จาก รธน.๕๗ (ฉบับชั่วคราว) มาตรา ๑ ระบุเอาไว้ว่า “ประเทศไทยมีการปกครองระบอบประชาธิปไตยอันมีพระมหากษัตริย์ทรงเป็นประมุข” และ มาตรา ๓ ระบุเอาไว้ว่า “อำนาจอธิปไตยเป็นของปวงชนชาวไทย...”
ไม่ว่าผู้ใดก็ตาม ที่เป็นผู้ร่าง รธน.๕๗ ฉบับนี้ ย่อมมีคุณวุฒิเพียงพอที่จะเข้าใจได้ว่า “ระบอบประชาธิปไตย” คือ “สัญญาประชาคม” ที่ระบุถึงเจตนารมณ์ถึงการบริหารใช้สิทธิอำนาจส่วนบุคคลของประชาชนทั้งหลาย ที่รวมเป็นหนึ่งเดียวกันโดยการเป็นคู่สัญญาเสมอภาค ก่อนที่จะบังเกิดมี รธน.๕๗ ฉบับนี้ ขึ้นมา ประชาชนทั้งหลายได้ “มอบสิทธิอำนาจ” ทั้งหมดนี้โดยการลงประชามติให้กับ รธน.๕๐ ไปแล้ว ฉนั้นจากหลักการด้านกฏหมาย มีความจำเป็นที่ต้องมีการ “ถอนการมอบสิทธิอำนาจ” จาก รธน.๕๐ เสียก่อนๆ ที่จะสามารถมอบสิทธิอำนาจนี้ให้กับ รธน.๕๗ ได้ อันก็เป็นข้อพิสูจน์ได้ว่า บทบัญญัติใน รธน.๕๗ ม. ๓ ถึง “สิทธิอำนาจของประชาชน” ที่ไม่ได้รับการมอบสิทธิอำนาจของผู้เป็นเจ้าของ อันก็หมายถึง การนำเอา รธน.๕๗ มาบังคับใช้ในฐานะกฎหมายสูงสุดของประเทศ ไม่เพียงแต่จะขาดความชอบธรรมเท่านั้น ยังเป็นการก้าวก่ายสิทธิอำนาจส่วนบุคคล อีกด้วยครับ
ไม่ว่าผู้ใดก็ตาม ที่ได้เข้าทูลเกล้าฯ เพื่อให้ทรงมีพระบรมราชโองการโปรดเกล้าฯ รธน.๕๗ ได้ระบุถึงการเป็นผู้ยึดพร่าสิทธิอำนาจของ รธน.๕๐ อันไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดก็ตาม มิได้อยู่ในความสมยอมของเจ้าของสิทธอำนาจ หรือประชาชนทั้งหลาย หรือหมายถึง รธน.๕๗ เป็นการได้มาซึ่งสิทธิอำนาจอธิปไตยไม่ได้เป็นไปโดยชอบธรรมและวิถีทางของการรวมสิทธิอำนาจในสถานะภาพของ “สัญญาประชาคม” ฉนั้นเฉพาะแค่การเข้าทูลเกล้าฯ ก็เป็นสิ่งมิบังควรต่อองค์พระประมุขของประเทศ การมีพระบรมราชโองการโปรดเกล้าฯ ก็ระบุถึง ข้อจำกัด (ชั่วคราว) หรือ “...จนกว่าจะมีการประกาศใช้ รัฐธรรมนูญฉบับใหม่...” ความหมายก็คือ ในเมื่อ รธน.๕๐ หมดสภาพลงในสภาพปรกติ ก็ให้ประกาศใช้ รธน.๕๗ เพียงเพื่อชั่วคราวไปก่อน เพราะไม่มีเนื้อหาในพระบรมราชโองการโปรดเกล้าฯ ที่รับรองการหมดสภาพของ รธน.๕๐ ระบุอยู่ ถูกใหมครับ
รธน.๕๗ (ฉบับชั่วคราว) ม.๓ ที่ระบุถึงอำนาจอธิปไตยเป็นของประชาชนชาวไทย ส่วน รธน.๕๗ (ฉบับชั่วคราว) ม.๔๔ ระบุถึง “...กระทำการใดๆ ได้... เป็นคำสั่งหรือการกระทำ หรือการปฎิบัติที่ชอบด้วยกฎหมายและรัฐธรรมนูญนี้และเป็นที่สุด...” เนื่องจากไม่อยู่ในกรอบสิทธิอำนาจอธิปไตย เป็นผลให้เป็นกรณีขัดหรือแย้งต่อกัน รวมทั้งไม่อยู่ในสิทธิอำนาจของประชาชนที่จะสามารถมอบให้เป็นสิทธิอำนาจรวมได้ ฉนั้น รธน.๕๗ ขาดสิทธิสภาพการเป็นกฎหมายสูงสุดของประเทศด้วยประการทั้งปวงครับ
