เมื่อล่วงสักกายทิฏฐิแล้ว การภาวนา จึงเป็นสมาธิอันพ้นจากตัวจากตน
เป็นสมาธิ3อันนิมิตตสมาธิ อัปณิหิตสมาธิ สุญตสมาธิ
สมาธิที่ล่วงจากอัตตาแล้ว แต่ทำไมการโคจรของฌ◌าน มันยังวนเวียนไปใน อรุปฌานอยู่ได้ครับ
เหมือนฌานที่เกิด ก็เกิดไปตามเหตุตามปัจจัย ตามวิบาก ตามฉันทะ
โดยไม่สามารถกำหนดได้เลย ว่าจะจะเเล่นไปในณานไหน หรือ ทางอยู่ในฌานไหน
กำหนดทุกขสัจจ ในนิสัยอเนญชา
ก็เห็นการเกิดดับ ว่ามันไม่เที่ยง ปัญญาธรรมทั้งหลายเกิดแล้วดับ
มีแต่เวทนาที่พาเราวนไล่ตะครุบหาคำตอบในบัญญัติทั้งหลายไม่มีทางเลย
ความอร่อยอูมามิ ก็ไม่ปรากฏ
การตั้งเงื่อนต้นว่าภาวนาไร้ตัวตนนั้น ก็ย่อมไม่อูมามิแน่
เพราะต้องแบกตัวตน และ เพิกความเลื่อมใส ความปราณีต ความอร่อยในการภ◌่วนาทิ้ง
ยิ่งรู้สึกว่าการวางเช่นนี้เป็นภาระ ทำให้ภาวนาแล้วยิ่งเหนื่อย
แต่ความอูมามินั้น ก็ยังไม่พ้นอุปาทาน อยู่ดี
การทรงฌาน
เป็นสมาธิ3อันนิมิตตสมาธิ อัปณิหิตสมาธิ สุญตสมาธิ
สมาธิที่ล่วงจากอัตตาแล้ว แต่ทำไมการโคจรของฌ◌าน มันยังวนเวียนไปใน อรุปฌานอยู่ได้ครับ
เหมือนฌานที่เกิด ก็เกิดไปตามเหตุตามปัจจัย ตามวิบาก ตามฉันทะ
โดยไม่สามารถกำหนดได้เลย ว่าจะจะเเล่นไปในณานไหน หรือ ทางอยู่ในฌานไหน
กำหนดทุกขสัจจ ในนิสัยอเนญชา
ก็เห็นการเกิดดับ ว่ามันไม่เที่ยง ปัญญาธรรมทั้งหลายเกิดแล้วดับ
มีแต่เวทนาที่พาเราวนไล่ตะครุบหาคำตอบในบัญญัติทั้งหลายไม่มีทางเลย
ความอร่อยอูมามิ ก็ไม่ปรากฏ
การตั้งเงื่อนต้นว่าภาวนาไร้ตัวตนนั้น ก็ย่อมไม่อูมามิแน่
เพราะต้องแบกตัวตน และ เพิกความเลื่อมใส ความปราณีต ความอร่อยในการภ◌่วนาทิ้ง
ยิ่งรู้สึกว่าการวางเช่นนี้เป็นภาระ ทำให้ภาวนาแล้วยิ่งเหนื่อย
แต่ความอูมามินั้น ก็ยังไม่พ้นอุปาทาน อยู่ดี