนอื่นเค้า เพื่อนๆบินกลับแล้ว วันสุดท้ายเหลือคนเดียว เลยชิลๆ เพิ่งวางแผนก่อนไปวันนึง

วันสุดท้ายแล้ว อยากให้เป็นที่ น่ า จ ด จ ำ

เราลังเลระหว่าง Yangmingshan National Park และ ทางรถไฟสาย Pingxi

สุดท้าย ใจมันบอกให้ไป Y A N G M I N G S H A N ค่ะ เราหาข้อมูลคร่าวๆ ก็พบว่าที่นั่นนอกจากจะนั่งบัสชมรอบๆแล้ว ยังมีอีกที่นึง...ที่ น่ า ไ ป

Q i x i n g P e a k

ขอให้ข้อมูลเบื้องต้นค่ะ คือหาตามจาก Wikipedia นี่ละ

Qixing Mountain หรือ Qixingshan ตั้งอยู่ในกลุ่มภูเขาไฟ Datun และเป็นภูเขาที่สูงที่สุดของไทเป นอกจากนี้ยังเป็นภูเขาไฟที่สงบแล้ว (Dormant) ที่สูงที่สุดของไต้หวัน ตั้งอยู่ที่ อุทยานแห่งชาติ Yangmingshan ซึ่ง Main Peak นั้น อยู่สูงกว่าระดับน้ำทะเลถึง 1,120 เมตร ......... แค่นี้นะคะ อยากรู้เพิ่มถามอากู๋จิ

เคค่ะ เราเริ่มเดินทางกันเล้ยยยยยยยยยยย!

เราเริ่มเดินทางจาก Taipei Main Station ค่ะ เพราะว่าพักที่ Star Hostel เป็นยังไงตามไปดูกะทู้ก่อนหน้านี้นะคะ อิอิ

รถเมล์ที่จะไป Yangmingshan คือสายนี้ค่ะ 2 6 0 จำไว้ให้ดี

จุดสังเกตที่รอรถบัสนะคะ คือ ทางออก mrt ที่ Y 6 ค่ะ คนยืนรอเต็มเบย

เอาล่ะ นั่งบัสเพลินๆ  45 นาที ยังไม่ทันได้ฝัน ก็ถึงซะแล้ว

อ้อ เอาจริงนะ เราไม่รู้หรอกค่ะว่าควรลงตรงไหน เห็นที่เค้าลงกันเยอะๆ ก็ลงเลยค่ะ จริงๆ ก่อนถึงมันมี 7-eLEVEN ด้วยนะคะ แต่ว่าเราแอบตุนเสบียงมาก่อนแล้ว  ถ้าให้ดี เราว่าซื้อมาก่อนก้ดีค่ะ จะได้นั่งยาวๆเลย ((สำหรับคนที่นั่งรถบัสชมรอบๆด้วยนะ))

พอลงบัสปุ๊บ......งงสิคะ  อ้าว แล้วตูไปไหนต่อละเนี่ย

เดินวนไปมา เห็นแถวยาวเหยียดรอขึ้นรถบัสสาย 108 ที่นั่งรอบๆอุทยาน

เพลียสิคะ ยาวขนาดนี้ เกรงว่าจะเสียเวลามากไป  ตาดั๊นนนนนนนนนนเหลือบไปเห็น ป้าย Information Visitor Center

ทางสว่าง!!! (ยังไม่รู้ชะตากรรมตัวเองอีก)

เคร เดินตามป้ายสิคะ รออะไร

เดินไปสักพัก ทำไมมันไกลจังฟะ  ให้อารมณ์เหมือนว่าป้ายบอกทางสุวรรณภูมิที่ตั้งอยู่ละแวกรามคำแหง

จนมาเจอนี่.... YOU AR

!!! เฮ้ย ไกลจังวะ ป้ายเหมือนใกล้มากกก

อันนี้ถ่ายไว้ตอนเจอ ตอนนั้นยังงงๆ ซึ่งจะมีประโยชน์ในตอนหลัง

เอ้า!! ไหนๆก็เดินมาแล้ว ยิ่งเป็นคนที่มั่นใจในสมรรถภาพของตัวเองด้วย เดินต่อสิคะ!!

