มายารัก... บทที่ 4

ประเสริฐศักดิ์เป็นผู้ชายมีความทะเยอทะยานสูง เป็นคนติดหรู ใช้ของแบรนด์เนมทุกอย่างไม่ว่าจะเป็นเสื้อผ้าหน้าผม รองเท้า กระเป๋า นาฬิกา ทุกอย่างเขาต้องเป๊ะ ไม่มีทางที่คนอย่างเขาจะใช้ของก็อบ แม้จะเป็นก็อบเกรดเอก็ไม่ใช้

“เสียหายไม่ว่า เสียหน้าไม่ยอม” นี่คือคติประจำใจของประเสริฐศักดิ์ ในการใช้ชีวิตประจำวัน

ประเสริฐศักดิ์รักนิดามาก ตั้งแต่โตเป็นหนุ่มเขาไม่เคยมีแฟนเป็นตัวเป็นตนสักคน เคยจีบผู้หญิงมาหลายคนต้องโดนปฏิเสธอยู่ร่ำไป เพราะเป็นคนหน้าตาไม่ค่อยดี ทำให้เขาขาดความมั่นใจ เลิกเข้าหาผู้หญิง จนมาถึงวันที่เขายอมเปิดใจตัวเอง จีบนิดาศักดิ์ทำสำเร็จ นิดายอมคบหาดูใจกับเขา

ประเสริฐศักดิ์ไม่ใช่คนขี้อวด แต่จะน้อยหน้าคนอื่นไม่ได้ นิสัยนี้นิดารู้ดี โดยพิจารณาจากการแต่งตัวของเขา ถ้าเพื่อนๆพี่ๆในออฟฟิศพูดถึงเรื่องอะไรก็แล้วแต่ ถ้าเรื่องนั้นมันถูกใจ ศักดิ์ก็ต้องไปจัดการหามา และต้องราคาแพงกว่าของเพื่อนๆในที่ทำงานทุกคน แต่ถึงจะเป็นแบบนี้เขาก็มีเงินเก็บ

ประเสริฐศักดิ์เรียนน้อยกว่านิดา วุฒิการศึกษาแค่ ปวส ที่เข้าทำงานที่นี่ได้เพราะเส้นสาย นิสัยอีกอย่างหนึ่งของเขาคือ ขาดความมั่นใจ ไม่มีความอดทน คิดทำนู่นทำนี่ แต่ทำไม่บรรลุเป้าหมายเจอปัญหานิดหน่อยก็เลิกทำ เกือบทุกอย่างที่ศักดิ์คิดทำและนิดาเป็นคนสานต่อ

หลายๆครั้งที่นิสัยทะเยอทะยานของประเสริฐศักดิ์ ทำให้เขาคิดทำธุระกิจเล็กๆ ทั้งที่ยังเป็นพนักงานเงินเดือน แล้วต้องพังไม่เป็นท่า ทำให้อาของนิดาที่คอยจับตาดูอยู่แล้วเริ่มคิดว่าผู้ชายคนนี้ไม่เหมาะสมกับนิดา เพราะมีแต่อยากทำ แต่ไม่ค่อยมีสมอง ทำไม่สำเร็จไม่เป็นชิ้นเป็นอันสักอย่าง มีแต่นิดาเป็นคนวิ่งเต้นแก้ไขปัญหา หลายครั้งที่อาของเธอบอกให้เลิกครบ แต่นิดาก็ไม่ยอมเลิก เธอรักของเธอ

“อาว่าผู้ชายคนนี้ ไม่ได้เรื่องนะนิดา อาเตือนเพราะเราเป็นหลานอานะ ถ้าคนอื่นอาไม่บอกไม่สอนหรอก” อาแท้ๆของเธอโทรมาคุยด้วย หลังจากจับตาดูสองคนอยู่นาน

“นิดารู้ แต่นิดารักของนิดานะอา” นิดายอมเถียงและไม่ฟังใคร เพราะเธอรักประเสริฐศักดิ์มาก เขาเป็นแฟนคนแรกและคนเดียวของเธอ

