ทางสีคราม

ในชีวิตที่ผ่านมา มันไม่ได้ยาวหรือสั้นขนาดนั่น แต่จุดที่เดินมาตอนนี้ คิดเองว่าไม่ได้แย่ ชั้นพอใจกับการที่ได้ทำอะไรๆ, เดินทางท่องเที่ยว, ก้าวผ่านทางที่จะเดิน
   ก้อพอใจนะ อาจไม่ได้เต็มร้อยแต่ก้อคิดว่าพออยุ่ ไม่ต้องเล่า ไม่ต้องมีเรื่องราวส่งต่อให้ใคร...มันอยุ่ในหัวใจ...ก้อสุขดีแล้วนะ
    ตอนนี้...ไม่ได้พอใจเต็มร้อยกับที่อยุ่จุดนี้ แต่ก็อยุ่ได้เรื่อยๆๆ สุขภาพกายภาพ ไม่เหมือนเมื่อก่อนแล้ว ถนอมได้ก็พยายามทำ คนอื่นคือคนอื่น เค้าไม่รู้เพราะไม่ได้เล่าไม่ได้บอก ต้องรุ้ว่าคนอื่นไม่จำเป็นต้องเข้าใจ ถามตัวเองอยากให้คนอื่นเข้าใจสุขภาพกายภาพเราไหม? ถ้าไม่ได้ล้มลง...ก้อไม่ต้อง แค่ฟังในความคิดเราบางครั้งก้อพอ(แต่ไม่มีที่จะฟังเลย)
    ตอนนี้ แบกใครเพิ่มไม่ไหวนะ แบกอยุ่ก้อเหนื่อยแล้ว แต่ก้อทำได้เพราะมันเป็นสิ่งที่เราทำเอง เต็มใจเอามาแบกเอง เราแบกด้วยสองแขนของเรา...เราไม่ได้เอารถป้ายแดงหรือแบ๊คโฮคันโก้มาช่วย สองแขนเรามีแค่นี้จะให้ใหญ่โตไปทำไม...คนโดนแบกอยากสบายกว่านี้...อยากอวดกว่านี้ ...แต่คุณลืมไปไหมว่า นี้คือสิ่งที่คุณสร้างมาไง...คุณเริ่มจากปั้นมาด้วยอารมณ์ร้ายๆและทอดทิ้งมา...จะให้เราเป็นความภูมิใจเหรอ...คิดยังไง...ในเมื่อ เราภูมิใจตัวเราเองที่ สร้างในสิ่งที่เราชอบ ดูแลหลายๆอย่าง ผ่านเรื่องราวที่มองกลับไปไม่เคยเสียใจ
    เพราะงั้น คนโดนแบก โปรดให้เราใช้สองแขนของเราต่อไปเถอะ....