จะยาวหน่อยนะระบายด้วยแหละอ่านอัน*ถ้าขี้เกียจอ่าน

เริ่มต้นที่ตอนเด็กละกันส่วนมากคนจะเป็นคือขี้แง เราเป็นเด็กที่เข้าก่อนเกณฑ์2ปีแล้วไม่สู้คนอยู่ห้องเดียวกันกับพี่แต่พี่เป็นผู้ชายก็จะเล่นแค่กับผู้ชายอะเนาะแต่เราก็มีเพื่อนอยู่ที่เล่นด้วยกันประจำ1คนแต่เพื่อนคนนี้มีนิสัยชอบไม่เล่นกับเราแล้วก็จะพูดกับเราว่าอยากเล่นคนเดียวแล้วเราก็ไม่มีคนเล่นด้วยแล้วเราก็ชอบโดนรังแกอยู่บ่อยๆเราเป็นเด็กอ้วนก็ตามประสาเด็กที่จะต้องีการบูลลี่กันขนาดโตมาประถมปลายเพื่อนที่เล่นด้วยกันบ่อยๆก็ยังเป็นเหมือนเดิมคือเดี๋ยวเล่นกับเราเดี๋ยวก็บอกอยากเล่นคนเดียวแต่เรากีเพื่อนคนอื่อนอยู่แหละคนละห้องเป็นญาติแต่คนนี้ก็เล่นบ้างแต่มีช่วงนึงที่เกลียดกันขนาดขี่รถผ่านหน้าบ้านเจอหน้ากันด่ามีเพื่อนอีกหนึ่งคนเขาอายุเท่าเราเรียนตามอายุเขาคือเราจะเป็นรุ่นพี่คนนี้อยู่บ้านใกล้กันก็เลยเล่นกันบ่อยๆแต่ก็ตายจากเราไปก็มีอยู่2คนที่เล่นกับเรามีช่วงนึกที่เราชอบผู้ชายคนนึกเพื่อนเราผู้ชายไม่รู้ทำไเขารู้ว่าเราชอบนะแล้วเขาบอกไม่ชอบเราด่าเราบูลลี่หน้าตาเราเหมือนลูกอ๊อดด่าเราจนร้องไห้หนักจนขนาดเราอยากลาออกสุดๆ(โรงเรียนเราอยู่ใกล้คนเกเรติดยาเยอะมากโดยเฉพาะห้องเรา)ส่วนมากที่โดนคือบูลลี่หน้าตาหุ่นมาหมด มีครั้งนึกไม่มีคนเล่นด้วยเราเลยต้องไปเล่นกับพี่ซึ่งพี่ก็อยากให้เราเล่นด้วยไล่เรหนีๆแต่เราก็ไม่มีเพื่อนอ่ะก็เลยอยู่กับพี่พี่ก็ไปอยู่แก๊งเกเรเราก็อยู่ด้วยแต่ก็ไม่ได้ททำพฤติกรรมเกเร ที่เราไม่ไปเล่นกับคนอื่นเพราะเราแต่ละคนมีแต่คนแรงๆสก๊อยนั่นแหละเราเลยมีเพื่อนคนเดียวอ่ะคนที่ดีก็มีนะแต่เขาอยู่แก๊งเดียวกัน พอมัธยมญาติเราก็ไปเรียนที่อื่นเพื่อนที่อายุเท่ากันก็ตายไปแล้วก็มีเพื่อนคนเดียวแต่เราก็พยายามเข้าหาเพื่อนคนอื่นเพราะบางคนก็ปรับตัวดีขึ้นเพราะโตขึ้นเราก็ได้เล่นกันแล้วแต่เราก็ยังโดนเพื่อนผู้ชายล้อตั้งแต่เด็กจนโตพวกเกเรติดยานั่นแหละเราจำได้เลยอ่ะว่าร้องไห้เกือบทุกวันแล้วก็โดนเด้กแกล้งอีกวันนึงต้องไปหาครูที่ตึกประถมไอเด็กคนนั้นมันวิ่งมากระโดดถีบหลังเรา(แต่ก่อนตอนประถมต้นเราเคยเล่นกันกับเพื่อนที่อายุเท่าเราที่เข้าก่อนเกณฑ์มาด้วยกันและก็ญาติเราเล่นๆกันอยู่มันก็มากวนก็เลยด่าไปว่าอย่ากวนเราก็เลยโดนมันต่อยตีกระทืบส่วนเพื่อน2คนนั้นก็นั่งดูเราโดนกระทืบแต่ก็มีคนมาก็เลยมันเลยหยุดทำนั่นแหละแต่พออยู่มัธยมเราก็กล้าขึ้นแหละแต่ก็วิ่งตามมันไม่ทันมันวิ่งหนีแต่ถ้าเราทำจริงไปคงโดนเรียกผู้ปกครองเพราะรังแกเด็กตอนนั้นม.2-3)ช่วยมัธยม1เราก็ไปชอบคนๆนึงแต่เราเล่นกับรุ่นพี่ตอนนั้นเราก็เลยบอกเราก็โดนล้อเพราะเราชอบครูเขาก็ล้อแล้วเราก็ร้องไห้เราจำคำพูเขาได้ว่าให้มันร้องไห้อย่างนั้นแหละให้มันร้องไห้จนน้ำตาหมดเดี๋ยวมันก็ไม่ร้องละอันนี้เราจำขึ้นใจสุดๆ ไอพี่เราก็เหมือนกันไม่สู้คนมีครั้งนึงโดนพวกเกเราตีกระทืบเราเห็นเราเลยไปบอกลุงเราที่ทำหน้าที่แทนพ่อแม่เราเลยอ่ะไปรับไปส่งเราเลยพูดกับลุงกับยายเรื่องถึงผอ.พวกนั้นโดนเรียกขึ้นห้องผอ.เรากับพี่ก็ขึ้นไปด้งยกับยายแต่ผอ.กับครูก็พูดกับยายว่าไม่อยากให้พวกเราลาออกยายพูดว่าจะให้พวกเราลาออกเพราะหลายรอบแล้วแต่จำไม่ได้ครูพูดไงจนยายไม่ให้เราออกส่วนพวกนั้นคือเหมือนจะไม่โดนอะไรไม่สำนึกด้วยวันต่อมาลุงเราไปพูดว่าใครต่อยพวกนี้ให้500แต่ก็ไม่มีใครกล้าทำแถนโดนเอามาล้ออีก มีครั้งนึงรถที่เรากับพี่ขี่มาโรงเรียนรถพ่วงมันก็ขึ้นมาแล้วขย่มเล่นจนหักอีกครั้งนึกพี่เราเอาของไว้ที่รถมันมีมูลค่าสำหรับพี่มันหายมันมีกล้องวงจรปิดก็เลยให้ครูเปิดให้แต่ก็โดนว่าลืมเองรึเปล่าทำให้เป็นเรื่องใหญ่ทำไมครูก็เปิดให้แต่ก็ทำไม่ได้สักทีรอนานมากแต่จำไม่ได้แล้วว่าได้คืนไหม เริ่มออกนอกเรื่องละเกลียดพวกมันอยากให้รู้ความ คือเอาจริงคือเราร้องไห้เกือบทุกวันเพราะพวกนี้แหละด้วยความที่เราเป็นเด้กเรียบร้อยไม่สู้คน

*******พอจบมาเรียนต่อที่อื่นเรารู้สึกเหมือนได้ความอิสระและเราก็ปรับตัวเองจากคนไม่พูดไม่กล้าสบตาไม่กล้าสู้หน้าคนเราก็ต้องหาเพื่อนเราเลยพยายามลดน้ำหนักจนเป็นคนหุ่นปกติและก็พยายามไม่ให้เราอ่อนไหวง่ายแต่ก็มีบางคนที่พูดไม่แคร์ความรู้สึกใคร เเราเกลียดที่ตัวเองอ่อนไหวกับคำพูดหน้าตาของผู้คนที่มองเราตอนปัจจุบันเราก็โตแล้ว17ปีเราก็ไม่อยากร้องไห้แล้วโตแล้วจะจบแล้วจะได้ไปทำงานแล้ว(ตอนเราได้ไปฝึกงานทำให้รู้เลยว่าความเข้มแข็งของเราตอนนี้มันยังไม่พอกับการทำงานเรากลับมาอ้วนแล้วโยโย่ไปฝึกงานเราโดนพี่ที่ทำงานเรียกอ้วนด้วยความที่โดนล้อมาแต่เด็กมันเลยโดนจุดทำให้ร้องไห้เราเลยแบบรีบทำๆแล้วกลั้นน้ำตาไปร้องไห้ที่ห้องน้ำซึ่งเาพยายามคิดตลอดนะว่าโลกมันเปิดกว้างแล้วคำว่าอ้วนมันก็แค่คำเรียกอ่ะไม่คิดอะไรจริงๆนะเราทำให้เป็นเรื่องปกติแต่มันก็ยังทำให้ร้องไห้ได้อ่ะแต่ก็ทำใจพยายามเข้มแข็งแต่เวลาโดนเรียกก็รู้สึกจุกน้ำตาซึมอยู่ดีอ่ะ แล้วที่ฝึกงานก็มีมนุษย์ป้าอะเนาะก็จะพูดเสียดังว่าๆๆๆไม่ได้ว่าแต่โคตรเจ็บอ่ะเราไม่รู้เรื่องก็ว่าเรื่องแบบนี้ทำไมไม่รู้ครูไม่สอนเหรอเราฝึกผิดตำแหน่งที่มีที่ฝึกเลยได้ทำที่นี่เลยไม่รู้อ่ะไรเลยทำผิดพลาดก็ต้องโโนด่าแหละเข้าใจแต่พยายามอั้นแล้วนะแต่มันก็ไม่ไหวอ่ะแต่ดีนะเดือน2เดือนสุดท้ายย้ายไปอีกห้องพี่เลี้ยงดีเวลาทำงานจริงจะทำได้ไหมวะ)หลังจากจบฝึกงานทำให้เราต้องยิ้มตลอดเวลามีความสุขตลอดและชอบทำให้คนอื่นตลกหัวเราะถึงจะเป็นการล้อตัวเองก็เถอะชอบเวลาคนอื่นหัวเราะตลกอยากเป็นคนตลก เวลาเขาพูดกันตลกเราเอาเรื่องเก่าตัวเองมาเล่าแต่เพื่อนหัวเราะตลกเราก็หัวเราะตามแต่คือพยายามหัวเราะเยอะๆเพราะน้ำตาจะไหลก็เล่นทำให้เหมือนหัวเราะน้ำตาไหลอ่ะหรือเวาเพื่อนพูดแซะๆนิดนึงแต่มันก็ปกติของห้องเราอ่ะทุกคนตลกกันหัวเราะกันเราก็หัวเราะด้วยแต่ก็น้ำตาซึมด้วยหลังๆมาอ่ะเรารู้สึกว่าเวลาเราหัวเราะอะไรที่มันตลกจริงๆไม่ได้คิดอะไรเรากลับร้องไห้แบบน้ำตาไหลออกมาเลยจนอ.ถามว่าเราเป็นไรแต่เราก็บอกว่าเราหัวเราะจนร้องไห้แต่อันนี้เราไม่เศร้านะแต่ก็นิดนึงมาปัจจุบันคืออยู่ๆเราก็ร้องไห้บ่อยอ่ะสัปดาห์ที่แล้วก็ร้องวันนี้ก็ร้องเพราะคำพูดของเพื่อนอ่ะแต่น้ำตาซึมนะวันอื่นแต่อั้นได้วันที่ร้องไห้คืองอนเพื่อนแล้วไม่คุยด้วยแล้วไม่รู้ทำไมไม่เกี่ยวกับประจำเดือนแล้วนะหายนานแล้วแต่เพื่อนเราช่วงนี้ดูเหมือนต้องสนิทกันแล้วแต่ละคนเขาเข้มแข็งกันอ่ะเขาเลยพูดอะไรกันแต่ก็ไม่ได้รู้สึกอะไรอ่ะแต่เรากลับเอามารู้สึกเองเฉยแต่ก็ใช่ว่าเราจะดีตอนนี้เราก็ต้องตามเพื่อนเพราะว่าห้องเราเหลือไม่กี่คนแต่ก็เป็นอะไรที่อยากทำมานานแต่พอไปเล่นกับเขามันกลับอ่อนไหวอ่ะ5555 พอเราเอาเรื่องที่เจอมาพูดกับแม่แม่ก็ไม่อยากฟังเพราะแม่ก็มีความเครียดเหมือนกันเวลาเราระบายก็ไม่ฟังอะไรเราเลยอ่ะเลยไม่มีใครให้ระบาย ใช่เราตอนนี้เรานิสัยดีนะบางทีก็รู้สึกทำไมกูทำแบบนี้วะนิสัยไม่ดีเลยไม่อยากทำแต่ก็ทำอีกอยากตบตัวเองแล้วก็เรื่องร้องไห้นี่หละจะร้องทำไมมันมาคิดทีหลังแล้วอยากตีตัวเองในอดีต เหมือนวันนี้ด่าเพื่อนคนนี้เยอะไปพูดแรงกับเพื่อนคนนี้ไปกลับบ้านมาก็แบบด่าตัวเองในอดีต เรากินเยอะจนมื้อถัดมาได้กินน้อยไม่อิ่มก็ด่าตัวเองในอดีตเป็นบ่อยงี่เง่าว่ะ เรารู้สึกตัวเองงี่เง่านิสัยเด็กขี้เกลียดตัวเองเหมือนกันเกลียดที่ร้องไห้ง่ายอีกทำไมวะทำไมหรือเราลดน้ำหนักเลยอ่อนไหวทั้งที่ไม่ได้ลดแบบแต่ก่อนที่เคร่งตัวเองแบบเคร่งมากๆนะแต่มีความสุขทุกวันแต่รอบนี้เราลดแบบไม่เคร่งค่อยๆไปแต่กลับไม่รู้สึกดีเหมือนก่อหรือเราเครียดเรื่องเรียนเหรอโอ้ยงงงงงงงงง พอแล้วไม่ยากคิดอีกแล้วปวดหัว

ถ้าอ่านแล้วไม่เข้าใจหรือไร้สาระก็ขอโทษนะคะอยากระบายวันนี้คงจะเป็นวันที่เราร้องไห้เยอะวันนึงนะเพราะพิมพ์ไปมันคิดไปด้วยก็เลยร้องไห้ซะเยอะเลย