ชีวิต:)น่าเศร้าหว่ะ

คือเรื่องมันมีอยู่ว่าเราต้องย้ายโรงเรียนเพราะพ่อแม่ให้ย้ายจากต่างจังหวัดซึ่งเราโครตทรมานเลยเราคิดถึงเพื่อนที่นั้นมากและก็คนที่เรารักทุกคนที่อยู่ที่นั้นแต่ตอนที่เราเรียนอยู่ที่นั้นเราอยู่กับญาติทางแม่ พ่อกับแม่เราไปทำงานซึ่งเราก็ไม่ได้เจอกัน จนเวลาผ่านไปปีนึงพ่อกับแม่ก็ให้เราย้ายเรียนมาอยู่กับญาติฝั่งทางพ่อซึ่งเราโครตทรมานร้องไห้ทุกวัน เพื่อนที่โรงเรียนใหม่ก็ดีนะ แต่ทำไงได้หล่ะเราคิดถึงเพื่อนที่โรงเรียนเก่ามากๆ แอบร้องไห้ทุกวันบางครั้งเห็นเพื่อนโรงเรียนใหม่เขาเล่นด้วยกันเรานึกถึงตอนอยู่กับเพื่อนที่โรงเรียนเก่ามาก คือทุกวันทุกเวลาเราคิดแต่เรื่องนี้อยากกลับไปเรียนโรงเรียนเดิม จะทำอะไรก็คิดแต่เรื่องนี้บางครั้งก็ร้องไห้ เราผูกพันกับพวกเขามาก พวกเขาเป็นเพื่อนที่โครตดี เราจะทำอะไรก็นึกถึงพวกเขาตลอด เอาง่ายๆพวกเขาคอยซัพพอร์ตเราตบอด เซฟโซนที่ดีสำหรับเราไม่ใข่พ่อแม่แต่เป็นเพื่อนๆและคนที่เรารัก อันนี้จากความรู้สึกของเราจริงๆ เราพยายามจะทำทุกวิถีทางเพื่อที่จะได้กลับไปเรียนขอพ่อแม่แล้วเขาก็คงไม่ให้ จนไม่รู้จะทำไงแล้ว บางครั้งเราก็ขอพร อยากให้สมปรารถนากับสิ่งที่หวังเราผูกพันกับเพื่อนที่นั้นมาก😢 ฟังดูอาจจะเหมือนว่าเราไม่รักท่าน แต่เราก้รักท่านนะเขาให้กำเนิดเรา แต่เขาไม่เคยเข้าใจความรู้สึกคนเป็นลูกอย่างเราเลย เราโครตท้อเลยทุกวันนี้แต่ก็ต้องพยายามให้ได้กับสิ่งที่หวัง เรายอมแทบทุกอย่างเพื่อที่จะกลับไปเรียนที่เดิมเขาเป็นเซฟโซนที่ดีจริงนะคะ เรื่องทั้งหมดที่เราได้พิมพ์มาเราแค่อยากจะระบายให้สบายใจขึ้นแค่นั้น แต่ยังไงเราก็จะไม่ท้อ เราต้องกลับไปเรียนกับพวกเพื่อนที่น่ารักของเราให้ได้😊❤️ ทุกคนคะมีวิธีไหนแนะนำมั้ยที่จะทำให้สิ่งที่เราปรารถนาเป็นจริง ซึ่งเร็วๆนี้อีกไม่กี่วันก็จะวันเกิดเราแล้วเราอยากจะขอพรให้ได้กับไปเรียนกับพวกเขาอีก😊 เซฟโซนที่ดีก็ไม่ใช่ครบครัวเสมอไปอันนี้จากใจเรานะคะ❤️ เวลาที่เราได้ระบายความรู้สึกอะไรแบบนี้มันก็จะทำให้เราสบายใจขึ้นนิดนึง