เรื่องของประเสริฐศักดิ์ รู้ถึงหูพ่อแม่ของนิดาทำให้แม่ไม่ชอบแฟนของลูกสาวคนนี้มาก คอยบอกให้เธอเลิกกับประเสริฐศักดิ์ตลอดที่เธอโทรกลับบ้าน แต่นิดาก็ไม่ยอมเลิก

ประเสริฐศักดิ์คบกับนิดาเป็นเดือนเป็นปี นานวันเข้าพ่อแม่และญาติพี่น้องก็เริ่มไม่สนใจ ปล่อยให้สองคนคบกัน ความรักราบรื่นเมื่อพ่อแม่ของนิดายอมรับ สองคนคบกันอย่างมีความสุข เพราะไม่มีใครนอกใจซึ่งกันและกัน

แต่ในความราบรื่น มันย่อมมีปัญหาแทรกซึมเข้ามา นิดาไม่เคยเปิดปากบอกพ่อกับแม่ เพราะไม่ชอบประเสริฐศักดิ์เป็นทุนเดิมอยู่แล้ว

เมื่อตัดสินใจคบกัน ประเสริฐศักดิ์พาพ่อแม่ไปสู่ขอนิดากับพ่อแม่ของเธอ การหมั้นผ่านไปได้ด้วยดี ค่าสินสอดของนิดาถือว่าไม่น้อยหน้าใคร สมน้ำสมเนื้อกับฐานะ และการศึกษา

“สามแสนเก้าหมื่นเก้าพันเก้าร้อยเก้าสิบเก้าบาท ทองสองบาท” ค่าสินสอดที่ทางครอบครัวของนิดาเรียกกับครอบครัวของประเสริฐศักดิ์

“มันเยอะไปมั้ยจ๊ะ ฉันขอลดลงสองแสนเก้าได้มั้ย” พ่อแม่ของประเสริฐศักดิ์ต่อลอง

“ฉันเลี้ยงลูกสาวฉันมากว่าจะโต ส่งเรียนกว่าจะจบมีการมีงานทำ หมดค่าน้ำนมไปเท่าไหร่ต่อเท่าไหร่แล้ว” แม่ของนิดาไม่ยอม ลูกสาวคนเดียวเรื่องอะไรจะยอม

“อ้าวๆ! ลูกชายฉันไม่ได้เลี้ยงมาหรือไง ให้กินดินกินหญ้า กินน้ำซาวข้าวหรือ ฉันก็เลี้ยงด้วยน้ำนม ใช้เงินส่งเรียนกว่าจะจบเหมือนกัน” แม่ของประเสริฐศักดิ์เถียงทันควัน

และแล้วเหตุการณ์ก็เงียบสงบลง ค่าสินสอดตกลงตามที่แม่ของนิดาเรียกร้อง

“ก็ได้ แต่ฉันขอเวลาสามปี ขอเวลาให้ฉันได้หาเงินบ้าง ครอบครัวฉันไม่ใช่เศรษฐีนะ ถ้าไม่ตกลงตามนี้ก็ไม่แต่ง” แม่ของประเสริฐศักดิ์ต่อรอง โดยที่สามีไม่ได้พูดอะไรแม้แต่น้อย ปล่อยให้ผู้เป็นภรรยาพูดคนเดียว

“สามปีเท่านั้นนะ ถ้าเกินนี้ฉันก็ไม่แต่งเหมือนกัน” ครอบครัวของนิดาจำใจยอมรับ ถึงจะคิดว่ามันนานเกินไป กลัวนิดาเลิกกับศักดิ์ไปก่อน จะเสียตัวให้เขาฟรีๆก็ตาม

ผู้ใหญ่ทั้งสองฝ่ายตกลงกันเรียบร้อย ครอบครัวของประเสริฐศักดิ์เดินทางกลับ นิดาอยู่กับพ่อแม่ต่อสองวันก็ลากลับมาทำงานที่กรุงเทพต่อ

