นิดา หรือ นิดาภา ภาพผยอง เป็นเด็กที่มีรูปร่างใหญ่ ต้นแขนต้นขาใหญ่ ตัวใหญ่ แต่ไม่อ้วน ร่างกายสมส่วนรับกับความสูงได้ดี นิดาหน้าตาธรรมดา ออกไปทางไม่สวยในสายตาผู้ชายหลายๆคน ใบหน้ามีสิวเกิดตามฮอร์โมนเต็มหน้า ผมหยักศก ทั้งร่างกายนิดามีดีอย่างเดียว คือ มีผิวที่ขาวนวล ใส ไม่มีใครเทียบเท่าได้ ขนาดออกแดดนานๆนิดาก็ไม่ดำแค่แดงผิวคืนสภาพเร็วมาก ทำให้เพื่อนๆที่สวยกว่าอิจฉาอยู่ไม่น้อย
ตั้งแต่นิดาโตเป็นสาวไม่เคยมีแฟนสักคน ไม่มีผู้ชายคนไหนเข้ามาจีบเธอ แต่เธอก็ไม่แคร์ เรียน เล่น กิน เที่ยวกับเพื่อนไปวันๆ แค่นี้เธอก็มีความสุข แม้ลึกๆเธอจะเหงา อิจฉาเพื่อนๆที่มีแฟนกันหมดทุกคน ว่าเมื่อไหร่เธอจะมีคนคุย นอนคุยกันทุกคืนและหลับไปพร้อมกัน เมื่อไหร่กันนะ เมื่อไหร่ก็เมื่อนั้นแหละ นิดาคิดในใจ
นิดารู้ตัวดีว่าตนเองไม่สวย ไม่มีผู้ชายคนไหนเหลียวแล นิดาจึงไม่พยายาม ไม่พยายามเข้าหาผู้ชาย ถ้าคนมันจะรัก มันต้องรักที่เธอเป็นเธอ ถ้ามันจะไม่มีเธอก็จะยอมขึ้นคานแต่โดยดี บางทีโลกก็โหดร้ายและลำเอียงกับเธอมากไปนะ เอาเถอะยังไงนิดาก็จะใช้ชีวิตให้มีความสุขที่สุด ยอมรับในความเป็นตัวเอง ไม่น้อยใจเลยสักนิด ไม่มีแฟนสิถึงจะเรียนจบ มีการมีงานก่อนแล้วผู้ชายจะตามมานี่คือสิ่งที่ครอบครัวเธอพร่ำสอนอยู่เสมอ
“นิดา ใช้ครีมตัวนี้ดูนะเผื่อสิวจะหาย เราใช้เรายังหายเลย”
แววดาวเป็นเพื่อนสนิทของนิดา เธอมีรูปร่างหน้าตาสวยมาก เป็นที่ต้องตาต้องใจชายหนุ่มหลายๆคนในโรงเรียน เธอหวังดีกับนิดาจริงๆ เธอถึงแนะนำ
“ขอบใจนะแวว แต่เราเป็นสิวฮอร์โมน ใช้ครีมอะไรก็ไม่หายหรอก พี่สาวเราบอกว่าขึ้น ม.ปลายเดี๋ยวมันก็หายเอง พี่สาวเราก็เป็น เราเป็นสิวกรรมพันธุ์อ่ะ ปล่อยมันไว้แบบนี้แหละ”
นิดาปฏิเสธความหวังดีของเพื่อน เพราะครีมตัวนั้นเป็นครีมแรง ระเบิดหน้าขาว มีสารสเตียรอยด์ผสมอยู่ในเนื้อครีม ที่ขายกันตามอินเตอร์เน็ต ถ้าเธอเอามาใช้จากที่จะดีขึ้นอาจจะแย่ลงกว่าเดิมด้วยซ้ำ เพราะฉะนั้นเธอไม่ใช้ดีกว่า แก่ตัวขึ้นสิวมันก็หายเอง
ความจริงไม่ใช่นิดาปล่อยเนื้อปล่อยตัว เธอยังใช้ครีมรักษาสิว และโฟมล้างหน้ากำจัดสิวอยู่เสมอ เพียงแต่มันต้องใช้เวลาค่อยเป็นค่อยไป ตอนนี้เธอมีอายุเพียง สิบสี่ปีเท่านั้นเอง เธอถึงไม่อยากใช้ครีมพวกนี้ แม่และพี่สาวห้ามไว้
“โอเค เราหวังดีนะนิดา งั้นเธอก็เป็นสิวต่อไป”