ฉนั้นคำถามก็คือ รธน.๕๗ (ฉบับชั่วคราว) มี “ความชอบธรรมใดรองรับ” ในสถานะภาพกฎหมายสูงสุดของประเทศ และตามที่เป็นบทบัญญัติของ รธน.๕๗ ม. ๒ ครับ
คำถามที่ยังขาดคำตอบ ของ รธน.๕๗ (ฉบับชั่วคราว)
ไม่ว่าผู้ใดก็ตาม ที่เป็นผู้ร่าง รธน.๕๗ ฉบับนี้ ย่อมมีคุณวุฒิเพียงพอที่จะเข้าใจได้ว่า “ระบอบประชาธิปไตย” คือ “สัญญาประชาคม” ที่ระบุถึงเจตนารมณ์ถึงการบริหารใช้สิทธิอำนาจส่วนบุคคลของประชาชนทั้งหลาย ที่รวมเป็นหนึ่งเดียวกันโดยการเป็นคู่สัญญาเสมอภาค ก่อนที่จะบังเกิดมี รธน.๕๗ ฉบับนี้ ขึ้นมา ประชาชนทั้งหลายได้ “มอบสิทธิอำนาจ” ทั้งหมดนี้โดยการลงประชามติให้กับ รธน.๕๐ ไปแล้ว ฉนั้นจากหลักการด้านกฏหมาย มีความจำเป็นที่ต้องมีการ “ถอนการมอบสิทธิอำนาจ” จาก รธน.๕๐ เสียก่อนๆ ที่จะสามารถมอบสิทธิอำนาจนี้ให้กับ รธน.๕๗ ได้ อันก็เป็นข้อพิสูจน์ได้ว่า บทบัญญัติใน รธน.๕๗ ม. ๓ ถึง “สิทธิอำนาจของประชาชน” ที่ไม่ได้รับการมอบสิทธิอำนาจของผู้เป็นเจ้าของ อันก็หมายถึง การนำเอา รธน.๕๗ มาบังคับใช้ในฐานะกฎหมายสูงสุดของประเทศ ไม่เพียงแต่จะขาดความชอบธรรมเท่านั้น ยังเป็นการก้าวก่ายสิทธิอำนาจส่วนบุคคล อีกด้วยครับ
ไม่ว่าผู้ใดก็ตาม ที่ได้เข้าทูลเกล้าฯ เพื่อให้ทรงมีพระบรมราชโองการโปรดเกล้าฯ รธน.๕๗ ได้ระบุถึงการเป็นผู้ยึดพร่าสิทธิอำนาจของ รธน.๕๐ อันไม่ว่าจะด้วยเหตุผลใดก็ตาม มิได้อยู่ในความสมยอมของเจ้าของสิทธอำนาจ หรือประชาชนทั้งหลาย หรือหมายถึง รธน.๕๗ เป็นการได้มาซึ่งสิทธิอำนาจอธิปไตยไม่ได้เป็นไปโดยชอบธรรมและวิถีทางของการรวมสิทธิอำนาจในสถานะภาพของ “สัญญาประชาคม” ฉนั้นเฉพาะแค่การเข้าทูลเกล้าฯ ก็เป็นสิ่งมิบังควรต่อองค์พระประมุขของประเทศ การมีพระบรมราชโองการโปรดเกล้าฯ ก็ระบุถึง ข้อจำกัด (ชั่วคราว) หรือ “...จนกว่าจะมีการประกาศใช้ รัฐธรรมนูญฉบับใหม่...” ความหมายก็คือ ในเมื่อ รธน.๕๐ หมดสภาพลงในสภาพปรกติ ก็ให้ประกาศใช้ รธน.๕๗ เพียงเพื่อชั่วคราวไปก่อน เพราะไม่มีเนื้อหาในพระบรมราชโองการโปรดเกล้าฯ ที่รับรองการหมดสภาพของ รธน.๕๐ ระบุอยู่ ถูกใหมครับ
รธน.๕๗ (ฉบับชั่วคราว) ม.๓ ที่ระบุถึงอำนาจอธิปไตยเป็นของประชาชนชาวไทย ส่วน รธน.๕๗ (ฉบับชั่วคราว) ม.๔๔ ระบุถึง “...กระทำการใดๆ ได้... เป็นคำสั่งหรือการกระทำ หรือการปฎิบัติที่ชอบด้วยกฎหมายและรัฐธรรมนูญนี้และเป็นที่สุด...” เนื่องจากไม่อยู่ในกรอบสิทธิอำนาจอธิปไตย เป็นผลให้เป็นกรณีขัดหรือแย้งต่อกัน รวมทั้งไม่อยู่ในสิทธิอำนาจของประชาชนที่จะสามารถมอบให้เป็นสิทธิอำนาจรวมได้ ฉนั้น รธน.๕๗ ขาดสิทธิสภาพการเป็นกฎหมายสูงสุดของประเทศด้วยประการทั้งปวงครับ
ฉนั้นคำถามก็คือ รธน.๕๗ (ฉบับชั่วคราว) มี “ความชอบธรรมใดรองรับ” ในสถานะภาพกฎหมายสูงสุดของประเทศ และตามที่เป็นบทบัญญัติของ รธน.๕๗ ม. ๒ ครับ