เราเป็นเด็กคนหนึ่งที่อายุก้าวเข้าสู่วัยทำงานแล้ว แต่ยังไม่มีงานประจำ เครียดเรื่องว่างงาน หนี้สิน รวมถึงค่าใช้จ่ายในบ้าน
ส่วนตัวเป็นคน Introvert ไม่ชอบสังคม ไม่ชอบออกนอกบ้าน เหนื่อยกับคนง่าย และเวลาคิดมาก เครียด กังวล หรือรู้สึกแย่ๆจะเก็บไว้คนเดียวตลอดไม่เคยระบายหรือเล่าให้ใครฟัง แต่ด้วยความที่กังวลจนขีดสุด เลยเลือกจะบอกและพูดคุยกับคุณแม่ จนทำให้ได้ร้องไห้ออกมา ปกติไม่เคยร้องไห้ต่อหน้าคุณแม่เลย เราดูร่าเริง ขี้เหวี่ยงขี้วีน มีเถียงบ้าง หยอกล้อปกติกับครอบครัว แต่!!เราค่อนข้างไม่ค่อยปรึกษาใครเลยเก็บทุกอย่างไว้หมด
จนวันหนึ่งได้เลือกที่จะระบายออกมากับคุณแม่ในเรื่องทั้งหมดที่กังวล ณ ตอนนั้น เพราะต้องการคำปลอบใจ คำให้กำลังใจ พร้อมบอกว่าไม่เป็นไร เพราะเราเริ่มคิดที่จะลองทำงานพาร์ทไทม์ดูระหว่างรอสมัครงาน เราคิดมากว่ามันจะโอเคไหม หลังจากได้ลองพูดคุยพร้อมร้องไห้ระบายออกมา เราได้รับคำตอบที่โอเคมากๆ แต่หลังจาการกระทำหรือการระบายนั้นทำให้เราเป็นคนเงียบขึ้นนิดหน่อย พูดน้อย กินข้าวน้อย(เพราะยังเครียดอยู่แต่ก็พยายามกินให้เยอะทุกมื้อ) เราทำตัวว่าง่ายขึ้น ไม่เถียง ไม่โวยวาย
และได้พูดขอให้สิ่งที่ครอบครัวปกติก็น่าจะทำกันคือ ขอกอดแม่ เติมพลังใจ เราเคยพูดขอกอด บอกรัก หรือแสดงออกว่ารักแบบ รักกกเลย แต่เราไม่ได้มองว่าตัวเองขาดความรักนะหรือไม่ได้รับในส่วนนี้จากครอบครัวนะ เราเป็นคนรักครอบครัวมากยิ่งเป็นคุณแม่คือ เรียกเราว่าลูกแหง่ติดแม่ได้ตามสบาย เราแค่แสดงออกไม่เก่งในเรื่องความรักเพราะทุกคนก็ไม่ได้แสดงออก หลังๆเราอ่อนไหวง่ายมาก เอะอะน้ำตาซึมกับตัวเอง แอบร้องไห้ มันเหนื่อย มันคิดถึง มันเป็นอะไรก็ไม่รู้
อีกเหตุผลน่าจะเพราะเนื่องจากเราลองทำงานพาร์ทไทม์รอช่วงหางานประจำบวกกับมีช่วงที่เราไปทำงานแล้วจะไม่ได้เจอคุณแม่ 1 วันเต็ม ซึ่งคุณแม่ทำงานเข้ากะปกติ ตอนฝึกงานก็เคยเกิดเรื่องแบบนี้ไม่เจอแม่เลย ไม่ได้คุยเลย แต่รอบนี้มันแปลก ต้องการอยู่กับใครสักคน ต้องการที่พึ่งซึ่งคือเซฟโซนที่สุด ตอนนี้เราหัวเราะน้อยมาก อ่อนไหวง่าย แต่ยังเก็บอาการได้อยู่
เรายืนด้วยตัวเองได้ค่ะ เราไปทำงานเจอสังคมใหม่ ใช้พลังกับการเมคเฟรน ทำตัวเฟรนลี่กับพี่และคนที่ทำงาน เพราต้องการพูดคุยเรื่องงานส่วนหนึ่งเลย เราคิดแค่ว่าทำงานใช้แรงเพื่อเงิน แต่กลับมาก็ต้องการเติมแม่แบบมากๆ อยากเจออยากเห็นในตอนกลับบ้านมา เราอยากรู้เราแปลกไหมกับอาการอ่อนไหวแบบนี้ หรือความรู้สึกและความคิดที่เป็นอยู่ตอนนี้
อาการแบบนี้เราแปลกไหมคะ ใครเคยเป็นบ้าง
ส่วนตัวเป็นคน Introvert ไม่ชอบสังคม ไม่ชอบออกนอกบ้าน เหนื่อยกับคนง่าย และเวลาคิดมาก เครียด กังวล หรือรู้สึกแย่ๆจะเก็บไว้คนเดียวตลอดไม่เคยระบายหรือเล่าให้ใครฟัง แต่ด้วยความที่กังวลจนขีดสุด เลยเลือกจะบอกและพูดคุยกับคุณแม่ จนทำให้ได้ร้องไห้ออกมา ปกติไม่เคยร้องไห้ต่อหน้าคุณแม่เลย เราดูร่าเริง ขี้เหวี่ยงขี้วีน มีเถียงบ้าง หยอกล้อปกติกับครอบครัว แต่!!เราค่อนข้างไม่ค่อยปรึกษาใครเลยเก็บทุกอย่างไว้หมด
จนวันหนึ่งได้เลือกที่จะระบายออกมากับคุณแม่ในเรื่องทั้งหมดที่กังวล ณ ตอนนั้น เพราะต้องการคำปลอบใจ คำให้กำลังใจ พร้อมบอกว่าไม่เป็นไร เพราะเราเริ่มคิดที่จะลองทำงานพาร์ทไทม์ดูระหว่างรอสมัครงาน เราคิดมากว่ามันจะโอเคไหม หลังจากได้ลองพูดคุยพร้อมร้องไห้ระบายออกมา เราได้รับคำตอบที่โอเคมากๆ แต่หลังจาการกระทำหรือการระบายนั้นทำให้เราเป็นคนเงียบขึ้นนิดหน่อย พูดน้อย กินข้าวน้อย(เพราะยังเครียดอยู่แต่ก็พยายามกินให้เยอะทุกมื้อ) เราทำตัวว่าง่ายขึ้น ไม่เถียง ไม่โวยวาย
และได้พูดขอให้สิ่งที่ครอบครัวปกติก็น่าจะทำกันคือ ขอกอดแม่ เติมพลังใจ เราเคยพูดขอกอด บอกรัก หรือแสดงออกว่ารักแบบ รักกกเลย แต่เราไม่ได้มองว่าตัวเองขาดความรักนะหรือไม่ได้รับในส่วนนี้จากครอบครัวนะ เราเป็นคนรักครอบครัวมากยิ่งเป็นคุณแม่คือ เรียกเราว่าลูกแหง่ติดแม่ได้ตามสบาย เราแค่แสดงออกไม่เก่งในเรื่องความรักเพราะทุกคนก็ไม่ได้แสดงออก หลังๆเราอ่อนไหวง่ายมาก เอะอะน้ำตาซึมกับตัวเอง แอบร้องไห้ มันเหนื่อย มันคิดถึง มันเป็นอะไรก็ไม่รู้
อีกเหตุผลน่าจะเพราะเนื่องจากเราลองทำงานพาร์ทไทม์รอช่วงหางานประจำบวกกับมีช่วงที่เราไปทำงานแล้วจะไม่ได้เจอคุณแม่ 1 วันเต็ม ซึ่งคุณแม่ทำงานเข้ากะปกติ ตอนฝึกงานก็เคยเกิดเรื่องแบบนี้ไม่เจอแม่เลย ไม่ได้คุยเลย แต่รอบนี้มันแปลก ต้องการอยู่กับใครสักคน ต้องการที่พึ่งซึ่งคือเซฟโซนที่สุด ตอนนี้เราหัวเราะน้อยมาก อ่อนไหวง่าย แต่ยังเก็บอาการได้อยู่
เรายืนด้วยตัวเองได้ค่ะ เราไปทำงานเจอสังคมใหม่ ใช้พลังกับการเมคเฟรน ทำตัวเฟรนลี่กับพี่และคนที่ทำงาน เพราต้องการพูดคุยเรื่องงานส่วนหนึ่งเลย เราคิดแค่ว่าทำงานใช้แรงเพื่อเงิน แต่กลับมาก็ต้องการเติมแม่แบบมากๆ อยากเจออยากเห็นในตอนกลับบ้านมา เราอยากรู้เราแปลกไหมกับอาการอ่อนไหวแบบนี้ หรือความรู้สึกและความคิดที่เป็นอยู่ตอนนี้