เด็กล้อเลียนคือต้องยอม?

คือเรื่องนี้เป็นเรื่องส่วนตัวที่อยากจะถามความเห็นเกี่ยวกับเรื่องนี้ใครคิดเห็นอะไรยังไง
ด้วยความที่เราเป็นนักเรียนที่เรียนอยู่ชั้นม.5 งานมันก็จะเยอะมาก แล้วทีนี้อาจารย์เขาก็ให้งานมาคือให้หาไอเดียเรื่องงานอันหนึ่งซึ่งมันยากมาก แบบโคตรๆ ตอนแรกครูบอกว่าให้หาไอเดียเอามาเสนอแล้วจะต้องพรีเซนพรุ่งนี้ พอตอนเย็นแบบจะ1ทุ่มครูก็พึ่งมาบอกว่าต้องทำสไลด์ ทีนี้เราเครียดก็ปกติถูกไหม ส่วนตัวเป็นคนอารมณ์อ่อนไหวก็เลยร้องไห้เพราะเครียด(คือมันห้ามไม่ได้แบบบ่อน้ำตาตื้น) ซึ่งอันนี้ไม่ใช่ประเด็น

ประเด็นคือมันจะมีเด็กคนหนึ่งในซอย นางเข้ามาในบ้านแล้วได้ยิน แล้วนางก็พูดล้อ(คือนางไม่เด็กมากอะ แบบรู้เรื่องรู้ราวแล้ว) แล้วพูดเมื่อเป็นเรื่องตลกหัวเราะคิกคัก เราก็ไล่ไปเพราะรำคาญ+ต้องรีบปั่นงานด้วย(โดนหัก1คะแนนตอนม.5ไม่ใช่เรื่องตลกนะ) แล้วแม่เราก็ด่าเราเรื่องที่เราไล่น้อง พอตอนเช้าของวันถัดไปเรากลับมาจากโรงเรียนแบบอารมณ์กำลังดีๆเลย มันก็มีเด็กอีกคนหนึ่ง(คนละคนกัน) เข้ามาถามว่า “พี่ร้องไห้หรอ” ตอนแรกเราก็งงว่าหมายถึงยังไง ก็ถามไป เด็กมันก็บอกว่าน้อง(คนเมื่อคืน)เล่าให้ฟัง ตอนแรกก็ไม่ได้อะไรแบบ เด็กมันหลุดพูดก็ช่างมันเพราะเด็กไม่น่าจะเก็บความลับเก่งอยู่แล้ว ที่นี้เด็กคนเมื่อคืนก็เข้ามาในบ้าน นางก็เอากระต่างนางมาด้วย แล้วเข้ามาเล่นในบ้านของเรา เราก็เข้าห้องน้ำทำธุระ ที่นี้เด็กมันก็พูดล้อเลียนทำเสียงเหมือนเมื่อคืนแบบดังมาก ดัง ดังแบบจะให้รู้ทั้งซอยอะ ซึ่งมันไม่ถูก เราก็ให้บอกเด็กมันเงียบ แม่ก็ด่าเราว่าเราขึ้นเสียงใส่น้องทำไม น้องยังเด็ก ทีนี้เราฟิวขาดเลย แบบ อะไรๆก็เด็ก แบบเด็กอะเข้าใจ แต่มารยาทมันไม่มี ก็ควรสอนไหม นี้ไม่สอนไม่ว่าเพราะไม่ใช่ผู้ปกครอง แต่แบบไอหัวเราะรวมนี้มันให้ท้ายปะ? เราสอนก็ด่า บอกว่าก็น้องยังเด็กจะอะไรนักหนา ไม่รู้จักการปล่อยวางหรอ คือเราเครียดไหม มันไม่ใช่เรื่องที่จะมาพูดตลกได้ปะ คือเราก็อารมณ์อ่อนไหวง่ายไง แม่ไม่ปลอบแถมด่าอีก มาบอกว่าเรานิสัยเสีย ขี้โวยวาย ไม่มีเหตุผล ถามจริงเถอะถ้าเด็กมันไม่พูดล้อจะไม่อะไรเลยนะ เป็นใครใครจะปล่อยอะ