ครอบครัวไม่ใช่เซฟโซนเวลาเครียด ไม่รู้จะทำยังไง ....... เเบบไม่เคยเป็นเเต่เเรกเลย

ผมรู้สึกว่าครอบครัวผม คงไม่ใช่เซฟโซนในเเง่ของการผ่อนคลายความเครียดเท่าไหร่นัก หรือไม่เป็นเเต่เเรก ในเเง่การเอาใจใส่ เป็นห่วงเป็นในในยามสุข ก็ดีในระดับหนึ่งก็จริง เเต่ด้านนี้คือไม่ได้เลย  ผมเคยเล่าไปเเล้วว่าช่วงนี้กดดันเรื่องการงานการเงินของผม ครอบครัว เเล้วผมไม่รู้ว่าอนาคตจะเป็นยังไงต่อ ผมจึงอดทน เครียดจนสะสมๆ จนวันนึงมันร้องไห้ออกมา ผมจึงโทรไปเล่าให้ญาติของผมฟัง เเต่พ่อได้ยินจึงเข้ามาเหมือนใส่อารมณ์ว่า เครียดอะไร ประมาณนั้น เเต่ก็หลังๆก็อ่อนโยนบ้าง ผมมีความเครียดเหมือนกันในวัยที่ทำงานเเล้ว ผมไม่ว่าจะทุกข์อะไร ก็ไม่ค่อยอยากให้เขารู้ จะเป็นเเบบนี้ เขาก็จะอ้างว่า ฉันเป็นห่วงเธอ ถ้าเธอเครียดทุกคนก็เครียด อยากรู้จึง ถ้าเป็นเรื่องเเบบ อกหัก หรือเหงาไม่มีเเฟน ถ้ามันจะร้องไห้ก็พอเข้าใจได้ เเต่นี่มันเรื่องของครอบครัว ผมก็เครียดออกมา อยู่กับผมมาเป็น 25 ปีเเล้วไม่รู้หรือว่าผมเป็นยังไง ผมพยายามทำใจให้สบายเเล้ว มันไม่ใช่เรื่องสัพเพเหระเช่น สินค้าหมด หรืออกหักที่จะต้องเป็นหน้าที่ผม เขาก็อ้างว่าเขาก็เครียด อย่าหาเรื่องมาให้เขา ผมไม่สามารถเปลี่ยนได้จริง ผมไม่รู้ว่าผมเก็บกด อัดอั้นเพราะเขาหรือเปล่า บางทีกลับบ้านมาหน้าออก ว่ามีความเครียดเเต่ไม่บอก เเละเก็บไว้ในใจ

จะระบาย ร้องอธิษฐานเเบบคริสต์ ร้องไห้ โทรคุยกับคนอื่นไม่ได้ เขารู้ก็ใส่อารมณ์ เเบบ

คนที่มีสิทธิ์เเสดงความเครียดออกมาได้ คือเเม่ รองลงมาคือพ่อ เเต่พ่อน้อยมาก  ไม่มีใครว่าอะไร เเต่ผมเเสดงอาการออกมา ทุกคนไม่โอเค ตรงๆเลยนะ เขาไม่รู้ตัวหรอกครับว่าก็เป็นอีกหนึ่งในสาเหตุที่ทำให้ผมต้องไปพบหมอ กินยาอยู่อย่างนั้น เเละก็มี เอพิโสดที่อยากเล่า คือ ผมตอน 9 ขวบเห็นย่าเขาร้องไห้ด้วยสาเหตุอะไรไม่รู้ พ่อรู้จึงทะเลาะกับย่า เเละเตะเตียงที่ใช้ในขณะนั้นจนไม้พัง (ย่าเสียเเล้ว)