เป็นทุกข์ เพราะเล่นอรูปฌานมาหลายชาติ

ภาวนาไปแล้ว ก็ยังมีอาการแฉลบใน อเนญชา
และการคำนึงในกุศลต่างๆ แม้การเเล่นไปวิจัยในธ
ธ​รรม ​ใด ก็จะมีอาการเพิกทิ้ง และ วิ่งเข้าไปคว้าตัวคว้าตน ในอาการเสพสุขในกุศลต่างๆ
การยึดติดสภาพไร้ตัวตน ทำให้แม้นความกตัญญูก็มองไม่เห็น และด้วยความละเอียดละออของสังขาร
ท่าทางที่เหมือนจะล่วงพ้นแล้ว กับ ยังติดข้องอยู่
มันคล้ายคลึง
ในลักษณะนี้ควรต้องกำหนด หรือ เห็นตรงไหนมาก
จึงจะพ้นครับ เพราะภาวนายังไงก็ผิดเพราะอายตนะไม่ปิดจริง การพิจรณาคุณโทษ ก็ไม่ปรากฏเพราะกระดุมเม็ดแรกกลัดผิด ข้าน้อยก็พยายามเห็นทุกข์ในน◌ิสัย
ทางอเนญชานี้มากๆ