แววดาวมั่นไส้เพื่อนที่ตนเองแนะนำแล้วไม่เอา จากนั้นเธอก็หยิบแป้ง กระจกกับหวี ลิปสติก มาแต่งหน้าทาปาก เม้มลิมฝีปากให้กระจก ส่องกระจกหมุนซ้าย หมุนขวา เสมือนว่าฉันสวยที่สุดในปฏพี
“ก็เธอสวยอยู่แล้วนิแววดาว เธอใช้อะไรก็สวย หน้าปลวกๆแบบเรามันยากนะ นอกจากไปหาหมอ”
“งั้นเธอก็ไปหาหมอสิ เราเป็นผู้หญิงนะ เราต้องสวยให้ผู้ชายมอง และอยากได้”
“ขึ้นมหาลัยก่อนเราจะลองขอแม่ ตอนนี้ก็ปล่อยไว้แบบนี้แหละ เราไม่ได้อยากมีแฟนจนตัวสั่นขนาดนั้น”
สองสาวคุยกัน ใต้ต้นเฟื่องฟ้าของโรงเรียน ไม่นานก็มีรุ่นพี่ ม.4 เดินมาหาแววดาว และเธอก็ไปกับรุ่นพี่ผู้ชายคนนั้น ทิ้งนิดาไว้คนเดียว แต่มันเป็นเรื่องปกติของเพื่อน นิดาชินแล้ว คนสวยอย่างแววดาว มีรุ่นพี่เข้ามาจีบไม่ซ้ำหน้า
สำหรับเรื่องเที่ยว นิดาไปหมด เพื่อนชวนไปไหนเธอก็ไป นิดาเป็นคนนิสัยดี เฮฮาร่าเริง กล้าแสดงออก ไม่ใช่เด็กเรียน มีบ้างที่นิดาหนีเรียนไปเที่ยวกับผองเพื่อน เข้าสังคมเก่ง เพียงแค่เธอมีรูปร่างหน้าตาไม่สวย และหุ่นไม่เพรียวแค่นั้นเอง
มีบ้างที่มีผู้ชายเข้าหาเธอ ทำตัวสนิทด้วย แต่ผู้ชายเหล่านั้นไม่ได้รักเธอ เพียงต้องการเข้าหาเธอเพื่ออยากคบกับแววดาว อยากให้เธอเป็นแม่สื่อให้ นิดาแทบอยากจะทำเป็นธุรกิจด้วยซ้ำ ขายเบอร์แววดาว
เรื่องพวกนี้ไม่ได้ทำให้เธอเสียใจ คิดมาก กลับเป็นเรื่องตลกด้วยซ้ำ นิดาเข้าใจยอมรับในสภาพของตัวเอง เธอส่องกระจกเธอก็ว่าตนเองสวยนะ แต่มันแค่ไม่ถูกตาต้องใจผู้ชายในโรงเรียนนี้ ในตำบล ในจังหวัดนี้ก็แค่นั้น เธอคิดว่าคงจะมีสักที่ สักจังหวัดนั่นแหละที่จะมาเป็นแฟนเธอ หรือไม่ก็อาจจะยังไม่เกิด
“นิดาๆ พี่แก็บ ม.5 ขอเบอร์ ให้ป่าว” เพื่อนบ้านเดียวกันกับนิดา เดินมาขอเบอร์เธอ ขณะที่นั่งรอแววดาวอยู่ม้าหินอ่อนใต้ต้นเฟื่องฟ้าในโรงเรียน
“เราเนี่ยนะ” นิดาทำหน้าเบื่อโลก รู้ดีว่ามันจะจบยังไง
“อื้อ พี่แก็บฝากเรามาบอก พี่แก็บเพื่อนพี่บูมอ่ะ รู้จักป่าว” ภัคนั่งลงข้างๆนิดา
“รู้ แก๊งนี้ดังจะตาย กวนทีนจะตาย” นิดาตอบแบบไม่ยินดียินร้าย
“ให้ปะละ เรามาถามก่อน ไม่อยากให้ส่งเดช กลัวนิดาว่ายังไงเราก็คนบ้านเดียวกัน ถึงจะเรียนคนละห้องก็เถอะ ตอนเด็กๆก็เล่นมาด้วยกัน ไม่อยากถือวิสาสะ เลยมาขอก่อน”
