คนที่เติบโตมาแบบปากกัดเท้าถีบ ส่วนใหญ่มักจะสอนลูกตามความเป็นจริงใช่ไหมครับ

ไม่มีสอนแบบ   ในแง่ดีไว้ก่อน  โลกสวยไว้ก่อน(นึกคำไม่ถูกขออภัย)     ไม่มีคำว่าอ่อนหวานกับลูก
สอนให้ลูกมองโลกแบบตามความเป็นจริงตั้งแต่ยังเด็ก   
พยายามเอาความสู้ชีวิตของตนเอง   มาสอนให้ลูกซึมซับไว้
ให้ลูกรับรู้โลกความเป็นจริง  ตั้งแต่อายุยังน้อย  ไม่มีพูดจาน่ารักๆอะไรกับลูก

แม้ว่าปัจจุบันตัวเองจะมีชีวิตที่ดีขึ้น  สะดวกสบายขึ้นแล้ว

คนที่ในอดีตชีวิตลำบาก ปากกัดเท้าถีบที่ผมรู้จัก (แทบจะทั้งหมด)   เวลามีลูกมักจะสอนลูกแบบนี้ทั้งนั้น  ไม่มีคำว่าอ่อนหวาน
ทั้งคนที่ปัจจุบันสบายแล้ว  กับ  ยังลำบาก    มักจะสอนลูกแนวๆนี้ทั้งนั้น

อยากทราบว่าคนที่เคยมีชีวิตปากกัดเท้าถีบมาก่อน     เวลาสอนลูกจะไม่ค่อยอ่อนหวานใช่ไหมครับ
อยากทราบว่าโดยส่วนใหญ่จะเป็นแบบไหนครับ