ครอบครัวไม่ใช่เซฟโซน

เราเพิ่งขึ้นม.ปลายค่ะ มีความเครียดทางบ้านเป็นทุนเดิมบวกกับการเรียนที่เราเรียนด้วยความที่เป็นห้องคิง สังคมภายในห้องก็จะเเตกแยกเป็นกลุ่มๆ เราก็มีกลุ่มเช่นกัน นานๆเข้าเราเริ่มเหนื่อยใจกับหลายๆอย่างกับครอบครัวทำให้เราร้สึกไม่อยากเรียนเลยค่ะ  ครอบครัวเราเป็นครอบครัวเล็กๆค่ะ เราโตมากับครอบครัวที่ไม่สมบูรณ์ เราอย่กับย่าค่ะมีพ่อก็เหมือนไม่มีส่วนเเม่เราก็หายไปเลยค่ะ เรามีพี่ชาย1คนค่ะ  บ้านเราหัวโบราณลำเอียงรักลูกชายมากกว่าลูกสาว ทำให้เราต้องทนกับเเรงกดทันของย่าเราที่เป็นเสาหลักของครอบครัวคำพูดทำร้ายจิตใจในทุกๆวันหลังเลิกเรียน จนเราชินกับมันกลายเป็นความเบื่อหนักๆเข้าก็มีตีบ้างเเต่เฉพาะที่เราผิดจริงเท่านั้น  เราเป็นคนไม่ยอมโดนอยู่ฝ่ายเดียวค่ะ ดื้อด้วย เราก็ปกป้องตัวเองเหมือนกัน จนเขามองเราเป็นคนก้าวร้าวไม่ดีในสายตาเลยค่ะเเต่มันเป็นแบบนี้มานานเเล้วค่ะ เราทนตั้งเเต่เด็กจนโตมันเป็นปมของเราทำให้ไม่ชอบทั้งย่าทั้งพี่ชายไปเลยค่ะ เราอคติกับพวกเขาไปเลยค่ะ เหมือนตัวคนเดียวเลยค่ะหลายครั้งเราปกป้องตัวเองด้วยความก้าวร้าวเถียงทุกครั้งที่เราคิดว่าเราไม่ผิดพวกเขาไม่มีเหตุผลในหลายๆเรื่อง
ยอมรับค่ะว่าพวกเขาดูแลเราดีไม่เคยให้อดยาก  มันคือบุญคุณที่ต้องทดแทนพูดไปเรานั้นแหละที่ไม่ดีสะเองเเต่นั้นแหละค่ะคำว่าบุญคุณ เราไม่สามารถพูดอะไรได้มากจนเราเหนื่อยมาก ถ้าคืนชีวิตให้ได้เราคงคืนไปเเล้ว จะได้ต้องอยู่คิดอะไรมากเชื่อเเล้วว่าคับที่อย่ได้คับใจอยู่ยาก  บางครั้งทะเลาะกันหนักๆเราก็เคยคิดว่าตายไปคงจะดีกว่าเเต่เรากลัวมันสะเองไม่กล้าทำ ทำได้เเค่ร้องให้เเล้วค่ะคิดเรื่องที่เสียใจทีไรเราก็ไม่มีเเรงจะทำอะไรเเล้วค่ะ  สิ่งที่ทำให้อย่ต่อก็มีเเค่ความฝันอันริบรี้มากไม่รู้จะเป็นจริงมั้ยเเต่มันก็เป็นสิ่งเดียวที่ทำให้มีกำลังใจแม้ไม่อาจเป็นจริง  ไม่ร้จะระบายให้ใครฟังค่ะคงทำได้เเค่ให้คนที่อ่านกระทู้รับฟังยังไงก็ไม่มีใครรู้จักเราอย่ดี  ไม่ได้จะเอาพลังเชิงลบมาให้นะคะเเค่อยากระบายเท่านั้น ยังไงทุกคนก็ต้องมีปัญหาเป็นของตัวเองกันทั้งนั้นเเต่เราอาจจะรับมันไม่ไหวเเค่นั้นผิดที่เราอ่อนไหวเเละอ่อนเเอกับคำพูดไม่ดีพวกนั้น  ขอบคุณที่รับฟังกันนะค่ะ ขอให้ทุกคนมีความสุขไม่มีความทุกข์มีเเต่เรื่องดีๆนะค่ะใกล้จะสิ้นปีเเล้ว แฮปปี้นิวเยียร์นะค่ะ