ภัคพูดเหตุผลยืดยาว แอบอิจฉานิดาอยู่ไม่น้อย ที่แก๊งฮ็อตของโรงเรียนสนใจคนอย่างนิดา เธอหน้าตาดีกว่านิดาด้วยซ้ำ หน้าก็นวล ขาว ปราศจากเม็ดสิว หุ่นก็เพรียว แต่ทำไมถึงไม่สนใจเธอ กลับสนใจคนอย่างนิดาได้ หุ่นทึนทึก ไม่มีเสน่ห์ด้วยซ้ำ ไม่รู้รุ่นพี่ชอบส่วนไหนของนิดา จะมีก็แต่ผิวขาวจั๊วะ ของนิดานั่นแหละ
นิดารู้ว่ารุ่นพี่ไม่ได้สนใจเธอ แต่สนใจเพื่อนสนิทอย่างแววดาวต่างหาก คนแล้วคนเล่าที่ขอเบอร์เธอ ต่างก็ต้องการขอเบอร์และใกล้ชิดแววดาว ทำไมไม่ขอกันตรงๆ มันน่าเบื่อสำหรับนิดา มันน่ารำคาญ เธอไม่ใช่สะพานไว้ทอดให้ใครนะ แต่ก็ทำให้เพื่อนอยู่ดี แววดาวได้อะไรมาก็แบ่งปันเธอ รุ่นพี่คนไหนอวดรวยหน่อยเสร็จนิดาหมด ของกินและของใช้ต่างๆ แววดาวไม่ค่อยรับ จะคุยและใกล้ชิดแนบเนื้ออย่างเดียว ไม่นานก็เลิก คนล่าสุดคบได้สามเดือนแววดาวก็มาสารภาพกับนิดาว่าเลิกกันแล้ว
...
“นิดาครับ ทำอะไรเอ่ย ว่างหรือป่าว” แก็บคนที่ใช้ให้ภัคมาขอเบอร์เมื่อวาน
“ใครคะ” นิดาถามไปงั้นแหละ รู้อยู่แล้วว่าเป็นแก็บ
“พี่แก็บไง รู้จักปะ”
“เบอร์แววดาวนะ 098921xxxx ฮ่าๆ”
“แหม รู้ความในใจพี่แก็บได้ไง ขอบคุณนะครับน้องนิดา”
หลังจากคุยกันวันแรก และวันเดียว แก็บได้เบอร์แววดาวไปแล้ว เขาก็ไม่ติดต่อนิดาอีกเลย ไม่ใช่เรื่องแปลก และไม่ใช่ครั้งแรก เธอชินแล้ว กว่าจะจบ ม.6 นิดาคงมีคนมาขอเบอร์อีกมากมาย แววดาวรู้เห็นเป็นใจด้วย ถ้ามีคนมาขอเบอร์ ให้นิดาบอกได้เลยในทันที
.... จบบท....
มายารัก... บทที่ 1
ตั้งแต่นิดาโตเป็นสาวไม่เคยมีแฟนสักคน ไม่มีผู้ชายคนไหนเข้ามาจีบเธอ แต่เธอก็ไม่แคร์ เรียน เล่น กิน เที่ยวกับเพื่อนไปวันๆ แค่นี้เธอก็มีความสุข แม้ลึกๆเธอจะเหงา อิจฉาเพื่อนๆที่มีแฟนกันหมดทุกคน ว่าเมื่อไหร่เธอจะมีคนคุย นอนคุยกันทุกคืนและหลับไปพร้อมกัน เมื่อไหร่กันนะ เมื่อไหร่ก็เมื่อนั้นแหละ นิดาคิดในใจ
นิดารู้ตัวดีว่าตนเองไม่สวย ไม่มีผู้ชายคนไหนเหลียวแล นิดาจึงไม่พยายาม ไม่พยายามเข้าหาผู้ชาย ถ้าคนมันจะรัก มันต้องรักที่เธอเป็นเธอ ถ้ามันจะไม่มีเธอก็จะยอมขึ้นคานแต่โดยดี บางทีโลกก็โหดร้ายและลำเอียงกับเธอมากไปนะ เอาเถอะยังไงนิดาก็จะใช้ชีวิตให้มีความสุขที่สุด ยอมรับในความเป็นตัวเอง ไม่น้อยใจเลยสักนิด ไม่มีแฟนสิถึงจะเรียนจบ มีการมีงานก่อนแล้วผู้ชายจะตามมานี่คือสิ่งที่ครอบครัวเธอพร่ำสอนอยู่เสมอ
“นิดา ใช้ครีมตัวนี้ดูนะเผื่อสิวจะหาย เราใช้เรายังหายเลย”
