ไม่มีเพื่อน

สวัสดีค่ะทุกคน เข้าเรื่องกันเลยนะคะ
     ปัจจุบันนี้เราอายุ 15 ปีค่ะ  ระบายเรื่องตอนเด็กค่ะ
ตอน ป.1-3 เราก็มีเพื่อนนะคะเราเล่นด้วยทั้งห้องเลย
พอขึ้น ป.4 มาตอนนั้นเป็นจุดเปลี่ยนของเราค่ะ เพราะตัวเราเอง
คือเราเป็นอะไรก็ไม่รู้ค่ะ เราไม่อยากไปโรงเรียน 
เราคิดถึงแม่ พอมาโรงเรียนเราก็ไม่อยากไปเล่นกับเพื่อน เพื่อนก็ชวนเราไปเล่นด้วยแต่เราก็ปฏิเสธค่ะ
ไม่รู้เป็นอะไร เราอยากอยู่คนเดียว เอาแต่ร้องไห้
ไม่อยากเล่นกับใคร อยากกลับบ้าน หลังจากนั้นมา
เราก็เล่นคนเดียวค่ะ ไม่คุยกับใคร พูดเสียงเบา
พวกผู้ชายก็ชอบแกล้งเราค่ะด้วยการล้อชื่อพ่อ แม่
เราก็ไม่สนใจค่ะ ตอนนั้นเราเป็นคนไม่สู้คนเลย ไม่ทันคนด้วย และก็อ่อนไหวง่ายเพื่อนด่าอะไรก็ร้องไห้
เพื่อนผู้หญิงก็ชอบใช้เราค่ะ แต่เราก็ไป ตอนนั้นเราโง่มากเลยค่ะ โง่จริงๆ เขาใช้ให้ทำอะไรก็ทำ บางทีก็เคยด่าเรานะคะ เราก็ได้แต่เก็บไปร้องไห้คนเดียว(ตอนนั้นเราเกลียดตัวเองมากที่เป็นนแบบนี้ ) พอขึ้น ป.5 เราก็เป็นเหมือนเดิมค่ะ 
พอขึ้น ป.6 มาเราเป็นอะไรไม่รู้ค่ะอยู่ดีๆก็เปลี่ยนไป
เราก็เปลี่ยนจากคนไม่พูด เป็นคนพูดมากขึ้น
เราก็เริ่มคุยกับเพื่อนค่ะ เริ่มคุยทีละนิดค่ะ หลังๆมา
เพื่อนก็คุยกับเราค่ะ เราก็ไปโน่นไปนี่กับเพื่อน
แล้วก็เริ่มทันคนและสู้คนมากขึ้น
มีเพื่อนๆคนไหนเป็นแบบเราบ้างคะ