โตมา...
ระบบสอนให้เราทำงานหนัก เพื่อจะได้ “มี”
พอมีมากพอ ระบบก็สอนให้เราอยาก “มีมากขึ้น”
และก่อนที่เราจะรู้ตัว... เราเริ่ม “ไม่เป็น” อะไรเลย
แปลกดีนะครับ
เราทำงานเก่งขึ้น ขยันขึ้น เหนื่อยขึ้น
แต่บางคนกลับรู้สึก “กลวงขึ้น”
ผมเริ่มเข้าใจว่า
การตื่นรู้ในยุคทุนนิยม ไม่ใช่แค่การตั้งคำถามกับระบบ
แต่คือการตั้งคำถามกับ ความรู้สึกพร่อง ที่ระบบใส่เข้ามาในใจเรา
ทุกครั้งที่รู้สึกว่า “ยังไม่พอ”
ผมพยายามไม่รีบซื้อ ไม่รีบหา
แต่หยุดคิดก่อนว่า… ใครกำลังพูดในหัวเรา?
เป็นเสียงของตัวเราจริงๆ
หรือเสียงของการตลาด
ที่เก่งพอจะทำให้เรารู้สึก ไม่พอเพียง กับชีวิตของตัวเอง
วันนี้ผมยังทำงานเหมือนเดิมนะครับ
แต่ไม่ใช่เพื่อไต่เต้าหรือแข่งกับใคร
แค่ทำให้เต็มที่ เพื่อให้มีเวลาว่างกลับมาเป็น “คน” บ้าง
ไม่ใช่แค่ “คนทำงาน”
เพราะผมเริ่มรู้แล้วว่า…
“คน” คือสิ่งมีชีวิตที่มีหัวใจ มีความรู้สึก มีความสัมพันธ์ มีศักดิ์ศรี
แต่ “คนทำงาน” บางครั้งกลายเป็นแค่ฟันเฟือง
ที่ถูกวัดคุณค่าจากผลงาน ยอด KPI หรือใบประเมิน
เราถูกฝึกให้ตื่นเช้า รีบเร่ง วิ่งตามเป้า
แต่ไม่ค่อยมีใครถามว่าเรายัง “รู้สึก” กับชีวิตอยู่ไหม
สุขภาพเราโอเคหรือเปล่า พ่อแม่ที่บ้านเป็นยังไง
หรือแค่ถามง่าย ๆ ว่า… “วันนี้ใจยังอุ่นอยู่ไหม?”
ผมไม่ได้เกลียดการทำงานนะครับ
ผมแค่ไม่อยากสูญเสียความเป็น “คน”
ไปให้กับระบบที่ไม่เคยสนใจว่าเรารู้สึกยังไง
อย่าลืมกลับมาเป็น “คน” ทุกวัน
แม้ทั้งวันเราจะต้องทำตัวเป็น “คนทำงาน” ก็ตาม
แชร์ประสบการณ์ ความรู้สึก และความคิดเห็นกันได้นะครับ
ขอบคุณมากๆ ครับผม...
ทำงานให้เก่ง แต่ไม่ลืมว่าตัวเองไม่ใช่เครื่องจักร
ระบบสอนให้เราทำงานหนัก เพื่อจะได้ “มี”
พอมีมากพอ ระบบก็สอนให้เราอยาก “มีมากขึ้น”
และก่อนที่เราจะรู้ตัว... เราเริ่ม “ไม่เป็น” อะไรเลย
แปลกดีนะครับ
เราทำงานเก่งขึ้น ขยันขึ้น เหนื่อยขึ้น
แต่บางคนกลับรู้สึก “กลวงขึ้น”
ผมเริ่มเข้าใจว่า
การตื่นรู้ในยุคทุนนิยม ไม่ใช่แค่การตั้งคำถามกับระบบ
แต่คือการตั้งคำถามกับ ความรู้สึกพร่อง ที่ระบบใส่เข้ามาในใจเรา
ทุกครั้งที่รู้สึกว่า “ยังไม่พอ”
ผมพยายามไม่รีบซื้อ ไม่รีบหา
แต่หยุดคิดก่อนว่า… ใครกำลังพูดในหัวเรา?
เป็นเสียงของตัวเราจริงๆ
หรือเสียงของการตลาด
ที่เก่งพอจะทำให้เรารู้สึก ไม่พอเพียง กับชีวิตของตัวเอง
วันนี้ผมยังทำงานเหมือนเดิมนะครับ
แต่ไม่ใช่เพื่อไต่เต้าหรือแข่งกับใคร
แค่ทำให้เต็มที่ เพื่อให้มีเวลาว่างกลับมาเป็น “คน” บ้าง
ไม่ใช่แค่ “คนทำงาน”
เพราะผมเริ่มรู้แล้วว่า…
“คน” คือสิ่งมีชีวิตที่มีหัวใจ มีความรู้สึก มีความสัมพันธ์ มีศักดิ์ศรี
แต่ “คนทำงาน” บางครั้งกลายเป็นแค่ฟันเฟือง
ที่ถูกวัดคุณค่าจากผลงาน ยอด KPI หรือใบประเมิน
เราถูกฝึกให้ตื่นเช้า รีบเร่ง วิ่งตามเป้า
แต่ไม่ค่อยมีใครถามว่าเรายัง “รู้สึก” กับชีวิตอยู่ไหม
สุขภาพเราโอเคหรือเปล่า พ่อแม่ที่บ้านเป็นยังไง
หรือแค่ถามง่าย ๆ ว่า… “วันนี้ใจยังอุ่นอยู่ไหม?”
ผมไม่ได้เกลียดการทำงานนะครับ
ผมแค่ไม่อยากสูญเสียความเป็น “คน”
ไปให้กับระบบที่ไม่เคยสนใจว่าเรารู้สึกยังไง
อย่าลืมกลับมาเป็น “คน” ทุกวัน
แม้ทั้งวันเราจะต้องทำตัวเป็น “คนทำงาน” ก็ตาม
แชร์ประสบการณ์ ความรู้สึก และความคิดเห็นกันได้นะครับ
ขอบคุณมากๆ ครับผม...