รถปาเจโร่สปอร์ตถูกยึดไปในที่สุด เพราะทั้งสองคนไม่จ่ายมาสามงวด เธอไม่เสียดายแม้แต่น้อย นิดายังทำงานอยู่ที่เดิม ส่วนประเสริฐศักดิ์ยังคงว่างงานอยู่บ้านไปวันๆ คอยขอเงินภรรยาใช้
เงินเข้าทางเดียวแทบจะไม่พอกิน นิดาขาดส่งให้ลูกชายหลายเดือนทำให้พ่อแม่ของเธอต้องทวงในบางครั้ง ทางครอบครัวของเธอรู้เรื่องทุกอย่าง คอยบอกให้นิดาหย่ากับประเสริฐศักดิ์เสียที และปล่อยบ้านไม่ต้องผ่อนต่อ ถ้าประเสริฐศักดิ์อยากได้ก็ให้หาเงินมาผ่อนเอง เธอเข้าใจแต่เธอยังคิดไม่ตก
เงินเดือนออกแทบจะไม่เหลือ แถมยังไม่พอใช้อีกต่างหากทำให้ต้องผลัดผ่อนเจ้าหนี้บางรายไปเรื่อยๆ ค่าผ่อนบ้านจ่ายบ้างไม่จ่ายบ้าง เพื่อนๆพี่ๆที่ทำงานคอยให้คำปรึกษากับเธอให้ปล่อยบ้านไป และให้บังคับประเสริฐศักดิ์หางานทำ ทุกคนให้คำปรึกษาอย่างถนอมน้ำใจเธอที่สุด นิดารู้ว่าพี่ๆอยากให้หย่าและแยกกันอยู่กับศักดิ์ บางครั้งเธอก็สงสาร แต่ก็ไม่แน่ใจถ้าเธอเหลืออดจริงๆ
“ศักดิ์เมื่อไหร่เมริงจะไปหางานทำ” เมื่อนิดากลับมาถึงบ้านหลังเลิกงาน มองเห็นสามีนั่งดูทีวีอย่างสบายใจ
“ก็สมัครอยู่เขาไม่เรียก อีกอย่างอายุก็เกินไปสมัครที่ไหนเขาก็ไม่รับ เมริงก็รู้” เขาตอบแบบไม่รู้ร้อนรู้หนาว
“แต่กูเหนื่อย! เหนื่อยที่ต้องแบกรับภาระคนเดียว เหนื่อยที่ต้องหาเลี้ยงเมริง ลองคิดหาทางซิ! คิดหาทางว่าจะหาเงินยังไง ไม่ใช่มานั่งสบายใจแบบนี้” นิดาพูดทั้งน้ำตา
“ก็จะให้ทำไง” ประเสริฐศักดิ์ตอบมาคำเดียว
ไม่มีคำพูดใดๆจากประเสริฐศักดิ์ ไม่มีคำโต้เถียงให้ต้องทะเลาะกัน ต่างคนต่างเงียบ เธอรู้ว่าทะเลาะไปก็เท่านั้น มีเพียงน้ำตาแห่งความผิดหวัง เสียใจที่มันไหลออกมาจากตาของนิดาเท่านั้น เธอร้องไห้เสียงดังฟูมฟายไม่อายประเสริฐศักดิ์ที่นั่งอยู่ตรงหน้าแม้แต่น้อย เธอเหนื่อยแล้ว เธอเหนื่อยเหลือเกิน ทุกอย่างที่เคยมีมันกำลังจะหายไปต่อหน้าต่อตา แม้แต่บ้านหลังนี้
นิดาขึ้นห้องไปอาบน้ำแต่งตัว ประเสริฐศักดิ์ยังไม่เข้าห้อง ยังคงนั่งดูทีวีเหมือนเดิม นิดาตัดสินใจสักพักก่อนจะออกจากห้องเดินมาหาผู้เป็นสามีที่ยังนั่งอยู่ที่เดิม
“ศักดิ์ เราหย่ากันเถอะ” นิดารวบรวมความกล้าก่อนจะพูดคำนี้ออกมา เธอตัดสินใจเด็ดขาดแล้ว
ประเสริฐศักดิ์หันหน้ามามองเธอ คงไม่คิดว่านิดาจะพูดคำนี้ออกมา เธอรู้ว่าศักดิ์รักเธอแค่ไหน แต่ความรักมันกินไม่ได้ แค่ความจริงใจมันไม่พอ เธอต้องการหัวหน้าครอบครัว เธอต้องการผู้นำ เธอต้องการสามีและพ่อของลูกที่มีความรับผิดชอบ ดูแลครอบครัวได้ ไม่ใช่แค่รัก
“ไม่!” คำตอบสั้นๆของประเสริฐศักดิ์ ทำให้เธอรู้สึกเจ็บปวด เจ็บใจ จะเกาะเธอกินไปถึงไหน
“ก็ถ้าไม่ ก็หางานทำสิ หาเงินช่วยกูบ้าง ไม่ใช่ให้กูทำงานคนเดียวงกๆ” นิดาพูดทั้งน้ำตา เธอเหลืออดมานาน
“จะให้หายังไงล่ะ ก็รู้อยู่ไม่ได้ทำงาน”
“ไปขอพ่อแม่เมริงมาให้กูสิ ไปขายสมบัติของเมริงมาสิ มาจ่ายค่าบ้าน ส่งให้ลูก ไม่ใช่ให้กูหาอยู่คนเดียว ฮื้อๆ” นิดาทนไม่ไหวปล่อยโฮต่อหน้าสามีอีกรอบ