แววดาวเป็นเพื่อนสนิทของนิดา เธอมีรูปร่างหน้าตาสวยมาก เป็นที่ต้องตาต้องใจชายหนุ่มหลายๆคนในโรงเรียน เธอหวังดีกับนิดาจริงๆ เธอถึงแนะนำ
“ขอบใจนะแวว แต่เราเป็นสิวฮอร์โมน ใช้ครีมอะไรก็ไม่หายหรอก พี่สาวเราบอกว่าขึ้น ม.ปลายเดี๋ยวมันก็หายเอง พี่สาวเราก็เป็น เราเป็นสิวกรรมพันธุ์อ่ะ ปล่อยมันไว้แบบนี้แหละ”
นิดาปฏิเสธความหวังดีของเพื่อน เพราะครีมตัวนั้นเป็นครีมแรง ระเบิดหน้าขาว มีสารสเตียรอยด์ผสมอยู่ในเนื้อครีม ที่ขายกันตามอินเตอร์เน็ต ถ้าเธอเอามาใช้จากที่จะดีขึ้นอาจจะแย่ลงกว่าเดิมด้วยซ้ำ เพราะฉะนั้นเธอไม่ใช้ดีกว่า แก่ตัวขึ้นสิวมันก็หายเอง
ความจริงไม่ใช่นิดาปล่อยเนื้อปล่อยตัว เธอยังใช้ครีมรักษาสิว และโฟมล้างหน้ากำจัดสิวอยู่เสมอ เพียงแต่มันต้องใช้เวลาค่อยเป็นค่อยไป ตอนนี้เธอมีอายุเพียง สิบสี่ปีเท่านั้นเอง เธอถึงไม่อยากใช้ครีมพวกนี้ แม่และพี่สาวห้ามไว้
“โอเค เราหวังดีนะนิดา งั้นเธอก็เป็นสิวต่อไป”
แววดาวมั่นไส้เพื่อนที่ตนเองแนะนำแล้วไม่เอา จากนั้นเธอก็หยิบแป้ง กระจกกับหวี ลิปสติก มาแต่งหน้าทาปาก เม้มลิมฝีปากให้กระจก ส่องกระจกหมุนซ้าย หมุนขวา เสมือนว่าฉันสวยที่สุดในปฏพี
“ก็เธอสวยอยู่แล้วนิแววดาว เธอใช้อะไรก็สวย หน้าปลวกๆแบบเรามันยากนะ นอกจากไปหาหมอ”
“งั้นเธอก็ไปหาหมอสิ เราเป็นผู้หญิงนะ เราต้องสวยให้ผู้ชายมอง และอยากได้”
“ขึ้นมหาลัยก่อนเราจะลองขอแม่ ตอนนี้ก็ปล่อยไว้แบบนี้แหละ เราไม่ได้อยากมีแฟนจนตัวสั่นขนาดนั้น”
สองสาวคุยกัน ใต้ต้นเฟื่องฟ้าของโรงเรียน ไม่นานก็มีรุ่นพี่ ม.4 เดินมาหาแววดาว และเธอก็ไปกับรุ่นพี่ผู้ชายคนนั้น ทิ้งนิดาไว้คนเดียว แต่มันเป็นเรื่องปกติของเพื่อน นิดาชินแล้ว คนสวยอย่างแววดาว มีรุ่นพี่เข้ามาจีบไม่ซ้ำหน้า
สำหรับเรื่องเที่ยว นิดาไปหมด เพื่อนชวนไปไหนเธอก็ไป นิดาเป็นคนนิสัยดี เฮฮาร่าเริง กล้าแสดงออก ไม่ใช่เด็กเรียน มีบ้างที่นิดาหนีเรียนไปเที่ยวกับผองเพื่อน เข้าสังคมเก่ง เพียงแค่เธอมีรูปร่างหน้าตาไม่สวย และหุ่นไม่เพรียวแค่นั้นเอง
มีบ้างที่มีผู้ชายเข้าหาเธอ ทำตัวสนิทด้วย แต่ผู้ชายเหล่านั้นไม่ได้รักเธอ เพียงต้องการเข้าหาเธอเพื่ออยากคบกับแววดาว อยากให้เธอเป็นแม่สื่อให้ นิดาแทบอยากจะทำเป็นธุรกิจด้วยซ้ำ ขายเบอร์แววดาว
