ต้องจัดการกับความเศร้ายังไงก่อนที่จะไปเรียนหรือไปทำงาน

คือพรุ้งนี้จะไปเรียนที่ต่างจังหวัดแล้ว วันนี้เลยไปขอพรยาย เก๊กสุดชีวิตอ่ะ พอเค้าเริ่มพูดให้พรเท่านั้นแหละ น้ำตาแตกเลย เราเพิ่งเคยออกจากบ้านไปนานๆครั้งแรกเพราะเราเพิ่งจบม.6 การเรียนครั้งนี้ต้องทำงานไปด้วยเรียนไปด้วย โคตรไกล ไกลมาก พรุ้งนี้เรากะจะรีบหนีออกจากบ้านไปจะได้ไม่ต้องสนทนากับใครในบ้าน เพราะถ้าได้คุยนะ เราอั้นไม่อยู่แน่ๆ ขนาดวันนี้ขับรถอยู่ยังแว๊บไปคิดจนร้องไห้ในหมวกกันน๊อคอ่ะ เราขี้แอ๊คมาก ร้องไห้ยาก แต่พอวันนี้เรารู้สึกโดดเดี่ยว รู้สึกเครียด รู้สึกเศร้า อยากอยู่คนเดียว มันตีกันไปหมดเลย ทุกคนที่ผ่านจุดนี้มาได้ ทำยังไงกันหรอ เราพยายามจะชิวๆไม่คิดอะไรแล้ว แต่พอเวลาใกล้เข้ามาเราดันเศร้าซะงั้น เราไม่อยากโตเลย ไม่อยากเป็นผู้ใหญ่แล้ว อยากกลับไปอยู่ม.3อยากเรียนในที่เล็กๆที่อบอุ่นบ้างมีปัญหาเล็กๆน้อยๆกับเพื่อนกับพี่กับรุ่นน้อง เราว่านะ สิ่งที่เรากำลังจะต้องเผชิญมันต้องไม่สนุกแน่ๆเลย มันน่ากลัวนะเอาจริง