“ไม่! ไม่มีทาง” ประเสริฐศักดิ์ปฏิเสธคำสั่งของเธอ
“ก็ถ้าไม่ก็หย่ากัน ต่อไปนี้กูกับเมริงจบกันวันนี้ ตรงนี้ไม่ต้องมานอนในห้องกับกู จะไปนอนไหน ไปตายที่ไหนก็เรื่องของเมริง กูเหนื่อยที่จะหาเลี้ยงแมงดาอย่างเมริงอีกแล้ว และบ้านกูก็จะไม่ผ่อนต่อ กูจะปล่อยให้โดนยึด ส่วนรถกระบะขายแบ่งกัน”
นิดาปาดน้ำตาเมื่อพูดจบ และเดินหันหลังให้ศักดิ์เข้าห้องล็อกกลอนเรียบร้อย
จากวันที่นิดาประกาศหย่ากับศักดิ์ ทั้งสองคนก็แยกกันนอนคนละห้อง และบ้านเธอก็ไม่ผ่อนต่อ มีเอกสารส่งมามากมายหาเธอที่ทำงาน แต่เธอก็ไม่แคร์อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด เธอเหนื่อยที่จะต้องแบกรับภาระคนเดียว
ประเสริฐศักดิ์ไม่ยอมหย่าให้กับนิดา แต่เขาก็ไม่ได้ตามหาเรื่องเธอ ต่างคนต่างอยู่ รอวันที่ธนาคารยึดบ้าน ทั้งสองคนเจอกันทุกวัน แต่ไม่คุยกัน นิดาไม่ให้เงินกับศักดิ์อีกต่อไป แต่เขายังมีกินมีใช้ เธอรู้มาว่าประเสริฐศักดิ์แอบไปกู้หนี้ยืมสินมาใช้ นิดาต้องร้องไห้อีกครั้ง เพราะเจ้าหนี้มาทวงกับเธอๆต้องเป็นคนหาใช้หนี้แทน หนี้เก่าก็ยังไม่หมด ประเสริฐศักดิ์ยังมาสร้างหนี้ใหม่ให้เธออีก
และวันที่ทั้งสองรอคอยก็มาถึง คือวันที่ธนาคารประกาศยึดบ้าน ก่อนที่จะย้ายออกไป นิดากัดฟันฝืนใจคุยกับศักดิ์อย่างเป็นทางการ อย่างน้อยก็เคยร่วมหัวจมท้ายกันมาจนมีลูกด้วยกัน
“ต่อไปนี้กูกับเมริงต่างคนต่างอยู่ กัปตันกูรับผิดชอบเอง หนี้ที่เมริงไปยืมเขามากูรับผิดชอบเอง ส่วนตัวเมริงนะอยู่นี่ก็ไม่มีงานทำ กลับไปอยู่บ้านไปหาขายของตลาดนัด หรือทำอะไรก็ได้ อย่างน้อยบ้านก็ไม่ได้เช่า ข้าวก็ไม่ได้ซื้อ กูก็ยังจะอยู่ที่นี่ต่อเพราะลูกกูยังไม่โต ส่วนเรื่องหย่ากูอยากหย่า พร้อมเมื่อไหร่ก็บอก”
นิดาฝืนใจคุยกับประเสริฐศักดิ์ วันนี้ความรักของเธอที่มีให้เขาไม่เหลือแล้ว มันอิ่ม มันตายจากใจของเธอไปตั้งนานแล้ว
“กูไม่หย่า ถ้าเมริงมีคนใหม่กูจะตามฆ่าเมริง” ประเสริฐศักดิ์พูด ในระหว่างที่รอรถมาขนของย้ายออกจากบ้าน
“เมริงจะรั้งกูไว้ทำไม ถึงเมริงไม่ยอมหย่ากูก็ไม่เอาเมริง ไม่มีปัญญาหาเลี้ยงกู จะเกาะกูไปถึงไหน ไม่ต้องเลี้ยงกู ลูกเมริงคนเดียวก็ไม่มีปัญญาเลี้ยง ตั้งแต่กัปตันมันไปอยู่กับตายาย เมริงเคยโทรหามันมั้ย เมริงเคยคิดจะส่งเงินให้มันบ้างมั้ย มีแต่กู ไอ้!.. ควาย ฮื้อๆ”
นิดาเหลืออด ไม่รู้จะทำยังไง ปล่อยให้ตัวเองร้องไห้โฮออกมา ไม่นานรถหกล้อรับจ้างขนของก็มาถึง เธอเก็บข้าวของในส่วนของเธอขึ้นรถ ให้ไปส่งที่บ้านต่างจังหวัดของเธอ ส่วนตัวเองหาห้องเช่าราคาถูกเช่าอยู่จะได้ลดค่าใช้จ่ายลง
“เรื่องรถกูไม่ขาย”
“ถ้าเมริงไม่ขายกูจะเอา กูไม่ยอมให้เมริงเด็ดขาด อยากได้ก็ไปขึ้นศาลเอา ขึ้นศาลก็ดีนะ กุจะได้หย่ากับเมริงด้วย” นิดาพูดหนักแหน่น
“ฝัน! อย่าคิดว่ากูจะหย่าให้เมริง อยากได้รถก็เอาไปเลย แต่กูไม่หย่าให่เมริงหรอกนะ”
นับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปทั้งสองคนตัดขาดจากการเป็นคนรักกัน แต่ทางกฎหมายก็ยังเป็นสามีภรรยากันเหมือนเดิม นิดารอวันที่ประเสริฐศักดิ์จะหย่าให้ ซึ่งไม่มีวี่แววของเขาเลย ต่างคนต่างอยู่ นิดาทราบข่าวอีกทีนึงว่าอดีตสามีกลับไปอยู่บ้านกับพ่อแม่ เปิดร้านขายเสื้อผ้าตามตลาดนัด แต่ก็ไปไม่รอด ใช้ชีวิตไปวันๆ
ครอบครัวญาติพี่น้องของนิดาทราบข่าวว่าเธอเลิกกับสามี ต่างพากันดีใจ ไม่ซ้ำเติม คอยให้กำลังใจเธอตลอดเวลา อีกทั้งพี่ๆในออฟฟิศยังพลอยดีใจไปกับเธอด้วย ที่หมดเวรหมดกรรมหลุดพ้นจากแมงดาตัวนี้สักที
“ของนอกกายไม่ตายหาใหม่นะนิดา” แม่บอกเธอผ่านโทรศัพท์
“นิดาหมดเวรหมดกรรมแล้วจะแม่”
“ไปรับใช้หนี้ให้มันทำไม มันยืมมาเองทำไมไม่ให้มันหาใช้เอง” แม่ของเธอไม่พอใจที่ลูกสาวใจกว้าง ทำให้ตัวเองเดือดร้อน
“นิดาสงสารเขาจะ แม่ไม่ต้องห่วงนะ”
“ยังไม่ต้องส่งเงินให้แม่นะ ไอ้กัปตันมันใช้เงินไม่เก่งหรอก ตั้งใจทำงานปลดหนี้ หมดเมื่อไหร่ค่อยว่ากัน”
นิดาร้องไห้ผ่านโทรศัพท์มือถือให้แม่ได้ยิน เธอรู้สึกขอบคุณแม่ที่เข้าใจ และรู้สึกผิดที่ไม่ฟังแม่บอกตั้งแต่แรก ทำให้เธอต้องมาลำบากหาเงินใช้หนี้ทุกวันนี้
วันเวลาผ่านไปห้าปีชีวิตนิดาเริ่มดีขึ้น เธอมุ่งทำงานหาเงินใช้หนี้ที่กู้ยืมมา ทั้งของประเสริฐศักดิ์ที่เธอรับใช้หนี้แทน ก็เกือบหมดทุกเจ้า ชีวิตความเป็นอยู่ของนิดากลับมาดีเหมือนเดิม เธอเหลือเงินใช้เงินเก็บส่งให้ลูกชายที่บ้านต่างจังหวัด
มีผู้ชายมากมายเข้ามาหานิดา เธอไม่ยอมแต่งงานใหม่ ไม่ยอมคุยเป็นตัวเป็นตน คุยไปเรื่อยๆ ใครหายไปก็ตามใจ ใครอยู่ก็คุยต่อ เป็นแบบนี้เรื่อยมา แต่มีผู้ชายคนหนึ่งที่ไม่ยอมหายไปไหน คุยกับนิดาเป็นเดือนเป็นปี ต่างคนต่างมีลูกติดด้วยกัน
“ต๊อบ นิดาไม่อยากแต่งงาน นิดาชอบแบบนี้มากกว่า ไม่อยากผูกมัด อีกอย่างศักดิ์ยังไม่หย่าให้นิดาเลย”
“ไม่เป็นไร อยู่แบบนี้ก็อยู่ แต่ต๊อบอย่างผูกข้อไม้ข้อมือนะ”
หลังจากมีผู้ชายคนนี้เข้ามาชีวิตของเธอดีขึ้นจากหน้ามือเป็นหลังมือ มีเงินใช้หนี้ มีเงินส่งให้ลูก มีเงินเก็บ และใช้จ่ายในชีวิตประจำวัน ที่เธอไม่ยอมแต่งงานไม่ใช่เพราะประเสริฐศักดิ์ยังไม่หย่า แต่เธอคุยหลายคนต่างหาก
นิดาต้องทำทุกอย่างเพื่อความอยู่รอด แม้จะเป็นเมียน้อยเขาก็ตาม! เพื่อความสุขสบายของครอบครัว และลูกชายเพียงคนเดียวของเธอ นอกจากจะคุยกับต๊อบเป็นหลัก นิดายังคุยกับเสี่ยอายุมากกว่าเธอสิบปี เขาคนนี้คอยช่วยเหลือนิดาเหมือนกัน คอยส่งค่าห้อง ซื้อแก้วแหวนเงินทองให้
ชีวิตปัจจุบันของนิดามีความสุขมาก อยากไปไหนก็ได้ไป อยากกินอะไรก็ได้กิน ลูกชายขออะไรก็หาให้ เธอครองตัวเป็นโสด คุยผู้ชายหลายๆคน เธอไม่แคร์ใครจะพูดยังไง เพื่อนที่ออฟฟิศต่างเข้าใจเธอ เวลาเสี่ยคนนั้นมาหานิดาก็มีของกินเยอะแยะมาฝากพี่ๆเสมอ
ส่วนกับต๊อบก็คุยๆเลิกๆ เธอมีใจให้กับต๊อบ แต่ไม่อยากแต่งงาน ไม่อยากผูกมัดตัวเอง อยู่แบบนี้เธอมีความสุขกว่า สบายใจกว่า ใครจะพูดอะไร นินทายังไงไม่สนใจ แค่ลูกและครอบครัวเธอสบายก็พอ
....