เรื่องพวกนี้ไม่ได้ทำให้เธอเสียใจ คิดมาก กลับเป็นเรื่องตลกด้วยซ้ำ นิดาเข้าใจยอมรับในสภาพของตัวเอง เธอส่องกระจกเธอก็ว่าตนเองสวยนะ แต่มันแค่ไม่ถูกตาต้องใจผู้ชายในโรงเรียนนี้ ในตำบล ในจังหวัดนี้ก็แค่นั้น เธอคิดว่าคงจะมีสักที่ สักจังหวัดนั่นแหละที่จะมาเป็นแฟนเธอ หรือไม่ก็อาจจะยังไม่เกิด
“นิดาๆ พี่แก็บ ม.5 ขอเบอร์ ให้ป่าว” เพื่อนบ้านเดียวกันกับนิดา เดินมาขอเบอร์เธอ ขณะที่นั่งรอแววดาวอยู่ม้าหินอ่อนใต้ต้นเฟื่องฟ้าในโรงเรียน
“เราเนี่ยนะ” นิดาทำหน้าเบื่อโลก รู้ดีว่ามันจะจบยังไง
“อื้อ พี่แก็บฝากเรามาบอก พี่แก็บเพื่อนพี่บูมอ่ะ รู้จักป่าว” ภัคนั่งลงข้างๆนิดา
“รู้ แก๊งนี้ดังจะตาย กวนทีนจะตาย” นิดาตอบแบบไม่ยินดียินร้าย
“ให้ปะละ เรามาถามก่อน ไม่อยากให้ส่งเดช กลัวนิดาว่ายังไงเราก็คนบ้านเดียวกัน ถึงจะเรียนคนละห้องก็เถอะ ตอนเด็กๆก็เล่นมาด้วยกัน ไม่อยากถือวิสาสะ เลยมาขอก่อน”
ภัคพูดเหตุผลยืดยาว แอบอิจฉานิดาอยู่ไม่น้อย ที่แก๊งฮ็อตของโรงเรียนสนใจคนอย่างนิดา เธอหน้าตาดีกว่านิดาด้วยซ้ำ หน้าก็นวล ขาว ปราศจากเม็ดสิว หุ่นก็เพรียว แต่ทำไมถึงไม่สนใจเธอ กลับสนใจคนอย่างนิดาได้ หุ่นทึนทึก ไม่มีเสน่ห์ด้วยซ้ำ ไม่รู้รุ่นพี่ชอบส่วนไหนของนิดา จะมีก็แต่ผิวขาวจั๊วะ ของนิดานั่นแหละ
นิดารู้ว่ารุ่นพี่ไม่ได้สนใจเธอ แต่สนใจเพื่อนสนิทอย่างแววดาวต่างหาก คนแล้วคนเล่าที่ขอเบอร์เธอ ต่างก็ต้องการขอเบอร์และใกล้ชิดแววดาว ทำไมไม่ขอกันตรงๆ มันน่าเบื่อสำหรับนิดา มันน่ารำคาญ เธอไม่ใช่สะพานไว้ทอดให้ใครนะ แต่ก็ทำให้เพื่อนอยู่ดี แววดาวได้อะไรมาก็แบ่งปันเธอ รุ่นพี่คนไหนอวดรวยหน่อยเสร็จนิดาหมด ของกินและของใช้ต่างๆ แววดาวไม่ค่อยรับ จะคุยและใกล้ชิดแนบเนื้ออย่างเดียว ไม่นานก็เลิก คนล่าสุดคบได้สามเดือนแววดาวก็มาสารภาพกับนิดาว่าเลิกกันแล้ว
...
“นิดาครับ ทำอะไรเอ่ย ว่างหรือป่าว” แก็บคนที่ใช้ให้ภัคมาขอเบอร์เมื่อวาน
“ใครคะ” นิดาถามไปงั้นแหละ รู้อยู่แล้วว่าเป็นแก็บ
“พี่แก็บไง รู้จักปะ”
“เบอร์แววดาวนะ 098921xxxx ฮ่าๆ”
“แหม รู้ความในใจพี่แก็บได้ไง ขอบคุณนะครับน้องนิดา”
หลังจากคุยกันวันแรก และวันเดียว แก็บได้เบอร์แววดาวไปแล้ว เขาก็ไม่ติดต่อนิดาอีกเลย ไม่ใช่เรื่องแปลก และไม่ใช่ครั้งแรก เธอชินแล้ว กว่าจะจบ ม.6 นิดาคงมีคนมาขอเบอร์อีกมากมาย แววดาวรู้เห็นเป็นใจด้วย ถ้ามีคนมาขอเบอร์ ให้นิดาบอกได้เลยในทันที
.... จบบท....