โอ๊ย ชิลๆ แค่ 700 เมตรเอ๊งงงงง 10 โลชั้นก็วิ่งมาแล้ว

หารู้ไม่ เดินไปเปนงี้

เฮ้ยยยย ทำไมตอนนี้มีแต่ต้นไม้แล้วง่ะ

กอชชชชชช นี่ตูแค่จะไป Visitor Center เนี่ยนะะะ

โอว เอ็ม จีย์ ! 700 เมตร เหมือน 7 กิโลเมตร ในที่สุดดดดด

เราเดินเข้าไปใน Visitor Center อย่างอาจหาญ

เจอป้าคนนึง หน้าตาท่าทางใจดี เป็นเจ้าหน้าที่ยืนอยู่ตรงเคาท์เตอร์

ออน : "เอ่อ....ขอโทษนะคะ พอดีว่าหนูอยาก Hiking น่ะค่ะ ช่วยแนะนำหน่อยค่ะ"
ป้า   : "อะไรนะหนู ??  Hiking ???" ป้าทำหน้าตกใจ
ออน : เริ่มเสียเซลฟ์ว่าตูใช้คำศัพท์ผิดป่าววะ ยิ่งโง่ๆงงๆอยู่  "จะไป Qixing Main Peak น่ะค่ะ ช่วยแนะนำด้วยค่ะ"
ป้า   : ป้าก้มมองเราหัวจรดทรีน ตั้งแต่หมวก bucket ที่คิดว่าเท่ เป้ Kanken ที่คิดว่าเก๋า  รองเท้า Nike ที่ใส่เดินในเมืองไม่เมื่อยแต่ปีนเขาไม่รู้
ออน : คิดในใจ นี่ตูจะมาปีนเขาต้องสวมหมวกอินเดียน่าโจนส์ เสื้อซาฟารี เป้ Backbackบรรจุน้ำในตัว และไม้ค้ำยันปีนเขาหรืออย่างไร  ไม่ใช่สไตล์เลยข่าาา
ป้า   : นางยิ้มอ่อน "นี่มาคนเดียวหรอ กล้ามากเลยนะ" (( "กล้า" หรือ "บ้า"นะคะ??!!)) และนางก็จัดแจงแนะนำทางเดินจากนี้ถึง Main Peak และทางลง นั่งบัสกลับ รวมทั้งหมดน่าจะ 3-4 ชม. ได้  "เอาน้ำมากี่ขวดจ๊ะ"
ออน :  "2 ค่ะ"
ป้า   : ยิ้มพอใจ " หนูไปกินข้าวก่อนเถอะ แล้วค่อยเดินขึ้นตอนบ่ายนะ ขึ้นไปตอนนี้เด๋วจะเดี้ยงเอา"
ออน : เหลือบดูเวลา และอุทานในใจ 'เฮ้ย นี่มันจะเที่ยงแล้วเรอะ' และทำตามที่ป้าสั่งอย่างว่าง่าย

เรากล่าวขอบคุณและเดินจากมา ไปที่นั่งพักตึกข้างๆ

ในนี้มีอาหารการกิน น้ำ ของที่ระลึก เอเวอรี่ตริงต่ะ จัดเลยมื้อกลางวัน

นั่งกิน นั่งพัก จนบ่ายโมงกว่า เราก็ออกเดินค่ะ

ฟ้าใส แดดเปรี้ยงปร้าง เจอทางเข้า Trail ละค่า

Let's go!! บอกเลยว่าอยู่ไทยนี่ไม่เคยเดินเขาเลยค่ะ อย่างมากคือวื่งทางราบ 10 โล หรือเดินขึ้นบันไดก็เหนื่อยหอบล่ะข่ะ แต่นี่!! ชั้นมาปีนเขาที่สูงที่สุดในไทเป!!!