ประเสริฐศักดิ์กลายเป็นคนสิ้นไร้ไม้ต่อ อยู่บ้านกับพ่อแม่ไปวันๆ ลงทุนทำอะไรก็ไม่ประสบผลสำเร็จ ทำให้พี่น้องเอือมระอา เที่ยวโทรมากวนนิดาอยู่เรื่อยๆ เอาเรื่องลูกมาอ้างประจำ เพราะเห็นว่าเธอมีชีวิตสุขสบาย
นอกจากตัวของประเสริฐศักดิ์ที่เที่ยวโทรมากวนใจ พี่น้องของเขาเองก็เที่ยวโทรมาขอร้องอ้อนวอนให้เธอกลับมาใช้ชีวิตกับประเสริฐศักดิ์เหมือนเดิม เธอประกาศเด็ดขาดว่าไม่มีทางเอาผู้ชายคนนี้คืนเด็ดขาด
“เราก็น่ารู้นะว่าพี่ชายเราเป็นคนยังไง! ชีวิตพี่ก็แทบจะเอาตัวไม่รอด พี่ต้องหาเลี้ยงลูกอีก พี่พ้นแล้วอย่าให้พี่ต้องกลับไปทุกข์ใจอีกเลย อืม! และบอกพี่ชายเรารีบมาหย่าให้พี่ด้วยนะ พี่รออยู่”
“หนูรู้ค่ะพี่นิดา แต่พี่ศักดิ์เขาไม่มีใครนะ เขายังรอพี่ ไม่สงสารกัปตันเหรอ”
“เพราะพี่สงสารลูกพี่ไง พี่ถึงไม่เอามันคืน พี่ถามหน่อยมันเคยส่งเงินให้ลูกมันใช้มั้ย แค่หาเลี้ยงปากตัวเองยังไม่มีปัญญา อย่าให้พี่ต้องกลับไปตกนรกอีกเลย พี่ขึ้นมาได้แล้ว” เธอพูดทั้งน้ำตา แต่ต้องเก็บอาการไว้
นิดาคุยกับน้องสาวของอดีตสามี หลังจากที่เธอโพสต์รูปกำไรแขนเส้นใหม่ที่พึ่งได้มาจากเสี่ยอุปถัมภ์คนนั้น ไม่นานจากที่วางสายของน้องสาวอดีตสามีไปไม่ถึงชั่วโมง ประเสริฐศักดิ์ก็โทรเข้ามาหาเธอ
“มีอะไร จะยอมหย่าให้แล้วเหรอถึงโทรมา” นิดาพูดเสียงเย็นชา ไม่เหลือความรักให้กับประเสริฐศักดิ์แม้แต่น้อย
“กูไม่หย่า อย่าฝันที่โทรมาอยากคุยกับลูกต่างหาก จะฝากเงินให้กัปตัน”
“คิดถึงลูกเมริงก็ไปหามันสิที่บ้าน กูไม่ได้ห้ามนิ แต่อย่าไปดีกว่า เก็บตังค์ค่าน้ำมันเมริงไว้กินนะ อีกอย่างจะโอนให้ลูกเท่าไหร่ สามสี่ร้อยไม่ต้องโอนเอาไว้กินไว้ใช้เมริงกัปตันมันสบายดี ไม่มีพ่ออย่างเมริงมันก็สบายดี”
“คิดถึงนะนิดา เรากลับมาอยู่ด้วยกันเหมือนเดิมได้มั้ย นิดายังไม่มีใครนิ”
“กลับไปให้เมริงเกาะกูกินนะเหรอ กูผ่านแล้วศักดิ์ กูเข็ด หนี้ที่เมริงก่อกูก็พึ่งใช้ให้เมริงหมด เมริงยังจะให้กูกลับไปทุกข์ทรมานอีกเหรอ กูพอแล้ว! ไม่หย่าก็กอดไว้แบบนั้นแหละ กูโง่พอแล้ว” นิดาร้องไห้ผ่านโทรศัพท์มือถือ ไม่อายอดีตสามี ไม่อายเพื่อนร่วมงาน เธอไม่สนอะไรทั้งนั้นวินาทีนี้
“กูจะลงไปหางานทำที่กรุงเทพ”
“ไม่ต้องลงมา ขนาดบ้านไม่ได้เช่าข้าวไม่ได้ซื้อเมริงยังไม่มีเงิน กลับมาอยู่นี่ยิ่งจะแย่เข้าไปอีก หางานทำอยู่บ้านนั่นแหละ อีกอย่างถ้าเมริงมานะกูจะหนี กูจะไปต่างประเทศ เมริงไม่มีทางได้เจอกูหรอก เมริงกลับมากูหนีจริงๆ”
นิดาไม่ได้ขู่ เธอคิดจะทำจริงๆถ้าประเสริฐศักดิ์กลับมา นิดาวางแผนไว้ว่าหลังปีใหม่จะไปทำงานต่างประเทศ ติดต่อญาติที่ไปก่อนหน้านี้ไว้แล้ว
....