หลังจากงานหมั้นของเธอกับศักดิ์เสร็จสิ้น นิดาไม่คิดว่าเธอต้องได้มาทำงานหาเงินแต่งตัวเอง พ่อแม่ของศักดิ์บังคับให้เธอสองคนหาเงินแต่งกันเอง ถ้าหามาไม่ครบ ถึงวันกำหนดแต่งก็ไม่ต้องแต่ง เงินตั้งมากมายขนาดนั้น พ่อแม่ของศักดิ์หามาไม่ได้หรอก

นิดาต้องจำใจทำ เธอเสียใจแต่เธอรักศักดิ์ต้องจำใจทำ ศักดิ์ไม่ได้ผิดอะไร ใครจะไปรู้ว่าพ่อกับแม่ของศักดิ์จะทำแบบนี้ นิดาเก็บเรื่องนี้ไว้เป็นความลับ ไม่ยอมบอกพ่อกับแม่ ถ้าบอกความจริงว่าตนเองต้องเก็บเงินกับศักดิ์เป็นค่าสินสอด พ่อแม่เธอต้องบังคับให้เลิกกันแน่นอน

หลังจากหมั้นกันเรียบร้อย นิดากับศักดิ์ย้ายเข้ามาอยู่ด้วยกัน โดยอยู่ห้องของนิดา เธอให้เหตุผลว่าอยากอยู่ใกล้ๆอา มีอะไรพวกเขาจะได้ช่วยได้ ศักดิ์ก็ไม่ขัดยอมย้ายมาอยู่กับนิดาด้วยความเต็มใจ

นิดาทำงานอย่างหนัก ขายของออนไลน์เป็นอาชีพเสริม เปิดบัญชีต่างหากกับศักดิ์ไว้เป็นค่าสินสอดของตัวเอง เงินส่งให้พ่อกับแม่น้อยลง เธอให้เหตุผลว่าข้าวของแพงขึ้น ทำให้เงินไม่พอใช้ จึงขอลดรายเดือนของพ่อกับแม่ลง โชคดีที่ครอบครัวของเธอเข้าใจ ส่วนศักดิ์ยังคงใช่จ่ายเหมือนเดิม ใช้ของแพงเหมือนเดิม แต่เงินฝากเป็นค่าสินสอดศักดิ์ยังให้กับนิดาประจำ ไม่เบี้ยว

ถึงแม้ศักดิ์จะไม่เคยเบี้ยวเงินเก็บค่าสินสอด แต่ศักดิ์ยังติดนิสัยใช้จ่ายหรูหรา ทำให้เงินของเขาหมดก่อนสิ้นเดือน และต้องมาขอใช้เงินกับนิดา เป็นแบบนี้ทุกเดือน จากที่นิดาใช้จ่ายสบาย ก็ต้องประหยัดมากขึ้น เคยซื้ออะไรตามใจชอบ อยากกินอะไรก็กิน ตอนนี้นิดาต้องอด เพราะเงินจะไม่ถึงสิ้นเดือน เคยเที่ยวนิดาต้องกลายเป็นคนอยู่ติดห้องไม่ออกไปไหนในวันหยุด

เงินเก็บของเธอที่เคยมีก็นำออกมาใช้จนหมด และเงินเก็บของศักดิ์ด้วย ที่ถูกนำออกมาใช้จนหมดเช่นกัน ด้วยความที่ย้ายเข้ามาอยู่ด้วยกัน ศักดิ์อยู่แบบไม่มีอะไรไม่เป็นข้าวของเครื่องใช้ต้องมีครบทุกอย่าง

“ศักดิ์นิดาว่า รองเท้าไม่ต้องซื้อแพงก็ได้นะ ก็อบเกรดเอก็ใส่ได้แล้ว ไม่มีใครรู้หรอก”

“นิดา มันเป็นความสุขทางใจ นิดาก็เหมือนกัน ของก็อบใส่ไปได้ยังไง” ศักดิ์ไม่สนคำพูดของนิดา เขาไม่ใส่หรอกของก็อบ

