ยามรักน้ำต้มผักยังว่าหวาน

ตะวันลับดับไปในทิวไม้
สุดใจหายเมื่อกลายเป็นรักขม
รักครั้งเก่าพาใจเศร้าระทม
ให้ขื่นขมตะวันลับพลันดับไป

เหลียวมองฟ้าหามีดาราไม่
ช่างอยู่ไกลเกินเดือนจะเอื้อมถึง
ยากที่ใจไขว่คว้าเกินคนึง
เฝ้ารำพึงถึงรักที่ผ่านมา

เมื่อยามรักน้ำต้มผักยังว่าหวาน
พอเนิ่นนานรักจางน้ำตาลขม
มองตัวเรายิ่งรักยิ่งตรอมตรม
หวานเป็นลมขมเป็นยาคอยเตือนใจ