“พี่มะขามขา ค่าห้องนิดามาแล้ว” นิดาโทรคุยกับเสี่ยจอมหื่น คนอะไรอยากดูแต่ขา ไม่อยากดูหน้า ทั้งที่ตอนนี้เธอสวยและมั่นใจในตัวเองมาก
“นิดาถ่ายบิลค่าห้องมาให้พี่ๆจะโอนให้นะ มีค่าใช้จ่ายอะไรอีกมั้ย อ่อพี่ขอดูรูปขาหน่อย ใส่อะไรไปทำงานกระโปรงหรือกางเกง” เสี่ยมะขามคุยแชทไลน์กับนิดา
“ค่ารองเท้านักเรียนของกัปตันสามพันค่ะ แค่นี้พอ อ่อนิดาใส่กระโปรงค่ะ เดี๋ยวถ่ายส่งให้ดูนะคะ”
นิดามีขาที่เรียวยาว หลังจากที่เธอลดหุ่นในครั้งนั้น ด้วยมีความสูงเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว เมื่อลดหุ่นเธอจึงจัดเป็นคนที่หุ่นดี รูปร่างสวยคนหนึ่ง ถึงแม้นิดาจะหาคนเลี้ยง เธอก็ไม่เคยเสียตัวให้เสี่ยจอมหื่นคนนี้สักครั้ง เสียแต่ขาที่ถ่ายให้เสี่ยมะขามอ่านกิน
มายารัก... บทที่ 7 ตอนจบ
เงินเข้าทางเดียวแทบจะไม่พอกิน นิดาขาดส่งให้ลูกชายหลายเดือนทำให้พ่อแม่ของเธอต้องทวงในบางครั้ง ทางครอบครัวของเธอรู้เรื่องทุกอย่าง คอยบอกให้นิดาหย่ากับประเสริฐศักดิ์เสียที และปล่อยบ้านไม่ต้องผ่อนต่อ ถ้าประเสริฐศักดิ์อยากได้ก็ให้หาเงินมาผ่อนเอง เธอเข้าใจแต่เธอยังคิดไม่ตก
เงินเดือนออกแทบจะไม่เหลือ แถมยังไม่พอใช้อีกต่างหากทำให้ต้องผลัดผ่อนเจ้าหนี้บางรายไปเรื่อยๆ ค่าผ่อนบ้านจ่ายบ้างไม่จ่ายบ้าง เพื่อนๆพี่ๆที่ทำงานคอยให้คำปรึกษากับเธอให้ปล่อยบ้านไป และให้บังคับประเสริฐศักดิ์หางานทำ ทุกคนให้คำปรึกษาอย่างถนอมน้ำใจเธอที่สุด นิดารู้ว่าพี่ๆอยากให้หย่าและแยกกันอยู่กับศักดิ์ บางครั้งเธอก็สงสาร แต่ก็ไม่แน่ใจถ้าเธอเหลืออดจริงๆ
“ศักดิ์เมื่อไหร่เมริงจะไปหางานทำ” เมื่อนิดากลับมาถึงบ้านหลังเลิกงาน มองเห็นสามีนั่งดูทีวีอย่างสบายใจ
“ก็สมัครอยู่เขาไม่เรียก อีกอย่างอายุก็เกินไปสมัครที่ไหนเขาก็ไม่รับ เมริงก็รู้” เขาตอบแบบไม่รู้ร้อนรู้หนาว
“แต่กูเหนื่อย! เหนื่อยที่ต้องแบกรับภาระคนเดียว เหนื่อยที่ต้องหาเลี้ยงเมริง ลองคิดหาทางซิ! คิดหาทางว่าจะหาเงินยังไง ไม่ใช่มานั่งสบายใจแบบนี้” นิดาพูดทั้งน้ำตา
“ก็จะให้ทำไง” ประเสริฐศักดิ์ตอบมาคำเดียว
ไม่มีคำพูดใดๆจากประเสริฐศักดิ์ ไม่มีคำโต้เถียงให้ต้องทะเลาะกัน ต่างคนต่างเงียบ เธอรู้ว่าทะเลาะไปก็เท่านั้น มีเพียงน้ำตาแห่งความผิดหวัง เสียใจที่มันไหลออกมาจากตาของนิดาเท่านั้น เธอร้องไห้เสียงดังฟูมฟายไม่อายประเสริฐศักดิ์ที่นั่งอยู่ตรงหน้าแม้แต่น้อย เธอเหนื่อยแล้ว เธอเหนื่อยเหลือเกิน ทุกอย่างที่เคยมีมันกำลังจะหายไปต่อหน้าต่อตา แม้แต่บ้านหลังนี้
นิดาขึ้นห้องไปอาบน้ำแต่งตัว ประเสริฐศักดิ์ยังไม่เข้าห้อง ยังคงนั่งดูทีวีเหมือนเดิม นิดาตัดสินใจสักพักก่อนจะออกจากห้องเดินมาหาผู้เป็นสามีที่ยังนั่งอยู่ที่เดิม
“ศักดิ์ เราหย่ากันเถอะ” นิดารวบรวมความกล้าก่อนจะพูดคำนี้ออกมา เธอตัดสินใจเด็ดขาดแล้ว
ประเสริฐศักดิ์หันหน้ามามองเธอ คงไม่คิดว่านิดาจะพูดคำนี้ออกมา เธอรู้ว่าศักดิ์รักเธอแค่ไหน แต่ความรักมันกินไม่ได้ แค่ความจริงใจมันไม่พอ เธอต้องการหัวหน้าครอบครัว เธอต้องการผู้นำ เธอต้องการสามีและพ่อของลูกที่มีความรับผิดชอบ ดูแลครอบครัวได้ ไม่ใช่แค่รัก