“แต่ตังค์เราไม่มีแล้วนะศักดิ์ เคยคิดบ้างมั้ย เคยคิดจะประหยัดช่วยกันบ้างมั้ย นิดาเหนื่อยแล้วนะ ที่ต้องเป็นแบบนี้” นิดากลั้นน้ำตาไม่ให้ไหล

“อดทนนะนิดา เพื่องานแต่งของเรา” ประเสริฐศักดิ์เดินเข้ามาสวมกอดนิดา ปลอบใจเธอ เมื่อได้ยินประเสริฐศักดิ์พูดแบบนี้เธอก็รู้สึกดีขึ้น เลิกน้อยใจขึ้นมาทันที

ในแต่ละเดือนนิดาต้องเป็นคนหาตังค์ เมื่อเงินเดือนหมด โดยที่ศักดิ์ไม่ช่วยอะไรเลย มีแค่คำพูดสวยหรูปลอบใจเธอเท่านั้น และเธอก็ชอบคล้อยตามทุกครั้ง

“นิดาศักดิ์ซื้อแว่นตากันแดดกุ๊ดชี่ ของแท้มาฝากนิดา ของแท้เลยนะ เช็คได้” เมื่อเงินเดือนออก ศักดิ์อยากซื้ออะไรให้นิดาบ้าง แต่คนอย่างเขาจะซื้อของตามตลาดไม่ได้

“อันละเท่าไหร่ ทำไมศักดิ์ซื้อ ไม่เอาเงินไว้กินบ้าง มันจะถึงสิ้นเดือนมั้ย” นิดาบ่นเธอไม่ดีใจแม้แต่น้อย แต่ก็ไม่ได้แสดงออกให้ศักดิ์ขุ่นเคืองใจ

“ก็ศักดิ์อยากซื้อให้นิดานิ” เขารู้สึกภูมิใจที่ให้รางวัลกับนิดา ทำงานเงินเดือนออกต้องให้ค่าเหนื่อยกับตนเองบ้าง ศักดิ์ซื้อของบางอย่างให้ตนเองด้วย แต่ไม่บอกนิดา เกรงว่าจะโดนด่า แค่นี้ก็ยังโดนบ่นจนหูแทบชา

.....

“นิดา เงินเดือนศักดิ์หมดแล้ว ยืมได้มั้ย” ประเสริฐศักดิ์สารภาพกับเธอ

“ของเราก็จะหมดแล้วเหมือนกัน เหลือไม่กี่พันนี่ หักเงินเก็บแต่งงาน ให้แม่ ค่าห้องก็หมดแล้ว” นิดาถอนหายใจ น้ำตาจะไหลออกมาให้ได้ ทำไมชีวิตเธอต้องมาเจอเรื่องแบบนี้ เรื่องเลิกกับศักดิ์ไม่มีในหัว เธอรักศักดิ์ เขาเป็นรักแรกของเธอ นี่ก็เหลืออีกตั้งหลายวัน กว่าจะถึงสิ้นเดือน

“ยืมอาสิ อาน่าจะให้นิดายืม” ศักดิ์ออกความคิดเห็น

“เดือนที่แล้วก็ยืม พึ่งคืนไปไม่กี่วัน จะยืมอีกแล้วเหรอ ไม่มีก็ไปถอนเงินแต่งงานเรามาใช้” นิดาพูดประชด เธอไม่คิดจะถอนเงินแต่งงานออกมาใช้จริงหรอก

“ไม่ได้นะนิดา ไม่อยากแต่งงานกันเหรอ แล้วจะให้ทำยังไงล่ะ เงินศักดิ์ก็หมดแล้ว เงินนิดาเหลือไม่กี่พัน สองคนไม่ถึงสิ้นเดือนแน่นอน โทรขอพ่อกับแม่นิดาได้มั้ย”

“ศักดิ์ ช่างกล้าเนอะ ทำไมมีแต่นิดาวิ่งหา ทำไมศักดิ์ไม่ทำ นิดาไม่รู้จะแบกหน้าไปหาใครแล้ว ศักดิ์ขอพ่อแม่ศักดิ์สิ”