ยังพอมีเพื่อนร่วมทางอยู่ค่ะ

เดินไปเรื่อยๆ

เหนื่อยนักก็พักเถอะ 555 เราพักบ่อยมากค่ะ ปกติชอบวิ่ง แต่เดินเขานี่ไม่เคยเล้ยยย

พักแล้ว ก็มีแรงเดินต่อ

นี่ตูเหนื่อยขนาดนี้ เพิ่งเดินมาได้ 700 เมตรเองข่าาาาาาาาาาาาาา เหนื่อยโฮก มีป้ายบอกทางเป็นระยะ

ไม่หวั่นแม่วันมามาก

นี่เป็นพื้นราบแห่งเดียวที่สัมผัสได้จาก Trail นี้

โอ้วววววววววววว เยียยยย เห็นป้ายนี้ละใจชื้น ผ่านมาตั้งครึ่งทางแล้ววว ((แต่ตูเหนื่อยโคด))

ขอพักหน่อยเถอะ ชมนกชมไม้ชมกระรอก

สู้ต่อค่ะ เดินไปข้างหน้าอย่างช้าๆ แต่ไม่เดินกลับหลังค่ะ ฮึกเหิม!!

ทางครึ่งหลัง ทามมายมันต่างจากครึ่งหน้าจังฟะ !!!

แหล่วๆๆๆๆ ในใจเริ่มคิดว่า นี่ตูเอาชีวิตมาทิ้งรึป่าวนะ ควรโทรไปหาแม่ก่อนมั้ยนะ

โอย นี่ช้านเพิ่งเดินจากจุดกึ่งกลางตะกี้ มาได้ 300 เมตร เองรือออออออออออออออ แทบคลานละข่าาา

เราหยุดพักถี่ขึ้น เรียกว่า เดิน10 ก้าว พัก 3 นาที เหนื่อยจริง อะไรจริง !

อยู่ดีๆ ก็คิดได้ว่า ทางมันวังเวง เปิดเพลงให้ครื้นเครงดีกว่า

ว่าแล้วก็หยิบโทรศัพท์มา เปิดเพลงในเครื่อง (ตอนแรกจะเปิดยูทูป แต่สัญญาณช่างตะกุกตะกัก)

ยังไม่ทันก้าวขา เพลงแรกก็ดังขึ้น

และแล้วก็รู้....ว่าคนที่จบกันไป....ฮึฮือออ....

ว้อยยย ตอนนี้อยากได้ "แสงสุดท้าย" มากเลยยยยยย ว่าแล้วก็ปิดเพลง และฮัมเพลงเอง อยู่นี่ไม่มีใครรู้จักอยู่แล้วนิ

นี่เริ่มมือสั่นละนะ คือหลังจากรูปนี้ รีบเก็บของทุกอย่าง และใช้สมาธิบวกสองมือช่วยในการปีนป่าย

คือทางมันชันจนชวนคิดว่า มีใครเคยตกลงไปมั้ยนะ ?

อ้ออออ ธรรมเนียมที่นี่ (ไม่รู้ว่าธรรมเนียมป่าวแต่ทุกคนทำงี้อ่ะ) ช่วงหลังนี่ เวลามีคนเดินสวนทางมา จะบิ้วกันตลอดว่า

" คว้าย ต้าว เล่อะ คว้าย ต้าว เล่อะ " แปลว่า ใ ก ล้ ถึ ง แ ล้ วววววว

เราว่ามันเป็นการให้กำลังใจที่ดีมาก ถึงแม้ในใจตะโกนร้องเพลงว่า "อีก.......ไกลแค่ไหนจนกว่าฉันจะ ใ ก ล้ ...........บอกที"

ทำให้เรามีแรงฮึกเหิมขึ้นมาทันทีที่ คนแปลกหน้ายิ้มให้และพูดว่า "ค ว้ า ย ต้ า ว เ ล่ อ ะ"

เฮือกกก มาถึงจุดนี้แล้วววว มองเห็นท้องฟ้าบ้างแล้ว