“ไม่!” คำตอบสั้นๆของประเสริฐศักดิ์ ทำให้เธอรู้สึกเจ็บปวด เจ็บใจ จะเกาะเธอกินไปถึงไหน
“ก็ถ้าไม่ ก็หางานทำสิ หาเงินช่วยกูบ้าง ไม่ใช่ให้กูทำงานคนเดียวงกๆ” นิดาพูดทั้งน้ำตา เธอเหลืออดมานาน
“จะให้หายังไงล่ะ ก็รู้อยู่ไม่ได้ทำงาน”
“ไปขอพ่อแม่เมริงมาให้กูสิ ไปขายสมบัติของเมริงมาสิ มาจ่ายค่าบ้าน ส่งให้ลูก ไม่ใช่ให้กูหาอยู่คนเดียว ฮื้อๆ” นิดาทนไม่ไหวปล่อยโฮต่อหน้าสามีอีกรอบ
“ไม่! ไม่มีทาง” ประเสริฐศักดิ์ปฏิเสธคำสั่งของเธอ
“ก็ถ้าไม่ก็หย่ากัน ต่อไปนี้กูกับเมริงจบกันวันนี้ ตรงนี้ไม่ต้องมานอนในห้องกับกู จะไปนอนไหน ไปตายที่ไหนก็เรื่องของเมริง กูเหนื่อยที่จะหาเลี้ยงแมงดาอย่างเมริงอีกแล้ว และบ้านกูก็จะไม่ผ่อนต่อ กูจะปล่อยให้โดนยึด ส่วนรถกระบะขายแบ่งกัน”
นิดาปาดน้ำตาเมื่อพูดจบ และเดินหันหลังให้ศักดิ์เข้าห้องล็อกกลอนเรียบร้อย
จากวันที่นิดาประกาศหย่ากับศักดิ์ ทั้งสองคนก็แยกกันนอนคนละห้อง และบ้านเธอก็ไม่ผ่อนต่อ มีเอกสารส่งมามากมายหาเธอที่ทำงาน แต่เธอก็ไม่แคร์อะไรจะเกิดก็ต้องเกิด เธอเหนื่อยที่จะต้องแบกรับภาระคนเดียว
ประเสริฐศักดิ์ไม่ยอมหย่าให้กับนิดา แต่เขาก็ไม่ได้ตามหาเรื่องเธอ ต่างคนต่างอยู่ รอวันที่ธนาคารยึดบ้าน ทั้งสองคนเจอกันทุกวัน แต่ไม่คุยกัน นิดาไม่ให้เงินกับศักดิ์อีกต่อไป แต่เขายังมีกินมีใช้ เธอรู้มาว่าประเสริฐศักดิ์แอบไปกู้หนี้ยืมสินมาใช้ นิดาต้องร้องไห้อีกครั้ง เพราะเจ้าหนี้มาทวงกับเธอๆต้องเป็นคนหาใช้หนี้แทน หนี้เก่าก็ยังไม่หมด ประเสริฐศักดิ์ยังมาสร้างหนี้ใหม่ให้เธออีก
และวันที่ทั้งสองรอคอยก็มาถึง คือวันที่ธนาคารประกาศยึดบ้าน ก่อนที่จะย้ายออกไป นิดากัดฟันฝืนใจคุยกับศักดิ์อย่างเป็นทางการ อย่างน้อยก็เคยร่วมหัวจมท้ายกันมาจนมีลูกด้วยกัน
“ต่อไปนี้กูกับเมริงต่างคนต่างอยู่ กัปตันกูรับผิดชอบเอง หนี้ที่เมริงไปยืมเขามากูรับผิดชอบเอง ส่วนตัวเมริงนะอยู่นี่ก็ไม่มีงานทำ กลับไปอยู่บ้านไปหาขายของตลาดนัด หรือทำอะไรก็ได้ อย่างน้อยบ้านก็ไม่ได้เช่า ข้าวก็ไม่ได้ซื้อ กูก็ยังจะอยู่ที่นี่ต่อเพราะลูกกูยังไม่โต ส่วนเรื่องหย่ากูอยากหย่า พร้อมเมื่อไหร่ก็บอก”
นิดาฝืนใจคุยกับประเสริฐศักดิ์ วันนี้ความรักของเธอที่มีให้เขาไม่เหลือแล้ว มันอิ่ม มันตายจากใจของเธอไปตั้งนานแล้ว
“กูไม่หย่า ถ้าเมริงมีคนใหม่กูจะตามฆ่าเมริง” ประเสริฐศักดิ์พูด ในระหว่างที่รอรถมาขนของย้ายออกจากบ้าน
“เมริงจะรั้งกูไว้ทำไม ถึงเมริงไม่ยอมหย่ากูก็ไม่เอาเมริง ไม่มีปัญญาหาเลี้ยงกู จะเกาะกูไปถึงไหน ไม่ต้องเลี้ยงกู ลูกเมริงคนเดียวก็ไม่มีปัญญาเลี้ยง ตั้งแต่กัปตันมันไปอยู่กับตายาย เมริงเคยโทรหามันมั้ย เมริงเคยคิดจะส่งเงินให้มันบ้างมั้ย มีแต่กู ไอ้!.. ควาย ฮื้อๆ”
นิดาเหลืออด ไม่รู้จะทำยังไง ปล่อยให้ตัวเองร้องไห้โฮออกมา ไม่นานรถหกล้อรับจ้างขนของก็มาถึง เธอเก็บข้าวของในส่วนของเธอขึ้นรถ ให้ไปส่งที่บ้านต่างจังหวัดของเธอ ส่วนตัวเองหาห้องเช่าราคาถูกเช่าอยู่จะได้ลดค่าใช้จ่ายลง
“เรื่องรถกูไม่ขาย”
“ถ้าเมริงไม่ขายกูจะเอา กูไม่ยอมให้เมริงเด็ดขาด อยากได้ก็ไปขึ้นศาลเอา ขึ้นศาลก็ดีนะ กุจะได้หย่ากับเมริงด้วย” นิดาพูดหนักแหน่น