นิดาทนไม่ไหว อัดอั้นตันใจมานาน มีแต่เธอเป็นฝ่ายแก้ปัญหา ศักดิ์ไม่เคยช่วยเธอหาทางออกสักครั้ง มีแต่สั่งให้เธอทำอย่างนั้นอย่างนี้ โดยที่ตนเองไม่ยอมทำ

“ไม่!.. พ่อแม่ศักดิ์ไม่มีตังค์”

“แล้วพ่อแม่นิดามีตังค์เหรอ” เธอเถียง

“นิดาหายืมใครก็ได้ เพื่อนๆพี่ๆก็ยืมไปเถอะ” ศักดิ์ออกความคิด

“ทำไมศักดิ์ไม่ยืมเองอ่ะ เรายืมจนพี่เขาไม่อยากให้ยืมแล้ว”

“จะให้ศักดิ์ยืมได้ไง ใครเขาจะให้ นิดานะยืมพี่ๆเขาถึงให้ เขาเชื่อใจนิดา” ศักดิ์ปฏิเสธที่จะทำ ปัดมาให้นิดาเป็นคนทำเช่นเคย

“พี่เขาไม่ให้ยืม หรือหน้าใหญ่ไม่กล้ายืมกันแน่ กลัวเขาหาว่าจนหรือไง”

สุดท้ายก็เป็นนิดาที่เป็นคนหาเงินมาใช้ให้ถึงสิ้นเดือน พี่ๆที่ทำงานเริ่มเอื่อมระอากับศักดิ์ ที่ฟุ่มเฟือยไม่มีเหตุผล กลับกันกับนิดาที่ประหยัดมาก เพื่อนๆพี่ๆที่สนิทกับนิดายอมควักเงินช่วยนิดาทุกครั้ง เพราะสงสาร และเริ่มไม่ชอบศักดิ์ หาทางพูดคุยกับนิดาให้เลิกคบกับศักดิ์ เงินฝากด้วยกันก็ถอนและแบ่งเท่าๆกัน แต่นิดาทำไม่ได้ เธอรักศักดิ์ แม้คนรอบข้างจะมองว่าเธอโง่ที่ยอมให้ศักดิ์เกาะก็ตาม

“นิดาศักดิ์อยากมีรถยนต์สักคัน เอาไว้ขับมาทำงานเวลาฝนตกไง เราสองคนจะได้ไม่เปียก”

“ศักดิ์ อย่าพึ่งไปพูดถึงเรื่องนั้นได้มั้ย เอาเดือนนี้ให้รอดก่อนมั้ย อย่าพึ่งเพ้อเจ้ออะไรที่ยังมาไม่ถึง”

“คอยดูหลังแต่งงาน ศักดิ์จะดาวน์รถสักคัน ทำงานมาตั้งนานยังไม่มีรถยนต์ใช้เหมือนคนอื่นเลย” ศักดิ์พูดหน้าชื่นตาบาน ทั้งที่นิดาเครียดหัวจะระเบิดอยู่แล้ว จะหาเงินมาจากไหนให้อยู่ถึงสิ้นเดือน

....

“นิดาสบายดีจะแม่ ฝากบอกพ่อด้วยไม่ต้องเป็นห่วงนิดานะ” เธอคุยโทรศัพท์กับแม่ น้ำตาไหลนองเต็มสองแก้ม แต่ต้องทำเสียงเป็นปกติ ไม่ให้แม่รู้ว่าเธอกำลังร้องไห้

“นิดากับศักดิ์สบายดีจะ ใกล้ถึงวันงานแล้ว พ่อกับแม่เตรียมตัวตัดชุดไว้เลยนะ”

... จบตอน....
แก้ไขข้อความเมื่อ

แสดงความคิดเห็น
โปรดศึกษาและยอมรับนโยบายข้อมูลส่วนบุคคลก่อนเริ่มใช้งาน อ่านเพิ่มเติมได้ที่นี่