ปุถุชนอวิชชามีอยู่ตลอดเวลา ไม่เคยหายไปจากจิต

ทิฏฐิความเห็นว่าขาดสูญเช่นนั้นเป็นสังขาร อธิบายด้วยความเห็นว่าดังนี้ เมื่อพิจารณาถึงเหตุของ สังขาร คือ อวิชชา จึงได้รู้ถึงเหตุและผล เพราะว่า สังขาร ไม่ใช่ตัวตน ... ปุถุชนย่อมไม่ตามเห็นรูป โดยความเป็

ตัณหาที่แท้จริง คือ จิต...!!! (ธัมมจักกัปปวัตตนสูตร)เล่ม 6/หน้า45/บรรทัด15 พระไตรปิฎก และอรรถกถาแปล ชุด91 เล่ม มหามกุฏราชวิทยาลัในพระบรมราชูปถัมภ์ ฉบับ พ.ศ.2525 //ดูก่อนภิกษุทั้งหลาย ข้อนี้แลเป็นทุกขส

พระไตรปิฎก เล่มที่ ๙ พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๑ ทีฆนิกาย สีลขันธวรรค พระสุตตันตปิฎก เล่ม ๑ ทีฆนิกาย สีลขันธวรรค ขอนอบน้อมแด่พระผู้มีพระภาคอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าพระองค์นั้น ๑. พรหมชาลสูตร ข้อที่ ๗ /๑๗.

ผมเองมีโอกาสได้ศึกษาพระไตรปิฎกและอรรถกถาบ้าง แม้จะยังไม่ครบทุกเล่มก็ตาม แต่จากที่ได้ศึกษามา ก็ได้เห็นสิ่งหนึ่งที่อยากแบ่งปันไว้ดังนี้ (๑) พระพุทธเจ้าทรงสอนด้วยเหตุและผลทั้งหลักคำสอนที่เป็นภาคปฏิบัติแล

คำว่าสัตว์มันมีหลายความหมายอยู่ ความหมาายหนึ่งคือ สิ่งมีชีวิตทั่วไป แต่ความหมายในพระไตรปิฏก คือคนโง่ที่ปล่อยให้กิเลสครองงำ หรือเรียกว่า บ่วงแห่งมาร หรือบุคคลที่ถูกอวิชชาปิดปังอยู่ทำให้ไม่เห็นอะไรตามคว