“ฝัน! อย่าคิดว่ากูจะหย่าให้เมริง อยากได้รถก็เอาไปเลย แต่กูไม่หย่าให่เมริงหรอกนะ”
นับตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปทั้งสองคนตัดขาดจากการเป็นคนรักกัน แต่ทางกฎหมายก็ยังเป็นสามีภรรยากันเหมือนเดิม นิดารอวันที่ประเสริฐศักดิ์จะหย่าให้ ซึ่งไม่มีวี่แววของเขาเลย ต่างคนต่างอยู่ นิดาทราบข่าวอีกทีนึงว่าอดีตสามีกลับไปอยู่บ้านกับพ่อแม่ เปิดร้านขายเสื้อผ้าตามตลาดนัด แต่ก็ไปไม่รอด ใช้ชีวิตไปวันๆ
ครอบครัวญาติพี่น้องของนิดาทราบข่าวว่าเธอเลิกกับสามี ต่างพากันดีใจ ไม่ซ้ำเติม คอยให้กำลังใจเธอตลอดเวลา อีกทั้งพี่ๆในออฟฟิศยังพลอยดีใจไปกับเธอด้วย ที่หมดเวรหมดกรรมหลุดพ้นจากแมงดาตัวนี้สักที
“ของนอกกายไม่ตายหาใหม่นะนิดา” แม่บอกเธอผ่านโทรศัพท์
“นิดาหมดเวรหมดกรรมแล้วจะแม่”
“ไปรับใช้หนี้ให้มันทำไม มันยืมมาเองทำไมไม่ให้มันหาใช้เอง” แม่ของเธอไม่พอใจที่ลูกสาวใจกว้าง ทำให้ตัวเองเดือดร้อน
“นิดาสงสารเขาจะ แม่ไม่ต้องห่วงนะ”
“ยังไม่ต้องส่งเงินให้แม่นะ ไอ้กัปตันมันใช้เงินไม่เก่งหรอก ตั้งใจทำงานปลดหนี้ หมดเมื่อไหร่ค่อยว่ากัน”
นิดาร้องไห้ผ่านโทรศัพท์มือถือให้แม่ได้ยิน เธอรู้สึกขอบคุณแม่ที่เข้าใจ และรู้สึกผิดที่ไม่ฟังแม่บอกตั้งแต่แรก ทำให้เธอต้องมาลำบากหาเงินใช้หนี้ทุกวันนี้
วันเวลาผ่านไปห้าปีชีวิตนิดาเริ่มดีขึ้น เธอมุ่งทำงานหาเงินใช้หนี้ที่กู้ยืมมา ทั้งของประเสริฐศักดิ์ที่เธอรับใช้หนี้แทน ก็เกือบหมดทุกเจ้า ชีวิตความเป็นอยู่ของนิดากลับมาดีเหมือนเดิม เธอเหลือเงินใช้เงินเก็บส่งให้ลูกชายที่บ้านต่างจังหวัด
มีผู้ชายมากมายเข้ามาหานิดา เธอไม่ยอมแต่งงานใหม่ ไม่ยอมคุยเป็นตัวเป็นตน คุยไปเรื่อยๆ ใครหายไปก็ตามใจ ใครอยู่ก็คุยต่อ เป็นแบบนี้เรื่อยมา แต่มีผู้ชายคนหนึ่งที่ไม่ยอมหายไปไหน คุยกับนิดาเป็นเดือนเป็นปี ต่างคนต่างมีลูกติดด้วยกัน
“ต๊อบ นิดาไม่อยากแต่งงาน นิดาชอบแบบนี้มากกว่า ไม่อยากผูกมัด อีกอย่างศักดิ์ยังไม่หย่าให้นิดาเลย”
“ไม่เป็นไร อยู่แบบนี้ก็อยู่ แต่ต๊อบอย่างผูกข้อไม้ข้อมือนะ”
หลังจากมีผู้ชายคนนี้เข้ามาชีวิตของเธอดีขึ้นจากหน้ามือเป็นหลังมือ มีเงินใช้หนี้ มีเงินส่งให้ลูก มีเงินเก็บ และใช้จ่ายในชีวิตประจำวัน ที่เธอไม่ยอมแต่งงานไม่ใช่เพราะประเสริฐศักดิ์ยังไม่หย่า แต่เธอคุยหลายคนต่างหาก
นิดาต้องทำทุกอย่างเพื่อความอยู่รอด แม้จะเป็นเมียน้อยเขาก็ตาม! เพื่อความสุขสบายของครอบครัว และลูกชายเพียงคนเดียวของเธอ นอกจากจะคุยกับต๊อบเป็นหลัก นิดายังคุยกับเสี่ยอายุมากกว่าเธอสิบปี เขาคนนี้คอยช่วยเหลือนิดาเหมือนกัน คอยส่งค่าห้อง ซื้อแก้วแหวนเงินทองให้
ชีวิตปัจจุบันของนิดามีความสุขมาก อยากไปไหนก็ได้ไป อยากกินอะไรก็ได้กิน ลูกชายขออะไรก็หาให้ เธอครองตัวเป็นโสด คุยผู้ชายหลายๆคน เธอไม่แคร์ใครจะพูดยังไง เพื่อนที่ออฟฟิศต่างเข้าใจเธอ เวลาเสี่ยคนนั้นมาหานิดาก็มีของกินเยอะแยะมาฝากพี่ๆเสมอ
ส่วนกับต๊อบก็คุยๆเลิกๆ เธอมีใจให้กับต๊อบ แต่ไม่อยากแต่งงาน ไม่อยากผูกมัดตัวเอง อยู่แบบนี้เธอมีความสุขกว่า สบายใจกว่า ใครจะพูดอะไร นินทายังไงไม่สนใจ แค่ลูกและครอบครัวเธอสบายก็พอ
....
ประเสริฐศักดิ์กลายเป็นคนสิ้นไร้ไม้ต่อ อยู่บ้านกับพ่อแม่ไปวันๆ ลงทุนทำอะไรก็ไม่ประสบผลสำเร็จ ทำให้พี่น้องเอือมระอา เที่ยวโทรมากวนนิดาอยู่เรื่อยๆ เอาเรื่องลูกมาอ้างประจำ เพราะเห็นว่าเธอมีชีวิตสุขสบาย
นอกจากตัวของประเสริฐศักดิ์ที่เที่ยวโทรมากวนใจ พี่น้องของเขาเองก็เที่ยวโทรมาขอร้องอ้อนวอนให้เธอกลับมาใช้ชีวิตกับประเสริฐศักดิ์เหมือนเดิม เธอประกาศเด็ดขาดว่าไม่มีทางเอาผู้ชายคนนี้คืนเด็ดขาด
“เราก็น่ารู้นะว่าพี่ชายเราเป็นคนยังไง! ชีวิตพี่ก็แทบจะเอาตัวไม่รอด พี่ต้องหาเลี้ยงลูกอีก พี่พ้นแล้วอย่าให้พี่ต้องกลับไปทุกข์ใจอีกเลย อืม! และบอกพี่ชายเรารีบมาหย่าให้พี่ด้วยนะ พี่รออยู่”
“หนูรู้ค่ะพี่นิดา แต่พี่ศักดิ์เขาไม่มีใครนะ เขายังรอพี่ ไม่สงสารกัปตันเหรอ”
“เพราะพี่สงสารลูกพี่ไง พี่ถึงไม่เอามันคืน พี่ถามหน่อยมันเคยส่งเงินให้ลูกมันใช้มั้ย แค่หาเลี้ยงปากตัวเองยังไม่มีปัญญา อย่าให้พี่ต้องกลับไปตกนรกอีกเลย พี่ขึ้นมาได้แล้ว” เธอพูดทั้งน้ำตา แต่ต้องเก็บอาการไว้
นิดาคุยกับน้องสาวของอดีตสามี หลังจากที่เธอโพสต์รูปกำไรแขนเส้นใหม่ที่พึ่งได้มาจากเสี่ยอุปถัมภ์คนนั้น ไม่นานจากที่วางสายของน้องสาวอดีตสามีไปไม่ถึงชั่วโมง ประเสริฐศักดิ์ก็โทรเข้ามาหาเธอ
“มีอะไร จะยอมหย่าให้แล้วเหรอถึงโทรมา” นิดาพูดเสียงเย็นชา ไม่เหลือความรักให้กับประเสริฐศักดิ์แม้แต่น้อย
“กูไม่หย่า อย่าฝันที่โทรมาอยากคุยกับลูกต่างหาก จะฝากเงินให้กัปตัน”
“คิดถึงลูกเมริงก็ไปหามันสิที่บ้าน กูไม่ได้ห้ามนิ แต่อย่าไปดีกว่า เก็บตังค์ค่าน้ำมันเมริงไว้กินนะ อีกอย่างจะโอนให้ลูกเท่าไหร่ สามสี่ร้อยไม่ต้องโอนเอาไว้กินไว้ใช้เมริงกัปตันมันสบายดี ไม่มีพ่ออย่างเมริงมันก็สบายดี”
“คิดถึงนะนิดา เรากลับมาอยู่ด้วยกันเหมือนเดิมได้มั้ย นิดายังไม่มีใครนิ”
“กลับไปให้เมริงเกาะกูกินนะเหรอ กูผ่านแล้วศักดิ์ กูเข็ด หนี้ที่เมริงก่อกูก็พึ่งใช้ให้เมริงหมด เมริงยังจะให้กูกลับไปทุกข์ทรมานอีกเหรอ กูพอแล้ว! ไม่หย่าก็กอดไว้แบบนั้นแหละ กูโง่พอแล้ว” นิดาร้องไห้ผ่านโทรศัพท์มือถือ ไม่อายอดีตสามี ไม่อายเพื่อนร่วมงาน เธอไม่สนอะไรทั้งนั้นวินาทีนี้
“กูจะลงไปหางานทำที่กรุงเทพ”
“ไม่ต้องลงมา ขนาดบ้านไม่ได้เช่าข้าวไม่ได้ซื้อเมริงยังไม่มีเงิน กลับมาอยู่นี่ยิ่งจะแย่เข้าไปอีก หางานทำอยู่บ้านนั่นแหละ อีกอย่างถ้าเมริงมานะกูจะหนี กูจะไปต่างประเทศ เมริงไม่มีทางได้เจอกูหรอก เมริงกลับมากูหนีจริงๆ”
นิดาไม่ได้ขู่ เธอคิดจะทำจริงๆถ้าประเสริฐศักดิ์กลับมา นิดาวางแผนไว้ว่าหลังปีใหม่จะไปทำงานต่างประเทศ ติดต่อญาติที่ไปก่อนหน้านี้ไว้แล้ว
....
“พี่มะขามขา ค่าห้องนิดามาแล้ว” นิดาโทรคุยกับเสี่ยจอมหื่น คนอะไรอยากดูแต่ขา ไม่อยากดูหน้า ทั้งที่ตอนนี้เธอสวยและมั่นใจในตัวเองมาก
“นิดาถ่ายบิลค่าห้องมาให้พี่ๆจะโอนให้นะ มีค่าใช้จ่ายอะไรอีกมั้ย อ่อพี่ขอดูรูปขาหน่อย ใส่อะไรไปทำงานกระโปรงหรือกางเกง” เสี่ยมะขามคุยแชทไลน์กับนิดา
“ค่ารองเท้านักเรียนของกัปตันสามพันค่ะ แค่นี้พอ อ่อนิดาใส่กระโปรงค่ะ เดี๋ยวถ่ายส่งให้ดูนะคะ”
นิดามีขาที่เรียวยาว หลังจากที่เธอลดหุ่นในครั้งนั้น ด้วยมีความสูงเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว เมื่อลดหุ่นเธอจึงจัดเป็นคนที่หุ่นดี รูปร่างสวยคนหนึ่ง ถึงแม้นิดาจะหาคนเลี้ยง เธอก็ไม่เคยเสียตัวให้เสี่ยจอมหื่นคนนี้สักครั้ง เสียแต่ขาที่ถ่ายให้เสี่ยมะขามอ่านกิน